ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ

Διάφορες φυλές. Υπάρχουν οι χιλιαστές της πολιτικής, που προβλέπουν και προσβλέπουν με φανατισμό την Ελλάδα στα βράχια. Υπάρχουν οι αστόχαστα και ανορθολογικά βέβαιοι, που βλέπουν την Ελλάδα ως το αερόστατο που ίπταται πάνω από συσχετισμούς, παραγωγικά χαρακτηριστικά και διεθνές περικείμενο. Υπάρχουν τα παρασιτικά κυκλώματα στα κόμματα (που επεκτείνονται γενετικά και μεταλλακτικά και στις δημόσιες δομές), οι διάφοροι «Γκρούεζοι», που φροντίζουν με συνωμοσίες την επιβίωσή τους και την αυτοαναπαραγωγή τους. Πανίσχυροι μηχανισμοί μιας διαπροσωπικής ανασφάλειας που είναι ανίκητη και διαπεραστική.



 Η φυλή αυτή χώνεται στα νομοσχέδια, εικονογραφείται στους νόμους του κράτους, ορίζει την πραγματικότητα κατ' εικόνα της φρικτής φάτσας της. Συσπειρώνεται, βυσσοδομεί, φθείρει. Δεν έχει τίποτα να χάσει μπλοκάροντας κάθε διαδικασία αλλαγής. Αντίθετα, έχει πολλά να κερδίσει. Ό,τι βουτάει από το σύστημα και το δημόσιο αγαθό είναι πολύ, αφού δεν το δουλεύει, αλλά το υποκλέπτει.
Μια ακόμα φυλή είναι οι λαϊκιστές της «λαϊκής λαλιάς» αλλά και οι λαϊκιστές ενός ελιτισμού. Ίδιοι κι απαράλλακτοι στη μεθοδολογία τους, άπρακτοι και αντιπαραγωγικοί που εκφωνούν ανοησίες. Οι μεν ωραιολογούν, οι δε καταστροφολογούν.
Συντηρείται ένα απέραντο σύστημα από αυτήν την πανάκριβη μούχλα πολιτικών και παραπολιτικών παραγόντων - διεκδικητών μιας πραγματικότητας που δεν την αιμοδοτούν, αλλά την αιμορραγούν. Για παράδειγμα: δίνεται μια πολλαπλή μάχη μεγάλης πολιτικής ισχύος με τις ευρωπαϊκές ελίτ -κυρίως τη θεώρηση Σόιμπλε-, στην οποία μάχη έχουν αναπτυχθεί περίπλοκα πολιτικά και οικονομικά, τεχνικά εργαλεία από τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Όχι πάντα με πειθαρχία, αλλά πάντως με φαντασία και υψηλή ποιότητα σε σχέση με τις πρακτικές των προηγούμενων. Συγχρόνως δίνεται και μια μεγάλη μάχη με συνεχή, σωρευμένα και πιεστικά καθημερινά προβλήματα, χωρίς διαθέσιμους πόρους, χωρίς χρήματα. Καταστροφές οδικού δικτύου, αποδυναμωμένες νοσοκομειακές και εκπαιδευτικές δομές, ακτοπλοϊκά προβλήματα στο Αιγαίο, κατάρρευση υποδομών, τεράστιες κοινωνικές εκκρεμότητες κ.λπ. Ένα κράτος που ανήκει σε άλλο πολιτικό σύστημα πρέπει να γίνει ο μοχλός αλλαγής. Πώς άραγε;
Εν τούτοις, ενώ η κυβέρνηση και η Αριστερά, με τη μεγάλη κοινωνική έγκριση που απολαμβάνουν, αναμετρώνται ως νέο αξιακό σύστημα με αυτά τα δυσεπίλυτα, με τι διαλέγουν οι φθαρμένες γραφειοκρατίες να ασχοληθούν; Με τα τελετουργικά πρωτόκολλα και με επουσιώδη των εκδηλώσεων της επετείου της 25ης Μαρτίου, φουσκώνοντας από το πλάι τον εθνικισμό. Η ίδια η επέτειος αποϊστορικοποιείται, απογυμνώνεται από τα ιστορικά της φορτία αλλά και από τη συμβολοποιητική της λειτουργία αν την εγκλωβίζουμε στις μικρόνοες αντιμαχίες ή τη χρησιμοποιούμε για να διατρυπήσουμε τον αντίπαλο. Άλλωστε, η ίδια η επέτειος, εκτός από μεγάλη λαϊκή γιορτή, είναι και ενδιαφέρουσα σύντμηση αντιφάσεων. Η παράθλαση των νοημάτων έχει επισυμβεί σε μια βαθύτερη στιβάδα του συλλογικού μας σώματος και οι περιπτωσιακές εκδηλώσεις αυτής ή της άλλης μορφής απλώς την υποδηλώνουν, δεν την πραγματοποιούν. Θέλω να πω ότι η διαταραχή του συλλογικού μας σώματος δεν οφείλεται σε διαφοροποιημένες αφηγήσεις, αλλά σε αυτοθεωρησιακές αποκλίνουσες.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, όπου η Ιστορία δεν είναι ξερή ιδεολογική κατασκευή και εκλεκτικισμός, αλλά συνεχώς διευρυνόμενο και επανερμηνευόμενο αρχείο που συμπράττει με την επιστημονική μεθοδολογία και -εν τέλει- με τις ιδεολογικές ώσεις αλλά και τον ψυχισμό και την πολιτική δικαιοπραξία, μπορεί να συστηθεί η νέα λόγια και σύνθετη ενότητα, να ανακτηθεί το συλλογικό σθένος, να αφομοιωθούν οι αντιφάσεις και οι πυκνές διαστρώσεις νοημάτων.
Πρέπει να παλεύουμε για να εισαχθούμε στη νέα γιορτή ήθους και ανυποχώρητης σκέψης...