«Φωνές αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό
απ' όλη την Ευρώπη» ο τίτλος της εφημερίδας
της Αριστεράς που φιλοξενεί εκτενή
αρθρογραφία στο μεγάλο της αφιέρωμα
για τις εξελίξεις στην Ελλάδα -Μεταξύ
άλλων, φιλοξενείται μεταφρασμένο στα
ελληνικά άρθρο του Τομά Πικετί, Διευθυντή
Ερευνών και καθηγητή στην Ecole des Hautes
Etudes en Sciences Sociales (EHESS) και της Σχολής
Οικονομικών του Παρισιού
Η πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας οπου φιλοξενείται το αφιέρωμα στη ριζοσπαστική Αριστερά:
Η αλήθεια είναι, ότι ένα ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με 18 δημόσια ελλείμματα και 18 επιτόκια με τα οποία οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ελεύθερα.
Θα έπρεπε επίσης να γίνουν μαζικές επενδύσεις στην εκπαίδευση, στην καινοτομία και στις πράσινες τεχνολογίες. Η Ευρώπη όμως, κάνει εντελώς το αντίθετο από αυτό που πρέπει.
Ωστόσο, το πιο θλιβερό στην ευρωπαϊκή κρίση είναι το πείσμα των σημερινών ηγετών να παρουσιάζουν τις πολιτικές τους επιλογές ως μοναδικές λύσεις, και ο φόβος που τους εμπνέει κάθε πολιτικό τράνταγμα ικανό να αλλοιώσει αυτή την “ευτυχή ισορροπία”.
Απέναντι σε μια τέτοια εμμονή, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι εξελίξεις που θα μπορούσαν να μετακινήσουν τα όρια του σχηματισμού των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Υπάρχουν τρεις δυνατότητες: μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση, ένας πολιτικός κλυδωνισμός που προέρχεται από την αριστερά ή ένας άλλος από τον ακραίο πολιτικό χώρο της δεξιάς.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες θα έπρεπε να έχουν την ευφυΐα να αναγνωρίσουν ότι η δεύτερη δυνατότητα είναι σαφώς η καλύτερη: τα πολιτικά κινήματα που ακμάζουν σήμερα στην αριστερά της αριστεράς, όπως το Podemos στην Ισπανία, ή ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι θεμελιωδώς διεθνιστικά και φιλοευρωπαϊκά.
Αντί να τα απορρίπτουν θα έπρεπε αντιθέτως να συνεργαστούν μαζί τους οριοθετώντας τα πλαίσια μιας δημοκρατικής επανίδρυσης της Ε.Ε. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια πολύ πιο ανησυχητική δεξιά έκπληξη.
Γιατί, λαμβάνοντας υπόψη το γαλλικό εκλογικό σύστημα, η εκλογική νίκη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου στις τοπικές εκλογές του 2015 είναι μια εκδοχή καθόλου απίθανη.
Μπορούμε επίσης – μια και βρισκόμαστε ακόμη σε μια περίοδο ευχών – να ευχηθούμε το “ασύλληπτο”: Στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο Φ. Ολάντ, θα έκανε καλά να αναγνωρίσει τα λάθη που έκανε το 2012, και να συμπράξει με τον Ευρωπαϊκό Νότο προκειμένου να διατυπώσει επιτέλους θαρραλέες και καινοτόμους προτάσεις για την ήπειρό μας.
Σήμερα, δεν αρκεί πλέον η μεταμέλεια : Είναι πια καιρός να αναγνωριστεί πως τα κοινοτικά θεσμικά όργανα είναι υπεύθυνα για ό,τι συμβαίνει και πως μόνο μια δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης θα καθιστούσε δυνατή την εφαρμογή προοδευτικών κοινωνικών πολιτικών.
Συγκεκριμένα, αν θέλουμε πραγματικά να αποφύγουμε νέα σκάνδαλα τύπου LuxLeaks, είναι πλέον αναγκαία η εγκατάλειψη του κανόνα της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων για φορολογικά θέματα. Ολες οι σχετικές με την φορολόγηση των μεγάλων εταιρειών ( και υπό ιδανικές συνθήκες των πιο υψηλών εισοδημάτων και μεγάλων περιουσιών) αποφάσεις, πρέπει να λαμβάνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας.
Και αν το Λουξεμβούργο και κάποιες άλλες χώρες δεν συμφωνούν, η άρνηση τους δεν πρέπει να εμποδίσει τις υπόλοιπες χώρες να δημιουργήσουν ένα κεντρικό πυρήνα, βαδίζοντας προς αυτή τη κατεύθυνση και θεσπίζοντας κυρώσεις σε βάρος όλων αυτών που προτιμούν να εξακουθούν να αποκομίζουν οφέλη από την φορολογική αδιαφάνεια.
Μετάφραση: Βασιλική Παπαδάκη
Η πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας οπου φιλοξενείται το αφιέρωμα στη ριζοσπαστική Αριστερά:
- Το σχετικό δημοσίευμα στα γαλλικά ΕΔΩ.
- Άρθρο
του Slavoj Žižek στα Γαλλικά: Στις 25 Γενάρη,
είμαστε όλοι Έλληνες
Άρθρο του του Τομά Πικετί στα ελληνικά: Για μια δημοκρατική αναμόρφωση της Ευρώπης:
Τομά Πικετί
είναι Διευθυντής Ερευνών και καθηγητής
στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS) και
της Σχολής Οικονομικών του Παρισιού.
Eνώ η οικονομία παρουσιάζει τον
τελευταίο καιρό σαφή σημεία ανάκαμψης
σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή οι ευρωπαϊκές
χώρες εκτός ευρωζώνης, η συνθήκη
δημοσιονομικής πειθαρχίας η οποία
εκδόθηκε το 2012 υπό την πίεση της Γερμανίας
και της Γαλλίας επιβάλλοντας ένα
πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας
(με την υποχρέωση της υπερβολικά
ταχείας μείωσης των δημοσιονομικών
ελλειμμάτων και ένα εντελώς ατελέσφορο
σύστημα αυτομάτων κυρώσεων), έχει
βυθίσει την ευρωζώνη σε μια γενική
ύφεση.Η αλήθεια είναι, ότι ένα ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με 18 δημόσια ελλείμματα και 18 επιτόκια με τα οποία οι χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ελεύθερα.
Θα έπρεπε επίσης να γίνουν μαζικές επενδύσεις στην εκπαίδευση, στην καινοτομία και στις πράσινες τεχνολογίες. Η Ευρώπη όμως, κάνει εντελώς το αντίθετο από αυτό που πρέπει.
Ωστόσο, το πιο θλιβερό στην ευρωπαϊκή κρίση είναι το πείσμα των σημερινών ηγετών να παρουσιάζουν τις πολιτικές τους επιλογές ως μοναδικές λύσεις, και ο φόβος που τους εμπνέει κάθε πολιτικό τράνταγμα ικανό να αλλοιώσει αυτή την “ευτυχή ισορροπία”.
Απέναντι σε μια τέτοια εμμονή, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι εξελίξεις που θα μπορούσαν να μετακινήσουν τα όρια του σχηματισμού των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Υπάρχουν τρεις δυνατότητες: μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση, ένας πολιτικός κλυδωνισμός που προέρχεται από την αριστερά ή ένας άλλος από τον ακραίο πολιτικό χώρο της δεξιάς.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες θα έπρεπε να έχουν την ευφυΐα να αναγνωρίσουν ότι η δεύτερη δυνατότητα είναι σαφώς η καλύτερη: τα πολιτικά κινήματα που ακμάζουν σήμερα στην αριστερά της αριστεράς, όπως το Podemos στην Ισπανία, ή ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι θεμελιωδώς διεθνιστικά και φιλοευρωπαϊκά.
Αντί να τα απορρίπτουν θα έπρεπε αντιθέτως να συνεργαστούν μαζί τους οριοθετώντας τα πλαίσια μιας δημοκρατικής επανίδρυσης της Ε.Ε. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια πολύ πιο ανησυχητική δεξιά έκπληξη.
Γιατί, λαμβάνοντας υπόψη το γαλλικό εκλογικό σύστημα, η εκλογική νίκη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου στις τοπικές εκλογές του 2015 είναι μια εκδοχή καθόλου απίθανη.
Μπορούμε επίσης – μια και βρισκόμαστε ακόμη σε μια περίοδο ευχών – να ευχηθούμε το “ασύλληπτο”: Στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο Φ. Ολάντ, θα έκανε καλά να αναγνωρίσει τα λάθη που έκανε το 2012, και να συμπράξει με τον Ευρωπαϊκό Νότο προκειμένου να διατυπώσει επιτέλους θαρραλέες και καινοτόμους προτάσεις για την ήπειρό μας.
Σήμερα, δεν αρκεί πλέον η μεταμέλεια : Είναι πια καιρός να αναγνωριστεί πως τα κοινοτικά θεσμικά όργανα είναι υπεύθυνα για ό,τι συμβαίνει και πως μόνο μια δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης θα καθιστούσε δυνατή την εφαρμογή προοδευτικών κοινωνικών πολιτικών.
Συγκεκριμένα, αν θέλουμε πραγματικά να αποφύγουμε νέα σκάνδαλα τύπου LuxLeaks, είναι πλέον αναγκαία η εγκατάλειψη του κανόνα της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων για φορολογικά θέματα. Ολες οι σχετικές με την φορολόγηση των μεγάλων εταιρειών ( και υπό ιδανικές συνθήκες των πιο υψηλών εισοδημάτων και μεγάλων περιουσιών) αποφάσεις, πρέπει να λαμβάνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας.
Και αν το Λουξεμβούργο και κάποιες άλλες χώρες δεν συμφωνούν, η άρνηση τους δεν πρέπει να εμποδίσει τις υπόλοιπες χώρες να δημιουργήσουν ένα κεντρικό πυρήνα, βαδίζοντας προς αυτή τη κατεύθυνση και θεσπίζοντας κυρώσεις σε βάρος όλων αυτών που προτιμούν να εξακουθούν να αποκομίζουν οφέλη από την φορολογική αδιαφάνεια.
Μετάφραση: Βασιλική Παπαδάκη
