ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Εύθραυστη κατάσταση. Μεγάλο μέρος του κόσμου (όπως είναι οι άνεργοι, οι ασθενείς, οι πάμφτωχοι) είναι απελπισμένο και εκτός συστήματος, και αυτό το φαινόμενο διαμορφώνει μια αδιαβάθμητη συλλογική αντοχή. Αυτό το τμήμα της κοινωνίας προτάσσει ένα γενικό «όχι» στους δανειστές, προτιμά μια αξιοπρεπή έξοδο από όλα όσα το ακυρώνουν και μνημονιακά το βασανίζουν πέντε χρόνια τώρα. Έναντι μιας οποιασδήποτε υποχώρησης προτιμά τη σύγκρουση. Το σύστημα στη βουλιμία του οργανώνει μια τεράστια επικράτεια εκτός συστήματος. Αυτός ο κόσμος, που δεν έχει τίποτα να χάσει, πεισμώνει με φόβο, με βαθιά στεναχώρια, εύθραυστα.
Ιδίως οι ηγετικές ομάδες των τέως κυβερνητικών κομμάτων, θέλοντας, πρωτίστως, να δικαιώσουν τις «στρατηγικές» επιλογές τους, ουσιαστικά με κάθε νομοθετική ή άλλη ευκαιρία, δεν παράγουν προτείνοντας, βελτιώνοντας ή κρίνοντας -θεμελιώνοντας πάντως-, αλλά καταλήγουν σε μια πάγια απολογητική της παρελθούσας και αποτυχημένης θητείας τους. Απέναντι στο νομοθετικό γεγονός αντιτάσσουν ένα απορριπτικά ρητορικό αντι-σχέδιο. Ιδεολογικοποιούν τις κυβερνητικές προθέσεις, όχι για να ακυρώσουν τις εκάστοτε ρυθμίσεις, αλλά για να αθωώσουν την παρελθούσα κατάσταση. Η πολιτική ανασφάλεια και οι εσωκομματικές μικροδιευθετήσεις, αντικαθιστούν για μια ακόμα φορά την παραγωγή έργου. Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ενοχοποιούν με ιδεοληψίες, για να κάνουν μια ρεαλιστική διεκπεραίωση: Να εξασφαλίσουν την επιβίωση των ηγετικών τους ομάδων. Πολιτεύονται εύθραυστα.
Η ευρωπαϊκή πλευρά όλο και εντονότερα προδίδει έναν απίστευτο ερασιτεχνισμό και μειωμένο πολιτικό βάθος, με τη αγχωτική πρόσδεση στην ομάδα Σόιμπλε, που εξαρτά την πολιτική της επιβίωση, από την επικοινωνιακή επιβεβαίωση. Στη μετάδοση του μηνύματος μιας ηττημένης Ελλάδας και όχι στην εύφορη μετάδοση του μηνύματος μιας οικονομικής ανάταξης. Η πλευρά αυτή (ως δανειστής) έχει ισχύ, εύθραυστη όμως, αφού μια πολιτική παράγεται από βαθείς κοινωνικούς καθορισμούς και όχι από, εν τέλει αντιοικονομικά, τερτίπια μιας ομάδας ισχύος.
Έτσι, από τον συνδυασμό μιας πολλαπλής ευθραυστότητας, που συνδυάζει όλους τους πόλους του δράματος, η κυβέρνηση βρίσκεται πολιορκημένη. Δανειστές και δορυφόροι, εσωτερική πολιτική σκηνή και μεγάλο μέρος της λαϊκής πρόσληψης, μοιάζει να οδηγούν στον πολιτικό Καιάδα. Η δομημένη αποσταθεροποίηση φαίνεται και από τα διάσπαρτα, αλλά συνεχή φαινόμενα παρεκτροπών. Οι δουλέμποροι π.χ. και τα διεθνή κυκλώματα αυξάνουν τις προσφυγικές ροές και δημιουργούν φοβερή ανθρωπιστική πίεση αλλά και κινδύνους ρατσιστικών αντανακλαστικών. Ηλίθιοι και ύποπτοι ψευδοακτιβισμοί, τάχα μου αμετάθετων προτεραιοτήτων. Όλα πιέζουν δίκαια και άδικα και μάταια.
Πολιορκημένη και άπειρη και αδέξια και βραδεία και βιαστική και ακατάστατη και πολύγλωσση και με ποιότητες και ελπιδοφόρα και απελπιστικά άνιση κυβέρνηση. Το πρώτο αριστερό εγχείρημα κινδυνεύει να προακυρωθεί στα πρώτα του βήματα.
Διαχειριστικός έλεγχος όλων των φορέων που χρηματοδοτούνται από το κράτος. Φορολογική εκκαθάριση μεγάλων φοροφυγάδων και διάσπαρτης λαϊκής φοροδιαφυγής. Άμεσος ανασχεδιασμός υπηρεσιών δημόσιου χαρακτήρα, σε αντιστοιχία με τα παραγωγικά ζητούμενα και όχι εναντίον τους. Και ξανά στροφή στον κόσμο. Επαφή και τιμιότητα. Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, δεν υπάρχει χρόνος. Αυτά θα επανεντάξουν τον κόσμο σε μια άλλης ποιότητας συλλογικότητα αντί να τον εκμαυλίσουν -όπως τόσα χρόνια- με μια ψευδαίσθηση συστημικότητας.
Κάποιοι στην Αριστερά θεωρούν την ιδεολογική εργασία ως ρηχή ενασχόληση, πολυτελή σε σχέση με τα επείγοντα της πράξης και της καθημερινότητας. Εν τούτοις η ιδεολογική εμβάθυνση ορίζει τις μεταρρυθμιστικές ροπές. Εξηγείς εύστοχα τη στιγμή, διαμορφώνεις γλώσσα, κερδίζεις την ιστορική στιγμή. Αυτό το νεύμα περιμένει ο κόσμος. Και ο απελπισμένος αντισυστημικός και ο μικροαστός.
