«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα και, φυσικά, δεν διαθέτει πρόταση εξόδου από την κρίση»...
Πρόκειται για τον πάγιο ισχυρισμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Πρόκειται για τη βάση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Πάνω σ' αυτήν στηρίζονται, εδώ και τριάμισι χρόνια, όλοι όσοι επιχειρούν να αποδομήσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να ψαλιδίσουν την επιρροή του. Και δεν είναι λίγοι, κάθε άλλο. Οι «άλλοι» μάλιστα, οι πέραν των κομματικών πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ πιο επίμονοι, πιο φανατικοί, πιο παθιασμένοι. Όποιος αμφιβάλλει ας παρακολουθήσει τα τηλεοπτικά δελτία των 8 (ή και των 9) και θα καταλάβει...

«Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνες. Θα οδηγήσουν στην έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, και τον λαό σε περιπέτειες»...


Πρόκειται για τον άλλο ισχυρισμό της κυβερνητικής προπαγάνδας. Που κι αυτός διακινείται, παράλληλα με τον πρώτο, με την ίδια επιμονή, εδώ και τριάμισι χρόνια κι αυτός. Όμως, τελικά, τι από τα δύο ισχύει; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα; Ή έχει και αυτό είναι επικίνδυνο; Γιατί να ισχύουν και τα δύο ταυτοχρόνως, κομμάτι δύσκολο. Το πράγμα είναι μάλλον απλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και παραέχει πρόγραμμα. Όμως αυτό το πρόγραμμα δεν αρέσει στους αντιπάλους του. Φυσικό, κατανοητό, λογικό και νόμιμο. Να ξέρουμε όμως τι λέμε.
Το ζήτημα, αυτό που οδηγεί στην καταφανή αντίφαση, έχει, φυσικά, την εξήγησή του. Οι οπαδοί της εφαρμοζόμενης σήμερα πολιτικής και οι απολογητές της πασχίζουν με νύχια και με δόντια να δείξουν πως άλλη λύση από την «τρέχουσα» δεν υπάρχει. Πρόκειται για τη λογική του μνημονιακού μονόδρομου, όπως την ξέρουμε, όπως τη ζούμε. Είναι γι' αυτό ακριβώς που την όποια άλλη πρόταση την καταδικάζουν σε... ανυπαρξία. Δεν τους φτάνει να πουν ότι διαφωνούν μ' αυτήν, δεν περιορίζονται στην κατάδειξη των αδύνατων σημείων της. Υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει και ξεμπερδεύουν. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν...

Αμετανόητοι...

Κι όμως, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή διατυπώθηκε ήδη από το καλοκαίρι του 2012, όχι και τόσο ακριβής και σαφής είναι αλήθεια στην αρχή, σαφέστερη και ακριβέστερη σήμερα, έχει δικαιωθεί σχεδόν καθ' όλη της την έκταση. Και τούτο όχι μόνο αρνητικά, επειδή δηλαδή η εφαρμοζόμενη σήμερα πολιτική έχει οδηγήσει στον κακό χαμό. Ούτε μόνο επειδή σκέλη του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατά καιρούς υιοθετηθεί από σπουδαίους Έλληνες και ξένους διανοητές ή ακόμη και από μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα. Ούτε καν μετά την ομολογία του ΔΝΤ για το μοιραίο λάθος των μνημονιακών λογαριασμών, αυτό που οδήγησε στο υφεσιακό ναδίρ. Αλλά κι επειδή η βάση της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίχθηκε («ομολογήθηκε» θα ήταν σωστότερο να πούμε) από κεντρικούς Ευρωπαίους «θεσμικούς» παράγοντες, από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ως τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά και από την ίδια την Άνγκελα Μέρκελ. Όταν έφτασαν να πουν (λίαν οψίμως, είναι αλήθεια) πως τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα οδηγούσε σε κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα.
Κι όμως, τίποτε απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να πείσει τους εγχώριους προπαγανδιστές της τροϊκανής πολιτικής ν' αλλάξουν τροπάρι. Επιμένουν και σήμερα στη λογική της μόνης λύσης, στη λογική του μονόδρομου. Οποιαδήποτε άλλη πρόταση απλώς δεν υπάρχει.
Η άλλη κεντρική αιχμή της πλούσιας μυθολογίας της κυβερνητικής προπαγάνδας εδράζεται στον ισχυρισμό πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οπαδός της στασιμότητας. Πως δεν θέλει ν' αλλάξει τίποτα. Πως θεμελιώδες στοιχείο του οράματός του είναι η επιστροφή στα δεδομένα του 2009 και πιο πίσω. Στα νοσηρά δεδομένα του 2009, αυτά που οδήγησαν στην καταστροφή.
Πέρα από το αυτόχρημα γελοίο του ισχυρισμού πως ένα κόμμα της Αριστεράς μπορεί να είναι οπαδός της στασιμότητας. Πέρα κι από την ακόμη γελοιωδέστερη εικόνα, αυτήν στο κάδρο της οποίας ο Αντώνης Σαμαράς χαρακτηρίζει την Αριστερά «δύναμη του χθες». Ποιος; Ο Σαμαράς του απόλυτου προχθές, με τη Ν.Δ. της εποχής των σπηλαίων.
Αλλά από πού προκύπτει άραγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί την επιστροφή στα δεδομένα του 2009; Επειδή μήπως αντιδρά σε «νέες» επιλογές που καταδικάζουν τον λαό στην πλήρη ανέχεια και τον οδηγούν στην απόγνωση; Ή μήπως επειδή αντιτίθεται στην εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων και των αντίστοιχων δικαιωμάτων; Αλλά πρόκειται προφανώς για την ίδια με την παραπάνω λογική. Τη λογική σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε αμφισβητεί τις τρέχουσες επιλογές ή είναι οπισθοδρομικό και επικίνδυνο ή δεν υπάρχει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει και παραέχει πρόγραμμα, έχει και παραέχει πρόταση εξόδου από την κρίση. Εμπεριέχει άραγε κάποια ρίσκα αυτή η πρόταση; Ίσως. Όμως οι Έλληνες πολίτες έχουν σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στις «βεβαιότητες» της εφαρμοζόμενης κυβερνητικής πολιτικής. Αυτές τις «βεβαιότητες» που οδηγούν στην πρωτοφανή στην έκτασή της ανθρωπιστική κρίση. Και στα «ρίσκα» της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Στα οποία, όμως, σε κάθε περίπτωση, διακρίνεται η ελπίδα...