- Είτε για χώρα πρόκειται είτε για άτομα ή ομάδες ατόμων, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία δεν υπάρχει ελευθερία και αξιοπρέπεια
ΠΑΜΕ παρακάτω. Μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης άρχισαν διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μιας "συμφωνίας γέφυρας", καθώς ήταν εύλογο το αίτημα για πίστωση χρόνου, ώστε η νέα κυβέρνηση να υποβάλει τις προτάσεις της για μια νέα δανειακή συμφωνία χωρίς Μνημόνια, όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Οι διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές, με τη γερμανική πλευρά απόλυτη στη γραμμή "δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η παράταση του Μνημονίου και των όρων που το συνοδεύουν". Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να το δεχτεί η κυβέρνηση, καθώς η εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό ήταν η κατάργηση των όρων - μέτρων που προκάλεσαν τη διάλυση της χώρας και της κοινωνίας. Ξενυχτούσαν από αγωνία οι Έλληνες να μάθουν τις εξελίξεις στα Eurogroup. Όπως μέτρησαν οι δημοσκόποι, αλλά και όπως το βλέπαμε όλοι στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, ένας πρωτόγνωρος άνεμος αισιοδοξίας γινόταν εμπιστοσύνη προς τη νέα κυβέρνηση ως αποτέλεσμα της ανακτώμενης αξιοπρέπειας. Σωστά μέχρις εδώ;
ΠΑΜΕ πάλι παρακάτω: Η συμφωνία ήταν καλή ή κακή; Η συμφωνία, τηρουμένων των αναλογιών, των συνθηκών και του συσχετισμού δυνάμεων, ήταν καλή. Εξασφάλιζε την παράταση χρόνου που ζητούσε και χρειαζόταν η κυβέρνηση χωρίς οδυνηρά μέτρα για να ετοιμάσει τη νέα δανειακή συμφωνία. Μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη; Πιθανόν, αλλά μπορούσε να ήταν και χειρότερη, τόσο που να μην γίνει αποδεκτή και σήμερα η χώρα, αντί του ανέμου αισιοδοξίας, να σαρώνεται από ένα λίβα: την έλλειψη ρευστότητας. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα με το 36% των ψήφων να οδηγήσεις -χωρίς έγκριση- τη χώρα σε περιπέτειες, να εξαφανίσεις την Αριστερά από την Ελλάδα και να αφήσεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες ένα παράδειγμα προς αποφυγή.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ σήμερα λοιπόν; Ένα σοβαρό κόμμα σε θέση εξουσίας, που έχει συνείδηση των δυνάμεών του, είναι υποχρεωμένο να γνωρίζει ότι οι συμμαχίες που έκαμψαν τη γερμανική αλαζονεία καταγράφοντας την πρώτη ήττα στα σημεία για το Βερολίνο δεν έχουν ιώβειο υπομονή ούτε θα τις βρίσκεις πάντα εύκαιρες και πρόθυμες να παρέχουν υποστήριξη, αν πολύ περισσότερο τα αιτήματά σου είναι εκτός τόπου και χρόνου. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: Μέχρι τον Ιούνιο που λήγει το πρόγραμμα γέφυρα, οι δανειακές ανάγκες της χώρας ανέρχονται στα 11 δισ. ευρώ.
Πώς μαζεύεις σε τόσο λίγο χρόνο τόσα πολλά χρήματα και μάλιστα με δίκαιο τρόπο; Θέλει κότσια, φαντασία, ομαδικότητα, γνώσεις, σκληρή δουλειά. Γιατί λέτε ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 36% των πολιτών; Για να διαβάζει εκ των υστέρων κριτικές από εκνευρισμένους ομφαλοσκοπούντες -προκλητικά ασεβείς- παραπονιάρηδες;
ΠΟΙΑ είναι η πραγματικότητα; Μία είναι. Να γίνει το ταχύτερο δυνατόν η Ελλάδα χώρα αυτοδύναμη οικονομικά για να μην άγεται και φέρεται από δανεισμούς. Είτε για χώρα πρόκειται είτε για άτομα ή ομάδες ατόμων, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία δεν υπάρχει ελευθερία και αξιοπρέπεια. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτά που προτείνουν αυτοί που θεωρούν το προσύμφωνο των τεσσάρων μηνών καταστροφικό, ουσιαστικά οδηγούν στην απόρριψη της συμφωνίας και στη βίαιη έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Κάποιοι μάλιστα φαντάζονται πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τον σοσιαλισμό!
ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αποκλείσει στο μέλλον την πιθανότητα να χρειαστεί η χώρα να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα. Όμως, για να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πρέπει πρώτα να έχει φτιάξει την οικονομία της και να έχει θέσει γερές βάσεις σε κεντρικούς οικονομικούς συναλλαγματοφόρους τομείς, όπως είναι οι εξαγωγές και ο τουρισμός. Διαφορετικά, αν εγκατέλειπε το ευρώ τώρα, η καταστροφή - οικονομική - κοινωνική και πολιτική θα ήταν εφιαλτική. Κανείς από τους συγκυριακά σημερινούς συμμάχους μας στις διαπραγματεύσεις των Βρυξελλών δεν θα συνέχιζε να ποντάρει πάνω σε μια ανίκανη και τόσο αφελή κυβέρνηση.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ να μην εξάπτω όσο μπορώ τα εσωκομματικά πάθη, αλλά συγχωρέστε με, δεν μπορώ να το αποφύγω σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Είναι ύβρις να γράφεις αφ' υψηλού και εκ του ασφαλούς κριτικές χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά ανίκανους ή βλάκες τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη και τον Βαρουφάκη που ξενυχτούσαν στο έδαφος και τον αέρα μέρες ολόκληρες για να πετύχουν το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα για την πατρίδα μας. Στελέχη με ιδιαίτερες απόψεις, που στο σημερινό "κλειστό κόμμα των μετόχων" έχουν αξιοσέβαστη δύναμη και επιρροή, πρέπει πάντα να αναρωτιούνται, ποια είναι η αντανάκλαση και η επιρροή των απόψεών τους στην κοινωνία, αφού όλοι υποτίθεται πως ασκούν πολιτική στο όνομα του λαού. Έχουμε πρόσφατο παράδειγμα. Αυτός τουλάχιστον στην αφέλειά του είχε το θάρρος να βγει από το κομματικό... καταφύγιο και να μετρήσει το μπόι του και τις απόψεις του στον λαό. Ο λαός είναι ο μέγας κριτής. Αυτός έχει τις απαντήσεις.
