Του Χάρη Τσιόκα
Σκηνικό «αγωνιώδους πολιτικής ρευστότητας»! Κλίμα κοινωνικής ανασφάλειας! Επίκληση της ανάγκης για «πολιτική σταθερότητα»! είναι τα θέματα της επικαιρότητας των ημερών! Αλλά πως μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα , όταν - η κοινωνική αστάθεια οξύνεται σε θέματα που σχετίζονται με τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους , την εργασία ,την μόρφωση , την κοινωνική ασφάλιση ; - παρά τα άδικα μέτρα , διογκώνεται το χρέος και αυτό να γίνεται η αιτία ώστε η «πολιτική» να ορίζει ως ζητούμενο «διαπραγμάτευσης» το αν η χώρα θα γίνει η όχι , μια μακροχρόνια "αποικία χρέους";
Η προοδευτική παράταξη , η αριστερά και το κέντρο με τις πολιτικές τους επιλογές ιστορικά και για ιδεολογικοπολιτικούς και κοινωνικούς λόγους πάντα ταύτιζε την «πολιτική σταθερότητα» με ένα αξιόπιστο σχέδιο κοινωνικής σταθερότητας και ελπίδας! Αυτή είναι και διαφορά της από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά! Γι αυτό και επέλεγε διαχρονικά να στηρίζει την προσπάθεια της , σ ένα μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών , με τάξεις , στρώματα και ομάδες που έχουν λόγους να στηρίζουν κυβερνήσεις που η πολιτική σταθερότητα είναι πάντα συνδεδεμένη με τις πραγματικά παραγωγικές , κοινωνικές και δημοκρατικές στοχεύσεις ! Αυτή λοιπόν η σχέση ενώ: -πολύπλευρα διαπιστώνεται ότι έχει κλονισθεί , και η πολιτική διαχείριση-διαπραγμάτευση δείχνει να απομακρύνεται από τα κοινωνικά ζητούμενα -το κοινωνικό και δίκαιο κράτος δείχνει να απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο , αφού η Ευρώπη πλέον «πιέζεται» από συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις να διαμελισθεί σε ζώνες άνισων οικονομικών και κοινωνικών ταχυτήτων , διαμορφώνεται ένα σκηνικό «κοινωνικής ενημέρωσης» όπου το αίτημα διαμόρφωσης «πολιτικής σταθερότητας» διαχωρίζεται από την προϋπόθεση που θέτει πάντα ο χώρος της αριστεράς και του κέντρου ! Την αδιασπαστη δηλαδη συμπορευση της πολιτικής σταθεροτητας με την κοινωνική και παραγωγική ! Το αποτέλεσμα είναι στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο , να διαμορφώνεται ένα περιβάλλον «επικοινωνιακού παραλογισμού» γύρω από το ερώτημα τόσο της ανάγκης να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα» , όσο και το τι πραγματικά επιδιώκουν οι ηγεσίες των κομμάτων όταν την επικαλούνται! Βιώνουμε ένα βομβαρδισμό δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που «επιχειρείται» να πλασαριστούν ως απάντηση στο σκόπιμα «απροσδιόριστο» για τους κατασκευαστές αίτημα «σταθερότητας». Ως αιτία για τη συγκρότηση των «σχηματισμών αυτών» άλλες φορές, -ανασύρεται επιλεκτικά , ότι μπορεί να είναι η επικαιροποιηση της ιστορικής φόρτισης των λέξεων «κέντρο η αριστερά», -η ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού και των σχημάτων, -άλλες η αξιοποίηση του αιτήματος , για αθροιστικές συγκολλήσεις παραγόντων προκειμένου να παραταθει ο υφισταμενος συσχετισμος διακυβερνησης! Αναμφισβήτητα στις δημοκρατικές κοινωνίες είναι αναφαίρετο το δικαίωμα της δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που θα επιδιώκουν μέσα από δημοκρατική νομιμοποίηση να εκφράσουν λύσεις για τα προβλήματα των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούν! Αλλά ακριβώς εδώ είναι το πρόβλημα!
Οτι υποκρύπτουν τον λόγο που ιδρύονται! Και αυτό συμπυκνώνεται στα ερωτήματα: .
1.Διεκδικουν την εκλογική καταγραφή ώστε με διορθώσεις η συμπληρώματα να στηρίξουν τις ασκούμενες πολιτικές η να τις αλλάξουν:
2.Επιδιωκουν να προσφέρουν «μαξιλάρι» συνεργασίας για την συνέχιση των οικονομικοκοινωνικών αποτελεσμάτων που δημιουργούν οι συγκεκριμένες πολιτικές η για να λειτουργήσουν ως καταλύτες στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής συμμαχίας με διαφορετική οικονομικοκοινωνική ατζέντα;
3.Μπορει να υπάρξει «νέο κόμμα του κέντρου η της αριστεράς» αν με τις συνεργασίες του άμεσα η έμμεσα στηρίζει κυβερνήσεις που το «ανταγωνιστικό» αγοραίο μοντέλο είναι τριτοκοσμικό , με κερδοσκοπικά συστήματα εργασιακού μεσαίωνα;
4.Και πόσο «νέοι» μπορεί να είναι υπό διαμόρφωση πολιτικοί σχηματισμοί στους οποίους «χαρίζεται» υπέρ πολλαπλάσιος χρόνος προβολής απ ότι τα πραγματικά προβλήματα και η αναγκαία για τη λύση τους αντιπαράθεση υπαρκτών δυνάμεων;
5.Το «νέο» αφορά τελικά την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού και της ιστορικής διαδρομής των κομμάτων για να συνεχισθεί με άλλο μανδύα η ιδία πολιτική η μήπως θα ήταν αναγκαίο μέσα από σκληρή αυτοκριτική τα κόμματα να αξιοποιούν τις εμπειρίες , ,να κρατούν τα θετικά και να αλλάζουν τις αποτυχημένες πολιτικές;
6.Κόμματα μιας χρήσης παρακολουθήματα της οικονομίας , η αυτόνομα από εξαρτήσεις; ΩΣΤΕ να δημιουργούν κανόνες για τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη; Προφανώς λοιπόν η «πολιτική σταθερότητα» είναι αναγκαία! Αλλά το ερώτημα είναι πότε και με ποιες συμμαχίες διαμορφώνεται περιβάλλον κοινωνικής σταθερότητας για ανάπτυξη με ευρωπαϊκή σύγκλιση!
Σκηνικό «αγωνιώδους πολιτικής ρευστότητας»! Κλίμα κοινωνικής ανασφάλειας! Επίκληση της ανάγκης για «πολιτική σταθερότητα»! είναι τα θέματα της επικαιρότητας των ημερών! Αλλά πως μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα , όταν - η κοινωνική αστάθεια οξύνεται σε θέματα που σχετίζονται με τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους , την εργασία ,την μόρφωση , την κοινωνική ασφάλιση ; - παρά τα άδικα μέτρα , διογκώνεται το χρέος και αυτό να γίνεται η αιτία ώστε η «πολιτική» να ορίζει ως ζητούμενο «διαπραγμάτευσης» το αν η χώρα θα γίνει η όχι , μια μακροχρόνια "αποικία χρέους";
Η προοδευτική παράταξη , η αριστερά και το κέντρο με τις πολιτικές τους επιλογές ιστορικά και για ιδεολογικοπολιτικούς και κοινωνικούς λόγους πάντα ταύτιζε την «πολιτική σταθερότητα» με ένα αξιόπιστο σχέδιο κοινωνικής σταθερότητας και ελπίδας! Αυτή είναι και διαφορά της από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά! Γι αυτό και επέλεγε διαχρονικά να στηρίζει την προσπάθεια της , σ ένα μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών , με τάξεις , στρώματα και ομάδες που έχουν λόγους να στηρίζουν κυβερνήσεις που η πολιτική σταθερότητα είναι πάντα συνδεδεμένη με τις πραγματικά παραγωγικές , κοινωνικές και δημοκρατικές στοχεύσεις ! Αυτή λοιπόν η σχέση ενώ: -πολύπλευρα διαπιστώνεται ότι έχει κλονισθεί , και η πολιτική διαχείριση-διαπραγμάτευση δείχνει να απομακρύνεται από τα κοινωνικά ζητούμενα -το κοινωνικό και δίκαιο κράτος δείχνει να απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο , αφού η Ευρώπη πλέον «πιέζεται» από συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις να διαμελισθεί σε ζώνες άνισων οικονομικών και κοινωνικών ταχυτήτων , διαμορφώνεται ένα σκηνικό «κοινωνικής ενημέρωσης» όπου το αίτημα διαμόρφωσης «πολιτικής σταθερότητας» διαχωρίζεται από την προϋπόθεση που θέτει πάντα ο χώρος της αριστεράς και του κέντρου ! Την αδιασπαστη δηλαδη συμπορευση της πολιτικής σταθεροτητας με την κοινωνική και παραγωγική ! Το αποτέλεσμα είναι στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο , να διαμορφώνεται ένα περιβάλλον «επικοινωνιακού παραλογισμού» γύρω από το ερώτημα τόσο της ανάγκης να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα» , όσο και το τι πραγματικά επιδιώκουν οι ηγεσίες των κομμάτων όταν την επικαλούνται! Βιώνουμε ένα βομβαρδισμό δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που «επιχειρείται» να πλασαριστούν ως απάντηση στο σκόπιμα «απροσδιόριστο» για τους κατασκευαστές αίτημα «σταθερότητας». Ως αιτία για τη συγκρότηση των «σχηματισμών αυτών» άλλες φορές, -ανασύρεται επιλεκτικά , ότι μπορεί να είναι η επικαιροποιηση της ιστορικής φόρτισης των λέξεων «κέντρο η αριστερά», -η ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού και των σχημάτων, -άλλες η αξιοποίηση του αιτήματος , για αθροιστικές συγκολλήσεις παραγόντων προκειμένου να παραταθει ο υφισταμενος συσχετισμος διακυβερνησης! Αναμφισβήτητα στις δημοκρατικές κοινωνίες είναι αναφαίρετο το δικαίωμα της δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που θα επιδιώκουν μέσα από δημοκρατική νομιμοποίηση να εκφράσουν λύσεις για τα προβλήματα των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούν! Αλλά ακριβώς εδώ είναι το πρόβλημα!
Οτι υποκρύπτουν τον λόγο που ιδρύονται! Και αυτό συμπυκνώνεται στα ερωτήματα: .
1.Διεκδικουν την εκλογική καταγραφή ώστε με διορθώσεις η συμπληρώματα να στηρίξουν τις ασκούμενες πολιτικές η να τις αλλάξουν:
2.Επιδιωκουν να προσφέρουν «μαξιλάρι» συνεργασίας για την συνέχιση των οικονομικοκοινωνικών αποτελεσμάτων που δημιουργούν οι συγκεκριμένες πολιτικές η για να λειτουργήσουν ως καταλύτες στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής συμμαχίας με διαφορετική οικονομικοκοινωνική ατζέντα;
3.Μπορει να υπάρξει «νέο κόμμα του κέντρου η της αριστεράς» αν με τις συνεργασίες του άμεσα η έμμεσα στηρίζει κυβερνήσεις που το «ανταγωνιστικό» αγοραίο μοντέλο είναι τριτοκοσμικό , με κερδοσκοπικά συστήματα εργασιακού μεσαίωνα;
4.Και πόσο «νέοι» μπορεί να είναι υπό διαμόρφωση πολιτικοί σχηματισμοί στους οποίους «χαρίζεται» υπέρ πολλαπλάσιος χρόνος προβολής απ ότι τα πραγματικά προβλήματα και η αναγκαία για τη λύση τους αντιπαράθεση υπαρκτών δυνάμεων;
5.Το «νέο» αφορά τελικά την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού και της ιστορικής διαδρομής των κομμάτων για να συνεχισθεί με άλλο μανδύα η ιδία πολιτική η μήπως θα ήταν αναγκαίο μέσα από σκληρή αυτοκριτική τα κόμματα να αξιοποιούν τις εμπειρίες , ,να κρατούν τα θετικά και να αλλάζουν τις αποτυχημένες πολιτικές;
6.Κόμματα μιας χρήσης παρακολουθήματα της οικονομίας , η αυτόνομα από εξαρτήσεις; ΩΣΤΕ να δημιουργούν κανόνες για τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη; Προφανώς λοιπόν η «πολιτική σταθερότητα» είναι αναγκαία! Αλλά το ερώτημα είναι πότε και με ποιες συμμαχίες διαμορφώνεται περιβάλλον κοινωνικής σταθερότητας για ανάπτυξη με ευρωπαϊκή σύγκλιση!
