ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Το γνωρίζετε ασφαλώς ότι η κυρία Λαγκάρντ είναι μια εξαιρετική κυρία. Από κείνες που θαύμαζε η μακαρίτισσα η θεία Ευδοξία και όταν μύριζε στον αέρα το φίνο γαλλικό τους άρωμα, ανέκραζε: "Έκτακτη, έκτακτη". Περιμένοντας πάντα από αυτές το καλύτερο στην ομορφιά, την κομψότητα, στο χρήμα, στη χάρη, και φυσικά στις καλές τέχνες.
Η όλη στάση της κυρίας Λαγκάρντ απέναντί μας μέχρι σήμερα δικαιώνει τη θεία Ευδοξία. Υπερβαίνει μάλιστα τις εκτιμήσεις της. Διότι η κυρία Λαγκάρντ αποδείχτηκε έκτακτη (δις) όχι μόνο στην ομορφιά, την κομψότητα, στο χρήμα, στη χάρη και φυσικά στις καλές τέχνες. Αλλά και στην πολιτική οικονομία, ου μην και στην οικονομία της πολιτικής. Και τα τελευταία της χαρίσματα έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για μας: σ' αυτά οφείλουμε πολλά από όσα ζούμε σήμερα.
Όταν λοιπόν η κυρία Λαγκάρντ προειδοποιεί τη "λαϊκιστική" ελληνική κυβέρνηση να επισπεύσει τη μεταρρύθμισή μας, γιατί ο μήνας του μέλιτος τελειώνει, πρέπει να τη λάβουμε σοβαρά υπόψη. Ακόμα κι αν κάπως ξεπερνάει τη γαλλική της αβρότητα, με τον μάλλον γερμανικό χαρακτηρισμό της κυβέρνησης, το πολιτικό της τακτ βγάζει -ίσως και κυριολεκτικά- μάτι όταν μιλάει για το επερχόμενο τέλος του μήνα του μέλιτος. Μεταξύ των δανειστών και της αφεντιάς μας, εννοείται.
Πρόκειται βεβαίως για την κομψή διατύπωση μιας έκτακτης (δις) κυρίας, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Πρώτο και κύριο, διότι έτσι μας ενημερώνει για κάτι που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει. Ότι τα λαμβάνοντα χώρα τις τελευταίες εβδομάδες είναι μήνας του μέλιτος. Ζούμε δηλαδή -και δεν το καταλάβαμε- μια γαμήλια ευωχία διαρκείας με τον Ντράγκι και την κλειστή του βρύση των ευρώ. Με τον Σόιμπλε και την ανοιχτή του βρύση των νεύρων. Και με τη λοιπή ορχήστρα των δανειστών σε στεναγμούς νυμφίων.
Υπάρχει φυσικά και η γαμήλια πρόκληση του αγνώστου. Διότι η κυρία Λαγκάρντ δεν μας ενημερώνει τι μας περιμένει μετά το μέλι. Η χολή; Το όξος; Ή μήπως η ρετσίνα Κουρτάκη; Πράγμα που μας προκαλεί αισθήματα δημιουργικής ασάφειας. Και αμηχανία για το πώς μπορούμε να σχολιάσουμε. Γιατί δεν μπορούμε φυσικά να χρησιμοποιήσουμε την ελάχιστα κομψή παροιμία που η θεία Ευδοξία εκσφενδόνιζε όταν οι έκτακτες κυρίες παραγίνονταν έκτακτες: Σ' αγαπώ κυρά 'μ να κλάν'ς, αλλά μην το παρακάν'ς...