Του Μιχάλη Τρίκκα
Η έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam, που αποκαλύπτει ότι οι 85 άτομα κατέχουν τον μισό πλούτο του πλανήτη, όσο δηλαδή και 3,5 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού, προκάλεσε κάποιες ενδιαφέρουσες αντιδράσεις.
Κατ' αρχήν το θέμα συζητήθηκε στο Νταβός με τη σύγχρονη χρηματοοικονομική αριστοκρατία να παραδέχεται στη φετινή σύναξή της ότι πρέπει κάπως να κλείσει το διερυνόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Τουλάχιστον στο βαθμό ώστε οι πλουσιότεροι να μη χωράνε πια σε ένα λεωφορείο. Στη συνέχεια, ήλθαν οι υποσχέσεις του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για τη στήριξη της μεσαίας τάξης που, όπως είπε, δοκιμάζεται από τη μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας, "τις κοινωνικές ανισότητες".
Τι λένε όμως για όλα αυτά οι ίδιοι οι επιβάτες του λεωφορείου, τα μέλη του περιβόητου κλάμπ του "1%"; "Είναι φανταστικό! Είναι κάτι που εμπνέει τους πάντες. Κοιτούν ψηλά προς το 1% και λένε θέλω και εγώ να γίνω ένας από αυτούς, θα αγωνιστώ σκληρά για να φτάσω στην κορυφή... Μη μου πείτε ότι θέλετε να διανείμετε και πάλι τον πλούτο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Αν δουλέψεις σκληρά, μπορεί να γίνεις ζάμπλουτος κάποια μέρα".
Έτσι σχολίασε την έκθεση της Oxfam ο Καναδός επιχειρηματίας Κεβιν Ο' Λίρι, αφήνοντας εμβρόντητη τη δημοσιογράφο του CBC. Πέρα από τις δεκάδες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Ο' Λίρι θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν γκουρού του καπιταλισμού. Έχει εκδόσει βιβλία με συμβούλες για το πώς μπορεί κανείς να πλουτίσει και έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικό ριάλιτι με τον ενδεικτικό τίτλο "Η δεξαμενή με τους καρχαρίες", όπου επίδοξοι καπιταλιστές υποβάλλουν τις επιχειρηματικές τους ιδέες στους εν λόγω καρχαρίες.
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε όμως η αντίδραση ενός γνήσιου εκπροσώπου του 1%, του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία της Σίλικον Βάλεϊ, Τομ Πέρκινς. Αυτός έδειξε όχι μόνο να προσβάλλεται αλλά και να απειλείται. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε να γράψει επιστολή στην εφημερίδα του, που φυσικά δεν ήταν άλλη από τη Wall Street Journal.
Αν η αντίδραση του Ο' Λίρι εξοργίζει, η επιστολή του κατατρεγμένου μεγιστάνα έχει την πλάκα της. "Γράφοντας από το επίκεντρο της προοδευτικής σκέψης, το Σαν Φρανσίσκο, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στην αναλογία της ναζιστικής Γερμανίας και τον πόλεμο με της με το δικό της 'ένα τοις εκατό', δηλαδή τους Εβραίους και τον πόλεμο των προοδευτικών με το αμερικανικό 1%, δηλαδή τους πλουσίους. Από το κίνημα Occupy μέχρι τη δαιμονοποίηση των πλουσίων, σε σχεδόν κάθε λέξη που γράφεται στην τοπική μας εφημερίδα San Francisco Chronicle, αντιλαμβάνομαι ένα ογκούμενο κύμα μίσους για το επιτυχημένο 1%".
Και δίνει ως παραδείγματα τις εχθρικές αντιδράσεις που προκαλούν τα ειδικά πούλμαν τα οποία ναυλώνουν οι εταιρείες τεχνολογίας για να μεταφέρουν τους εργαζομένους τους και οι υψηλές τιμές των ακινήτων στην περιοχή. Είναι τα πράγματα τόσο άσχημα; Είναι πολύ χειρότερα: "Είναι μια πολύ επικίνδυνη παρέκκλιση στον αμερικανικό τρόπο σκέψης. Η Νύχτα των Κρυστάλων ήταν αδιανόητη το 1930. Είναι το ίδιο αδιανόητος σήμερα και ο διάδοχος 'προοδευτικός' ριζοσπαστισμός"; διερωτάται ο τρομαγμένος δισεκατομμυριούχος.
Κατ' αρχήν το θέμα συζητήθηκε στο Νταβός με τη σύγχρονη χρηματοοικονομική αριστοκρατία να παραδέχεται στη φετινή σύναξή της ότι πρέπει κάπως να κλείσει το διερυνόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Τουλάχιστον στο βαθμό ώστε οι πλουσιότεροι να μη χωράνε πια σε ένα λεωφορείο. Στη συνέχεια, ήλθαν οι υποσχέσεις του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για τη στήριξη της μεσαίας τάξης που, όπως είπε, δοκιμάζεται από τη μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας, "τις κοινωνικές ανισότητες".
Τι λένε όμως για όλα αυτά οι ίδιοι οι επιβάτες του λεωφορείου, τα μέλη του περιβόητου κλάμπ του "1%"; "Είναι φανταστικό! Είναι κάτι που εμπνέει τους πάντες. Κοιτούν ψηλά προς το 1% και λένε θέλω και εγώ να γίνω ένας από αυτούς, θα αγωνιστώ σκληρά για να φτάσω στην κορυφή... Μη μου πείτε ότι θέλετε να διανείμετε και πάλι τον πλούτο, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Αν δουλέψεις σκληρά, μπορεί να γίνεις ζάμπλουτος κάποια μέρα".
Έτσι σχολίασε την έκθεση της Oxfam ο Καναδός επιχειρηματίας Κεβιν Ο' Λίρι, αφήνοντας εμβρόντητη τη δημοσιογράφο του CBC. Πέρα από τις δεκάδες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Ο' Λίρι θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν γκουρού του καπιταλισμού. Έχει εκδόσει βιβλία με συμβούλες για το πώς μπορεί κανείς να πλουτίσει και έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικό ριάλιτι με τον ενδεικτικό τίτλο "Η δεξαμενή με τους καρχαρίες", όπου επίδοξοι καπιταλιστές υποβάλλουν τις επιχειρηματικές τους ιδέες στους εν λόγω καρχαρίες.
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε όμως η αντίδραση ενός γνήσιου εκπροσώπου του 1%, του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία της Σίλικον Βάλεϊ, Τομ Πέρκινς. Αυτός έδειξε όχι μόνο να προσβάλλεται αλλά και να απειλείται. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε να γράψει επιστολή στην εφημερίδα του, που φυσικά δεν ήταν άλλη από τη Wall Street Journal.
Αν η αντίδραση του Ο' Λίρι εξοργίζει, η επιστολή του κατατρεγμένου μεγιστάνα έχει την πλάκα της. "Γράφοντας από το επίκεντρο της προοδευτικής σκέψης, το Σαν Φρανσίσκο, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στην αναλογία της ναζιστικής Γερμανίας και τον πόλεμο με της με το δικό της 'ένα τοις εκατό', δηλαδή τους Εβραίους και τον πόλεμο των προοδευτικών με το αμερικανικό 1%, δηλαδή τους πλουσίους. Από το κίνημα Occupy μέχρι τη δαιμονοποίηση των πλουσίων, σε σχεδόν κάθε λέξη που γράφεται στην τοπική μας εφημερίδα San Francisco Chronicle, αντιλαμβάνομαι ένα ογκούμενο κύμα μίσους για το επιτυχημένο 1%".
Και δίνει ως παραδείγματα τις εχθρικές αντιδράσεις που προκαλούν τα ειδικά πούλμαν τα οποία ναυλώνουν οι εταιρείες τεχνολογίας για να μεταφέρουν τους εργαζομένους τους και οι υψηλές τιμές των ακινήτων στην περιοχή. Είναι τα πράγματα τόσο άσχημα; Είναι πολύ χειρότερα: "Είναι μια πολύ επικίνδυνη παρέκκλιση στον αμερικανικό τρόπο σκέψης. Η Νύχτα των Κρυστάλων ήταν αδιανόητη το 1930. Είναι το ίδιο αδιανόητος σήμερα και ο διάδοχος 'προοδευτικός' ριζοσπαστισμός"; διερωτάται ο τρομαγμένος δισεκατομμυριούχος.
