*Του Άρη Αλεξανδρή
Η ελληνική δικαιοσύνη στα καλύτερά της
Τα συντηρητικά αντανακλαστικά της
ελληνικής κοινωνίας φαίνεται ότι βρίσκονται σε άριστη κατάσταση, παρά τη
βαθιά κατάσταση ύπνου που την διέπει σε κάθε τι άλλο. Η ταχεία σύλληψη
του δημιουργού μιας σατιρικής σελίδας στο facebook καταδεικνύει όχι μόνο
το ντροπιαστικό κλίμα ανελευθερίας που επικρατεί στο πεδίο της δημόσιας
έκφρασης, αλλά και τον εξαιρετικά παρωχημένο τρόπο με τον οποίο η
κοινωνία και το νομικό κατεστημένο ερμηνεύουν την έννοια της ύβρεως και
της βλασφημίας.
Είναι αδιανόητο ότι εν έτει 2012
υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ανάγουν την πνευματικότητα και τις
προσωπικές, θρησκευτικές τους πεποιθήσεις στη σφαίρα του απυρόβλητου,
κατακεραυνώνοντας με τη συμφεροντολογική βοήθεια του κράτους όποιον
τολμήσει να τις πιάσει στο στόμα του. Μου φαίνεται εξαιρετικά ειρωνικό
και οξύμωρο δε, το γεγονός ότι τα σύμβολα μιας παντοδύναμης θρησκευτικής
αυτοκρατορίας είναι τόσο εύθραυστα που προσβάλλονται από το χιούμορ της
αμελητέας μερίδας που δεν τα ασπάζεται.
Είχα την εντύπωση πως η εκκλησία, ως
βασικός εκφραστής των χριστιανικών ιδεωδών, διδάσκει τους πιστούς της
ότι η πίστη είναι πρωτίστως μια εσωτερική διαδικασία του ανθρώπινου νου,
που μόνο συμπληρωματικά επηρεάζεται από τις εξωτερικές εκδηλώσεις. Λίγο
περίεργο που το πανίσχυρο και αταλάντευτο ηθικό υπόβαθρο της
χριστιανικής πίστης των Ελλήνων κλονίστηκε από μια παράσταση προφανούς
αστεϊσμού, που καμία κυριολεκτική σημασία δεν έχει.
Την ώρα που θεμελιώδεις θεσμοί του
ελληνικού κράτους καταπατώνται με πρωτοφανή αγριότητα και πρόδηλο
κυνισμό, τη στιγμή που κεφαλαιώδη αγαθά, όπως το δικαίωμα στη ζωή, την
ασφάλεια και την εργασία συρρικνώνονται καθημερινά στο όνομα μιας
διεστραμμένης δημοκρατίας, η ελληνική δικαιοσύνη θεώρησε συνετό να
καταφερθεί εναντίον της ελευθερίας του λόγου, αγνοώντας τις ουσιαστικές
πληγές δικαίου που την περιστοιχίζουν. Άραγε το παραεμπόριο, οι απάτες
και οι υπόλοιπες παράνομες δραστηριότητες που περιβάλλουν το brand της
θρησκείας γιατί τυγχάνουν παραδοσιακά τέτοιας επιλεκτικής παράβλεψης ;
Είναι άκρως επικίνδυνο αλλά ασφαλώς
προβλέψιμο που τη δεδομένη χρονική συγκυρία η πολιτεία επιλέγει να
πλήξει την ελευθερία του λόγου στο πλαίσιο της υποτιθέμενα ορθής
εφαρμογής του νόμου. Προφανώς, ο ρόλος που διαδραματίζει η εκκλησία στην
επαχθή μεταχείριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι βολικός και καθόλου
τυχαίος. Η αμορφωσιά και η διαχρονική μικρόνοια της ελληνικής κοινωνίας
την καθιστούν ιδανικό θύμα χειραγώγησης και ο παράγοντας της
θρησκευτικής πίστης είναι το κατάλληλο μέσο για τον διασκεδασμό της
κοινής γνώμης. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πνευματική υφή της θρησκείας
συγκρούεται με τη νομικίστικη διάστασή της- η αντίφαση, όμως, που
απορρέει από αυτό τον εννοιολογικό διαμελισμό δεν φαίνεται να συγκινεί
το κοιμισμένο ποίμνιο.
Το θρησκευτικό αίσθημα που θίγεται από
το χιούμορ μάλλον δεν είναι άξιο να αποκαλείται θρησκευτικό αίσθημα.
Είναι ο ευτελής φόβος της ανοησίας μπροστά στην κοινή λογική.
Ντροπή στη δικαιοσύνη που ξέρει να
βρίσκει όσες αφορμές χρειάζεται για να αποφύγει τα πραγματικά της
καθήκοντα, αλλά δεν ξεχνάει να κινηθεί άμεσα όταν το επονείδιστο
κοινωνικοπολιτικό καθεστώς που συντηρεί εμφανίζει σημάδια παρακμής.
Πηγή: lifo.gr
