«Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα στο οποίο περνάει κανείς τη μισή του ζωή μιλώντας για πράγματα που δεν ξέρει και την άλλη μισή σωπαίνοντας γι’ αυτά που ξέρει» λέει μια από τις παλιότερες σαρκαστικές αποφάνσεις που περιέγραφε την συνηθισμένη σύγκρουση που προκύπτει ανάμεσα στις ευάλωτες πάντα ατομικές συνειδήσεις όταν έρχονται αντιμέτωπες με την εξουσία όπως και όπου αυτή εκφράζεται.
Υποννοεί, σαφώς, το ρητό, ότι οι δημοσιογράφοι ως φυσικά πρόσωπα έχουν μια ροπή να κατοικούν στον χώρο όπου το γκρίζο τους επιτρέπει, κάνοντας όλους τους δυνατούς συμβιβασμούς, να κατέχουν πληροφορίες οι οποίες μπορούν να γίνουν αντικείμενο συναλλαγής ή διαπραγμάτευσης που το μόνο που βελτιώνει είναι η προσωπική τους ζωή ενώ παραλλήλως καμώνονται τα λιοντάρια στα μάτια του πόπολου. Και, όντως, η απόφανση έχει την αξία της μέχρι σήμερα, κάποιοι μετέρχονται των «διαπραγματεύσεων» για να καλοπερνάνε, και το καταφέρνουν με χαρακτηριστική επιτυχία.
Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι τα ανωτέρω περιέχουν και μια φενάκη, καθώς αυτοί που κατέχουν τις πληροφορίες είναι αυτοί που τις παράγουν και όχι αυτοί που τις επεξεργάζονται.
Αν ένα ανάλογο ρητό θα προσπαθούσε να περιγράψει μια ιδεατή συνθήκη για την δημοσιογραφία αυτό θα όριζε ότι ο «δημοσιογράφος περνάει την μισή του ζωή μαθαίνοντας πληροφορίες και, διαθέτοντας ή σπαταλώντας αναλόγως με την περίσταση, την άλλη μισή στην προσπάθεια να τις αποδείξει». Αυτό καταστρατηγείται απολύτως στις μέρες μας αφού η προπαγάνδα έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες άσκησης του επαγγέλματος. Αναφέρομαι πάντα στην καταγραφή των γεγονότων και όχι στον σχολιασμό τους διαδικασία κατά την οποία ο καθείς μπορεί να διατυπώνει την άποψή του.
Στην «υπόθεση Μάρδα» αυτό που μάθαμε τελικά ήταν ότι αφού μια πληροφορία στάθηκε αδύνατο να διασταυρωθεί, αλλά επέμενε η φήμη η οποία συνήθως αναπαράγει μόνο τον εαυτό της, δημοσιεύτηκε τελικά ως είδηση η οποία είχε αξία επειδή δεν ήταν δυνατό να διασταυρωθεί οπότε μια διάψευση μετέτρεψε το ρεπορτάζ σε...αλήθεια. Άρα κάτι υπήρχε. Όταν η είδηση διαψεύστηκε ανέλαβε δράση η ηθικολογία. Αφού διαμάντι δεν υπήρχε και η είδηση ήταν μουσαντένια τότε η ηθικολογία μετατρέπει το πλαστικό σε φο μπιζού, τα στρατιωτάκια λέγκο σε κάπταιν αμέρικα. Είναι η επιβεβαίωση της ρήσης του Κάρλ Κράους ότι «Δημοσιογράφος είναι αυτός που, εκ των υστέρων, ξέρει τα πάντα εκ των προτέρων!».Το πλήθος όμως των ηλεκτρονικών αναπαραγωγών της είναι τέτοιο που η διάψευσή της είναι αδύνατη για τους βιαστικούς περιπατητές στο περιβόλι της ειδησεογραφίας κι εξάλλου ήταν σα να λένε ότι εμείς προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι η γάτα ήταν γάτα αλλά αφού δεν ήταν, αποδείξαμε όμως ότι είχαμε δίκιο να μιλάμε για μια γάτα που δεν υπάρχει.
Ύστερα γράφηκε και έχει αναπαραχθεί σε χιλιάδες σελίδες ότι η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωσταντοπούλου διόρισε τη μάνα της πρόεδρο του ΕΣΡ. Το αληθινό γεγονός ότι η μητέρα της Κωσταντόπουλου ήταν μέλος του ΕΣΡ τα προηγούμενα χρόνια, ότι ανέλαβε προσωρινά χρέη προέδρου σε ένα εσωτερικό όργανο του ΕΣΡ που λύνει διαδικαστικά ζητήματα, αυτό το αληθινό γεγονός, αδυνατείς να το βρεις εύκολα στο διαδίκτυο. Οπότε είναι σα να έχει γνωστοποιηθεί ότι ο υπεύθυνος για το πότισμα στο χορτάρι του γηπέδου της Τούμπας ανέλαβε πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Πρέπει να γίνει ο αναγνώστης δημοσιογράφος και να περάσει την μισή του ζωή, καμμιά φορά κυριολεκτικά, για να το ανακαλύψει. Και ανάμεσα σε ένα πλήθος άλλων τέτοιων διαστρεβλώσεων που καταγράφηκαν μόνο την τρέχουσα εβδομάδα εξέχουσα θέση κατέλαβε η υπόθεση της «ψυχιάτρου του ΟΚΑΝΑ» που ήθελε ψυχίατρο η ίδια, αλλά εμφανίστηκε στις τηλεοράσεις, σε δυό κανάλια, για να καταγγείλει ότι ο εισαγγελέας αδιαφόρησε όταν αυτή τον προειδοποιούσε για το κακό που θα πάθαινε η μικρή Άννυ αν δεν την έπαιρναν από την οικογένειά της.
Κοινή κατάληξη και των τριών αυτών ιστοριών ψέματος ήταν το...συμπέρασμα, ότι η κυβέρνηση που διατείνεται «πρώτη φορά αριστερά» δεν είναι τίποτα άλλο από μια... πρώτη φορά επανάληψη όσων γνωρίζαμε στο παρελθόν. Μ’ αυτή την έννοια όντως πρώτη φορά επαναπροσλαμβάνονται οι απολυμένες καθαρίστριες, πρώτη φορά ξαναγυρνάνε στα σχολεία οι σχολικοί φύλακες και οι καθηγητές σε διαθεσιμότητα, πρώτη φορά ξανανοίγει η ΕΡΤ, ....
Είμαστε στην ιστορική φάση κατά την οποία μια κυβέρνηση θα πρέπει να προσπαθεί κατά την -όποια- μισή ζωή της να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και την άλλη μισή να προσπαθεί να αποδείξει ότι αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με τα προγράμματα των άλλων.
Και η δημοσιογραφία είναι στην -επαναλαμβανόμενη σαν την μέρα της Μαρμότας- ιστορική φάση, κατά την οποία θα πρέπει να περνά ολόκληρη την ζωή της στην προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί να σωπαίνει για πράγματα που δεν ξέρει και να μιλά γ
ια αυτά που μαθαίνει αφού τα έχει τεκμηριώσει. Τούτο βέβαια μοιάζει με ουτοπία που είναι καλό να υπάρχει αλλά που δεν φτάνει. Οπότε διάγουμε με οδηγό την καίρια διατύπωση του ποιητή Άρη Αλεξάνρου ο οποίος πριν πολλά χρόνια διαπίστωνε πως αυτό που μας απομένει «είν’ ένα τζάμι σπασμένο/κολλημένο βιαστικά/με τέσσερις λουρίδες μαχητικής αρθρογραφίας».
http://www.alterthess.gr