Νερό και Σκουριές. Ήδη από την πρώτη Κυριακή, οι αυτοδιοικητικές εκλογές 2014 "έγραψαν ιστορία". Το αν πρόκειται για μια -δυο, για την ακρίβεια- απλές και μεμονωμένες σελίδες ή για την εισαγωγή ενός καινούργιου βιβλίου (όπως και το τι θα περιλαμβάνει αυτό το βιβλίο), εξαρτάται από τη διαχείριση της δυναμικής που δημιουργήθηκε. Δυναμική που έχει ήδη βάλει τη σφραγίδα της, τουλάχιστον όσον αφορά στο νερό: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το σύνολο των υποψηφίων στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη (με εξαίρεση, στο τέλος, τον Στ. Καλαφάτη της Ν.Δ., που προανήγγειλε την προσπάθεια απαγόρευσης του δημοψηφίσματος), αναγνώρισε πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό και τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησής του. Όπως, στον Πειραιά, έστω και αν κάποιοι απ' αυτούς προβάλλουν δεύτερες σκέψεις και "κρυφές ατζέντες", το σύνολο των υποψηφίων αναγκάστηκε να ταχθεί επί της αρχής υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού.
  • Η διεύρυνση και το βάθεμα των "κόκκινων γραμμών" που βάζει η κοινωνία δημιουργεί το κρίσιμο υπόβαθρο για να προχωρήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς
Τοποθετήσεις στα λόγια; Για αρκετούς, ναι. Αλλά η αναίρεση αυτών των λόγων έχει πολιτικό κόστος. Ενώ η τοποθέτηση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κατά της ιδιωτικοποίησης και, ακόμα περισσότερο, το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, παρά και ενάντια στις μεθοδεύσεις και απειλές Μιχελάκη, δημιουργούν δυναμική ευρύτερου κινήματος. Ενός κινήματος η δυναμική του οποίου μπορεί να συμβάλλει, με τις κατάλληλες επεξεργασίες, στη δημιουργία ενός αντίστοιχα ευρύτερου κινήματος υπεράσπισης των δημοσίων χώρων, των λιμανιών, των παραλιών, της δημόσιας διαχείρισης των απορριμμάτων. Μπορεί -και πρέπει- να συμβάλει στη δημιουργία ενός ευρύτερου κινήματος υπέρ μιας ανάπτυξης που δεν θα θυσιάζει ούτε τη δημόσια υγεία ούτε το περιβάλλον ούτε την πρωτογενή παραγωγή.


Το παράδειγμα των Σκουριών, όπως και αυτό που δημιούργησε το δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης, "έγραψε ιστορία" διότι έδειξε στους πολίτες ότι οι πολίτες μπορούν να πετύχουν νίκες παρά και κόντρα σε ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες, παρά και κόντρα στη λυσσαλέα προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου και των ΜΜΕ που προωθούν αυτές τις πολιτικές. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο τη στιγμή που εδώ και χρόνια επιχειρείται (και εν πολλοίς έχει επιτευχθεί) να βυθιστεί η κοινωνία σε μια παραλυτική κατάθλιψη που θα επιτρέψει το πέρασμα του οδοστρωτήρα των "μοναδικών λύσεων".
Στις δημοκρατίες οι λύσεις δίνονται από την κοινωνία. Δίνονται και μέσα από τις κάλπες. Η δε ταύτιση της εκλογικής αποδοκιμασίας της κυβέρνησης -ενός από τα αποτελέσματα, δηλαδή, που μπορεί να φέρει η κάλπη οπουδήποτε και οποτεδήποτε- με την αποσταθεροποίηση, ταύτιση στην οποία προχώρησε τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι επιεικώς αντιδημοκρατική. Προσβάλλει όχι μόνον τον ψηφοφόρο, αλλά την ίδια την ουσία του πολιτεύματος, που δεν μπορεί να τίθεται υπό την αίρεση του αποτελέσματος.
Οι πολίτες έδειξαν, στη Χαλκιδική και στη Θεσσαλονίκη πρωτίστως, αλλά και σε δήμους και περιφέρειες -ενώ αναμένεται να το δείξουν και στις ευρωεκλογές- ότι αυτοί οι εκβιασμοί δεν τους πτοούν. Ότι υπάρχουν "κόκκινες γραμμές" που αφορούν την ίδια μας την επιβίωση, που δεν είναι διατεθειμένοι να τις δουν να καταπατώνται.
Υπόθεση της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να αναδείξει ακόμα περισσότερο και να βαθύνει αυτές τις "κόκκινες γραμμές" "εξοπλίζοντας" την κοινωνία των πολιτών με επεξεργασίες και προτάσεις που θα συμβάλουν στην ένταξη όλο και περισσότερων στα κινήματα και στην ενίσχυση της πολιτικής τους έκφρασης. Ώστε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες, με τις οποίες θα δώσει τη δύσκολη μάχη της ανάταξης της χώρας και της παραγωγικής της ανασυγκρότησης.