Αν τη δεις από την αμιγώς οικονομική πλευρά, η σύλληψη του κ. Λεωνίδα Μπόμπολα ήταν άκρως αποδοτική. Μέσα σε δύο ώρες, το Δημόσιο έβαλε στα ταμεία του 1,8 εκατομμύρια ευρώ, χρήμα φρέσκο και αχνιστό, να το απλώνεις στο στρώμα και να γιομίζει το μάτι σου πεντακοσάευρα. Αν ήμουν ο Μπεϊζάνης, ο Θανάσης Βέγγος του «Θα σε κάνω βασίλισσα», θα σκεφτόμουν ως εξής: Από τον ένα Μπόμπολα βγάλαμε -ως δημόσιο ταμείο- 1,8 εκατομμύρια. Αν είχαμε εκατό Μπόμπολες, θα βγάζαμε 180 εκατομμύρια, ποσό γενναίο και σεβαστό. Πού να τους βρούμε, κύριε Μπεϊζάνη μου, τους εκατό Μπόμπολες; Ο ζητών ευρήσεται. Αν ψάξετε, θα τους βρείτε απαξάπαντος, καλή διάθεση να υπάρχει.
Ιδού λοιπόν το ερώτημα που καίει από προχθές τα χείλη του πανηλλήνιου. Αφού ο κ. Μπόμπολας μπορούσε να βρει μέσα σε δύο ώρες 1,8 εκατομμύρια, γιατί περίμενε πρώτα να τον συλλάβουν; Γιατί δεν τα έδινε από πριν; Δεν τα έδινε από πριν, γιατί δεν περίμενε ότι θα τον συλλάβουν, ήταν σίγουρος ότι θα την γλιτώσει και τώρα, όπως τη είχε γλιτώσει και στο παρελθόν. Ο κ. Μπόμπολας έκανε κακούς υπολογισμούς, υποτίμησε το γεγονός ότι έφυγαν από την κυβέρνηση οι φίλοι και οι προστάτες τους και ήρθαν κάτι περίεργοι τύποι, που δεν έχουν ιερό και όσιο. Τον ίδιο κακό υπολογισμό έχουν κάνει, νομίζω, και οι άλλοι εκατό Μπόμπολες. Έχετε δίκιο, κύριε Μπεϊζάνη, αν υπάρχει καλή διάθεση, είναι εύκολο να βρεθούν και εκατό, και διακόσιοι.
Πληρώνοντας το 1,8 εκατομμύρια, ο κ. Μπόμπολας αποδέχθηκε εμπράκτως όλες τις βαριές κατηγορίες που του αποδίδονταν. Αλλιώς θα διερρήγνυε τα ιμάτιά του, σαν τον Καϊάφα μπροστά στον Ιησού. Θα φώναζε ότι είναι αθώος, θα καλούσε δικηγόρους και δικολάβους, θα κραύγαζε ότι «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά». Μπορεί να γλίτωσε το κελί ο κ. Μπόμπολας, δεν γλίτωσε ωστόσο από την απαξία των εμπράκτως ομολογημένων πράξεων του. Απαξία ηθική, απαξία πολιτική, διότι, πώς να το κάνουμε, το μέλος μιας οικογένειας που ελέγχει μεγάλο μέρος των δημοσίων έργων και το ΜΜΕ έχει ρόλο πρωτίστως πολιτικό.
Εκτός των άλλων, ο κ. Μπόμπολας είναι και μεγαλομέτοχος του Mega, του καναλιού - δικαστή, που μας κουνάει κάθε βράδυ το δάχτυλο επειδή είμαστε φοροφυγάδες, επειδή είμαστε ακαμάτηδες, επειδή όλοι μαζί τα φάγαμε. Από την Τετάρτη το δάχτυλο αυτό θα έπρεπε να είχε παγώσει, να είχε κρυφτεί κάτω από το τραπέζι, μη σου πω ότι θα έπρεπε να είχε στραφεί προς τους οφθαλμούς των κηνσόρων. Αμ δε. Αυτό που κατάλαβε το Mega από την υπόθεση Μπόμπολα ήταν ότι «επιχειρήθηκε να σπιλωθεί η προσωπική και επιχειρηματική του εικόνα» και ότι «δημιουργείται ανησυχία και δυσπιστία στον επιχειρηματικό κόσμο».
Δεν πειράζει, η ανησυχία είναι ενίοτε άκρως παραγωγική. Μεγάλη αναταραχή, πολύ ωραία κατάσταση, που έλεγε και ένας παλαιός.
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
