Πρόκειται για τους ίδιους αυτοδιοικητικούς παράγοντες που πριν ένα μήνα
και αφού ανακάλυψαν την ανθρωπιστική κρίση, απαίτησαν μερίδιο από τη
διαχείρισή της.
Άστραψαν και βρόντηξαν από τα Άγραφα και την Γκιώνα ώς το Καρπενήσι και το Μαρούσι δήμαρχοι και περιφερειάρχες στο ενδεχόμενο μεταφοράς των ταμιακών διαθεσίμων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ύψωσαν το ανάστημά τους συνεπικουρούμενοι από ορισμένες συνδικαλιστικές «μεταγραφές», που μέχρι πρότινος χρεώνονταν απαξιωτικά στη σημερινή κυβέρνηση, που ξαφνικά θαρρείς και μετατράπηκε σε λήσταρχο Γιαγκούλα.
Πρόκειται για τους ίδιους αυτοδιοικητικούς παράγοντες που πριν ένα μήνα και αφού ανακάλυψαν την ανθρωπιστική κρίση, απαίτησαν μερίδιο από τη διαχείρισή της. Ήταν αυτοί που εσχάτως «είδαν φως και μπήκαν» στη συζήτηση του σχεδίου νόμου «Ρυθμίσεις για τη λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Ήταν αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν αντιληφθεί πως χιλιάδες δημότες τους ζούσαν χωρίς ρεύμα, δίχως δουλειά και ενίοτε χωρίς φαΐ. Και αίφνης, όχι μονάχα ανακάλυψαν την κρίση, αλλά επιπροσθέτως διεκδίκησαν και θεσμικό ρόλο στην ανακούφιση των θυμάτων της επικαλούμενοι, την ύπαρξη δομών και εμπειρίας του παρελθόντος. Είναι το παρελθόν τους, όμως, ο χειρότερος εχθρός της αξιοπιστίας τους σήμερα. Ένα παρελθόν που ταυτίστηκε με το ανήμπορο σήκωμα των ώμων και την υποτακτική στάση απέναντι στις κεντρικές κυβερνήσεις των περικοπών και των απολύσεων. Ταυτισμένοι πολιτικά με το πρόσφατο παρελθόν αυτού του τόπου δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να λειτουργούν υποστηρικτικά στο σφίξιμο της θηλιάς. Προφασιζόμενοι την υπεράσπιση της οικονομικής τους αυτοτέλειας, συμπεριφέρονται ως άρτι αφιχθέντες στην Ελλάδα των Μνημονίων. Λες και απουσίαζαν από τη χώρα όταν οι υπουργοί της συγκυβέρνησης επέβαλαν ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο, σύσταση λογαριασμών εξυγίανσης και πρόσθετη παρακράτηση πόρων με τη «λυπητερή» να την πληρώνουν οι δημότες μέσω αύξησης όλων των τελών. Μάλλον θα βρίσκονταν σε άλλη χώρα όταν σιωπηλά αποδέχονταν μια υπουργική απόφαση που καθιστούσε υποχρεωτική «τη διάθεση μέρους ή του συνόλου των εσόδων τους, συμπεριλαμβανομένων των εσόδων από Προγράμματα Δημόσιων Επενδύσεων, προς επίτευξη των στόχων του προγράμματος εξυγίανσης». Αλήθεια, παραιτήθηκαν ποτέ εκείνοι οι 55 δήμαρχοι που, τάχα μου, δεν θα ανέχονταν το 2012 τη διαθεσιμότητα των υπαλλήλων τους και κατά συνέπεια την απόλυσή τους;
Με τόσα παράσημα μαχητικότητας στο ενεργητικό τους, λογικό είναι και σήμερα να μην ανέχονται μύγα στο σπαθί τους και παρεμβάσεις στα οικονομικά τους. Λογικό και συνεπές είναι να αστράφτουν, να βροντούν και να απειλούν με αντάρτικο την κυβέρνηση οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Τόσες και τόσες μάχες έχουν δώσει με τους προηγούμενους, στην «παρένθεση» θα σκύψουν το κεφάλι;
Πηγή Η ΑΥΓΗ
Άστραψαν και βρόντηξαν από τα Άγραφα και την Γκιώνα ώς το Καρπενήσι και το Μαρούσι δήμαρχοι και περιφερειάρχες στο ενδεχόμενο μεταφοράς των ταμιακών διαθεσίμων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ύψωσαν το ανάστημά τους συνεπικουρούμενοι από ορισμένες συνδικαλιστικές «μεταγραφές», που μέχρι πρότινος χρεώνονταν απαξιωτικά στη σημερινή κυβέρνηση, που ξαφνικά θαρρείς και μετατράπηκε σε λήσταρχο Γιαγκούλα.
Πρόκειται για τους ίδιους αυτοδιοικητικούς παράγοντες που πριν ένα μήνα και αφού ανακάλυψαν την ανθρωπιστική κρίση, απαίτησαν μερίδιο από τη διαχείρισή της. Ήταν αυτοί που εσχάτως «είδαν φως και μπήκαν» στη συζήτηση του σχεδίου νόμου «Ρυθμίσεις για τη λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Ήταν αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν αντιληφθεί πως χιλιάδες δημότες τους ζούσαν χωρίς ρεύμα, δίχως δουλειά και ενίοτε χωρίς φαΐ. Και αίφνης, όχι μονάχα ανακάλυψαν την κρίση, αλλά επιπροσθέτως διεκδίκησαν και θεσμικό ρόλο στην ανακούφιση των θυμάτων της επικαλούμενοι, την ύπαρξη δομών και εμπειρίας του παρελθόντος. Είναι το παρελθόν τους, όμως, ο χειρότερος εχθρός της αξιοπιστίας τους σήμερα. Ένα παρελθόν που ταυτίστηκε με το ανήμπορο σήκωμα των ώμων και την υποτακτική στάση απέναντι στις κεντρικές κυβερνήσεις των περικοπών και των απολύσεων. Ταυτισμένοι πολιτικά με το πρόσφατο παρελθόν αυτού του τόπου δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να λειτουργούν υποστηρικτικά στο σφίξιμο της θηλιάς. Προφασιζόμενοι την υπεράσπιση της οικονομικής τους αυτοτέλειας, συμπεριφέρονται ως άρτι αφιχθέντες στην Ελλάδα των Μνημονίων. Λες και απουσίαζαν από τη χώρα όταν οι υπουργοί της συγκυβέρνησης επέβαλαν ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο, σύσταση λογαριασμών εξυγίανσης και πρόσθετη παρακράτηση πόρων με τη «λυπητερή» να την πληρώνουν οι δημότες μέσω αύξησης όλων των τελών. Μάλλον θα βρίσκονταν σε άλλη χώρα όταν σιωπηλά αποδέχονταν μια υπουργική απόφαση που καθιστούσε υποχρεωτική «τη διάθεση μέρους ή του συνόλου των εσόδων τους, συμπεριλαμβανομένων των εσόδων από Προγράμματα Δημόσιων Επενδύσεων, προς επίτευξη των στόχων του προγράμματος εξυγίανσης». Αλήθεια, παραιτήθηκαν ποτέ εκείνοι οι 55 δήμαρχοι που, τάχα μου, δεν θα ανέχονταν το 2012 τη διαθεσιμότητα των υπαλλήλων τους και κατά συνέπεια την απόλυσή τους;
Με τόσα παράσημα μαχητικότητας στο ενεργητικό τους, λογικό είναι και σήμερα να μην ανέχονται μύγα στο σπαθί τους και παρεμβάσεις στα οικονομικά τους. Λογικό και συνεπές είναι να αστράφτουν, να βροντούν και να απειλούν με αντάρτικο την κυβέρνηση οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Τόσες και τόσες μάχες έχουν δώσει με τους προηγούμενους, στην «παρένθεση» θα σκύψουν το κεφάλι;
Πηγή Η ΑΥΓΗ
