Συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια απουσίας του Λεωνίδα Κύρκου (1924-2011), ενός οραματιστή πολιτικού της Αριστεράς, που η ψήφος του λαού τον έφερε εννιά φορές στη Βουλή και δύο στην Ευρωβουλή, που οι σύντροφοί του τον ανέδειξαν δύο φορές πρόεδρο κόμματος και τον πρότειναν για Πρόεδρο Δημοκρατίας. Ενός αγωνιστή, ο οποίος υπέστη διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες και έφθασε στο κατώφλι του εκτελεστικού αποσπάσματος, ενός ανθρώπου που σκορπούσε αγάπη, που διέθετε έμφυτο χιούμορ, που λάτρευε τη μουσική. Ενός άριστου χειριστή του λόγου (πραγματικός ρήτορας), ενός συγγραφέα και δημοσιογράφου, ο οποίος τίμησε τη θέση του διευθυντή και του εκδότη της «Αυγής».
Σε ξεχωριστά κελιά το 1949, μετά την καταδίκη τους σε θάνατο, η οποία απετράπη χάρη στη διεθνή κινητοποίηση, συνεννοούντο με τον Μανώλη Γλέζο στα αγγλικά, προκαλώντας την οργή των φυλάκων: «μιλάτε ρώσικα για να μην σας καταλαβαίνουμε...».
Σκληρός όταν έπρεπε («Παρακαλούνται οι σύντροφοι να αφήνουν τα καλάμια τους έξω από την αίθουσα...», είπε κάποτε στην Κ.Ε. του ΚΚΕ εσωτερικού, όπως θυμάται ο Μανόλης Αναστασιάδης), διαλλακτικός και συζητήσιμος σε χάραξη πολιτικής, βαθιά ανθρώπινος σε όσους μπορούσε να δώσει κουράγιο (όπως στους συγκρατούμενους και στους συνεξόριστους), κοντά στους οικείους του, οι οποίοι γεύτηκαν την αγάπη του, και κυρίως κοντά στη λατρεμένη συναγωνίστρια και σύντροφο της ζωής του (την πιο σκληρή αντιπολίτευση, όπως έλεγε), την Καλλισθένη Σμπαρούνη, την περίφημη Καλί, που φρόντισε υποδειγματικά στα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Άνθρωπος έξυπνος και ευχάριστος, επίκεντρο ενδιαφέροντος στις παρέες, με θαυμαστή ζωτικότητα (στο ταξίδι προς την Αντίπαρο, για τον γάμο του γιού του Μίλτου με τη Σοφία, ζητούσε από τους ταλαιπωρημένους συνεπιβάτες του σκακιέρα για να περάσει η ώρα!), άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ. Τον θυμάμαι το 1988, να παρευρίσκεται σε συνάντηση των συντακτών του περιοδικού «Επιχειρήματα». Έφθασα με μικρή καθυστέρηση, με πατερίτσες και με το πόδι στον γύψο (ύστερα από ατύχημα με μηχανάκι), και ακούμπησα στο τραπέζι έναν μεγάλο φάκελο με την ύλη που έπρεπε να παραδώσω. «Ο Κοσμάς έφερε τις ακτινογραφίες του», σχολίασε ο Λεωνίδας, προκαλώντας σε όλους μας αβίαστο γέλιο!
Βαθύς γνώστης της κλασικής μουσικής, είχε παρακολουθήσει το 2009 το Φεστιβάλ Μουσικής της Σύρου, με έργα Μότσαρτ και Σοστακόβιτς. Σύμφωνα με διήγηση της Χριστίνας Πουλίδου, μετά το τέλος της συναυλίας ο Λεωνίδας παρέμεινε στη θέση του, περιμένοντας τη... συνέχεια, κάτι που ανάγκασε τον καλλιτεχνικό διευθυντή να ομολογήσει ότι, επειδή δεν ήταν έτοιμοι, έπαιξαν μόνο το μισό έργο και ότι δεν φαντάστηκαν ότι θα έχουν τόσο καταρτισμένο ακροατήριο!
Άκρως επικοινωνιακός, χρησιμοποίησε τη μουσική ως μέσον να φέρει τον κόσμο πιο κοντά του, παίζοντας σε μεγάλες συγκεντρώσεις φυσαρμόνικα!
Αν με ρωτήσει ένα παιδί «ποιος ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος;», θα του δώσω δύο στοιχεία: Θα του πω ότι ήταν ο πολιτικός που, μαζί με τον Χαρίλαο Φλωράκη, πρωτοστάτησαν στη μοναδική ενωτική στιγμή της Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση και ότι ήταν ο αγωνιστής, ο οποίος, μέσα στο κελί των μελλοθανάτων, σφύριζε την Ωδή της Χαράς! Κέφαλου από την Αυγή
