Των ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΠΕΡΑ & ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ
Στις 23 Απριλίου 2010, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου
ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στον «μηχανισμό
στήριξης» του ΔΝΤ και της ευρωζώνης , έβαζε τη χώρα και τον ελληνικό λαό
στη δίνη των μνημονίων και την καθιστούσε, πλέον, νέου τύπου αποικία
και όμηρο της τροϊκανής χρηματοδότησης.
Η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός βρέθηκαν στις συμπληγάδες της βαθιάς ύφεσης και μιας πρωτοφανούς κοινωνικής λεηλασίας.
Δεν άργησαν να φανούν οι τραγικές συνέπειες της εφαρμογής του μνημονιακού πλαισίου και στη χώρα ξεπήδησε ένα πρωτοφανές ανατρεπτικό ρεύμα αντίστασης και πάλης.
Πέντε χρόνια μετά ιδού τα αποτελέσματα!
Η μείωση των μισθών,
όχι μόνο του κατώτατου, διαμορφώθηκε στο 25-30% . Επιπλέον, ακόμη και
σήμερα πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι πληρώνονται με τεράστια
καθυστέρηση άνω των πέντε μηνών.
Υπολογίζεται ότι το διαθέσιμο εισόδημα
των νοικοκυριών μειώθηκε κατά περισσότερο από 35% σε πραγματικούς όρους
, αφού μαζί με τις μειώσεις εφαρμόστηκαν μέτρα αύξησης της φορολογίας
σε όλα τα επίπεδα που έπληξαν τα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά
στρώματα.
Σύμφωνα με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ η αγοραστική δύναμη
των ελλήνων μειώθηκε κατά 37,2%, ενώ το 1/3 του πληθυσμού (πάνω από 3
εκ. άτομα) βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, δηλαδή καλείται να
επιβιώσει με κάτω από 475 ευρώ/μήνα!
Περίπου 1,3 εκατομμύρια Έλληνες είναι άνεργοι από 604,6 χιλιάδες τον Απρίλιο 2010 , δηλαδή υπερδιπλασιάσθηκαν , ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό εξ αυτών είναι μακροχρόνια άνεργοι (άνεργοι άνω του ενός έτους).
Εν τω μεταξύ, ο μνημονιακός εφιάλτης γέμισε με πάνω από 250.000 λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων την αγορά και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ η συνολική πτώση του τζίρου από την έναρξη της κρίσης αγγίζει το 77%.
Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα του ίδιου Ινστιτούτου μία στις τρείς μικρές επιχειρήσεις που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι σήμερα δηλώνει ότι διατρέχει σημαντικό κίνδυνο κλεισίματος.
Από τις 23 Απριλίου 2010, κάθε ημέρα που περνούσε, η ελληνική οικονομία έχανε κατά μέσο όρο 22,8 εκατ. ευρώ από το ΑΕΠ της
αλλά και 613 θέσεις εργασίας κάθε 24ωρο. Είναι ενδεικτικό πως το ΑΕΠ
μειώθηκε από τα 226,2 δισ. ευρώ το 2010, στα 179,081 δισ. ευρώ το 2014.
Ειδικότερα, η ύφεση τα χρόνια του Μνημονίου εξελίχθηκε
ως εξής: το 2010 ανήλθε στο 5,4%, το 2011 στο 8,9%, το 2012 στο 6,6%,
το 2013 στο 3,9% και το 2014 καταγράφηκε ισχνή ανάπτυξη 0,8%.
Το δημόσιο χρέος
από 126,8% του ΑΕΠ το 2019, αυξήθηκε στο 146% του ΑΕΠ το 2010, στο
171,3% του ΑΕΠ το 2011, στο 156,9% του ΑΕΠ το 2012 (παρά το ληστρικό PSI,
με το οποίο «κουρεύτηκαν» τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων,
νοσοκομείων, πανεπιστημίων κλπ ), στο 175% του ΑΕΠ το 2013 και πέρυσι
έκλεισε στο 177,1% του ΑΕΠ.
Από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο του 2011, μια σειρά παλλαϊκών κινητοποιήσεων σε δεκάδες πόλεις συγκλόνισαν τη χώρα.
Αναπτύχθηκε ένα πρωτοφανές σε μέγεθος και παλμό κίνημα ενάντια στα μνημονιακά μέτρα που εξήγγειλε και εφάρμοσε η κυβέρνηση σε συμφωνία με τους τροϊκανούς δανειστές.
Το ρεύμα αντίστασης που ξεπήδησε στις πλατείες δεν άργησε να εκφραστεί και σε πολιτικό επίπεδο.
Η ανάγκη
μιας πραγματικής προοδευτικής ανατροπής ανέδειξε, τελικά, μια κυβέρνηση
με κορμό την ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία κλήθηκε να εφαρμόσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου από το μνημονιακό τέλμα και ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Φυσικά, η κατάκτηση της κυβέρνησης δεν σήμανε αυτόματα και την κατάκτηση της εξουσίας που είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία ρήξεων και απαιτεί μία ποιοτικά ανώτερη και βαθύτερη ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Αυτά, βέβαια, δεν σχεδιάζονται επί χάρτου.
Χρειάζονται στρατηγική, πολιτικό σχέδιο, συγκρουσιακοί προγραμματικοί
στόχοι και επιπλέον σύνδεση της πάλης από το γενικό στο ειδικό για μια
μεγάλη ενιαιοποίηση του κινήματος καθώς και ικανότητα μεγάλης
συσπείρωσης του κόσμου της εργασίας και των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων
σε ένα πλαίσιο μεγάλων αλλαγών.
Η τoξική μνημονιακή βροχή
αντικοινωνικών νόμων και ρυθμίσεων και η τροϊκανή νεοαποικιακή
κηδεμονία που γνωρίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια αποτελεί και σήμερα
βασικό στρατηγικό στόχο των λεγόμενων «θεσμών», οι οποίοι επιχειρούν με
ένα σχέδιο εκβιασμών και οικονομικού στραγγαλισμού του ελληνικού λαού να
σύρουν την κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά σε ένα «νέο-μνημονιακό»
καταστροφικό πρόγραμμα.
Επιχειρούν
εκβιαστικά με νεοαποικιακό τρόπο και ύφος να την πιέσουν με το κίβδηλο
δίλημμα πλήρης υποταγή ή χρηματοδοτική ασφυξία ώστε να εγκαταλείψει το
προεκλογικό της ριζοσπαστικό πρόγραμμα και τη σαφή λαϊκή εντολή η οποία
απαιτεί να το εφαρμόσει μέχρι κεραίας.
Απαιτείται να στηριχτεί στη δύναμη και την αποφασιστικότητα του λαϊκού παράγοντα, προτάσσοντας πρώτα και πάνω απ ‘ όλα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τις ανάγκες των «εταίρων» και συνολικότερα των δανειστών.
