Του Δημήτρη Χρήστου
Στα 16 χρόνια
που υπήρξα μέλος του ΚΚΕ (1974-1990), σε κάθε τακτική συνέλευση των
οργανώσεων όλου του κόμματος η εισήγηση ξεκινούσε πάντα από την ανάλυση
της διεθνούς κατάστασης. Αρκετοί, τουλάχιστον στην αρχή, το θεωρούσαμε
ως κλασική τυπολατρία, συνήθεια των παλαιών εποχών. Ο κόσμος -τότε- ήταν
πολύ απλούστερος του σημερινού για να απαιτούνται γνώσεις για το τι
γίνεται στην παγκόσμια σκακιέρα όταν πάνω της είχαν μείνει δύο πιόνια.
Πώς λοιπόν μπορεί να νικήσεις όταν δεν βλέπεις ή, ακόμα χειρότερα, δεν
θες να δεις τις επόμενες κινήσεις που απαιτούνται και σε αφορούν
απέναντι σε αντιπάλους με σοβαρό πλεονέκτημα πιονιών; Έτσι δεν μπορείς
να ξεφύγεις από το ρουά ματ, στο οποίο ο νικητής θα σου πάρει και τη σκακιέρα και δεν θα μπορέσεις να ξαναπαίξεις σκάκι. Θα κάθεσαι και θα βλέπεις τους άλλους.
ΔΕΝ ΠΗΓΑΜΕ αρκετά καλά στους δήμους, διότι μολυνθήκαμε από το δογματικό σύνδρομο του ΚΚΕ, μόνοι μας εναντίον όλων. Οργανώσεις σε πόλεις που είχαν προίκα ένα 30% προς τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012, χωρίς πολλές σκέψεις και προσπάθειες συνεργασιών, διάλεξαν έναν "καλό και καθαρό" δικό τους για υποψήφιο δήμαρχο, δίχως -δηλαδή- συναίσθηση ευθύνης και προστασίας της τεράστιας εκλογικής προίκας των βουλευτικών εκλογών. Τελικά, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έπιασαν, με τις επιλογές που έκαναν, ούτε το μισό του εκλογικού ποσοστού του 2012! Μάλιστα στη Σπάρτη, διάβασα ότι εκλέχτηκε για πρώτη φορά στα πολιτικά χρονικά αριστερός δήμαρχος που κατέβηκε χωρίς την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, οι οποίοι είχαν δικούς τους κομματικούς συνδυασμούς! Στην δε Κερατέα, όπου στις εκλογές του '12 είχαμε 37%, στις δημοτικές λάβαμε μόλις 2%! Αυτό πράγματι είναι κατόρθωμα!
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ταλέντο και ο δυναμισμός της Ρένας Δούρου και η ανάγκη των πολιτών της Αθήνας να απαλλαγούν από τη φαύλη και διαπλεκόμενη διαχείρηση Σγουρού έσωσαν την τελική εικόνα. Εξαιρετική ήταν και η επίδοση του νέου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο οποίος, αν παραμείνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα είναι ο επόμενος δήμαρχος της Αθήνας. Ασφαλώς δεν μπορεί να παραγνωρίσουμε και άλλες επιτυχίες, όπως, για παράδειγμα, την Περιφέρεια του Ιονίου. Διπλασιάσαμε τον αριθμό των δήμων (από το 2010, όπου η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν 4,6%) εκλέγοντας 22 δήμαρχους αντί 11 το 2010. Είναι επιτυχία αυτό για το πρώτο σε δύναμη κόμμα; Τι συνέβη; Απλώς οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που απαιτούν και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων από την ηγεσία του κόμματος, δεν είχαν συναίσθηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων στις τοπικές κοινωνίες, των αμέτρητων ιδιομορφιών που υπάρχουν εκεί και των κριτηρίων βάσει των οποίων οι δημότες επιλέγουν. Με λίγα λόγια, η πραγματική επαφή με την πολιτική και τοπική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά αδύναμη για πολιτική δύναμη που είναι έτοιμη να ηγηθεί της σωτηρίας του τόπου.
ΕΥΤΥΧΩΣ στην άκρως πολιτικού χαρακτήρα αναμέτρηση των ευρωεκλογών η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ σκέπασε κάθε αδυναμία στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η διαφορά από τον δεύτερο είναι σημαντική και οι επιδόσεις του άλλοτε πανίσχυρου πρασινογάλαζου δικομματισμού, που από το συνολικό 83% κατακρημνίστηκε στο μειοψηφικό 32%, αποτελεί συντριβή! Όμως οι εντολοδόχοι του υποτελούς διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου, μη έχοντας ακόμα αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, θα κρατήσουν με νύχια και δόντια τα ανδρείκελά τους στην εξουσία, εξαγοράζοντας βουλευτές για την ενίσχυσή του.
ΑΥΤΑ και άλλα πολλά, μη προβλέψιμα ακόμα, είναι τα δικά τους σχέδια για να παραμείνουν στην εξουσία. Ποια θα είναι τα σχέδια του πρώτου κόμματος όταν ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι από το 27% που γυροφέραμε σε δύο πανελλήνιες αναμετρήσεις είναι οργισμένο, αλλά διστάζει να σε επιλέξει γιατί δεν έχει πεισθεί ακόμα ότι διαθέτεις την απαραίτητη σοβαρότητα και ικανότητα να βγάλεις τη χώρα από το αδιέξοδο των Μνημονίων, χωρίς να συμβεί ένα οικονομικό black out όπως κινδυνολογούν η κυβέρνηση και τα πουλημένα ΜΜΕ;
ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ: Τα αριστερά χαμόγελα στον Νότο δεν αρκούν για να κρύψουν το κύμα του δεξιού ευρωσκεπτικισμού στον Βορρά. Στο παρελθόν, τα μεγαλύτερα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη ήταν στην Ιταλία και τη Γαλλία. Για κάντε συγκρίσεις. Για συνυπολογίστε τις γεωστρατηγικές αναμετρήσεις και τα γεωοικονομικά παιχνίδια και πόσο αφορούν τη μικρή μας χώρα. Για υπολογίστε τι στρατηγικές συνεργασίες και πολιτική ευφυΐα απαιτούνται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τελευταία ανάλυση, η μοναδική αριστερή δύναμη ικανή να φτάσει στην εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι με 27%, αλλά και με 35% δεν μπορείς να κυβερνήσεις όταν απέναντί σου θα υπάρχει ένα 65%. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και επειδή ο λαός δεν αντέχει να περιμένει 500 χρόνια για να ισιώσει ο γιαλός, όπως ζητάει το ΚΚΕ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορικά υποχρεωμένη να τραβήξει μπροστά, να αναλάβει τις ευθύνες της βρίσκοντας πολιτικές λύσεις για συνεργασίες με όσες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις συμφωνούν στον πρώτο στόχο, της εθνικής ανεξαρτησίας, και στον δεύτερο, της σωτηρίας του λαού από την ανθρωπιστική κρίση. Όσοι θεωρούν πως αυτό δεν τους φτάνει ούτε καν για αρχή, ας δοκιμάσουν τις ιδέες τους απέναντι στον λαό, όπως τις δοκίμασε και ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος.
Στα 16 χρόνια
που υπήρξα μέλος του ΚΚΕ (1974-1990), σε κάθε τακτική συνέλευση των
οργανώσεων όλου του κόμματος η εισήγηση ξεκινούσε πάντα από την ανάλυση
της διεθνούς κατάστασης. Αρκετοί, τουλάχιστον στην αρχή, το θεωρούσαμε
ως κλασική τυπολατρία, συνήθεια των παλαιών εποχών. Ο κόσμος -τότε- ήταν
πολύ απλούστερος του σημερινού για να απαιτούνται γνώσεις για το τι
γίνεται στην παγκόσμια σκακιέρα όταν πάνω της είχαν μείνει δύο πιόνια.
Πώς λοιπόν μπορεί να νικήσεις όταν δεν βλέπεις ή, ακόμα χειρότερα, δεν
θες να δεις τις επόμενες κινήσεις που απαιτούνται και σε αφορούν
απέναντι σε αντιπάλους με σοβαρό πλεονέκτημα πιονιών; Έτσι δεν μπορείς
να ξεφύγεις από το ρουά ματ, στο οποίο ο νικητής θα σου πάρει και τη σκακιέρα και δεν θα μπορέσεις να ξαναπαίξεις σκάκι. Θα κάθεσαι και θα βλέπεις τους άλλους.ΔΕΝ ΠΗΓΑΜΕ αρκετά καλά στους δήμους, διότι μολυνθήκαμε από το δογματικό σύνδρομο του ΚΚΕ, μόνοι μας εναντίον όλων. Οργανώσεις σε πόλεις που είχαν προίκα ένα 30% προς τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012, χωρίς πολλές σκέψεις και προσπάθειες συνεργασιών, διάλεξαν έναν "καλό και καθαρό" δικό τους για υποψήφιο δήμαρχο, δίχως -δηλαδή- συναίσθηση ευθύνης και προστασίας της τεράστιας εκλογικής προίκας των βουλευτικών εκλογών. Τελικά, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έπιασαν, με τις επιλογές που έκαναν, ούτε το μισό του εκλογικού ποσοστού του 2012! Μάλιστα στη Σπάρτη, διάβασα ότι εκλέχτηκε για πρώτη φορά στα πολιτικά χρονικά αριστερός δήμαρχος που κατέβηκε χωρίς την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ, οι οποίοι είχαν δικούς τους κομματικούς συνδυασμούς! Στην δε Κερατέα, όπου στις εκλογές του '12 είχαμε 37%, στις δημοτικές λάβαμε μόλις 2%! Αυτό πράγματι είναι κατόρθωμα!
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ταλέντο και ο δυναμισμός της Ρένας Δούρου και η ανάγκη των πολιτών της Αθήνας να απαλλαγούν από τη φαύλη και διαπλεκόμενη διαχείρηση Σγουρού έσωσαν την τελική εικόνα. Εξαιρετική ήταν και η επίδοση του νέου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο οποίος, αν παραμείνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα είναι ο επόμενος δήμαρχος της Αθήνας. Ασφαλώς δεν μπορεί να παραγνωρίσουμε και άλλες επιτυχίες, όπως, για παράδειγμα, την Περιφέρεια του Ιονίου. Διπλασιάσαμε τον αριθμό των δήμων (από το 2010, όπου η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν 4,6%) εκλέγοντας 22 δήμαρχους αντί 11 το 2010. Είναι επιτυχία αυτό για το πρώτο σε δύναμη κόμμα; Τι συνέβη; Απλώς οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που απαιτούν και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων από την ηγεσία του κόμματος, δεν είχαν συναίσθηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων στις τοπικές κοινωνίες, των αμέτρητων ιδιομορφιών που υπάρχουν εκεί και των κριτηρίων βάσει των οποίων οι δημότες επιλέγουν. Με λίγα λόγια, η πραγματική επαφή με την πολιτική και τοπική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά αδύναμη για πολιτική δύναμη που είναι έτοιμη να ηγηθεί της σωτηρίας του τόπου.
ΕΥΤΥΧΩΣ στην άκρως πολιτικού χαρακτήρα αναμέτρηση των ευρωεκλογών η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ σκέπασε κάθε αδυναμία στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η διαφορά από τον δεύτερο είναι σημαντική και οι επιδόσεις του άλλοτε πανίσχυρου πρασινογάλαζου δικομματισμού, που από το συνολικό 83% κατακρημνίστηκε στο μειοψηφικό 32%, αποτελεί συντριβή! Όμως οι εντολοδόχοι του υποτελούς διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου, μη έχοντας ακόμα αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, θα κρατήσουν με νύχια και δόντια τα ανδρείκελά τους στην εξουσία, εξαγοράζοντας βουλευτές για την ενίσχυσή του.
ΑΥΤΑ και άλλα πολλά, μη προβλέψιμα ακόμα, είναι τα δικά τους σχέδια για να παραμείνουν στην εξουσία. Ποια θα είναι τα σχέδια του πρώτου κόμματος όταν ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι από το 27% που γυροφέραμε σε δύο πανελλήνιες αναμετρήσεις είναι οργισμένο, αλλά διστάζει να σε επιλέξει γιατί δεν έχει πεισθεί ακόμα ότι διαθέτεις την απαραίτητη σοβαρότητα και ικανότητα να βγάλεις τη χώρα από το αδιέξοδο των Μνημονίων, χωρίς να συμβεί ένα οικονομικό black out όπως κινδυνολογούν η κυβέρνηση και τα πουλημένα ΜΜΕ;
ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ: Τα αριστερά χαμόγελα στον Νότο δεν αρκούν για να κρύψουν το κύμα του δεξιού ευρωσκεπτικισμού στον Βορρά. Στο παρελθόν, τα μεγαλύτερα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη ήταν στην Ιταλία και τη Γαλλία. Για κάντε συγκρίσεις. Για συνυπολογίστε τις γεωστρατηγικές αναμετρήσεις και τα γεωοικονομικά παιχνίδια και πόσο αφορούν τη μικρή μας χώρα. Για υπολογίστε τι στρατηγικές συνεργασίες και πολιτική ευφυΐα απαιτούνται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τελευταία ανάλυση, η μοναδική αριστερή δύναμη ικανή να φτάσει στην εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι με 27%, αλλά και με 35% δεν μπορείς να κυβερνήσεις όταν απέναντί σου θα υπάρχει ένα 65%. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και επειδή ο λαός δεν αντέχει να περιμένει 500 χρόνια για να ισιώσει ο γιαλός, όπως ζητάει το ΚΚΕ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορικά υποχρεωμένη να τραβήξει μπροστά, να αναλάβει τις ευθύνες της βρίσκοντας πολιτικές λύσεις για συνεργασίες με όσες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις συμφωνούν στον πρώτο στόχο, της εθνικής ανεξαρτησίας, και στον δεύτερο, της σωτηρίας του λαού από την ανθρωπιστική κρίση. Όσοι θεωρούν πως αυτό δεν τους φτάνει ούτε καν για αρχή, ας δοκιμάσουν τις ιδέες τους απέναντι στον λαό, όπως τις δοκίμασε και ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος.
