Μια ανάσα πριν τις εκλογές και ο ορυμαγδός «επικοινωνιακών κινήσεων» από τους έχοντες την πρόσβαση , επιχειρεί να «θολώσει» το κριτήριο της αξιολόγησης και της κρίσης που καλείται ο πολίτης να εκπέμψει στις εκλογές, ως δικαίωμα αλλά και ευθύνη ταυτόχρονα !
Στο «περίεργο» σκηνικό επιχειρείται να συσκοτιστεί ότι αναμετρώνται δυο διαφορετικές πολίτικες επιδιώξεις , για το ζητούμενο του εκλογών!
Η μια είναι η συντηρητική, που θέλει συνέχεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής , μέσα από την επιδίωξη μιας«διαχειρισιμης » εκλογικής καταγραφής.
Είναι αυτή που επιμένει ότι οι πολιτικές «εξόδου» από την κρίση είναι.. ορθές! Γι αυτό ταυτίζεται η έννοια της «σταθερότητας» μονο με τη στήριξη των πολιτικών της κυβέρνησης Σαμαρά! Απορρίπτοντας ετσι εκδοχές άλλων κυβερνητικών συμμαχιών «σταθερότητας» με διαφορετικούς προσανατολισμούς
Βασικό επιχείρημα αυτής της κυβέρνησης Σαμαρά είναι ότι η «έξοδος» επίκειται… εφ όσον τηρούνται… υποχρεώσεις (αλλά για ποιους;) ….
Ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές που δημιουργούν αστάθεια και έχουν ως επίπτωση την συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης ,της εργασίας ,του κοινωνικού κράτους ,της δημοκρατίας και την ανακοπή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα αντιμετωπισθούν με το υπό διαμόρφωση περιβάλλον «αχαλίνωτης αγοράς» που θα ..δημιουργήσει ανάπτυξη! Αυτό το σχέδιο εξόδου ονομάζουν ως «αναγκαίο μονόδρομο» και το κραδαίνουν ως απειλή , όσες πολιτικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν τις εκλογές του Μαΐου, όχι ως ευκαιρία για διαμόρφωση νέων συσχετισμών δύναμης προκειμένου να διαπραγματευτούν αλλαγές στον ατελέσφορο οικονομικό ,κοινωνικό ,θεσμικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και της κοινωνίας αλλά ως πρόβλημα διαχείρισης του μηνύματος του εκλογικού αποτελέσματος! Η άλλη είναι , η προοδευτική προσέγγιση ,που επιδιώκει το εκλογικό αποτέλεσμα , να καταγράψει ένα συσχετισμό δύναμης ώστε η πολιτική σταθερότητα να διαμορφωθεί μέσα από ένα σχέδιο κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης που θα συγκλίνει με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ! Είναι αυτή που αντιμετωπίζει την εκλογική αναμέτρηση ως ευκαιρία διαμόρφωσης νέων πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών και συμμαχιών που θα αθροίσουν δυνάμεις για πολιτικές που αφορούν: – τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της Ευρώπης , – την στήριξη και ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης και των κοινωνικών συντελεστών της! Γι αυτό διεκδικείται ,ότι τόσο οι κυβερνητικοί συσχετισμοί όσο και του ευρωκοινοβουλίου , να θέσουν ψηλά στην ατζέντα ,την διατύπωση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου αναπτυξιακής ανασυγκρότησης που θα αμφισβητεί τη μετάλλαξη της ευρωζώνης σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων με αποικίες χρέους (Γερμανική Ευρώπη) ,βορρά στις δυνάμεις της κερδοσκοπίας ! Τυπικά αυτά τα θέματα θα έπρεπε να ήταν και το πεδίο κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, προκειμένου να ανταγωνισθούν προγράμματα και συμμαχίες που θα αντιμετωπίζουν ότι δημιουργεί κοινωνικό διχασμό με συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης και αποκλεισμούς ! Αντί όμως για τα προηγούμενα , η κυβέρνηση επιχειρεί να θέσει άλλη μια φορά το δίλημμα «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Ωσάν πολιτικά και κοινωνικά να υφίσταται θέμα ευρωπαϊκού η όχι προσανατολισμού ! Με την ενέργεια όμως αυτή υποκρύπτεται ότι πίσω από τον μανδύα του «ευρωπαϊστή» επιχειρείται από συγκεκριμένες δυνάμεις να εγκλωβιστεί η κοινωνία , η οικονομία και η πολιτική στον αδιέξοδο μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης! Όμως αυτό το δίλλημα υπονομεύει τόσο τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας , όσο και την προοπτική αλλαγής προσανατολισμού των ευρωπαϊκών συσχετισμών . Όσοι όμως ταυτίζουν την «Ευρωπαϊκή προοπτική» με τον νεοφιλελεύθερο κερδοσκοπικό μονόδρομο , είναι αυτοί που δημιουργούν τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό, και αποδομουν τις συμμαχίες για αλλαγές με στόχο την ευρωπαϊκή ενοποίηση ! Τα προηγούμενα συνηγορούν στο ότι είναι στην ευθύνη της κρίσης των πολιτών να δείξουν ότι μπορεί να αποτραπούν οι πολιτικές που παραγουν κοινωνική και αναπτυξιακή αστάθεια. Είναι η ευκαιρία να διαμορφωθουν πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί που θα «στρέψουν» την εξέλιξη της Ευρώπης σε δύναμη ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης! Η προοδευτική απάντηση πρέπει να είναι μια άλλη Ευρώπη , βιώσιμης ανάπτυξης, κοινωνικής δικαιοσύνης, συνοχής και ευημερίας !
Ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές που δημιουργούν αστάθεια και έχουν ως επίπτωση την συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης ,της εργασίας ,του κοινωνικού κράτους ,της δημοκρατίας και την ανακοπή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα αντιμετωπισθούν με το υπό διαμόρφωση περιβάλλον «αχαλίνωτης αγοράς» που θα ..δημιουργήσει ανάπτυξη! Αυτό το σχέδιο εξόδου ονομάζουν ως «αναγκαίο μονόδρομο» και το κραδαίνουν ως απειλή , όσες πολιτικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν τις εκλογές του Μαΐου, όχι ως ευκαιρία για διαμόρφωση νέων συσχετισμών δύναμης προκειμένου να διαπραγματευτούν αλλαγές στον ατελέσφορο οικονομικό ,κοινωνικό ,θεσμικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και της κοινωνίας αλλά ως πρόβλημα διαχείρισης του μηνύματος του εκλογικού αποτελέσματος! Η άλλη είναι , η προοδευτική προσέγγιση ,που επιδιώκει το εκλογικό αποτέλεσμα , να καταγράψει ένα συσχετισμό δύναμης ώστε η πολιτική σταθερότητα να διαμορφωθεί μέσα από ένα σχέδιο κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης που θα συγκλίνει με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ! Είναι αυτή που αντιμετωπίζει την εκλογική αναμέτρηση ως ευκαιρία διαμόρφωσης νέων πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών και συμμαχιών που θα αθροίσουν δυνάμεις για πολιτικές που αφορούν: – τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της Ευρώπης , – την στήριξη και ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης και των κοινωνικών συντελεστών της! Γι αυτό διεκδικείται ,ότι τόσο οι κυβερνητικοί συσχετισμοί όσο και του ευρωκοινοβουλίου , να θέσουν ψηλά στην ατζέντα ,την διατύπωση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου αναπτυξιακής ανασυγκρότησης που θα αμφισβητεί τη μετάλλαξη της ευρωζώνης σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων με αποικίες χρέους (Γερμανική Ευρώπη) ,βορρά στις δυνάμεις της κερδοσκοπίας ! Τυπικά αυτά τα θέματα θα έπρεπε να ήταν και το πεδίο κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, προκειμένου να ανταγωνισθούν προγράμματα και συμμαχίες που θα αντιμετωπίζουν ότι δημιουργεί κοινωνικό διχασμό με συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης και αποκλεισμούς ! Αντί όμως για τα προηγούμενα , η κυβέρνηση επιχειρεί να θέσει άλλη μια φορά το δίλημμα «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Ωσάν πολιτικά και κοινωνικά να υφίσταται θέμα ευρωπαϊκού η όχι προσανατολισμού ! Με την ενέργεια όμως αυτή υποκρύπτεται ότι πίσω από τον μανδύα του «ευρωπαϊστή» επιχειρείται από συγκεκριμένες δυνάμεις να εγκλωβιστεί η κοινωνία , η οικονομία και η πολιτική στον αδιέξοδο μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης! Όμως αυτό το δίλλημα υπονομεύει τόσο τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας , όσο και την προοπτική αλλαγής προσανατολισμού των ευρωπαϊκών συσχετισμών . Όσοι όμως ταυτίζουν την «Ευρωπαϊκή προοπτική» με τον νεοφιλελεύθερο κερδοσκοπικό μονόδρομο , είναι αυτοί που δημιουργούν τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό, και αποδομουν τις συμμαχίες για αλλαγές με στόχο την ευρωπαϊκή ενοποίηση ! Τα προηγούμενα συνηγορούν στο ότι είναι στην ευθύνη της κρίσης των πολιτών να δείξουν ότι μπορεί να αποτραπούν οι πολιτικές που παραγουν κοινωνική και αναπτυξιακή αστάθεια. Είναι η ευκαιρία να διαμορφωθουν πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί που θα «στρέψουν» την εξέλιξη της Ευρώπης σε δύναμη ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης! Η προοδευτική απάντηση πρέπει να είναι μια άλλη Ευρώπη , βιώσιμης ανάπτυξης, κοινωνικής δικαιοσύνης, συνοχής και ευημερίας !
