ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ
Το φθινόπωρο του 2011 ψηφίστηκε ο νόμος 4021/2011, με το άρθρο 53 του οποίου καθιερώθηκε το «έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών», γνωστότερο ως «χαράτσι». Αυτό επιβάρυνε όλες τις δομημένες ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες, χωρίς να προβλέπεται αφορολόγητο όριο, ούτε κλιμάκωση του φορολογικού συντελεστή σε αναλογία προς τη συνολική αξία της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου, κατά προφανή παραβίαση της αρχής της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη κατά το μέτρο της φοροδοτικής ικανότητας καθενός (άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.).
Παράλληλα με το «χαράτσι» προβλεπόταν φορολογία της ακίνητης περιουσίας με τις επιβεβλημένες, κατ' ορθή ερμηνεία του άρθρου 4 παρ. 5 Συντάγματος, παραμέτρους (αφορολόγητο όριο, κλιμακωτοί φορολογικοί συντελεστές), σύμφωνα με τα άρθρα 3 Ν. 3808/2009 και 27 επ. Ν. 3842/2010. Ωστόσο τα σχετικά εκκαθαριστικά σημειώματα δεν μπορούσαν να αποσταλούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών στους φορολογούμενους τα έτη 2010-2012 λόγω δυσλειτουργιών των χρησιμοποιούμενων από αυτές συστημάτων πληροφορικής! Υποτίθεται λοιπόν πως η «λογική» του δήθεν «έκτακτου τέλους» ήταν να εισπραχθούν άμεσα δημόσια έσοδα, έστω και μ' αυτό τον αντισυνταγματικό τρόπο, και στη συνέχεια να αποκατασταθεί η φορολογική «ομαλότητα» με την είσπραξη του φόρου ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ).
Στην πραγματικότητα όμως τώρα, με τον «ενιαίο φόρο ακινήτων», τον οποίο σχεδιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, αντί να καταργηθεί το «χαράτσι» και να ενσωματωθεί στον ΦΑΠ, γίνεται το αντίστροφο. Ο «ενιαίος φόρος» επιβάλλεται κατά τρόπο ασύνδετο με το συνολικό ύψος της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου και το ύψος του εξαρτάται αποκλειστικά από την αξία του κάθε ακινήτου. Έτσι π.χ. ένας ιδιοκτήτης μίας και μόνης οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος), ο οποίος την ιδιοκατοικεί και στερείται άλλης περιουσίας, καθώς και εισοδημάτων επαρκών για τη συντήρησή του, υποχρεούται να πληρώσει ακριβώς το ίδιο ποσό «τέλους» που θα πληρώσει και ο ιδιοκτήτης του παρακείμενου πανομοιότυπου διαμερίσματος για το δικό του, έστω και αν ο τελευταίος διαθέτει αμύθητη περιουσία και τεράστια φοροδοτική ικανότητα.
Πέρα από το ότι είναι καταφανώς αντισυνταγματικός, ο «Ενιαίος Φόρος Ακινήτων» αποδεικνύει την αληθινή φύση της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Πρόκειται για ανάλγητη ταξική πολιτική σε όφελος της μικρής αριθμητικά, αλλά πολιτικά πανίσχυρης ολιγαρχίας που λυμαίνεται την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ο ΦΑΠ, ο οποίος επιβάρυνε έως τώρα κατά προτεραιότητα και με τους υψηλότερους συντελεστές τους κατόχους μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καταργείται και ο «Ενιαίος Φόρος» επιρρίπτεται σε όλους αδιακρίτως, ακόμη και στους πιο αδύναμους οικονομικά (π.χ. αγρότες για κτήματα που μπορεί να μην αποδίδουν τίποτα).
Το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα, αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης, θα είναι μεγάλο μέρος των σημερινών μικροϊδιοκτητών να καταστούν ακτήμονες, αφού θα αδυνατούν να ανταποκριθούν στα φορολογικά και άλλα βάρη. Όσο για τις περιβόητες «λίστες» Λαγκάρντ, Λίχτενσταϊν κ.λπ., εκείνες μένουν ανεξερεύνητες και το μεγάλο κεφάλαιο ατιμώρητο για τα φορολογικά του ανομήματα.
Όλα αυτά συνιστούν επιμέρους συμπτώματα της ίδιας ασθένειας. Τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) αποτελούν την πολιτική προθήκη ενός ολιγαρχικού - κλεπτοκρατικού καθεστώτος, το οποίο επί δεκαετίες εμπορεύθηκε το ψεύδος της «ευημερίας» με σκοπό το κέρδος (του) και τώρα εμπορεύεται το μεγαλύτερο ψεύδος της «σωτηρίας» μέσω Μνημονίων με σκοπό την παράταση του βίου του. Η κοινωνία πρέπει να βρει τη δύναμη να το ανατρέψει, προτού αυτό ολοκληρώσει την εκποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε αποικία χρέους.
Το φθινόπωρο του 2011 ψηφίστηκε ο νόμος 4021/2011, με το άρθρο 53 του οποίου καθιερώθηκε το «έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών», γνωστότερο ως «χαράτσι». Αυτό επιβάρυνε όλες τις δομημένες ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες, χωρίς να προβλέπεται αφορολόγητο όριο, ούτε κλιμάκωση του φορολογικού συντελεστή σε αναλογία προς τη συνολική αξία της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου, κατά προφανή παραβίαση της αρχής της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη κατά το μέτρο της φοροδοτικής ικανότητας καθενός (άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.).
Παράλληλα με το «χαράτσι» προβλεπόταν φορολογία της ακίνητης περιουσίας με τις επιβεβλημένες, κατ' ορθή ερμηνεία του άρθρου 4 παρ. 5 Συντάγματος, παραμέτρους (αφορολόγητο όριο, κλιμακωτοί φορολογικοί συντελεστές), σύμφωνα με τα άρθρα 3 Ν. 3808/2009 και 27 επ. Ν. 3842/2010. Ωστόσο τα σχετικά εκκαθαριστικά σημειώματα δεν μπορούσαν να αποσταλούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών στους φορολογούμενους τα έτη 2010-2012 λόγω δυσλειτουργιών των χρησιμοποιούμενων από αυτές συστημάτων πληροφορικής! Υποτίθεται λοιπόν πως η «λογική» του δήθεν «έκτακτου τέλους» ήταν να εισπραχθούν άμεσα δημόσια έσοδα, έστω και μ' αυτό τον αντισυνταγματικό τρόπο, και στη συνέχεια να αποκατασταθεί η φορολογική «ομαλότητα» με την είσπραξη του φόρου ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ).
Στην πραγματικότητα όμως τώρα, με τον «ενιαίο φόρο ακινήτων», τον οποίο σχεδιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, αντί να καταργηθεί το «χαράτσι» και να ενσωματωθεί στον ΦΑΠ, γίνεται το αντίστροφο. Ο «ενιαίος φόρος» επιβάλλεται κατά τρόπο ασύνδετο με το συνολικό ύψος της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου και το ύψος του εξαρτάται αποκλειστικά από την αξία του κάθε ακινήτου. Έτσι π.χ. ένας ιδιοκτήτης μίας και μόνης οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος), ο οποίος την ιδιοκατοικεί και στερείται άλλης περιουσίας, καθώς και εισοδημάτων επαρκών για τη συντήρησή του, υποχρεούται να πληρώσει ακριβώς το ίδιο ποσό «τέλους» που θα πληρώσει και ο ιδιοκτήτης του παρακείμενου πανομοιότυπου διαμερίσματος για το δικό του, έστω και αν ο τελευταίος διαθέτει αμύθητη περιουσία και τεράστια φοροδοτική ικανότητα.
Πέρα από το ότι είναι καταφανώς αντισυνταγματικός, ο «Ενιαίος Φόρος Ακινήτων» αποδεικνύει την αληθινή φύση της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Πρόκειται για ανάλγητη ταξική πολιτική σε όφελος της μικρής αριθμητικά, αλλά πολιτικά πανίσχυρης ολιγαρχίας που λυμαίνεται την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ο ΦΑΠ, ο οποίος επιβάρυνε έως τώρα κατά προτεραιότητα και με τους υψηλότερους συντελεστές τους κατόχους μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καταργείται και ο «Ενιαίος Φόρος» επιρρίπτεται σε όλους αδιακρίτως, ακόμη και στους πιο αδύναμους οικονομικά (π.χ. αγρότες για κτήματα που μπορεί να μην αποδίδουν τίποτα).
Το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα, αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης, θα είναι μεγάλο μέρος των σημερινών μικροϊδιοκτητών να καταστούν ακτήμονες, αφού θα αδυνατούν να ανταποκριθούν στα φορολογικά και άλλα βάρη. Όσο για τις περιβόητες «λίστες» Λαγκάρντ, Λίχτενσταϊν κ.λπ., εκείνες μένουν ανεξερεύνητες και το μεγάλο κεφάλαιο ατιμώρητο για τα φορολογικά του ανομήματα.
Όλα αυτά συνιστούν επιμέρους συμπτώματα της ίδιας ασθένειας. Τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) αποτελούν την πολιτική προθήκη ενός ολιγαρχικού - κλεπτοκρατικού καθεστώτος, το οποίο επί δεκαετίες εμπορεύθηκε το ψεύδος της «ευημερίας» με σκοπό το κέρδος (του) και τώρα εμπορεύεται το μεγαλύτερο ψεύδος της «σωτηρίας» μέσω Μνημονίων με σκοπό την παράταση του βίου του. Η κοινωνία πρέπει να βρει τη δύναμη να το ανατρέψει, προτού αυτό ολοκληρώσει την εκποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε αποικία χρέους.
