Του Γ. Ανανδρανιστάκη
Απεργεί σήμερα το προσωπικό των νοσοκομείων και αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σκιαγραφήσει από μόνο του την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τα μνημόνια τη δημόσια υγεία, είναι ο ξυλοδαρμός γιατρών και νοσηλευτών από συγγενείς ασθενών. Πράξεις απαράδεκτες, παντελώς αδικαιολόγητες, δυστυχώς όμως συχνές και εξαιρετικά αποκαλυπτικές.
Λέμε και γράφουμε ότι το Μνημόνιο είναι δολοφονικό, γνωρίζοντας ότι συνήθως πρόκειται για λεκτική υπερβολή. Συνήθως, όχι πάντα. Όταν αναφερόμαστε στη δημόσια υγεία, ο όρος «δολοφονικό» αποδίδει την κατάσταση με απόλυτη ακρίβεια: Μέσα σε τρία μόλις χρόνια, στα χρόνια των μνημονίων, παρατηρήθηκε αλματώδης αύξηση σοβαρών ασθενειών και τούτο εξαιτίας του άγχους, της ανασφάλειας, της ανεργίας, της ελλιπούς θέρμανσης, της κακής διατροφής, της περιορισμένης πρόσβασης στα φάρμακα. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι επίσημες μελέτες, λένε ότι θερίζουν τα καρδιακά, τα εγκεφαλικά, ο διαβήτης, η κατάθλιψη, οι αγχώδεις διαταραχές, οι εξαρτήσεις από ουσίες.
Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν και ταυτοχρόνως έχουν πολύ λιγότερα χρήματα να διαθέσουν για τη θεραπεία τους. Να πάνε στον ιδιώτη γιατρό, στο ιδιωτικό νοσοκομείο, να διατηρήσουν την ιδιωτική ασφάλεια που ενδεχομένως είχαν. Επιπλέον, με την εκτόξευση της ανεργίας, υπάρχουν πλέον 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν ούτε μισθό ούτε ασφάλιση, αλλά και οι υπόλοιποι που έχουν ασφάλιση, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κ.λπ, βλέπουν τις παροχές υγείας να περικόπτονται μέρα με την ημέρα. Το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες να προστρέχουν στα δημόσια νοσοκομεία, να πηγαίνουν στα εξωτερικά ιατρεία ακόμη και για περιστατικά που μέχρι πρόσφατα τα αντιμετώπιζε ο οικογενειακός γιατρός. Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που επιδιώκουν να νοσηλευτούν, για να έχουν κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό.
Η ζήτηση αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς κι η προσφορά, αντί να ακολουθεί την καμπύλη, που λένε και οι οικονομολόγοι, οδεύει προς τα τάρταρα. Νοσοκομεία κλείνουν, κλινικές συγχωνεύονται, κρεβάτια παραδίδονται σε ασφαλιστικές εταιρείες, μηχανήματα παραμένουν αδρανή, λόγω έλλειψης συντήρησης, λιγοστεύουν τα φάρμακα, εξαφανίζονται τα αναλώσιμα. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι το πάγωμα των προσλήψεων και οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις έχουν περιορίσει δραστικά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κι όσοι έχουν απομείνει, είναι κακοπληρωμένοι, με δραστικές περικοπές στο βασικό μισθό και εφημερίες που καταβάλλονται όποτε δεήσει ο υπουργός.
Πολλοί, πάρα πολλοί ασθενείς, λίγα δωμάτια, λίγα μηχανήματα, λίγα φάρμακα, λίγα αναλώσιμα, ελάχιστοι γιατροί και νοσηλευτές: Η κόλαση επί της γης. Βλέπει ο άλλος τον άνθρωπό του να πεθαίνει αβοήθητος και ξεσπάει σε όποιον βρίσκει μπροστά του, σε αυτόν που φταίει λιγότερο απ' όλους, στον μόνο που πραγματικά νοιάζεται για την τύχη τους ασθενούς. Δέρνουν τον γιατρό, γιατί δεν μπορούν να βρουν τον υπουργό, που είναι στο ΜΕΓΚΑ και δίνει συνέντευξη στον Καμπουράκη.
Ευτυχώς που εντός των ημερών θα διοριστούν οι διοικητές και υποδιοικητές νοσοκομείων της ΔΗΜ.ΑΡ. και όλα τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας.
Απεργεί σήμερα το προσωπικό των νοσοκομείων και αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σκιαγραφήσει από μόνο του την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τα μνημόνια τη δημόσια υγεία, είναι ο ξυλοδαρμός γιατρών και νοσηλευτών από συγγενείς ασθενών. Πράξεις απαράδεκτες, παντελώς αδικαιολόγητες, δυστυχώς όμως συχνές και εξαιρετικά αποκαλυπτικές.
Λέμε και γράφουμε ότι το Μνημόνιο είναι δολοφονικό, γνωρίζοντας ότι συνήθως πρόκειται για λεκτική υπερβολή. Συνήθως, όχι πάντα. Όταν αναφερόμαστε στη δημόσια υγεία, ο όρος «δολοφονικό» αποδίδει την κατάσταση με απόλυτη ακρίβεια: Μέσα σε τρία μόλις χρόνια, στα χρόνια των μνημονίων, παρατηρήθηκε αλματώδης αύξηση σοβαρών ασθενειών και τούτο εξαιτίας του άγχους, της ανασφάλειας, της ανεργίας, της ελλιπούς θέρμανσης, της κακής διατροφής, της περιορισμένης πρόσβασης στα φάρμακα. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι επίσημες μελέτες, λένε ότι θερίζουν τα καρδιακά, τα εγκεφαλικά, ο διαβήτης, η κατάθλιψη, οι αγχώδεις διαταραχές, οι εξαρτήσεις από ουσίες.
Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν και ταυτοχρόνως έχουν πολύ λιγότερα χρήματα να διαθέσουν για τη θεραπεία τους. Να πάνε στον ιδιώτη γιατρό, στο ιδιωτικό νοσοκομείο, να διατηρήσουν την ιδιωτική ασφάλεια που ενδεχομένως είχαν. Επιπλέον, με την εκτόξευση της ανεργίας, υπάρχουν πλέον 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι που δεν έχουν ούτε μισθό ούτε ασφάλιση, αλλά και οι υπόλοιποι που έχουν ασφάλιση, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κ.λπ, βλέπουν τις παροχές υγείας να περικόπτονται μέρα με την ημέρα. Το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες να προστρέχουν στα δημόσια νοσοκομεία, να πηγαίνουν στα εξωτερικά ιατρεία ακόμη και για περιστατικά που μέχρι πρόσφατα τα αντιμετώπιζε ο οικογενειακός γιατρός. Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που επιδιώκουν να νοσηλευτούν, για να έχουν κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό.
Η ζήτηση αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς κι η προσφορά, αντί να ακολουθεί την καμπύλη, που λένε και οι οικονομολόγοι, οδεύει προς τα τάρταρα. Νοσοκομεία κλείνουν, κλινικές συγχωνεύονται, κρεβάτια παραδίδονται σε ασφαλιστικές εταιρείες, μηχανήματα παραμένουν αδρανή, λόγω έλλειψης συντήρησης, λιγοστεύουν τα φάρμακα, εξαφανίζονται τα αναλώσιμα. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι το πάγωμα των προσλήψεων και οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις έχουν περιορίσει δραστικά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κι όσοι έχουν απομείνει, είναι κακοπληρωμένοι, με δραστικές περικοπές στο βασικό μισθό και εφημερίες που καταβάλλονται όποτε δεήσει ο υπουργός.
Πολλοί, πάρα πολλοί ασθενείς, λίγα δωμάτια, λίγα μηχανήματα, λίγα φάρμακα, λίγα αναλώσιμα, ελάχιστοι γιατροί και νοσηλευτές: Η κόλαση επί της γης. Βλέπει ο άλλος τον άνθρωπό του να πεθαίνει αβοήθητος και ξεσπάει σε όποιον βρίσκει μπροστά του, σε αυτόν που φταίει λιγότερο απ' όλους, στον μόνο που πραγματικά νοιάζεται για την τύχη τους ασθενούς. Δέρνουν τον γιατρό, γιατί δεν μπορούν να βρουν τον υπουργό, που είναι στο ΜΕΓΚΑ και δίνει συνέντευξη στον Καμπουράκη.
Ευτυχώς που εντός των ημερών θα διοριστούν οι διοικητές και υποδιοικητές νοσοκομείων της ΔΗΜ.ΑΡ. και όλα τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας.
