της Κάκης Μπαλή
Η ηγεσία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας είναι προς το παρόν πανευτυχής που οι πρώτοι μήνες της κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού με την Άνγκελα Μέρκελ σφραγίζονται από τα δικά της θέματα - κατώτατο μεροκάματο, σύνταξη στα 63 για όσους άρχισαν να δουλεύουν στα 18, διπλή υπηκοότητα για τα παιδιά των μεταναστών. Αλλά όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, αφενός γίνεται εμφανής στους ψηφοφόρους η γύμνια της στην ευρωπαϊκή πολιτική, αφετέρου η άνευ όρων παράδοσή της στη Μέρκελ σ' αυτόν τον τομέα διχάζει τα μέλη της.
Η επίσημη ευρωπαϊκή γραμμή του SPD προεκλογικά, αυτή που διατύπωνε ο υποψήφιος καγκελάριος Περ Στάινμπρικ, ήταν με δυο λόγια: «πάμε σε μια πολιτική ένωση, με εναρμονισμένη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, με αμοιβαιοποίηση του χρέους και με ευρωομόλογα». Από τη γραμμή αυτή δεν απέμεινε τίποτε. Εξαφανίστηκε από το προσκήνιο μαζί με τον ηττημένο Στάινμπρικ. Γι' αυτό και ήταν τουλάχιστον θαρραλέα, αν όχι μαζοχιστική, η πρόσκληση που έστειλε το SPD στον Γερμανό φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας να τους μιλήσει στην πρώτη συνδιάσκεψη που οργάνωσαν στο Πότσνταμ για την ευρωπαϊκή πολιτική.
Ο Χάμπερμας ποτέ δεν χάιδευε τα αυτιά της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σκληρός μαζί της, κυρίως επειδή το SPD δεν τόλμησε μια αλλαγή πολιτικής στη διαχείριση της κρίσης. Ήταν σαν να τους σήκωσε έναν καθρέφτη, και να τους ανάγκασε να δουν ότι έγιναν αυτό που κατηγορούσαν: ότι σήμερα αποτελούν εταίρο αυτής της πολιτικής που «εκμεταλλεύεται την ημι-ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη», που έχει οδηγήσει στον «πολιτικό εξευτελισμό ολόκληρων λαών» και στην «καταστροφή ολόκληρων γενιών και περιοχών», και, το χειρότερο, που «όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα αίτια που προκάλεσαν κρίση, αλλά κρύβει και τον κίνδυνο να πάμε σε μια γερμανική Ευρώπη».
Πολλά από τα μέλη του κόμματος συμμερίζονται την κριτική του Χάμπερμας, όχι όμως και ο πρόεδρος και νυν αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.
Ο Γκάμπριελ ποτέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα ευρωπαϊκά ούτε έδωσε μάχη κατά τη διάρκεια των ατελείωτων διαπραγματεύσεων για την κυβερνητική συμφωνία με τη Μέρκελ για μια άλλη πολιτική διαχείρισης της ευρωκρίσης. Φρόντισε, μάλιστα, ως... ιππότης να υπερασπιστεί την πολιτική της καγκελαρίου -και νυν και δική του- έναντι της κριτικής του Χάμπερμας και να υποστηρίξει ότι φέρνει ήδη αποτελέσματα.
Εάν, μάλιστα, κάποιοι στην Ελλάδα περιμένουν στήριξη από τον Γκάμπριελ - ή από τον εκλεκτό του για την προεδρία της Κομισιόν, νυν πρόεδρο της Ευρωβουλής, Μάρτιν Σουλτς- καλούνται να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Η άποψη του Γκάμπριελ για την Ελλάδα είναι σαφής -και την είχε διατυπώσει πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2012. «Η Ελλάδα είναι μια χώρα της αρμοδιότητας της Παγκόσμιας Τράπεζας κι όχι του ΔΝΤ», επανέλαβε και από το Πότσνταμ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, μια χώρα τριτοκοσμική, δίχως κρατικές δομές. Και πρόσθεσε το παλιό τροπάριο, ότι η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ από το παράθυρο. Χωρίς να θυμίσει ότι αυτό έγινε με την ευλογία της τότε γερμανικής κυβέρνησης, στην οποία ήταν υπουργός.
Η ηγεσία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας είναι προς το παρόν πανευτυχής που οι πρώτοι μήνες της κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού με την Άνγκελα Μέρκελ σφραγίζονται από τα δικά της θέματα - κατώτατο μεροκάματο, σύνταξη στα 63 για όσους άρχισαν να δουλεύουν στα 18, διπλή υπηκοότητα για τα παιδιά των μεταναστών. Αλλά όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, αφενός γίνεται εμφανής στους ψηφοφόρους η γύμνια της στην ευρωπαϊκή πολιτική, αφετέρου η άνευ όρων παράδοσή της στη Μέρκελ σ' αυτόν τον τομέα διχάζει τα μέλη της.
Η επίσημη ευρωπαϊκή γραμμή του SPD προεκλογικά, αυτή που διατύπωνε ο υποψήφιος καγκελάριος Περ Στάινμπρικ, ήταν με δυο λόγια: «πάμε σε μια πολιτική ένωση, με εναρμονισμένη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, με αμοιβαιοποίηση του χρέους και με ευρωομόλογα». Από τη γραμμή αυτή δεν απέμεινε τίποτε. Εξαφανίστηκε από το προσκήνιο μαζί με τον ηττημένο Στάινμπρικ. Γι' αυτό και ήταν τουλάχιστον θαρραλέα, αν όχι μαζοχιστική, η πρόσκληση που έστειλε το SPD στον Γερμανό φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας να τους μιλήσει στην πρώτη συνδιάσκεψη που οργάνωσαν στο Πότσνταμ για την ευρωπαϊκή πολιτική.
Ο Χάμπερμας ποτέ δεν χάιδευε τα αυτιά της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο σκληρός μαζί της, κυρίως επειδή το SPD δεν τόλμησε μια αλλαγή πολιτικής στη διαχείριση της κρίσης. Ήταν σαν να τους σήκωσε έναν καθρέφτη, και να τους ανάγκασε να δουν ότι έγιναν αυτό που κατηγορούσαν: ότι σήμερα αποτελούν εταίρο αυτής της πολιτικής που «εκμεταλλεύεται την ημι-ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη», που έχει οδηγήσει στον «πολιτικό εξευτελισμό ολόκληρων λαών» και στην «καταστροφή ολόκληρων γενιών και περιοχών», και, το χειρότερο, που «όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα αίτια που προκάλεσαν κρίση, αλλά κρύβει και τον κίνδυνο να πάμε σε μια γερμανική Ευρώπη».
Πολλά από τα μέλη του κόμματος συμμερίζονται την κριτική του Χάμπερμας, όχι όμως και ο πρόεδρος και νυν αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.
Ο Γκάμπριελ ποτέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα ευρωπαϊκά ούτε έδωσε μάχη κατά τη διάρκεια των ατελείωτων διαπραγματεύσεων για την κυβερνητική συμφωνία με τη Μέρκελ για μια άλλη πολιτική διαχείρισης της ευρωκρίσης. Φρόντισε, μάλιστα, ως... ιππότης να υπερασπιστεί την πολιτική της καγκελαρίου -και νυν και δική του- έναντι της κριτικής του Χάμπερμας και να υποστηρίξει ότι φέρνει ήδη αποτελέσματα.
Εάν, μάλιστα, κάποιοι στην Ελλάδα περιμένουν στήριξη από τον Γκάμπριελ - ή από τον εκλεκτό του για την προεδρία της Κομισιόν, νυν πρόεδρο της Ευρωβουλής, Μάρτιν Σουλτς- καλούνται να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Η άποψη του Γκάμπριελ για την Ελλάδα είναι σαφής -και την είχε διατυπώσει πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2012. «Η Ελλάδα είναι μια χώρα της αρμοδιότητας της Παγκόσμιας Τράπεζας κι όχι του ΔΝΤ», επανέλαβε και από το Πότσνταμ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, μια χώρα τριτοκοσμική, δίχως κρατικές δομές. Και πρόσθεσε το παλιό τροπάριο, ότι η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ από το παράθυρο. Χωρίς να θυμίσει ότι αυτό έγινε με την ευλογία της τότε γερμανικής κυβέρνησης, στην οποία ήταν υπουργός.
