ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Δηλαδή τι περίμενε ο Τσίπρας; Ότι θα τον υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες; Ότι θα του έστρωναν με ροδοπέταλα τον δρόμο προς την εξουσία; Ότι θα τηρούσαν ίσως αυστηρή ουδετερότητα απέναντι σ' εκείνον και τους αντιπάλους του; Ή μήπως ότι θα τον αντιπολιτεύονταν μεν, αλλά με μέσα καθαρά και με συμπεριφορά καθωσπρέπει;
Αν περίμενε κάτι απ' όλα αυτά είναι, προφανώς, πολύ μακριά νυχτωμένος. Τέτοια θα δει. Τέτοια και χειρότερα. Πολύ - πολύ χειρότερα...
Εμ βέβαια, όταν από το πρωί ώς το βράδυ τα βάζει με τους μεγαλοεπιχειρηματίες – μεγαλοεκδότες - μεγαλοκαναλάρχες. Όταν καταγγέλλει τις κυβερνήσεις που τους χαρίζονται. Όταν κάνει θέμα τις ψηφιακές «διευκολύνσεις» τους. Όταν ξεσηκώνει τον κόσμο για τα χρυσωρυχεία, για τους αυτοκινητοδρόμους, για τα περίεργα δάνεια, για τα φορολογικά των πλοιοκτητών και για τις εν γένει φοροαπαλλαγές των «μεγάλων». Όταν αποτολμά κριτική για τον τρόπο που πολιτεύονται τα κανάλια και οι εφημερίδες τους. Και, πάνω απ' όλα, όταν ξέρουν πως το πάρτι τελειώνει έτσι κι ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τι θα έπρεπε να περιμένει; Άνθρωποι είναι κι εκείνοι. Κινδυνεύουν και το ξέρουν. Και αμύνονται όπως μπορούν, με όλα τα μέσα. Και για την ώρα, κι αν έχουν στα χέρια τους μέσα...
Την περασμένη Κυριακή η δημοσιογραφική ναυαρχίδα του γνωστού συγκροτήματος έκλεινε το κύριο άρθρο της αποθησαυρίζοντας ψήγματα λαϊκής σοφίας. «Εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ' άρματα, δεν θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα νταούλια» έγραφε. Όπου, προφανώς «κλέφτες» είναι οι σημερινοί και οι παλαιότεροι πολιτικοί διαχειριστές (όχι, προς Θεού, δεν κυριολεκτούσε ο εκδότης) και «γύφτοι» ο Τσίπρας και η παρέα του. Που έχουν την αναίδεια (ναι, η «αναίδεια» φιγουράριζε στον τίτλο του κυρίου άρθρου) να θέλουν να πάρουν τη θέση τους.
Ενώ ο κεντρικός αρθρογράφος της εφημερίδας, στο ίδιο φύλλο, αναρωτιόταν πώς τολμάει ο Τσίπρας να τα βάζει στη Βουλή «με έναν απόφοιτο του Χάρβαρντ και με έναν καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου». Πολύ σωστά, με ένα απλό πτυχίο Πολυτεχνείου, πού πάει ξυπόλητος για το Μαξίμου; Βλέπεις, λάθος νομίζαμε τόσα χρόνια πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με ένα απλό πτυχίο Νομικής κυβέρνησε για 14 χρόνια τη χώρα ως πρωθυπουργός και για 10 χρόνια ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μάλλον είχε βγάλει το Χάρβαρντ, ή ίσως ήταν καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, και δεν το ξέραμε...
Από τότε κι ώς τα σήμερα, με το ίδιο ακριβώς τροπάριο, εξακολουθούν να προπαγανδίζουν την πολιτική του "μόνου δρόμου" και να στηρίζουν με συνέπεια την κυβέρνηση αυτού του "μόνου δρόμου". Η οποία εξάλλου δίνει καθημερινά σκληρές μάχες με την τρόικα για τα δίκαιά μας. Ενώ, από την άλλη, έχουν ευσυνειδήτως αναλάβει τον ρόλο του χορηγού επικοινωνίας της μονταζιέρας του Μαξίμου σε ό,τι έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κόβουν κι εκείνα, ράβουν, «κατασκευάζουν», διαστρέφουν, εμφανίζουν τον Τσίπρα σε κοινό μέτωπο με τον Τόμσεν (και οι δυο μαζί να τραβούν το σκοινί από την ίδια μεριά), ό,τι μπορούν τέλος πάντων κάνουν. Και, εννοείται, εξανίστανται όταν δέχονται κριτική για τις επιλογές τους. Χαρακτηρίζοντας την όποια απόπειρα κριτικής "λογοκρισία", σταλινικής μορφής κατά προτίμηση. Σκέψου δηλαδή -εννοούν- τι γκούλαγκ μας περιμένουν έτσι και, ό μη γένοιτο, ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στα πράματα.
Έχουν συνηθίσει, βλέπετε, χρόνια και χρόνια, να επιβάλλουν ή να «διορθώνουν» πολιτικές, να φτιάχνουν κυβερνήσεις, να λοιδορούν κόμματα και πολιτικούς που αμφισβητούν την αυθεντία τους, να επιλέγουν αρχηγούς ή να προσπαθούν, τέλος πάντων. Και βέβαια δεν εννοούν επ' ουδενί να αποδεχθούν την αμφισβήτηση των τέτοιων προνομίων τους. Δεν εννοούν καν να συζητήσουν τον περιορισμό της αλαζονείας τους. Σε συνδυασμό, φυσικά, και με τα άλλα τους προνόμια, τα καθαρά «εμπορικά». Ε, και όσο να 'ναι απειλούνται όλ' αυτά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και απειλούνται ευθέως.
Ε, λοιπόν, ας το καταλάβουμε κι ας το πάρουμε απόφαση. Αυτά που βλέπουμε σήμερα ως αντίδραση των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεγαλοεκδοτών - μεγαλοκαναλαρχών απέναντι στην «απειλή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα. Δεν είναι παρά εικόνες από το μέλλον. Δεν είναι παρά σκηνές από το έργο της Δευτέρας. Αυτό το έργο που πρόκειται να το δούμε σ' όλη την εφιαλτική του μεγαλοπρέπεια καθώς θα πλησιάζουμε προς τις εκλογικές αναμετρήσεις του ερχόμενου Μαΐου. Έχει να γίνει τότε της κολάσεως. Και όποιος αντέξει...
Δηλαδή τι περίμενε ο Τσίπρας; Ότι θα τον υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες; Ότι θα του έστρωναν με ροδοπέταλα τον δρόμο προς την εξουσία; Ότι θα τηρούσαν ίσως αυστηρή ουδετερότητα απέναντι σ' εκείνον και τους αντιπάλους του; Ή μήπως ότι θα τον αντιπολιτεύονταν μεν, αλλά με μέσα καθαρά και με συμπεριφορά καθωσπρέπει;
Αν περίμενε κάτι απ' όλα αυτά είναι, προφανώς, πολύ μακριά νυχτωμένος. Τέτοια θα δει. Τέτοια και χειρότερα. Πολύ - πολύ χειρότερα...
Εμ βέβαια, όταν από το πρωί ώς το βράδυ τα βάζει με τους μεγαλοεπιχειρηματίες – μεγαλοεκδότες - μεγαλοκαναλάρχες. Όταν καταγγέλλει τις κυβερνήσεις που τους χαρίζονται. Όταν κάνει θέμα τις ψηφιακές «διευκολύνσεις» τους. Όταν ξεσηκώνει τον κόσμο για τα χρυσωρυχεία, για τους αυτοκινητοδρόμους, για τα περίεργα δάνεια, για τα φορολογικά των πλοιοκτητών και για τις εν γένει φοροαπαλλαγές των «μεγάλων». Όταν αποτολμά κριτική για τον τρόπο που πολιτεύονται τα κανάλια και οι εφημερίδες τους. Και, πάνω απ' όλα, όταν ξέρουν πως το πάρτι τελειώνει έτσι κι ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τι θα έπρεπε να περιμένει; Άνθρωποι είναι κι εκείνοι. Κινδυνεύουν και το ξέρουν. Και αμύνονται όπως μπορούν, με όλα τα μέσα. Και για την ώρα, κι αν έχουν στα χέρια τους μέσα...
Την περασμένη Κυριακή η δημοσιογραφική ναυαρχίδα του γνωστού συγκροτήματος έκλεινε το κύριο άρθρο της αποθησαυρίζοντας ψήγματα λαϊκής σοφίας. «Εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ' άρματα, δεν θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα νταούλια» έγραφε. Όπου, προφανώς «κλέφτες» είναι οι σημερινοί και οι παλαιότεροι πολιτικοί διαχειριστές (όχι, προς Θεού, δεν κυριολεκτούσε ο εκδότης) και «γύφτοι» ο Τσίπρας και η παρέα του. Που έχουν την αναίδεια (ναι, η «αναίδεια» φιγουράριζε στον τίτλο του κυρίου άρθρου) να θέλουν να πάρουν τη θέση τους.
Ενώ ο κεντρικός αρθρογράφος της εφημερίδας, στο ίδιο φύλλο, αναρωτιόταν πώς τολμάει ο Τσίπρας να τα βάζει στη Βουλή «με έναν απόφοιτο του Χάρβαρντ και με έναν καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου». Πολύ σωστά, με ένα απλό πτυχίο Πολυτεχνείου, πού πάει ξυπόλητος για το Μαξίμου; Βλέπεις, λάθος νομίζαμε τόσα χρόνια πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με ένα απλό πτυχίο Νομικής κυβέρνησε για 14 χρόνια τη χώρα ως πρωθυπουργός και για 10 χρόνια ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μάλλον είχε βγάλει το Χάρβαρντ, ή ίσως ήταν καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, και δεν το ξέραμε...
Το έργο της Δευτέρας
Σκηνές του έργου τις είχαμε δει σε gros plan το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Τότε που εν συγχορδία τα υπό τον έλεγχο των συγκεκριμένων πατερούληδων «μέσα» παρουσίαζαν τον Τσίπρα ως δαίμονα με κέρατα και με ουρά, ο οποίος θα μας βγάλει από το ευρώ, θα μας φέρει τη δραχμή και, φυσικά, θα μας καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. Οι γιοι μας θα βολοδέρνουν τότε στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές και οι θυγατέρες μας θα κάνουν κονσομασιόν στα καμπαρέ των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Και, θα πρέπει να πούμε πως τα σχετικά έπιασαν τόπο τότε. Όχι τόσο όσο θα 'θελαν, μιας και ο τρισκατάρατος ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από την εξουσία, όμως η δουλειά τους έγινε.Από τότε κι ώς τα σήμερα, με το ίδιο ακριβώς τροπάριο, εξακολουθούν να προπαγανδίζουν την πολιτική του "μόνου δρόμου" και να στηρίζουν με συνέπεια την κυβέρνηση αυτού του "μόνου δρόμου". Η οποία εξάλλου δίνει καθημερινά σκληρές μάχες με την τρόικα για τα δίκαιά μας. Ενώ, από την άλλη, έχουν ευσυνειδήτως αναλάβει τον ρόλο του χορηγού επικοινωνίας της μονταζιέρας του Μαξίμου σε ό,τι έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κόβουν κι εκείνα, ράβουν, «κατασκευάζουν», διαστρέφουν, εμφανίζουν τον Τσίπρα σε κοινό μέτωπο με τον Τόμσεν (και οι δυο μαζί να τραβούν το σκοινί από την ίδια μεριά), ό,τι μπορούν τέλος πάντων κάνουν. Και, εννοείται, εξανίστανται όταν δέχονται κριτική για τις επιλογές τους. Χαρακτηρίζοντας την όποια απόπειρα κριτικής "λογοκρισία", σταλινικής μορφής κατά προτίμηση. Σκέψου δηλαδή -εννοούν- τι γκούλαγκ μας περιμένουν έτσι και, ό μη γένοιτο, ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στα πράματα.
Έχουν συνηθίσει, βλέπετε, χρόνια και χρόνια, να επιβάλλουν ή να «διορθώνουν» πολιτικές, να φτιάχνουν κυβερνήσεις, να λοιδορούν κόμματα και πολιτικούς που αμφισβητούν την αυθεντία τους, να επιλέγουν αρχηγούς ή να προσπαθούν, τέλος πάντων. Και βέβαια δεν εννοούν επ' ουδενί να αποδεχθούν την αμφισβήτηση των τέτοιων προνομίων τους. Δεν εννοούν καν να συζητήσουν τον περιορισμό της αλαζονείας τους. Σε συνδυασμό, φυσικά, και με τα άλλα τους προνόμια, τα καθαρά «εμπορικά». Ε, και όσο να 'ναι απειλούνται όλ' αυτά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και απειλούνται ευθέως.
Ε, λοιπόν, ας το καταλάβουμε κι ας το πάρουμε απόφαση. Αυτά που βλέπουμε σήμερα ως αντίδραση των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεγαλοεκδοτών - μεγαλοκαναλαρχών απέναντι στην «απειλή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα. Δεν είναι παρά εικόνες από το μέλλον. Δεν είναι παρά σκηνές από το έργο της Δευτέρας. Αυτό το έργο που πρόκειται να το δούμε σ' όλη την εφιαλτική του μεγαλοπρέπεια καθώς θα πλησιάζουμε προς τις εκλογικές αναμετρήσεις του ερχόμενου Μαΐου. Έχει να γίνει τότε της κολάσεως. Και όποιος αντέξει...
