Του Θανάση Καρτερού
Εντάξει, υπάρχει πλήθος και πάθος στους αντιπάλους της κυβέρνησης. Της δίνουν και καταλαβαίνει από δεξιά, από κέντρο, από κέντρο και λίγο αριστερά, από κέντρο και πολύ δεξιά. Επίσης από αριστερά και πολύ αριστερά - είναι κι αυτό. Και τέλος από τα υπόγεια και τα ρετιρέ της γνωστής ολιγαρχίας της αρπαχτής, η οποία κατά έναν περίεργο τρόπο -ίσως δεν ξέρει καλά τα συμφέροντά της-, εκεί που οι ούλτρα μαρξιστές βλέπουν μια κυβέρνηση του κεφαλαίου, αυτή βλέπει μόνο ένα κεφάλαιο που πρέπει να κλείσει με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος για τη δημοκρατία και τη χώρα.
Αυτή είναι η κατάσταση. Και είναι από μια άποψη τόσο οριακή, ώστε να μη σηκώνει αφέλειες και ακροβασίες. Διότι, εδώ που είμαστε και με τις πιέσεις μεγατόνων που ασκούνται, μπορεί και ένα φασούλι που λέει ο λόγος να το σκίσει το σακούλι. Όπως για παράδειγμα η ιστορία με το νομοσχέδιο που ήρθε, είδε, και απήλθε για να ξανάρθει. Ένα νομοσχέδιο που έλυνε κάποια πιεστικά κοινωνικά και οργανωτικά, ας τα πούμε έτσι, προβλήματα, θεράπευε κάποιες πληγές από τον μνημονιακό βομβαρδισμό, φρόντιζε κάποια τραυματισμένα κοινωνικά στρώματα. Αυτά. Που δεν είναι και λίγα στις σημερινές συνθήκες.
Θα μπορούσε συνεπώς να ονομαστεί και νομοσχέδιο πρώτων βοηθειών. Με λίγη καλή θέληση αναγνωρίζει κανείς σ' αυτό και τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης για να λυθούν σε πιο μόνιμη βάση κάποια προβλήματα κοινωνικής αλληλεγγύης. Ώς εκεί όμως. Ούτε παράλληλο πρόγραμμα ήταν, ούτε καν πρόγραμμα. Πληγές θεράπευε, είπαμε, εκκρεμότητες παντός είδους ρύθμιζε, σταθμούς πρώτων βοηθειών προέβλεπε. Πώς έγινε παράλληλο -και υπερεπείγον!- πρόγραμμα δίνοντας στην πέμπτη φάλαγγα την ευκαιρία να προβοκάρει; Και να προκαλέσει την επέμβαση από τις άλλες τέσσερις -του κουαρτέτου;
Προφανώς -μπορεί και να πέφτω έξω- όλη η μεθόδευση ήθελε να προκαλέσει ένα θετικό σοκ στην κοινωνία. Μια συρραφή από θετικά μέτρα κλήθηκε να δώσει το μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν κινείται μόνο στις ράγες των δανειστών. Καλές οι προθέσεις συνεπώς, αλλά το αποτέλεσμα... Κουροπάτκιν. Συμπερασματική ερώτηση: Με έναν αντίπαλο κωλοπετσωμένο, αδίστακτο, που διαθέτει έξυπνες βόμβες, μήπως θα πρέπει να γίνει και η κυβέρνηση πιο έξυπνη; Πιο πονηρή; Πιο αντάρτικη; Να κάνει όσα πρέπει, όταν πρέπει, χωρίς ντόρο; Και να κάνει ντόρο όταν πρέπει; Όταν είναι σε πλεονεκτική θέση;
Κι αν η πρεμούρα οφείλεται στις πρωτοφανείς πιέσεις και στις καινοφανείς προβοκάτσιες, που έχουν γίνει καθημερινό ψωμοτύρι, ακόμα χειρότερα. Αν το λέει ο Τσίπρας, πρέπει και να πείθει πως, όσο κι αν γαβγίζουν τα σκυλιά, το καραβάνι προχωρεί. Προχωρεί, μάλιστα. Αλλά προσοχή στις λούμπες...