Συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην Εποχή της Κυριακής, στον Θ. Μιχόπουλο

Δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­νας ε­ξω­ραϊσμός της πο­λι­τι­κής μας, α­ντί­θε­τα υ­πάρ­χει με­γά­λη σα­φή­νεια στο τι θέ­λου­με να κά­νου­με το­νί­ζει ο Αλ. Τσί­πρας. Δεν πρέ­πει, ό­μως, ση­μειώ­νει, να υ­πο­τι­μη­θεί η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, που πράγ­μα­τι «κρέ­με­ται σε μια κλω­στή», κα­θώς α­ντί­πα­λος μας εί­ναι έ­να ο­λό­κλη­ρο σύ­στη­μα της Ευ­ρώ­πης και για­τί η Ελλά­δα μπο­ρεί να γί­νει πι­λό­τος για τις ε­ξε­λί­ξεις. «Όσο λά­θος εί­ναι να πού­με “ας ε­τοι­μα­στού­με παι­διά για­τί σε δύο μή­νες θα πέ­σει η κυ­βέρ­νη­ση”, άλ­λο τό­σο λά­θος θα ή­ταν να πού­με, αυ­τό που δια­βά­σα­με σε δη­μο­σιεύ­μα­τα ε­φη­με­ρί­δων, ό­τι “η κυ­βέρ­νη­ση θα α­ντέ­ξει έως το 2014”», λέει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ο Αλ. Τσί­πρας διευ­κρι­νί­ζει τι εν­νο­εί ό­ταν α­να­φέ­ρε­ται στη «δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη» και πως βλέ­πει τη με­τά­βα­ση α­πό έ­να ΣυΡι­ζΑ των συ­νι­στω­σών σε έ­να ΣυΡι­ζΑ «που θα εί­ναι με­γά­λη πα­ρά­τα­ξη, έ­νας με­γά­λος ε­νιαίος φο­ρέ­ας που θα έ­χει δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες» και που θα εί­ναι «η σύγ­χρο­νη α­ρι­στε­ρά, η ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά» χω­ρίς να «εκ­χω­ρή­σου­με την κλη­ρο­νο­μιά του δη­μο­κρα­τι­κού χώ­ρου στον Α. Πα­παν­δρέ­ου και, σή­με­ρα, στον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο». Κα­τά τον πρό­ε­δρο της Κ.Ο. υ­πάρ­χει α­νά­γκη «ε­πα­να­το­πο­θέ­τη­ση και ε­πα­να­προσ­διο­ρι­σμός στη βά­ση των νέων δε­δο­μέ­νων» του ΣυΡι­ζΑ. Ας δια­βά­σου­με τι α­κρι­βώς εν­νο­εί!

Αρκε­τοί α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­ρι­ζαν την Θεσ­σα­λο­νί­κη ως ση­μείο το­μή ή ως έ­ναρ­ξη μιας πο­λι­τι­κής και κι­νη­μα­τι­κής α­ντε­πί­θε­σης. Μπο­ρού­με να κά­νου­με έ­να συ­νο­λι­κό α­πο­λο­γι­σμό;
Η Θεσ­σα­λο­νί­κη έ­χει δύο κομ­βι­κές στιγ­μές. Η μία εί­ναι η με­γά­λη δια­δή­λω­ση. Η δεύ­τε­ρη, ή­ταν η πα­ρου­σία­ση των προ­γραμ­μα­τι­κών μας ε­πε­ξερ­γα­σιών με ι­διαί­τε­ρη α­να­φο­ρά, ό­χι τό­σο στο πώς θα α­κυ­ρώ­σου­με το μνη­μό­νιο, διό­τι δεν εί­πα­με κά­τι και­νούρ­γιο σε σχέ­ση με αυ­τό που εί­χα­με πει στην Αθη­ναΐδα, αλ­λά κυ­ρίως στο ποιο προ­σα­να­το­λι­σμό θα α­κο­λου­θή­σου­με για να α­να­συ­γκρο­τή­σου­με την οι­κο­νο­μία, τον ή­δη δια­λυ­μέ­νο πα­ρα­γω­γι­κό ι­στό. Ως εκ τού­του, η α­πά­ντη­ση έ­χει δύο σκέ­λη. Η δια­δή­λω­ση μας έ­δει­ξε ό­τι βρι­σκό­μα­στε χρο­νι­κά μα­κριά α­πό την πε­ρίο­δο των με­γά­λων κι­νη­το­ποιή­σεων. Πα­ρό­λα αυ­τά ή­ταν ε­ντυ­πω­σια­κή η πα­ρου­σία του κό­σμου, ι­διαί­τε­ρα στο μπλοκ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κι’ αυ­τό έ­χει τη ση­μα­σία του, πρέ­πει να το κρα­τή­σου­με. Βε­βαίως δεν εί­μα­στε σε με­γέ­θη του Ιου­νίου του 2011. Τό­τε, εί­χα­με τις πλα­τείες και τους α­γα­να­κτι­σμέ­νους. Ωστό­σο, η με­γά­λη πα­ρου­σία του κό­σμου που συ­σπει­ρώ­θη­κε στο μπλοκ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ση­μα­το­δο­τεί ό­τι και στο πο­λι­τι­κό και στο κι­νη­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι α­πο­κού­μπι για την κοι­νω­νία.
Να μην υ­πο­τι­μη­θεί η κυ­βέρ­νη­ση
Να πά­με και στη δεύ­τε­ρη φά­ση της Θεσ­σα­λο­νί­κης;
Το δεύ­τε­ρο Σάβ­βα­το, πρέ­πει να πω ό­τι για ε­μάς ή­ταν κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό α­πό αυ­τά που κά­να­με έως σή­με­ρα. Γι’ αυ­τό πρέ­πει να το δού­με και με διά­θε­ση α­να­μο­νής για την πε­ραι­τέ­ρω πο­ρεία των ε­ξαγ­γε­λιών μας. Θα ή­ταν λά­θος να θεω­ρή­σου­με το Βε­λί­δειο ως η­με­ρο­μη­νία σταθ­μό, αλ­λά ως έ­ναρ­ξη μιας μα­κράς δια­δι­κα­σίας για την ο­ποία πρέ­πει και ε­μείς να προ­ε­τοι­μα­στού­με. Το Βε­λί­δειο ή­ταν η πα­ρου­σία­ση ε­νός σκε­λε­τού κα­τευ­θύν­σεων, α­ξό­νων, που ό­μως αν τους α­φή­σου­με ως σκε­λε­τό και δεν τους «ψω­μώ­σου­με» και δεν προ­χω­ρή­σου­με, με πε­ραι­τέ­ρω ε­πα­φή με την κοι­νω­νία, τον κό­σμο της ερ­γα­σίας, και δεν τον φέ­ρου­με στις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις, στον κό­σμο των κι­νη­μά­των, της δη­μιουρ­γίας, της πα­ρα­γω­γής και του πο­λι­τι­σμού και να το με­τα­φέ­ρου­με και στις 13 πε­ρι­φέ­ρειες, νο­μί­ζω ό­τι δεν θα έ­χου­με μια ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη ει­κό­να. Η βδο­μά­δα της Θεσ­σα­λο­νί­κης εί­ναι μια κα­λή α­φε­τη­ρία, η αρ­χή, που πρέ­πει να έ­χει συ­νέ­χεια.
Μί­λη­σες για μια μα­κρά δια­δι­κα­σία. Ανα­φέ­ρε­σαι, κυ­ρίως, στο πρό­γραμ­μα. Υπάρ­χει, ό­μως, μια αί­σθη­ση, που προ­κύ­πτει και α­πό το­πο­θε­τή­σεις στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλ­λά και α­πό δι­κές σου, ό­τι «η πο­ρεία του δρά­μα­τος θα εί­ναι μα­κρά». Μί­λη­σες για μα­κρό­συρ­το δρά­μα της κοι­νω­νίας.
Μην τα μπερ­δεύου­με, ό­μως. Το έ­να έ­χει να κά­νει με την ε­πι­λο­γή του μνη­μο­νίου και τη διαρ­κή α­να­ζω­πύ­ρω­ση της ύ­φε­σης. Το δεύ­τε­ρο έ­χει να κά­νει με τη δι­κή μας δια­δι­κα­σία, με την α­νά­γκη να δια­μορ­φώ­σου­με προ­σα­να­το­λι­σμό. Σή­με­ρα εί­ναι α­να­γκαία μια δια­δι­κα­σία πα­ρέμ­βα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα. Να α­πο­κτή­σει στέ­ρεες κοι­νω­νι­κές ρί­ζες, να συν­δε­θεί με τα αι­τή­μα­τα της κοι­νω­νίας. Στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, νο­μί­ζω ό­τι ή­μουν σα­φής. Ζη­τή­σα­με να δια­μορ­φώ­σου­με, μα­ζί με ό­λο αυ­τόν τον κό­σμο, το πρό­γραμ­μά μας. Αλλά αυ­τό θα το κά­να­με έ­τσι κι αλ­λιώς. Θα το κά­να­με α­κό­μα και αν ή­μα­σταν κυ­βέρ­νη­ση.
Στην ε­ρώ­τη­ση τώ­ρα. Η ζα­ριά των μέ­τρων για το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα εί­ναι κρί­σι­μη. Αν κα­τα­φέ­ρει να κα­βα­ντζά­ρει το κά­βο των μέ­τρων -και δεν εν­νοώ να ψη­φι­στούν στη Βου­λή, αλ­λά να μην υ­πάρ­ξει η α­να­με­νό­με­νη α­ντί­στα­ση κοι­νω­νι­κή στα μέ­τρα. Και αυ­τό δεν πρέ­πει να το α­πο­κλεί­σου­με. Εί­ναι έ­να εν­δε­χό­με­νο. Ο κό­σμος έ­χει κου­ρα­στεί. Το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα έ­χει δώ­σει α­νά­σα και νο­μι­μο­ποίη­ση στο μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα, για να έρ­χε­ται σή­με­ρα με θρα­σύ­τη­τα και να λέει «τώ­ρα και άλ­λα μέ­τρα». Πρέ­πει ό­λα αυ­τά να τα συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με. Την πι­θα­νό­τη­τα νξα μην ε­πι­κρα­τή­σει, δη­λα­δή, η διά­θε­ση της κοι­νω­νι­κής α­ντί­δρα­σης, αλ­λά της α­πο­γοή­τευ­σης, του φό­βου και της κα­τά­θλι­ψης. Εμείς πρέ­πει να έ­χου­με σχέ­δια και για τα δύο. Η κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι κρέ­με­ται σε μία κλω­στή, δεν πρέ­πει να υ­πο­τι­μη­θεί. Ο α­ντί­πα­λος δεν εί­ναι ο Σα­μα­ράς και το ε­πι­τε­λείο του, αλ­λά έ­να ο­λό­κλη­ρο σύ­στη­μα, που έ­χει ση­μείο α­να­φο­ράς και στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα της Ευ­ρώ­πης και στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα της Αθή­νας, αλ­λά και σε διε­θνή κέ­ντρα πέ­ραν των Βρυ­ξελ­λών. Για­τί η Ελλά­δα μπο­ρεί να εί­ναι πι­λό­τος για τις ε­ξε­λί­ξεις σε ο­λό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη. Την πά­τη­σαν μια φο­ρά με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στό­χος τους εί­ναι να μην την ξα­να­πα­τή­σουν, και θα κά­νουν ό,τι μπο­ρούν γι’ αυ­τό. Υπό αυ­τή την έν­νοια, ας μην υ­πο­τι­μά­με τον α­ντί­πα­λο. Θα χρεια­στεί να δού­με τι σχέ­διο έ­χει -για­τί έ­χει σχέ­διο. Να πε­ρά­σουν τώ­ρα τα σκλη­ρά μέ­τρα, πριν ο κό­σμος κα­τα­λά­βει τι του έρ­χε­ται. Να εκ­με­ταλ­λευ­τεί την α­νά­σα που του έ­δω­σε το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα, έ­τσι ώ­στε να πε­ρά­σει ό­λο το πα­κέ­το. Από ε­κεί και πέ­ρα να μπει στη συ­ζή­τη­ση για τη νέα αρ­χι­τε­κτο­νι­κή της Ευ­ρώ­πης, θέ­το­ντας το διαρ­κές δί­λημ­μα ή με ε­μάς μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη, έ­στω και ε­ξα­θλιω­μέ­νους, ή με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­ξω, ό­μως, α­πό τις ευ­ρω­παϊκές ε­ξε­λί­ξεις. Σ’ αυ­τά πρέ­πει να α­πα­ντή­σου­με.
Σε ύ­φε­ση οι κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σίες
Αυ­τοί έ­χουν σχέ­διο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει; Ασκεί­ται κρι­τι­κή ό­τι το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα λει­τουρ­γεί πε­ρισ­σό­τε­ρο με δελ­τία τύ­που, πα­ρά μέ­σα α­πό κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις.
Πρέ­πει να συ­νει­δη­το­ποιή­σου­με ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, α­κρι­βώς ε­πει­δή ε­κτι­νά­χτη­κε α­πό το 4% στο 27% και α­πο­τε­λεί έ­να πο­λι­τι­κό φαι­νό­με­νο της σύγ­χρο­νης ευ­ρω­παϊκής ι­στο­ρίας, εί­ναι κά­τι πα­ρα­πά­νω α­πό αυ­τό που συ­να­πο­τε­λούν τα στε­λέ­χη και οι συ­νι­στώ­σες του. Η δια­δρο­μή του εί­ναι ευ­θέως α­νά­λο­γη με την ε­πι­θυ­μία της κοι­νω­νίας για την πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή. Η ε­πιρ­ροή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με τις κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σίες και την α­νά­πτυ­ξη των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των. Εάν δεν υ­πήρ­χαν οι πλα­τείες, εάν δεν υ­πήρ­χε κί­νη­μα στους δρό­μους…
… Και αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν ή­ταν αυ­τός που ή­ταν, αν δεν εί­χε το ρι­ζο­σπα­στι­κό λό­γο
Αναμ­φί­βο­λα. Πι­στεύω, μά­λι­στα, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­τη­ρεί το ρι­ζο­σπα­στι­σμό του και αυ­τό εί­ναι ση­μα­ντι­κό. Πι­στεύω, ό­μως, ό­τι με­τά τις ε­κλο­γές, δια­νύου­με πε­ρίο­δο ύ­φε­σης των κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών.
 
Έχεις πει ό­τι δεν μπο­ρού­με να πα­τή­σου­με έ­να κου­μπί για να ξε­ση­κω­θεί ο κό­σμος.
Εί­ναι έ­τσι. Ο ξε­ση­κω­μός του κό­σμου προέ­κυ­ψε α­πό κοι­νω­νι­κή α­νά­γκη. Με­τά πε­ρά­σα­με στην α­νά­θε­ση α­πό την πλα­τεία στην κάλ­πη. Στη ΔΕΘ ε­πι­σή­μα­να τον κίν­δυ­νο. Ποιος εί­ναι ο κίν­δυ­νος; Να υ­πάρ­ξει η α­νά­θε­ση σε έ­να κόμ­μα, ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να διεκ­δι­κή­σει την κυ­βέρ­νη­ση και να μας σώ­σει. Αυ­τή η α­ντί­λη­ψη εί­ναι λά­θος. Αν δεν υ­πάρ­ξουν αυ­θε­ντι­κές κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σίες, αν δεν υ­πάρ­ξουν κι­νή­μα­τα, κα­νέ­νας σω­τή­ρας δεν μπο­ρεί να δώ­σει πραγ­μα­τι­κές α­πα­ντή­σεις. Εί­ναι φυ­σιο­λο­γι­κό το αί­σθη­μα α­πο­γοή­τευ­σης που υ­πάρ­χει και στο δι­κό μας κό­σμο και στην κοι­νω­νία α­μέ­σως με­τά τις ε­κλο­γές. Και εί­ναι, ε­πί­σης, φυ­σιο­λο­γι­κό ό­ταν δεν γε­μί­ζουν οι δρό­μοι και οι πλα­τείες, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να βρί­σκε­ται έ­ξω α­πό τα νε­ρά του. Όσο την πο­λι­τι­κή ατ­ζέ­ντα τη δια­μορ­φώ­νουν τα κυ­ρίαρ­χα ΜΜΕ, που εί­ναι ι­διαί­τε­ρα φι­λι­κά προς την κυ­βέρ­νη­ση και ι­διαί­τε­ρα πο­λε­μι­κά α­πέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και δεν τη δια­μορ­φώ­νουν κοι­νω­νι­κά γε­γο­νό­τα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα μπο­ρεί να α­ξιο­ποιή­σει τη δυ­να­μι­κή του ε­κλο­γι­κού α­πο­τε­λέ­σμα­τος. Αξιω­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση γί­να­με στους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες, ό­χι στα σα­λό­νια.
Αλλη­λεγ­γύη, α­να­συ­γκρό­τη­ση
Ναι, αλ­λά και η πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εν προ­κει­μέ­νω, ο­φεί­λει να δη­μιουρ­γεί γε­γο­νό­τα.
Εί­ναι μια αμ­φί­δρο­μη σχέ­ση. Θα πρέ­πει να εί­μα­στε ι­διαί­τε­ρα σκλη­ροί και αυ­το­κρι­τι­κοί. Ταυ­τό­χρο­να, ό­μως, θα πρέ­πει να συ­νει­δη­το­ποιή­σου­με ό­τι κα­λό πράγ­μα εί­ναι η ε­πι­θυ­μία, αλ­λά δεν υ­πάρ­χει μη­χα­νι­κή ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των, δεν μπο­ρού­με να πα­τή­σου­με έ­να κου­μπί, αλ­λά να εί­μα­στε στα­θε­ροί και να εί­μα­στε υ­πο­μο­νε­τι­κοί. Θα πρέ­πει να κά­νου­με δου­λειά μυρ­μη­γκιού. Να μη χά­νου­με την κα­τεύ­θυν­σή μας. Αυ­τή η δου­λειά θα α­πο­δώ­σει κά­ποια στιγ­μή. Κι­νού­μα­στε σε τρία πα­ράλ­λη­λα ε­πί­πε­δα.
** Το πρώ­το εί­ναι της ορ­γα­νω­τι­κής α­να­συ­γκρό­τη­σης, του με­τα­σχη­μα­τι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μια πλα­τιά, μα­ζι­κή, α­νοι­χτή στον κό­σμο, δη­μο­κρα­τι­κή στις δια­δι­κα­σίες πα­ρά­τα­ξη, φο­ρέα, ό­πως το έ­χου­με πει. Και αυ­τό έ­χει με­γά­λη ε­πι­τυ­χία, στην ε­πα­φή μας με το λαϊκό κό­σμο, μέ­σα α­πό τις α­νοι­χτές λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις που έ­χουν με­γά­λη συμ­με­το­χή.
** Το δεύ­τε­ρο εί­ναι η προ­γραμ­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία. Να μπο­ρέ­σου­με να δώ­σου­με α­πα­ντή­σεις στα βα­σι­κά προ­βλή­μα­τα της κοι­νω­νίας^ πώς θα οι­κο­δο­μή­σου­με την κοι­νω­νία και την οι­κο­νο­μία, ό­πως τα ε­πι­θυ­μού­με.
** Το τρί­το, και ε­κεί πρέ­πει να δώ­σου­με ε­ξί­σου βά­ρος με τα άλ­λα δύο, να ορ­γα­νώ­σου­με την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Πρέ­πει να δι­δα­χτού­με α­πό την ι­στο­ρία και το πα­ρελ­θόν. Το Ε­ΑΜ κα­τά­φε­ρε τα χρό­νια της κα­το­χής να συ­σπει­ρώ­σει τον πό­θο του ελ­λη­νι­κού λα­ού για α­ντί­στα­ση, για α­πε­λευ­θέ­ρω­ση, για κοι­νω­νι­κή προ­κο­πή, ό­χι μο­νά­χα διό­τι εί­χε πρό­γραμ­μα αλ­λά διό­τι βρι­σκό­ταν δί­πλα στον κό­σμο που εί­χε πρό­βλη­μα ε­πι­βίω­σης. Και εάν δεν ή­ταν το Ε­Α­Μ, αυ­τός ο κό­σμος θα γι­νό­ταν εί­τε δω­σί­λο­γος, εί­τε θα πέ­θαι­νε.
Και σή­με­ρα, ό­μως, υ­πάρ­χει έ­νας με­γά­λος κίν­δυ­νος, διό­τι αν δεν εί­μα­στε ε­μείς δί­πλα σ’ αυ­τόν τον κό­σμο, θα εί­ναι η Χρυ­σή Αυ­γή, με τον τρό­πο που το κά­νει, που εί­ναι ι­δε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά ε­πι­κίν­δυ­νος. Σε αυ­τά τα τρία ε­πί­πε­δα πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σου­με με λε­πτο­μέ­ρεια, προ­σε­κτι­κά, στο­χευ­μέ­να τη δου­λειά μας, και ας μην εί­μα­στε ι­κα­νο­ποιη­μέ­νοι α­πό τα ά­με­σα α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Θα έ­χου­με σί­γου­ρα α­πο­τε­λέ­σμα­τα στο μέλ­λον.
Πώς ε­κτι­μάς, λοι­πόν, αυ­τό το μέλ­λο­ν;
Δεν μπο­ρώ να σου α­πα­ντή­σω με α­σφά­λεια στο ε­ρώ­τη­μα. Τα πράγ­μα­τα έ­χουν μια δυ­να­μι­κή που δεν μπο­ρείς να ε­κτι­μή­σεις. Θυ­μί­ζω ό­τι τον Μάιο του 2011 θα λέ­γα­με δεν υ­πάρ­χει τί­πο­τα, ό­τι τα συν­δι­κά­τα εί­ναι πε­θα­μέ­να, ο κό­σμος εί­χε κου­ρα­στεί. Κι ό­μως, μέ­σα α­πό έ­να κά­λε­σμα, γί­να­νε οι πλα­τείες και σύ­ντο­μα το κί­νη­μα αυ­τό γι­γα­ντώ­θη­κε. Δεν μπο­ρώ ε­πί­σης να σου α­πα­ντή­σω σή­με­ρα με α­σφά­λεια τι θα γί­νει στην Ευ­ρώ­πη το ε­πό­με­νο διά­στη­μα. Μπο­ρού­με να ε­κτι­μή­σου­με κά­ποιες τά­σεις, ό­τι η ε­πι­θυ­μία των κυ­ρίαρ­χων πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων εί­ναι να δια­τη­ρή­σουν το ευ­ρώ διό­τι α­πό αυ­τό κερ­δί­ζουν, κά­νο­ντας διαρ­κώς κι­νή­σεις σω­τη­ρίας στο πά­ρα πέ­ντε, με ταυ­τό­χρο­νο, ό­μως, βά­θε­μα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής τους. Δεν μπο­ρώ, ό­μως, να α­πο­κλεί­σω τα σε­νά­ρια «α­τυ­χή­μα­τος» που θα α­να­στεί­λουν αυ­τή την πο­ρεία. Συ­νε­πώς βρι­σκό­μα­στε σε μια πε­ρίο­δο με­γά­λης ρευ­στό­τη­τας και δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με προ­βλέ­ψεις με με­γά­λη σι­γου­ριά. Όσο λά­θος εί­ναι να πού­με “ας ε­τοι­μα­στού­με παι­διά, για­τί σε δύο μή­νες θα πέ­σει η κυ­βέρ­νη­ση”, άλ­λο τό­σο λά­θος θα ή­ταν να πού­με, αυ­τό που δια­βά­σα­με σε δη­μο­σιεύ­μα­τα ε­φη­με­ρί­δων, ό­τι “η κυ­βέρ­νη­ση θα α­ντέ­ξει έως το 2014”.
Δια­τυ­πώ­νε­ται κρι­τι­κή ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πλέ­ον, λει­τουρ­γεί ως «υ­πεύ­θυ­νη», ως «ή­ρε­μη δύ­να­μη». Υπάρ­χει, ό­μως, μια ρι­ζο­σπα­στι­κή ε­πι­βρά­δυν­ση. Ένας ε­ξω­ραϊσμός της γραμ­μής. Aν αυ­τός ο ε­ξω­ραϊσμός υιο­θε­τη­θεί, δεν κιν­δυ­νεύεις να χά­σεις και τους ψη­φο­φό­ρους σου και να μην έρ­θουν αυ­τοί που προσ­δο­κάς;
Εγώ δεν βλέ­πω κά­ποια ε­πι­βρά­δυν­ση σε σχέ­ση με την πα­ρου­σία μας και τη στά­ση μας. Υπάρ­χει μια εξ α­νά­γκης ε­πα­να­το­πο­θέ­τη­ση και ε­πα­να­προσ­διο­ρι­σμός στη βά­ση των νέων δε­δο­μέ­νων. Δεί­τε έ­να πα­ρά­δειγ­μα. Εάν ε­γώ πή­γαι­να στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και ζη­τού­σα ε­κλο­γές αύ­ριο, ξέ­ρε­τε ποια θα ή­ταν η α­πά­ντη­ση, κυ­ρίως του συ­στή­μα­τος, αλ­λά και των δι­κών μας αν­θρώ­πω­ν: στη δη­μο­κρα­τία α­πο­φα­σί­ζει ο λαός, δεν μπο­ρείς να ζη­τάς ε­κλο­γές με­τά α­πό δύο μή­νες. Και θα ή­ταν μια κί­νη­ση  αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τας, σαν να λες κα­θί­στε στον κα­να­πέ, μην κά­νε­τε τί­πο­τα, μην κι­νη­το­ποιη­θεί­τε, μην κά­νε­τε δια­δη­λώ­σεις, θα πέ­σουν αυ­τοί, θα γί­νουν ε­κλο­γές και θα α­να­λά­βου­με ε­μείς και θα σας σώ­σου­με μέ­σα α­πό τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δια­δι­κα­σίες. Αυ­τό δεν εί­ναι μείω­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής μας διά­θε­σης. Απε­να­ντίας θα έ­λε­γα. Εμείς λέ­με ό­τι η κοι­νω­νία εί­ναι αυ­τή που α­πο­φα­σί­ζει, που μπο­ρεί να α­να­τρέ­ψει τα μέ­τρα. Λέ­με, ταυ­τό­χρο­να, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι συ­νάρ­τη­ση των κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών. Εάν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διεκ­δι­κή­σει να κερ­δί­σει μια ε­πό­με­νη ε­κλο­γι­κή μά­χη σε συν­θή­κες κοι­νω­νι­κής νη­νε­μίας, θα τη χά­σει, δεν θα την κερ­δί­σει, ό­σο και αν έ­χει ε­πι­βα­ρυν­θεί η κοι­νω­νία α­πό τα μέ­τρα. Προ­α­παι­τού­με­νο για να α­πο­κτή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, για να διεκ­δι­κή­σει με­γά­λες α­να­τρο­πές, εί­ναι να έ­χου­με στο προ­σκή­νιο το λαϊκό κί­νη­μα. Εγώ, ό­μως, δεν α­πο­φεύ­γω τη σα­φή α­πά­ντη­ση, την το­πο­θέ­τη­σή μας πά­νω στα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα. Δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­νας ε­ξω­ραϊσμός. Ίσα – ί­σα που, αν ε­ξαι­ρέ­σεις κά­ποια φάλ­τσα της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, υ­πάρ­χει με­γά­λη σα­φή­νεια στο τι θέ­λου­με να κά­νου­με. Θέ­λου­με να α­κυ­ρώ­σου­με το μνη­μό­νιο, διό­τι αυ­τή η πο­λι­τι­κή εί­ναι α­διέ­ξο­δη, δεν εί­ναι μο­νο­με­ρής ε­νέρ­γεια. Το ελ­λη­νι­κό κοι­νο­βού­λιο έ­χει τη νο­μι­μο­ποίη­ση να ψη­φί­ζει και να α­πο­φα­σί­ζει. Σχε­διά­ζου­με έ­να πρό­γραμ­μα α­νόρ­θω­σης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας και, ταυ­τό­χρο­να, θέ­λου­με να ε­πα­να­δια­πραγ­μα­τευ­θού­με τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση στην κα­τεύ­θυν­ση ό­χι της ε­πι­μή­κυν­σης της λι­τό­τη­τας και της προ­σαρ­μο­γής, αλ­λά στην κα­τεύ­θυν­ση της βιω­σι­μό­τη­τας της δυ­να­τό­τη­τας της α­πο­πλη­ρω­μής. Γι αυ­τό μι­λά­με για μο­ρα­τό­ριου­μ, για δια­γρα­φή του χρέ­ους, για ρή­τρα α­νά­πτυ­ξης.
Να κά­νω το συ­νή­γο­ρο των αν­θρώ­πων που θέ­τουν ε­ρω­τή­μα­τα. Από τη θέ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για ε­θνι­κο­ποίη­ση – κρα­τι­κο­ποίη­ση των τρα­πε­ζών, στο Βε­λί­δειο α­να­φο­ρά υ­πήρ­ξε μό­νο στην Α­ΤΕ και το Τα­χυ­δρο­μι­κό Τα­μιευ­τή­ριο. Για­τί;
Όχι, δεν εί­ναι έ­τσι. Θεω­ρού­με ως δε­δο­μέ­νη και α­δια­πραγ­μά­τευ­τη ε­ξαγ­γε­λία την κοι­νω­νι­κο­ποίη­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος. Πό­σο δε μάλ­λον ό­ταν α­πό το 2008, οι τρά­πε­ζες έ­χουν πά­ρει 203 δισ. σε ρευ­στό και εγ­γυή­σεις, χρή­μα­τα των φο­ρο­λο­γού­με­νων, δεν έ­χουν βά­λει δε­κά­ρα οι μέ­το­χοι και α­ξιώ­νουν να το παί­ζουν τρα­πε­ζί­τες με ξέ­να κόλ­λυ­βα. Για να μην υ­πάρ­χουν, λοι­πόν, πα­ρα­νοή­σεις: ό­σα εί­πα­με στην Αθη­ναΐδα και α­πο­τέ­λε­σαν τις προ­ε­κλο­γι­κές μας δε­σμεύ­σεις, εί­ναι η α­φε­τη­ρία για να πά­με στο ε­πό­με­νο βή­μα. Δεν εί­χε νό­η­μα να τα ε­πα­να­λά­βου­με. Τα θεω­ρού­με δε­δο­μέ­να. Από ε­κεί και πέ­ρα το Βε­λί­δειο εί­ναι η α­φε­τη­ρία μια νέ­ας συλ­λο­γι­κής ε­πε­ξερ­γα­σίας για την α­να­συ­γκρό­τη­ση της κοι­νω­νίας και της οι­κο­νο­μίας α­πό τα ε­ρεί­πια του μνη­μο­νίου. Βα­σί­στη­κε στη συλ­λο­γι­κή ε­πε­ξερ­γα­σία 14 ε­πι­τρο­πών και τμη­μά­των του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρό­κει­ται για μια δου­λειά συλ­λο­γι­κή που έ­χει πο­λύ με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον, που έ­χει ό­μως και ελ­λεί­ψεις. Υπάρ­χουν ζη­τή­μα­τα στα ο­ποία πρέ­πει να συ­νε­χί­σου­με την εμ­βά­θυν­ση, υ­πάρ­χουν και ζη­τή­μα­τα στα ο­ποία έ­χου­με δια­φο­ρές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι έ­νας ζω­ντα­νός ορ­γα­νι­σμός. Εμείς έ­χου­με την κουλ­τού­ρα της σύν­θε­σης, ά­ρα θα υ­πάρ­χουν ζη­τή­μα­τα που θα έ­χου­με και δια­φω­νίες και μέ­σα α­πο συλ­λο­γι­κές διερ­γα­σίες θα δια­μορ­φώ­νε­ται η θέ­ση μας.


«ΙΣΤΟ­ΡΙ­ΚΟΣ Ο­ΡΟΣ Η ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­ΚΗ ΠΑ­ΡΑ­ΤΑ­ΞΗ»
Από τον ΣυΡι­ζΑ των συ­νι­στω­σών στην ε­νιαία ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά
Υπάρ­χουν α­να­φο­ρές σου στη δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη της α­ρι­στε­ράς. Μι­λάς και για πα­ρά­τα­ξη της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς με δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες, που εί­ναι κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό. Τι ι­σχύει; Δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη της α­ρι­στε­ράς ή ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά;
Την α­να­φο­ρά στον ό­ρο με­γά­λη, πλα­τιά, μα­ζι­κή, λαϊκή, δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη της α­ρι­στε­ράς, την έ­κα­να για πρώ­τη φο­ρά τον Μάιο, πριν τις ε­κλο­γές. Και σας θυ­μί­σω, ό­τι εί­χε σχέ­ση με τον με­τα­σχη­μα­τι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό συμ­μα­χία συ­νι­στω­σών σε ε­νιαία πα­ρά­τα­ξη, ε­νιαίο φο­ρέα. Και, δυ­στυ­χώς, αυ­τή η συ­ζή­τη­ση για τον α­να­γκαίο με­τα­σχη­μα­τι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­σο εί­χα­με μι­κρό­τε­ρα δη­μο­σκο­πι­κά πο­σο­στά, δεν την τολ­μού­σα­με. Θα θυ­μά­στε ό­τι ε­γώ, τό­τε, ε­πέ­με­να ό­τι αυ­τό έ­πρε­πε να κά­νου­με, α­νε­ξαρ­τή­τως πο­σο­στών, αλ­λά με­ρι­κά ζη­τή­μα­τα, ευ­τυ­χώς, τα λύ­νει η ί­δια η ζωή. Όταν έ­κα­να, λοι­πόν, την α­να­φο­ρά αυ­τή, ή­ταν προ­φα­νές ό­τι εί­χε να κά­νει με τη δια­δι­κα­σία του με­τα­σχη­μα­τι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των συ­νι­στω­σών στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα εί­ναι μια με­γά­λη πα­ρά­τα­ξη, έ­νας με­γά­λος ε­νιαίος φο­ρέ­ας που θα έ­χει δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες. Από τό­τε εί­πα­με ό­τι αυ­τός ο φο­ρέ­ας θα εί­ναι η σύγ­χρο­νη α­ρι­στε­ρά, η ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά. Δεν πα­ρα­βλέ­πω ό­τι η α­να­φο­ρά αυ­τή εί­χε και έ­να διτ­τό συμ­βο­λι­σμό: στις δια­δι­κα­σίες της πα­ρά­τα­ξης, που θα έ­πρε­πε να εί­ναι ου­σια­στι­κές, μα­ζι­κές, δη­μο­κρα­τι­κές, και α­πό την άλ­λη στην α­πεύ­θυν­ση στον ευ­ρύ­τε­ρο δη­μο­κρα­τι­κό χώ­ρο, στο συμ­βο­λι­σμό της δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης που έρ­χε­ται α­πό το βά­θος των χρό­νων, α­πό την ε­πο­χή του Βε­νι­ζέ­λου, και πά­ει στην προ­δι­κτα­το­ρι­κή πε­ρίο­δο, αλ­λά και αρ­γό­τε­ρα στη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρίο­δο, ό­που διεκ­δί­κη­σε το χώ­ρο της δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης και το ΠΑ­ΣΟΚ και η α­ρι­στε­ρά. Και το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού, με κα­θο­λι­κό νι­κη­τή το ΠΑ­ΣΟΚ. Αυ­τή η διτ­τή α­να­φο­ρά δεν με πεί­ρα­ξε, διό­τι την κλη­ρο­νο­μιά του δη­μο­κρα­τι­κού χώ­ρου, δεν μπο­ρού­με να την εκ­χω­ρή­σου­με στον Α. Πα­παν­δρέ­ου και σή­με­ρα, στον Ευ. Βε­νι­ζέ­λο. Δεν διεκ­δι­κού­με την πε­ριου­σία άλ­λων, ό­ταν θέ­λου­με, ως α­ρι­στε­ρά, να έ­χου­με το πά­τη­μά μας στην πα­ρά­δο­ση του δη­μο­κρα­τι­κού χώ­ρου.
Τα ί­χνη της πο­λι­τι­κής του ση­με­ρι­νού ΠΑ­ΣΟΚ υ­πήρ­ξαν α­κό­μα και α­πό τη δια­κή­ρυ­ξη της 3ης του Σε­πτέμ­βρη. Δεν ή­ταν μια πο­ρεία με ρι­ζο­σπα­στι­σμό και κά­ποια στιγ­μή υ­πήρ­ξε συ­ντη­ρη­τι­κή το­μή. Ήταν πο­ρεία συ­νέ­χειας α­πό τον Ανδρέα Πα­παν­δρέ­ου, στον Κώ­στα Ση­μί­τη και τε­λευ­ταία στον Γιώρ­γο και τον Βε­νι­ζέ­λο. Η λε­γό­με­νη δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη κου­βα­λά­ει και ό­λα τα αρ­νη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, στα ο­ποία η α­ρι­στε­ρά, εί­τε το ΚΚΕ εί­τε το ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού, εί­χαν α­σκή­σει, κα­τά πε­ριό­δους σκλη­ρή κρι­τι­κή.
Νο­μί­ζω ό­τι η δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη εί­ναι έ­νας ι­στο­ρι­κός ό­ρος, τον ο­ποίο δεν θα έ­πρε­πε να εκ­χω­ρή­σου­με στο ΠΑ­ΣΟΚ. Τι ή­ταν η Ε­ΔΑ; Ενιαία Δη­μο­κρα­τι­κή Αρι­στε­ρά. Δεν κλέ­βου­με ά­λο­γα, α­να­ζη­τά­με με­ρί­διο της δι­κής μας ι­στο­ρίας. Άλλω­στε στο διά­βα της ι­στο­ρίας σ’ αυ­τή τη χώ­ρα υ­πήρ­χαν δύο με­γά­λες πα­ρα­τά­ξεις, η πα­ρά­τα­ξη της δε­ξιάς και η πα­ρά­τα­ξη του ρι­ζο­σπα­στι­κού, του δη­μο­κρα­τι­κού, του α­ρι­στε­ρού χώ­ρου με την ευ­ρεία έν­νοια. Βε­βαίως, ό­ταν αρ­γό­τε­ρα α­να­πτύχ­θη­κε το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα στην Ελλά­δα, το Ε­ΑΜ κα­τά­φε­ρε να συ­σπει­ρώ­σει γύ­ρω του ό­λο αυ­τό το χώ­ρο.
 
Αργό­τε­ρα, ό­μως, εί­χα­με τα Μα­κρο­νή­σια, τις διώ­ξεις και το κέ­ντρο εί­χε παί­ξει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο σε αυ­τά. Εί­ναι και αυ­τά μέ­σα στη πα­ρά­δο­σή του…
Υπήρ­ξαν τα Μα­κρο­νή­σια. Βε­βαίως, υ­πήρ­ξε η λα­θρο­χει­ρία και α­πό την Ένω­ση Κέ­ντρου και α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ. Εάν, ό­μως, θεω­ρή­σου­με ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να γί­νει και πρέ­πει να γί­νει η συ­νέ­χεια ε­νός με­γά­λου ι­στο­ρι­κού ρεύ­μα­τος, που έ­χει, ό­μως, τη μή­τρα του στην α­ρι­στε­ρά, στο Ε­Α­Μ, στην Ε­ΔΑ, πρέ­πει να αν­τλή­σει και α­πό την κλη­ρο­νο­μιά του δη­μο­κρα­τι­κού χώ­ρου.
Το 27% του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει να κά­νει με τη διεύ­ρυν­ση των πα­ρα­δό­σεων ή εί­χε να κά­νει με την α­να­τρο­πή των κοι­νω­νι­κών συν­θη­κών, με την ό­ξυν­ση των κοι­νω­νι­κών α­ντι­θέ­σεω­ν; Ο κό­σμος δεν έ­γι­νε ξαφ­νι­κά α­ρι­στε­ρός, έ­γι­νε ξαφ­νι­κά φτω­χός και προ­σέγ­γι­σε τη ρι­ζο­σπα­στι­κή εκ­δο­χή της α­ρι­στε­ράς.
Συμ­φω­νώ α­πό­λυ­τα με αυ­τό. Το έ­χω πει πολ­λές φο­ρές, άλ­λω­στε. Πρέ­πει να εμ­βα­θύ­νου­με στη νέα πο­λι­τι­κο­ποίη­ση και τον ε­πα­να­προσ­διο­ρι­σμό της πο­λι­τι­κής το­πο­θέ­τη­σης μα­ζών που πλήτ­το­νται. Για να την εν­θαρ­ρύ­νου­με α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, θα πρέ­πει να μην εί­μα­στε φο­βι­κοί σε μια πλου­ρα­λι­στι­κή ταυ­τό­τη­τα, φυ­σι­κά, ε­ντός των ο­ρίων της α­ρι­στε­ράς. Να εί­μα­στε α­νοι­χτοί στο μέλ­λον.
Σύ­γκλι­ση των πα­ρα­δό­σεων ή α­πο­δο­χή, α­πό την πλευ­ρά της α­ρι­στε­ράς, μιας άλ­λης, μιας δια­φο­ρε­τι­κής πα­ρά­δο­σης;
Σύ­γκλι­ση των πα­ρα­δό­σεων και πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νία σε έ­να ευ­ρύ και ι­στο­ρι­κό πο­λι­τι­κό φά­σμα, μέ­ρος του ο­ποίου πά­ντα υ­πήρ­ξε και η κομ­μου­νι­στι­κή και η α­να­νεω­τι­κή α­ρι­στε­ρά. Σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση α­πο­δο­χή α­πό την α­ρι­στε­ρά μιας άλ­λης πα­ρά­δο­σης. Αλλά νο­μί­ζω ό­τι αυ­τό που κρί­νει την ταυ­τό­τη­τά σου εί­ναι ποιο εί­ναι το ό­ρα­μά σου για το αύ­ριο. Προ­φα­νώς η α­να­φο­ρά στο χθες έ­χει τη ση­μα­σία της. Αλλά σή­με­ρα βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε μια τρο­μα­χτι­κή ε­πί­θε­ση ε­νά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ά­νερ­γους, τους φτω­χούς, τους μι­κρο­με­σαίους που έ­γι­ναν ξαφ­νι­κά «μι­κροί». Και έ­χου­με κά­θε λό­γο να εί­μα­στε α­νοι­χτοί σε ό­σους μέ­χρι χθες ψή­φι­ζαν, για πα­ρά­δειγ­μα, Νέα Δη­μο­κρα­τία. Εί­πα­με ό­τι οι άν­θρω­ποι ε­πα­να­κα­θο­ρί­ζουν την πο­λι­τι­κή τους στά­ση, α­να­στο­χά­ζο­νται.


«Κυ­βέρ­νη­ση με πυ­ρή­να τη δι­κή μας α­ρι­στε­ρά»
Υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που σε φο­βί­ζουν στην πο­ρεία προς τη συν­διά­σκε­ψη;
 Η αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τα. Με φο­βί­ζει ό­ταν συ­ζη­τά­με για την α­νά­γκη να α­νοί­ξει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να γί­νει έ­να σχή­μα μα­ζι­κό, α­νοι­χτό, λαϊκό και ταυ­τό­χρο­να φο­βό­μα­στε μην χά­σου­με την ι­δε­ο­λο­γι­κή μας κα­θα­ρό­τη­τα και θέ­λου­με να κρα­τή­σου­με τα «μα­γα­ζιά» μας. Με φο­βί­ζει ό­τι εί­μα­στε τρεις – τέσ­σε­ρις μή­νες με­τά τη δια­δι­κα­σία της εκ­κί­νη­σης και του με­τα­σχη­μα­τι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τα βή­μα­τα που έ­χουν γί­νει εί­ναι ση­μα­ντι­κά, αλ­λά πί­σω α­πό τις α­νά­γκες που υ­πάρ­χουν. Εάν αύ­ριο η ι­στο­ρία εγ­γρά­ψει τη νέα με­γά­λη πα­ρά­τα­ξη της α­ρι­στε­ράς με ι­σχυ­ρό, τα­ξι­κό πρό­ση­μο, η συ­ζή­τη­ση που κά­νου­με σή­με­ρα έ­χει πο­λύ μι­κρή ση­μα­σία. Εάν αύ­ριο η ι­στο­ρία την εγ­γρά­ψει ως μια ε­ναλ­λα­γή στο συ­στη­μι­κό πλαί­σιο και ως μια α­πλή κυ­βερ­νη­τι­κή με­τε­ξέ­λι­ξη στο ε­πί­πε­δο της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τίας, τό­τε θα έ­χει πο­λύ με­γά­λη ση­μα­σία.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εμ­μέ­νει στην πρό­τα­ση του για κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς ή α­να­ζη­τά άλ­λες λύ­σεις;
Το πρό­ταγ­μα για κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς λει­τούρ­γη­σε α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά, και ταυ­τό­χρο­να, α­πο­ε­νο­χο­ποιη­τι­κά για έ­να χώ­ρο που δεν εί­χε συ­νη­θί­σει να διεκ­δι­κεί ψή­φο ε­ξου­σίας και για έ­να κό­σμο, που ή­θε­λε να ψη­φί­σει με κρι­τή­ριο τη ζωή του, ά­ρα ή­ταν λυ­τρω­τι­κό γι’ αυ­τόν. Στις δεύ­τε­ρες ε­κλο­γές ή­ταν, ό­μως, η α­χίλ­λειος πτέρ­να μας. Διό­τι ή­ταν τοις πά­σι φα­νε­ρό ό,τι με έ­να ΚΚΕ που σε κα­ταγ­γέλ­λει σε κά­θε δεύ­τε­ρη φρά­ση και με μια ΔΗ­ΜΑΡ που εί­χε σαλ­πά­ρει στον μνη­μο­νια­κό κυ­βερ­νη­τι­σμό, δεν μπο­ρείς να φτιά­ξεις κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς. Πρέ­πει να α­ναι­ρέ­σου­με το πρό­ταγ­μά μας; Όχι, δεν πρέ­πει να το α­ναι­ρέ­σου­με. Πρέ­πει, ό­μως, να συ­νει­δη­το­ποιή­σου­με ό­τι αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση που θα εί­ναι α­ρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, που θα έ­χει τα­ξι­κό πρό­ση­μο θα εί­ναι μια κυ­βέρ­νη­ση με πυ­ρή­να τη δι­κή μας α­ρι­στε­ρά. Μα­κά­ρι να υ­πάρ­χουν και άλ­λοι, ε­μείς δεν θα κλεί­σου­με την πόρ­τα σε αυ­τούς, αλ­λά θα πρέ­πει να έ­χει και κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χίες. Άρα άλ­λο πράγ­μα εί­ναι το κόμ­μα και άλ­λο η κυ­βέρ­νη­ση.
Με ποιους μπο­ρού­με να συμ­μα­χή­σου­με
Να ε­ξαν­τλή­σου­με αυ­τό το κομ­μά­τι. Σε αυ­τές τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χίες χω­ρούν δυ­νά­μεις που προέρ­χο­νται α­πό τη δε­ξιά, π.χ. Ανε­ξάρ­τη­τοι Έλλη­νες;
Σε ό­τι α­φο­ρά το στό­χο και τον προ­σα­να­το­λι­σμό μας, ό­χι. Τώ­ρα, εάν εκ των πραγ­μά­των α­να­γκα­στείς την κρί­σι­μη στιγ­μή να στη­ρι­χτείς και σε τέ­τοιες δυ­νά­μεις, θα ε­πα­να­λά­βω αυ­τό που εί­χα πει τό­τε και εί­χε γί­νει ι­διαί­τε­ρη συ­ζή­τη­ση: ναι, έ­τσι εί­ναι η ζωή, δεν μπο­ρείς να κά­νεις αλ­λιώς. Ακό­μα και ο Τσά­βες συμ­μά­χη­σε με κομ­μά­τια τα ο­ποία ι­δε­ο­λο­γι­κά ή­ταν σε α­ντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση δεν το θέ­λου­με και φυ­σι­κά δεν το ε­πι­διώ­κου­με.
Σε ε­πί­πε­δο κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιώ­ν; Πό­σο πλα­τιές μπο­ρεί να εί­ναι;
Υπάρ­χει, ή­δη, μια πλα­τιά κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που στη­ρί­ζει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που ο πο­λι­τι­κός ε­κλο­γι­κός χάρ­της της χώ­ρας τέ­μνε­ται τό­σο έ­ντο­να α­πό την τα­ξι­κό­τη­τα. Εί­μα­στε πρώ­τη δύ­να­μη σε ό­λες τις λαϊκές πε­ριο­χές και τους ά­νερ­γους. Πρέ­πει αυ­τή τη συμ­μα­χία να τη διευ­ρύ­νου­με, προ­σπα­θώ­ντας να οι­κο­δο­μή­σου­με νέες δο­μές μέ­σα στο κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο. Δεν χρειά­ζε­ται να λέ­με σε αυ­τόν τον κό­σμο, «έ­λα να γρα­φτείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», αλ­λά να βρι­σκό­μα­στε με διά­φο­ρες μορ­φές δί­πλα του και να ταυ­τί­ζου­με το βη­μα­τι­σμό μας με τις δι­κές του διεκ­δι­κή­σεις. Τώ­ρα, πό­σο πλα­τιά μπο­ρεί να εί­ναι αυ­τή η συμ­μα­χία; Θα έ­χει και με­σο­στρώ­μα­τα. Αναμ­φί­βο­λα, άλ­λω­στε εί­μα­στε σε μια πε­ρίο­δο ό­που η πιο σκλη­ρή ε­πί­θε­ση του μνη­μο­νίου γί­νε­ται ε­να­ντίον της με­σαίας τά­ξης. Έχου­με μια βίαιη ε­πί­θε­ση στα με­σαία στρώ­μα­τα, και σε λί­γο, θα πά­με σε μια α­πό­το­μη λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νο­ποίη­ση και της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ζωής. Επαύ­λεις στην Εκά­λη, αλ­λά στις υ­πό­λοι­πες πε­ριο­χές θα ζουν ά­νερ­γοι και δεν θα έ­χουν πε­τρέ­λαιο να ζε­στα­θούν. Και στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό βλέ­που­με μια λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νο­ποίη­ση της πο­λι­τι­κής ζωής. Βλέ­που­με δύο πό­λους, τον πό­λο της α­ρι­στε­ράς και τον πό­λο της δε­ξιάς. Γι’ αυ­τό ο Σα­μα­ράς θα ε­πι­βιώ­σει κα­θώς ε­πι­λέ­γει τη συ­γκρό­τη­ση του σκλη­ρού πό­λου, ε­νώ ο Κου­βέ­λης και ο Βε­νι­ζέ­λος δεν θα ε­πι­βιώ­σουν.
Φό­βος α­πέ­να­ντι στο και­νούρ­γιο
Ανα­φε­ρό­με­νος στις δια­δι­κα­σίες με­τα­σχη­μα­τι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μί­λη­σες για κα­θυ­στε­ρή­σεις. Έχει να κά­νει με κό­πω­ση ή δυ­σκο­λίες πο­λι­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα;
Υπάρ­χει μια α­ντί­λη­ψη, χω­ρίς να θέ­λω να ρί­ξω ευ­θύ­νες σε κά­ποια συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­νι­στώ­σα, ό­τι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό κόμ­μα εί­ναι το κόμ­μα πρω­το­πο­ρία της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, δεν χρειά­ζε­ται να εί­ναι μα­ζι­κό. Ας εί­ναι 3.000 – 4.000 μέ­λη, ό­σο λι­γό­τε­ροι τό­σο κα­λύ­τε­ροι και κα­λύ­τε­ρα. Δεν συμ­φω­νώ μ’ αυ­τή την α­ντί­λη­ψη. Υπάρ­χει μια δυ­στο­κία, και πρέ­πει να την ξε­πε­ρά­σου­με. Εάν δε εί­ναι συ­νει­δη­τή, πρέ­πει να το α­πο­φα­σί­σου­με. Υπάρ­χει έ­νας φυ­σιο­λο­γι­κός μεν, α­δι­καιο­λό­γη­τος, ό­μως, φό­βος α­πέ­να­ντι στο και­νούρ­γιο, ε­πί­σης δια­συ­νι­στω­σια­κός. Χρειά­ζο­νται κά­ποιες γεν­ναίες α­πο­φά­σεις και ε­μείς δεν πρέ­πει να μέ­νου­με πί­σω. Και αυ­τό α­φο­ρά και την «Επο­χή», που την α­γα­πάω πά­ρα πο­λύ. Δεν έ­χει νό­η­μα να θέ­λει κα­νείς να κρα­τή­σει την α­να­φο­ρά σε με­ρι­κές χι­λιά­δες α­να­γνώ­στες, μπρο­στά σε τό­σο ση­μα­ντι­κές ε­ξε­λί­ξεις. Όλοι χρειά­ζε­ται να συ­νει­δη­το­ποιή­σου­με ό­τι σύ­ντο­μα θα πρέ­πει να γί­νει μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση, να φτιά­ξου­με μια με­γά­λη εκ­δο­τι­κή κί­νη­ση, έ­ναν ορ­γα­νι­σμό. Αυ­τό ση­μαί­νει α­να­σύν­θε­ση. Στο χώ­ρο της νε­ο­λαίας με ε­ξέ­πλη­ξε ευ­χά­ρι­στα η νε­ο­λαία του ΣΥΝ να α­πο­δέ­χτη­κε την πρό­τα­ση για το ε­νιαίο φε­στι­βάλ και νο­μί­ζω ό­τι ή­ταν μια γεν­ναιό­δω­ρη κί­νη­ση. Χρειά­ζε­ται να συ­νε­χί­σου­με με σκο­πό την ί­δρυ­ση μιας πλα­τιάς, μα­ζι­κής ορ­γά­νω­σης νε­ο­λαίας. Χώ­ροι, στέ­κια, που ο κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα α­πο­κτά αί­σθη­μα συλ­λο­γι­κό­τη­τας, θα παίρ­νει ταυ­τό­τη­τα. Χρειά­ζο­νται με­γά­λα και γεν­ναιό­δω­ρα βή­μα­τα.
 
Ει­ση­γεί­σαι μια έ­γκαι­ρη και α­πο­φα­σι­στι­κή πο­ρεία αυ­το­διά­λυ­σης του κόμ­μα­τος στο ο­ποίο α­νή­κεις;
Όταν έρ­θει η στιγ­μή, θα το προ­τεί­νω αυ­τό. Το πρώ­το πο­λι­τι­κό βι­βλίο που διά­βα­σα, ή­ταν το «Κρά­τος και Επα­νά­στα­ση». Εκεί διά­βα­σα ό­τι στην πο­ρεία το κρά­τος θα α­πο­νε­κρω­θεί. Αν, λοι­πόν, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πο­τε­λέ­σει κέ­ντρο των α­πο­φά­σεων και της λει­τουρ­γίας μας, τό­τε, σι­γά – σι­γά, η ί­δια η ζωή θα μας φέ­ρει μπρο­στά και στις τυ­πι­κές α­πο­φά­σεις!


Για­τί η συ­νά­ντη­ση με τον Ράι­χεν­μπα­χ
Αντι­προ­σω­πεία του ΣυΡι­ζΑ, με ε­πι­κε­φα­λής τον Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη [με­τεί­χαν α­κό­μα οι Γ. Στα­θά­κης, Ευ. Τσα­κα­λώ­τος και Γ. Μη­λιός] συ­να­ντή­θη­καν με τον Χορ­στ Ράι­χεν­μπα­χ, ε­πι­κε­φα­λής της ο­μά­δας δρά­σης [ task force] για την Ελλά­δα την Τρί­τη στη Βου­λή, με­τά α­πό αί­τη­μα του γρα­φείου της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής στην Αθή­να. Στην α­να­κοί­νω­σή του ο ΣυΡι­ζΑ το­νί­ζε­ται ό­τι πα­ρου­σία­σε τις βα­σι­κές αρ­χές του οι­κο­νο­μι­κού προ­γράμ­μα­τος, κα­θώς και τις θέ­σεις του για την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­ζε­ται τα τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ελλά­δα που έ­χει ο­δη­γή­σει σε οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση «που λαμ­βά­νει ε­πι­κίν­δυ­νες κοι­νω­νι­κές δια­στά­σεις, κα­θώς πλήτ­τει ευ­ρύ­τα­τα στρώ­μα­τα του πλη­θυ­σμού». Η συ­νά­ντη­ση προ­κά­λε­σε και αρ­νη­τι­κές κρι­τι­κές. Γι’ αυ­τή τη συ­νά­ντη­ση ρω­τή­θη­κε σχε­τι­κά ο Αλ. Τσί­πρας: «Υπήρ­ξε έ­να αί­τη­μα α­πό την πλευ­ρά της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής. Η Ευ­ρω­παϊκή Επι­τρο­πή δεν εί­ναι τρόϊκα, εί­ναι Ευ­ρω­παϊκή Ένω­ση. Με τα θε­σμι­κά όρ­γα­να της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής δεν έ­χου­με α­πο­φα­σί­σει να κό­ψου­με τις ε­πα­φές μας και τους διαύ­λους ε­πι­κοι­νω­νίας, αλ­λά εί­μα­στε α­πό­λυ­τα αρ­νη­τι­κοί να συ­νο­μι­λή­σου­με με την τρόι­κα και ι­διαί­τε­ρα με τους δευ­τε­ρο­κλα­σά­τους υ­παλ­λή­λους. Και ε­γώ ζή­τη­σα ε­πα­φή με τον Ρο­μπάϊ και τον Γιουν­γκέρ. Αυ­τοί αρ­νή­θη­καν, και αυ­τό ή­ταν δείγ­μα μιας αμ­φι­σβή­τη­σης της ί­διας της δη­μο­κρα­τι­κής δια­δι­κα­σίας α­πό την πλευ­ρά της Ευ­ρώ­πης. Άκου­σα και ε­γώ μια κρι­τι­κή, ό­τι αυ­τό αλ­λά­ζει τη στά­ση που εί­χα­με ως τώ­ρα, δεν θα συμ­φω­νή­σω. Και εί­ναι α­ντί­φα­ση να κα­ταγ­γέλ­λου­με τα όρ­γα­να της ΕΕ ό­τι δεν μας δέ­χο­νται, και ό­ταν αυ­τό συμ­βαί­νει να το κα­ταγ­γέλ­λου­με, ε­πί­σης».