Έστιν ουν τραγωδία...

Της Ευγενίας Λουπάκη

Αν έγραφα για το πουλί του χρυσαυγίτη, αν έγραφα για τη διαφωνία του Μπογιόπουλου, αν έγραφα για το plan χ, ψ, ω, αυτό το σημειωματάκι θα χτύπαγε ρεκόρ αναγνωσιμότητας. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί, γιατί θέλω να γράψω για τα θέατρα που κλείνουν, για το βιβλιοπωλείο της “Εστίας” που έκλεισε μετά από 123 χρόνια και τις αναμνήσεις μου απ' τη Σταδίου ακόμα, για τα σχολεία που τα 'κλεισαν τα χρυσά εκσυγχρονιστικά χεράκια της Διαμαντοπούλας, για το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου που έκλεισε, για τα μάτια μας και τα μυαλά μας, που κουρασμένα κατεβάζουν σιγά - σιγά ρολά.

Αυτός ο ελεεινός τύπος που έγινε διακομματικώς κατάπτυστος, επειδή κατούρησε την Υψηλή Πύλη του ναού της αδέσμευτης δημοσιογραφίας, εκτός που είχε ανεμίσει ένα άλλο πολύ πιο επικίνδυνο πουλί, το μισητό σύμβολο της χούντας, στην Κρήτη πριν από μερικούς μήνες, χωρίς να προκληθεί ανάλογος αποτροπιασμός στις αβρές παρουσιάστριες, είχε πρωτοστατήσει και στο πογκρόμ της ελεύθερης έκφρασης έξω από το θέατρο Χυτήριο. Πογκρόμ που έληξε, όπως ενθυμείστε, με νίκη του σκότους -επειδή η υπεράσπιση του φωτός ήταν ισχνή έως ανύπαρκτη.


Στην πόλη, που λειτουργούν ανεξέλεγκτα εκατοντάδες μπουρδέλα (από αυτά με τις πόρνες) και δεκάδες άλλα μπουρδέλα, της έστω και συρρικνωμένης, λόγω κρίσης, λαμέ -φτιασιδωμένης- καψουρο - ντεμέκ διασκέδασης, όπου στήθηκαν εν μία νυκτί ξενυχτάδικα με ελενίτ και ανύπαρκτες εξόδους κινδύνου, υπάρχει ένας δήμαρχος που αγρυπνά. Και δυο-τρεις μεγαλοϊδιοκτήτες θεατρικών σκηνών, που κι αυτοί έχουν χάσει τον ύπνο τους από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της πλέμπας, που ζητά μερίδιο σε “μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας”.

Αγρύπνια στην αγρύπνια συναντήθηκαν σ’ ένα όνειρο: Να κλείσουν τους ενοχλητικούς μικρούς εναλλακτικούς χώρους, που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια απειλώντας την παντοδυναμία των Εθνικών, των Παλλάς και των Μεγάρων. Χώρους όπου μπορεί ο νέος στην ηλικία και στην ψυχή να παρακολουθήσει νέους στην ηλικία και στην ψυχή να παρουσιάζουν τσεχωφικούς Γλάρους και υπερσύγχρονες περφόρμανς. Με ελάχιστο εισιτήριο ή και με καθόλου εισιτήριο -μόνο... εξιτήριο. Δηλαδή μπαίνεις δωρεάν, βλέπεις και φεύγοντας, αν σου άρεσε και αν μπορείς, δίνεις ό,τι θέλεις. Είναι μπαράκια, είναι αποθήκες, είναι πατάρια. Είναι διέξοδος, είναι αντίσταση, είναι δημιουργία. Είναι απειλή.

Μάθαμε κιόλας επί τη ευκαιρία πώς τα θέατρα λειτουργούν ακόμα με μεταξικό νόμο. Από 'δώ δεν πέρασε ο εκσυγχρονισμός του θεατρόφιλου Σημίτη και της παρέας του.

Επειδή ένα ακόμα “Σύνταγμα” πέρασε και δεν ακούμπησε, παρά το επίσημο προσκλητήριο (και ίσως εξαιτίας αυτού) κι επειδή νομίζω ότι η συνειδητοποίηση μπορεί να έρχεται από τις οικονομικές αναλύσεις και από την εμπειρία, αλλά η κινητοποίηση χρειάζεται για καύσιμο την έμπνευση, σκέφτομαι πως ίσως...

“Με την παράσταση θηλιά

θα πιάσω τη συνείδηση του βασιλιά”*