του Θανάση Καρτερού
Δεν του βγήκαν οι μονόλογοι, η κατάχρηση διαγγελμάτων για ψύλλου πήδημα, οι διακαναλικές κομπορρημοσύνες, οι ατομικές φιγούρες γενικώς. Το ρεύμα επιμένει να κινείται στα αριστερά και ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνεται προφανώς να τον ζώνουν τα φίδια - όχι της Μισέλ, που τα έμπλεξε με σμέρνες και αριβίστες, αλλά της κάλπης. Κι έτσι αποφάσισε την τελευταία στιγμή να πάει στο απονενοημένο διάβημα: Μια τσάτρα-πάτρα συγκέντρωση σήμερα στο Σύνταγμα.
.jpg)
Γιατί; Για να αλλάξει το κλίμα, επιμένουν οι διαρροές. Για να δείξει ότι έχει υπεροχή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, αν κάνω, σου λέει, μεγαλύτερη συγκέντρωση, τότε θα αποδείξω ότι έχω μεγαλύτερη επιρροή. Κι έτσι τρέχουν τώρα οι επιτελείς και οι επιτελικοί να κουβαλήσουν ό,τι έμεινε από τον παλιό διαλυμένο κομματικό στρατό. Και θα ζήσουμε απόψε, μετά από πολλά χρόνια, μια φαντασμαγορία του γαλάζιου και του ελληνοπρεπούς, ένα θρίαμβο του κιτς και της φανφάρας, που θα μας ξυπνήσει αναμνήσεις.
Αυτό δεν το υπολόγισε ο Σαμαράς: Τις αναμνήσεις. Διότι άντε και μάζεψε μερικές χιλιάδες κόσμο. Άντε και τους παρέταξε με βάση τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Άντε και ανέβηκε στην εξέδρα με ιαχές και με καραμούζες. Τις αναμνήσεις πώς θα τις αποφύγει; Τα γαλλικά από όλους εκείνους που έχουν συνδέσει αυτού του είδους τις συγκεντρώσεις με τη δικομματική κραιπάλη πώς θα τα αντιμετωπίσει; Τον στομαχικό ίλιγγο όλων όσοι θα θυμηθούν τους θριάμβους του τίποτε και τις παρελάσεις του μηδενός στο Σύνταγμα πώς θα τον γιατρέψει;
Δεν το σκέφτηκαν καλά εκεί στο Μαξίμου το πράγμα. Ή είναι πολύ απελπισμένοι. Διότι από κάτι τέτοιες συγκεντρώσεις η Ν.Δ. τα κατάφερνε να χάσει την τελευταία στιγμή τους επισφαλείς ψηφοφόρους, που τους έπιανε πανικός με αυτή την επέλαση των γαλάζιων. Ο μακαρίτης ο Ράλλης προσπάθησε να τους δαμάσει με το "δεν θέλω ου", αλλά πού να καταλάβουν αυτοί. Μέχρι που ήρθε ο Καραμανλής ο νεότερος με τα σεμνά και ταπεινά του και τον έκοψε τον διαγωνισμό στον πανζουρλισμό.
Και νά τώρα που ο Σαμαράς αποφάσισε να μας τον ξαναχαρίσει. Μωραίνει Κύριος. Διότι αν έχει κάποιο κόσμο και κάποια ου της προκοπής, θα ξυπνήσει φαντάσματα. Αν δεν έχει, θα τον περιλάβουν εξ οικείων τα κοάσματα: Τι το ήθελες, Αντώνη, τέτοιες ώρες το μπαλκόνι;
