Όλες οι μείζονες, ιστορικού χαρακτήρα, αντιθέσεις και συγκρούσεις που συσσωρεύονται και αναδιατάσσονται εδώ και πέντε χρόνια σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό - ιδεολογικό επίπεδο, συμπυκνώνονται και εκφράζονται στην "τελική αναμέτρηση" για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Ο αριθμός των "180" αποκτά -πέραν της πρακτικής συνέπειας- έναν ευρύτερο συμβολικό χαρακτήρα γιατί αποτελεί το έσχατο όριο όπου κρίνεται η ίδια η δημοκρατική αρχή, η (εναπομείνασα) αξιοπιστία του κομματικού συστήματος και των εκφραστών του.
Δύο είναι τα προπαγανδιστικά - πολιτικά "εφόδια" με τα οποία πορεύονται η συγκυβέρνηση και το πλέγμα των μνημονιακών συμφερόντων που την στηρίζει, προς την "τελική αναμέτρηση":
- Το πρώτο συμπυκνώνεται στο "σύνθημα" "το Μνημόνιο φεύγει, η ανάπτυξη έρχεται"... Πρόκειται για ένα επικοινωνιακού τύπου, έωλο "δίπολο" αισιοδοξίας που καθημερινά ευτελίζεται και αυτοακυρώνεται. Στην πράξη το ένα Μνημόνιο φεύγει για να έρθει το επόμενο, η δε λογιστική "κατασκευή" της ανάπτυξης συνδέεται περισσότερο με την αρχή της "αυτοεκπληρούμενης προφητείας", σύμφωνα με την οποία εάν ορίσουμε μια φανταστική κατάσταση ως πραγματική, τότε -μέσω της προπαγάνδας και της πειθούς- μπορούμε να την καταστήσουμε πραγματική...
Η στρατηγική της βίας
- Το δεύτερο αφορά στη διαμόρφωση και εμπέδωση ενός κλίματος βίας, σύγκρουσης, καθημερινής έντασης. Το ευρύτερο αυτό πλαίσιο σύγκρουσης και τα γεγονότα βίας που το συνοδεύουν επιδιώκεται να χρησιμοποιηθεί από τους ιδεολογικούς - προπαγανδιστικούς κυβερνητικούς μηχανισμούς τόσο ως εκβιαστικό - διλημματικό επιχείρημα για τη συγκέντρωση του μαγικού αριθμού των "180" όσο και ως "προεκλογικό υλικό" στην περίπτωση προκήρυξης εκλογών.Για τον λόγο αυτό οι συγκρούσεις, οι εντάσεις η βίαιη συμπεριφορά των μηχανισμών καταστολής δεν αποτελούν προϊόν συγκυρίας, αλλά αντίθετα προγραμματίζονται, προετοιμάζονται επιμελώς και πυροδοτούνται συνειδητά. Η μεθόδευση και ο συντονισμός που ακολουθήθηκε στο ΕΚΠΑ από τους μηχανισμούς καταστολής και τον "νομιμόφρονα" στο Μνημόνιο πρύτανη, αλλά και τα κατασκευασμένα επεισόδια στην πορεία του Πολυτεχνείου, αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα.
Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το πλαίσιο της βίας και της σύγκρουσης δεν αφορά μόνο στην "πρακτική" βία που ασκείται από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά εκφέρεται παράλληλα και με τη μορφή της "συμβολικής βίας" από τους προπαγανδιστικούς κυβερνητικούς μηχανισμούς και τα φερέφωνά τους.
Η "συμβολική βία" ασκείται μέσω της τρομοκράτησης και της κινδυνολογίας, μέσω διλημμάτων -που έχουν πλέον ακυρωθεί-, μέσω μιας εμφυλιοπολεμικής φρασεολογίας. Ο καθημερινός "βομβαρδισμός" που πραγματοποιείται από τα μνημονιακά ΜΜΕ επιχειρεί να αποτρέψει την ορθολογική ανάλυση των γεγονότων, την ίδια την έκφραση της βούλησης και της άποψης των πολιτών.
Βρισκόμαστε, από την άποψη της δημοκρατικής - συντακτικής αρχής, μπροστά σ' ένα ολιγαρχικού χαρακτήρα καθεστώς, σε μια μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας (σύμφωνα με την νοηματοδότηση του Carl Schmitt, ναζιστή θεωρητικού του μεσοπολέμου) όπου ένας στενός κύκλος συμφερόντων αποφασίζει και χειραγωγεί στη συνέχεια το Κοινοβούλιο προκειμένου να "νομιμοποιήσει" τις αποφάσεις του... Ο αυταρχικός, αντιδημοκρατικός, ακροδεξιός ιδεολογικά, χαρακτήρας της σημερινής μνημονιακής εξουσίας αποκαλύπτεται πλέον χωρίς προσχήματα.
Νεο-χουντισμός και νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά
Ποιο είναι σήμερα το κύριο χαρακτηριστικό της ιδεολογικο-πολιτικής "ταυτότητας" της Ν.Δ.;Το ένα "ρεύμα" που διαμορφώνει τη σημερινή Ν.Δ. προέρχεται από τα κατάλοιπα του παραδοσιακού χουντισμού, τα οποία, με την κομματική "διαμεσολάβηση" του ΛΑΟΣ και σε συνεργασία και σύμπλευση με ακροδεξιά / εθνικιστικά υπολείμματα, κατέχουν σήμερα καίριες θέσεις και ανώτατα θεσμικά αξιώματα, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν επισήμως την πολιτικο-ιδεολογική ταυτότητα της Ν.Δ.
Τον παραδοσιακό αυτό "χουντισμό" που κινήθηκε ιστορικά σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) τον συναντά -και συνδέεται οργανικά μαζί του- το ρεύμα της "κοινωνικής Ακροδεξιάς", το νεοφιλελεύθερο κοσμοείδωλο, που αναγνωρίζει τον ανταγωνισμό, το ιδιωτικό όφελος και το κέρδος ως ύψιστες αξίες.
Κοινό σημείο και των δύο ρευμάτων: Η περιφρόνηση της Δημοκρατίας και των θεσμών της, ο αντι-ανθρωπισμός... με ύπατα σύμβολα την "ισχύ και το χρήμα" (J. Habermans), ως καθολικές - δεσμευτικές αξίες.
Νεο-χουντισμός και ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός αποτελούν ενιαίο οργανικό μόρφωμα, τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος σε οικονομικό και σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο. Πρότυπο του μορφώματος αυτού αναδεικνύεται ο ιδιώτης της αγοράς, ο "νεοφιλελεύθερος ραγιάς", που γι' αυτόν η Δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι "εργαλεία", ενώ σκοπός και αξία της ζωής του είναι ο "κόσμος" των μηχανισμών της Αγοράς.
Σήμερα αυτή η ακροδεξιά εξουσία κλείνει τον κύκλο της. Όλες οι αντιθέσεις και συγκρούσεις που προέκυψαν από τις καταστροφικές συνέπειες των Μνημονίων οδηγούνται στο πεδίο της τελικής αναμέτρησης, με συμβολικό όριο την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μέχρι τότε το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων θα δώσει "τα ρέστα του", θα μεταχειρισθεί κάθε μέσον για να διατηρηθεί στην εξουσία.
Η σχετική "ατζέντα" περιλαμβάνει κατ' αρχάς την προσπάθεια ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το "έδαφος" προετοιμάζεται με την κατασκευασμένη "σύγκρουση" με την τρόικα και με σώφρονες "φωνές" που ακούγονται από το μνημονιακό στρατόπεδο και οι οποίες ζητούν "συγκλίσεις", "συμφωνίες", κοινή "εθνική στάση", γιατί όχι και συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ...
Σε κάθε περίπτωση, η επιχείρηση συγκέντρωσης των "180" αποτελεί τον μείζονα στόχο. Οι εκβιασμοί, οι συναλλαγές, οι απειλές, οι υποσχέσεις έχουν ήδη δρομολογηθεί. Η διάλυση των ΑΝ.ΕΛΛ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. αποτελεί κεντρικό στόχο αυτής της προσπάθειας, μάλιστα για την "περίπτωση" των ΑΝ.ΕΛΛ. κλήθηκε να "συνδράμει" και ο Κ. Καραμανλής, χωρίς επιτυχία...
"Είν' οι προσπάθειές τους, των συφοριασμένων σαν των Τρώων...". Παραβλέπουν, όμως, στους υπολογισμούς τους μια βασική παράμετρο... Ότι ακόμη κι αν μπορούσε να συγκεντρωθεί ο "μαγικός" αριθμός των "180", οι ίδιες οι συνθήκες της συναλλαγής, της πλήρους ηθικής και πολιτικής απαξίας και ευτελισμού που θα τον συνόδευαν θα καθιστούσαν αδύνατη την επιβίωση της όποιας κυβέρνησης και του όποιου Προέδρου της Δημοκρατίας...
Κανένα τέχνασμα, καμιά δολοπλοκία και συναλλαγή δεν μπορεί να διατηρήσει μια εξουσία όταν αυτή έχει πλήρως απολέσει την εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας, ενός λαού.
Το ερώτημα για τη συγκυβέρνηση παραμένει εάν την περιμένει ο "αργός θάνατος" μέχρι τας "ειδούς του Μαρτίου" ή ο "ξαφνικός θάνατος" από ένα συνηθισμένο κοινοβουλευτικό "ατύχημα"...
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
