Το
Μνημόνιο πονάει περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα, παρόλο εκεί ο
μικροαστισμός παραχωρεί ένα κομμάτι απ’ τον χώρο του σ’ ένα αίσθημα
αλληλεγγύης
Μία από τις τακτικές μεν αλλά και λίγες, συναυλίες των Χειμερινών Κολυμβητών στην Αθήνα, το επόμενο Σάββατο, 26 Ιανουαρίου, στο «Gagarin 205», ήταν η αφορμή για να συνομιλήσουμε με την «ψυχή» και -αδιαφιλονίκητο αν και άτυπο- ηγέτη τους, τον Αργύρη Μπακιρτζή. Έδωσε όμως την ευκαιρία σε αυτόν τον ιδιόρρυθμο άνθρωπο και μουσικό, που για εμάς συγκεντρώνει όλες τις αρετές και τα προτερήματα του αυθεντικού, παραδοσιακού «παλιού καλού Έλληνα», δίχως όμως κανένα από τα τόσα πολλά αρνητικά του, για μια χειμαρρώδη τοποθέτηση επί σχεδόν πάντων όσων ζούμε όντας στη δίνη της πολύμορφης κρίσης και στην Ελλάδα στην πλέον κρίσιμη για αυτήν εποχή. Το μόνο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε είναι να σας αφήσουμε να την (και τον) απολαύσετε!
* Αν και ως Χειμερινοί Κολυμβητές έχετε σίγουρα μεγάλες αντοχές, το νερό έχει γίνει πιο παγωμένο και γενικότερα οι συνθήκες πιο δυσχερείς κατά τα τελευταία τρία χρόνια για να επιδίδεστε σε αυτή τη δραστηριότητα, κύριε Μπακιρτζή;
To νερό δεν έχει κρυώσει ακόμα πολύ, έχω κολυμπήσει πριν από μερικά χρόνια και με έξι – επτά βαθμούς. Γιατί όμως οι δυσχερείς συνθήκες να αποκλείουν τις δραστηριότητές μας; Τραγούδια λέμε, ποικίλου περιεχομένου και μερικοί βρίσκουν ορισμένα και επίκαιρα. Ο έρως δεν είναι πάντα επίκαιρος; Και ο γάμος, τα φαγητά, o καφές, οι ποδηλάτες, οι δασοκτόνοι, οι δασικοί και οι καπνεργάτες; Υποστηρίζετε μήπως φανατικά τη ρήση του Σοφοκλή (ή του Ευριπίδη;) «της ζωής μας ο πόνος δεν σηκώνει τραγούδια» (μετάφραση Μίνου Βολανάκη); Ή μήπως εννοείτε δυσχερείς οικονομικές συνθήκες; Μα οι μάγκες που μεγαλούργησαν στο τραγούδι τη δεκαετία του '30 είχαν σπίτι ή λεφτά στην μπάντα; Τα δάκρυα δεν γεννούν τα τραγούδια;
* Πιστεύετε ότι αιτία για τα δεινά της χώρας μας αυτή την τριετία είναι ένα σχέδιο, ίσως και συνωμοσία, ξένων και εγχώριων παραγόντων ή ένα εγκληματικό πολιτικό μείγμα ασύστολου δόλου, άκρατης αδιαφορίας και αμέριστης ανοησίας; Αποδίδετε κάποια σημασία στο ότι οι άμεσοι «επιτηρητές» μας είναι μια τρόικα και όχι, ας πούμε, ένα δίδυμο ή μια τετράδα;
Να συμφωνήσω μαζί σας, όμως τι περιμέναμε; Μας πατούσαν πάντα, δεν θα μας πατάνε όσο και όποτε μπορούν; Tώρα θα τους κατηγορήσουμε; Ζητάμε, δηλαδή, το έλεος του ΔΝΤ και των πολυεθνικών; O Βάρναλης δεν τα λέει μια χαρά, «...φταίει το κεφάλι το κακό μας/φταίει πάν’ απ’ όλα το κρασί... σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα/ όπου μας εύρει μας πατεί./ Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα/ προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»; Σημασία συμβολική μπορούμε να βρούμε, στο τρία ταιριάζει το «να τα φας και να 'ν’ και κρύα»! Στο δυο φοβερό δίστιχο ενός τολμηρού αποκριάτικου θασίτικου τραγουδιού που όμως λέγεται μόνο τις Απόκριες. Βρείτε ο ίδιος κάτι για την τετράδα!
* Τελικά, του «Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει», αλλά μήπως υπομένει... σαμάρι; Ή ίσως ο Έλληνας θέλει τον...Σαμαρά του; Και πώς ερμηνεύετε την τόσο μεγάλη άνοδο της απήχησης της Χρυσής Αυγής μέσα σε όλα αυτά;
Γιατί δεν υπομένει; Πριν ακόμη απαλλαγούμε απ’ την Τουρκιά, είχαμε βρει τρεις - τέσσερις χειρότερους ζυγούς. Με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και τον ρατσισμό, ειδικά στην Ελλάδα που τόσα τράβηξε απ’ τους φασίστες, ενώ έχουμε... δύο Ελλάδες μετανάστες μένεις άφωνος, και μόνον η κατάντια της εκπαίδευσης και η μεγάλη αμορφωσιά μας μπορούν να την εξηγήσουν.
* Το Μνημόνιο πονάει περισσότερο ή λιγότερο στην περιφέρεια -και πιο συγκεκριμένα στην ανατολική Μακεδονία- σε σχέση με τα αστικά κέντρα;
Επειδή κινούμαι ανάμεσα σε Διδυμότειχο και Θεσσαλονίκη, εκτιμώ ότι πονάει περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα, παρόλο που εκεί ο μικροαστισμός παραχωρεί ένα κομμάτι απ’ τον χώρο του σ’ ένα αίσθημα αλληλεγγύης. Στην επαρχία παραμένει ακλόνητος...
* Συμφωνείτε ότι η μόνη διέξοδος από αυτή την εφιαλτική κατάσταση μπορεί να είναι με κατεύθυνση προς τα αριστερά, έστω κι αν έχουμε ακόμα διαφωνίες για το ποια ακριβώς στροφή πρέπει να πάρουμε για να βγούμε στην παρακαμπτήριο;
Η ερώτησή σας κινείται υπέρ στον χώρο των ιδεών και μοιάζει σαν να μου ζητάτε δήλωση πίστης. Θα σας απαντήσω με ένα τετράστιχο του Giorgio Gaber: «Μια ιδέα, μια αντίληψη, μια ιδέα όσο παραμένει μια ιδέα είναι μόνο μια αφηρημάδα, αν μπορούσα να φάω μια ιδέα, θα είχα κάνει την επανάστασή μου»! Εννοείτε μιαν Αριστερά που όντας εξουσία δεν θα πάρει το πρόσωπο της εξουσίας; Βάζετε μέσα και τους ΠΑΣΟΚοεργατοπατέρες που το 'στριψαν προς τ’ αριστερά; Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ναι, είναι φυσικό, θα στραφεί και προς τα αριστερά, όμως αυτοί δεν δικαιούνται. Εκτός κι αν νιώσανε πως χάσανε τα πάντα και έχουν έτσι ταυτιστεί μ’ εκείνους που, όπως είπε κάποτε ο πρόεδρος Μάο, «θα κάνουν την επανάσταση μην έχοντας να χάσουν τίποτα, ληστές, πόρνες, φυλακισμένοι κ.λπ.». Δικαιούνται να νιώθουν έτσι; Τρελό, αλλά γιατί όχι; Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Είδαμε τόσους ιδεολόγους να κινούνται με άνεση στους μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Σήμερα συχνά δεν λέμε αριστεροί και δεξιοί, αλλά απατεώνες και μη ή έστω συνεργοί, κατά κάποιον τρόπο, ή μη. Όταν πρωτοπήγα στην Καβάλα, είχαμε κάποιον επαναστάτη, τόσο επαναστάτη που δεν τολμούσαμε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας μπροστά του. Ένας της παρέας μου ’πε «αυτούς να φοβάσαι». Κατάντησε μεγαλοκαρχαρίας της προηγούμενης κατάστασης. Ο Καστοριάδης όταν τον ρώτησαν τι χρειάζονται οι φιλόσοφοι, απάντησε «μόνο για τους καιρούς των κρίσεων». Ας ακολουθήσουμε τους φιλόσοφους και όχι τους πολιτικάντηδες - λαϊκιστές ή μη - ιδεολόγους. Και μια παράκληση: Στα χρόνια μου είχαμε τους αναρχοκομμουνιστές, τους αναρχοφιλελεύθερους, τους αναρχοσυνδικαλιστές, τους αναρχοφασίστες, τους αναρχοσοσιαλιστές και πάει λέγοντας. Τώρα τους λένε μόνον αναρχικούς, έλεος. Όλοι στο ίδιο σακί; Κάντε κάτι εσείς, ευαίσθητοι φαντάζομαι σε τέτοια θέματα, για την αντιμετώπιση αυτής της ισοπεδωτικής λαίλαπας. Με την ευκαιρία, να σας πω ότι για εμένα ένα από τα μεγαλύτερα, ειδεχθέστερα εγκλήματα σήμερα στον τόπο μας είναι η πυρπόληση των κάδων των σκουπιδιών.
* Ποιες ήταν περιληπτικά οι δραστηριότητες των Χειμερινών Κολυμβητών από την εποχή που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος σας; Ετοιμάζετε μήπως κάποια καινούργια δισκογραφική δουλειά;
Όσον αφορά το πρώτο... συναυλίες! Είναι ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε τραγούδια που διστάζαμε να κυκλοφορήσουμε για διάφορους λόγους, όπως τα μελοποιημένα ποιήματα της συλλογής «Η Μεγάλη Σύρτις» του Γ. Μουρέλου. Μερικοί στίχοι: «Τα πτώματά μας πολλαπλασιάστηκαν μέσα στα λόγια, μέσα στις σκέψεις, μέσα στις συνήθειες./ Και τώρα εμείς περιμένουμε τον θάνατο... Ο θάνατος ήταν αλήθεια, όσο κι αν δεν τον πιστέψαμε./ Και τώρα εμείς περιμένουμε τον θάνατο», «...ο άνεμος, ο άνεμος, ο άνεμος,/ μας κουρέλιασε πριν μας πνίξει.», «Ανέμελα παιδιά παίξαμε με τις ουσίες του χρόνου...». Ποια δισκογραφική εταιρεία να χρηματοδοτήσει δίσκο με τέτοιους στίχους; Οπότε τώρα που σιώπησαν οι εταιρείες, το σκεφτόμαστε...
* Τι να περιμένει το φιλόμουσο και φιλοθεάμον κοινό από την εμφάνισή σας στο «Gagarin 205»; Και ποιος θα είναι ο ρόλος του Λόλεκ σε αυτήν, τόσο σαν προπομπού όσο και ως πιθανού συμμετέχοντος;
Αυτοί που έρχονται ξέρουν πού πάνε, καινούργιους πελάτες δεν περιμένουμε να έρθουν. Αν το κάνουν όμως, ας πρόσεχαν ή ας ρωτούσαν! Δεν γνωρίζω τον κύριο Λόλεκ (αποφεύγω την επικαιρότητα όσο μπορώ), ούτε τι μουσική παίζει ούτε τίποτα, το αφήνω σαν έκπληξη στον εαυτό μου και στους συντρόφους μου στη σκηνή. Γι’ αυτό πρέπει να αντισταθώ στο να μπω στο youtube αυτές τις ημέρες... Εμπιστεύτηκα το όνομά του που μοιάζει με του Λούκι Λουκ, την επιθυμία του να παίξει πριν από μας ή και μαζί μας αν το φέρει η ώρα (όχι να γίνουμε και φίλοι, μου φτάνουν όσοι έχω και γι’ αυτό δεν μετέχω στο Facebook!) και την επιθυμία και προτροπή της κυρίας Σταματάκη που συνδιοργανώνει τη συναυλία στο «Gagarin». Γκάγκα-ντίν!
Τι άλλο, αλήθεια, να προσθέσεις μετά από όλα αυτά που είπε ο Αργύρης Μπακιρτζής πέραν του ότι... δεν έχεις να προσθέσεις απολύτως τίποτα;
