Η στρατηγική της έντασης, το τελευταίο τους χαρτί

Η στρατηγική του «λόμπι της δραχμής» είχε εξαντλήσει τα καύσιμά της

ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε μία αλληλουχία ετερόκλητων πολιτικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα με ρυθμό ομοβροντίας. Γιατί πύκνωσε όμως τόσο ξαφνικά ο πολιτικός χρόνος; Μα, επειδή ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς, όπου διακυβεύονται τα πάντα, όχι μόνο για τις λαϊκές κατακτήσεις, αλλά και για το σύστημα εξουσίας. Οι αποκαλύψεις γύρω από τη «λίστα Λαγκάρντ» αποδείχθηκαν επαρκείς για να αποτελέσουν θρυαλλίδα εξελίξεων που αφορούν την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Το γεγονός ότι δύο υπουργοί Οικονομικών που πρωταγωνίστησαν στην εξαθλίωση της κοινωνίας, παρέχουν πολιτική κάλυψη στη φοροδιαφυγή είναι πολύ βαρύ αδίκημα για να το συγχωρήσει το εκλογικό σώμα, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. Και δεν είναι μόνο η λίστα. Το γεγονός ότι εντός του πρώτου τριμήνου θα πρέπει να εκταμιευτούν τρεις δόσεις υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα περάσει μια σειρά από εξαιρετικά σκληρά μέτρα, καθιστά την επικοινωνιακή διαχείριση από την πλευρά τής τρικομματικής κυβέρνησης εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Επομένως, όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο χωρίς επιστροφή για τις ελπίδες του κατεστημένου να αποφύγει την πιθανότητα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ακριβώς, δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Η στρατηγική του «λόμπι της δραχμής» είχε εξαντλήσει τα καύσιμά της και δεν απέφερε κάποιο όφελος. Η τρομοκράτηση των «νοικοκυραίων» με τη δαμόκλειο σπάθη τής εξόδου από το ευρώ, δεν απέδωσε μετά το καλοκαίρι. Συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της στιγμής, τα επιτελεία της τρικομματικής, σχεδίασαν μία στρατηγική, όχι και τόσο νέας κοπής, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως σίγουρα αναβαθμισμένη: τη στρατηγική της έντασης και το «μέτωπο με την ανομία». Αφήνοντας στην άκρη το «λόμπι της δραχμής» προσπαθούν να απειλήσουν πλέον τους «νοικοκυραίους» με τη γραμμή για «έναν ΣΥΡΙΖΑ που στοχοποιεί» και ένα «αόρατο εκτελεστικό κέντρο που υλοποιεί» με γκαζάκια, μολότοφ και σφαίρες. Η συστηματική προλείανση του εδάφους με τις επεμβάσεις σε κατειλλημένους κοινωνικούς χώρους και η διαχείριση της προπαγάνδας των επεμβάσεων αυτών από τα ΜΜΕ, αποδεικνύει ότι πλέον τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αλλά αποτελεί την εξέλιξη ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Αποτελούν συνομωσιολογία τα παραπάνω; Η ιστορία έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως πως η στρατηγική της έντασης είναι ένα από τα βέλη στη φαρέτρα του συστήματος τις δύσκολες ώρες. Και η ώρα αυτή είναι η πιο δύσκολη. Τα παραπάνω αποτελούν πολιτική εκτίμηση, με βάση και την ιστορική εμπειρία αλλά και το ποιος αποκομίζει οφέλη, και δεν χρειάζονται πειστήρια αστυνομικού τύπου, όπως άλλωστε δεν χρειάστηκε πειστήρια ο Κεδίκογλου για να φορτώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τον μισό ποινικό κώδικα. Η στρατηγική της έντασης μεταφέρει το πεδίο της αντιπαράθεσης από την οικονομία στην ιδεολογία. Και είναι όντως δυσκολότερο για το κόμμα της Αριστεράς να παίξει σε αυτό το επίπεδο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας φοβίζει. Είναι το σημείο καμπής, που πλέον τίθενται στο στόχαστρο ο ζωτικός χώρος της Αριστεράς, αλλά και οι ίδιες οι αξίες της για αλληλεγγύη, αντίσταση και αξιοπρέπεια. Είναι το σημείο καμπής, που η δημοκρατία γίνεται εχθρός για το σύστημα και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι προ των πυλών. Όμως και εμείς είμαστε πιο δυνατοί από ποτέ· αυτό πρέπει να μας γεμίζει αυτοπεποίθηση. Και η ίδια η κοινωνία είναι πιο υποψιασμένη από ποτέ για τις πρακτικές τους, κάτι που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι γνωστός και το επίπεδο αξιοπιστίας τους στην κοινή γνώμη είναι στο ναδίρ. Το βάρος του Μνημονίου συνεχίζει και συνθλίβει την κοινωνία. Τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως παλιά κι αυτό δεν αλλάζει με κανένα επικοινωνιακό τερτίπι. Επομένως, στο κρίσιμο αυτό σημείο ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αποκαλύψει ανοιχτά τον ρόλο της κυβέρνησης και της διαπλοκής στην υλοποίηση της στρατηγικής της έντασης, να δώσει μάχη να επαναφέρει στην ατζέντα τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και ταυτόχρονα να μην παραχωρήσει ούτε σπιθαμή από το αξιολογικό του υπόβαθρο. Γιατί αυτό το τελευταίο είναι το χρυσό βέλος στη δική μας φαρέτρα. Πηγή: ecoleft