Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, οι πασοκικές κυβερνήσεις (και εν
συνεχεία οι καθαρά δεξιές) κατήργησαν τον όρο "διαχειριστές" και εφηύραν
τους μάνατζερ - σωτήρες. Σ' αυτούς ανέθεσαν (αν και ο λαός ούτε τους
γνώριζε όταν ψήφιζε το ένα ή το άλλο κόμμα) κορυφαία υπουργεία, κυρίως
τα οικονομικά.
Παραδείγματα πολλά και εντελώς στην τύχη θυμίζω τους Ρουμελιώτη, Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη, Ξαφά, αλλά και τους (τις) συγγενείς τύπου Παπακωνσταντίνου, Λούκας Κατσέλη, Στουρνάρα, Σταϊκούρα κ.ά. Αν ξεχνώ κάποιον, δεν ζητώ συγνώμη, καλό του κάνω.
Όλα αυτά τα ιδιαίτερα μυαλά, μαζί με τους «διαπρεπείς οικονομολόγους» τους οποίους μας έστειλαν οι πιστωτές, κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: να προκύπτει το εντελώς αντίθετο από το διακηρυσσόμενο ως επιθυμητό και, παρ' όλα αυτά, να συνεχίζουν...
Ας δούμε κάποια από αυτά που επιβλήθηκαν στους Έλληνες (και εννοώ τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, οι άλλοι είναι... διεθνιστές):
Έλεγαν ότι στόχος είναι να υπάρξει ανάπτυξη. Και μολονότι όταν μειώνεται το ΑΕΠ επικρατεί ύφεση, οι αετοί που στελεχώνουν τις δυο τρόικες επιμένουν. Κόβουν εισοδήματα, μειώνουν την κατανάλωση, αλλά κάπου στο βάθος του τούνελ πλασάρουν μιαν ανάπτυξη με αρνητικούς δείκτες! Όμως, όλα τα μέτρα για μείωση του Δημοσίου Χρέους σε χώρες που οφείλουν πάνω από το 100% του ΑΕΠ οδήγησαν σε αύξησή του!
Έλεγαν ότι πρέπει να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Επί τρία χρόνια καλύπτουν επιμελώς όλους τους φοροφυγάδες, βγάζουν στα ΜΜΕ κάπου κάπου, κάποιες γλαφυρές ιστορίες με γιατρούς, υδραυλικούς κ.ά. Αποτέλεσμα: σ' αυτά τα τρία χρόνια, η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στην άμεση φορολόγηση αυξήθηκε κατά 12 τουλάχιστο μονάδες με αντίστοιχη μείωση της συμμετοχής ελευθέρων επαγγελματιών, βιομηχάνων, εφοπλιστών και εισοδηματιών. Και φυσικά ούτε λόγος για ένα φορολογικό σύστημα (τύπου ΗΠΑ, Νορβηγίας, Δανίας, Σουηδίας) που δεν επιτρέπει σχεδόν καμιά παρέμβαση των εφοριακών και κυρίως του υπουργού, υφυπουργού, κολλητού, κουμπάρου, κλητήρα κ.λπ.
Έλεγαν οι βιομήχανοι και οι δούλοι αποδέχτηκαν ότι έπρεπε να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Αποτέλεσμα: η Ελλάδα έπεσε άλλες είκοσι θέσεις στον σχετικό πίνακα αξιολόγησης της ανταγωνιστικότητας. Και ουδείς φάνηκε να ενοχλείται που οι βιομήχανοι δήλωσαν κατόπιν ότι δεν μπορούν να κατεβάσουν τις τιμές στα βασικά είδη διότι οι μειώσεις των μισθών δεν ανεβάζουν την ανταγωνιστικότητα. Αυτό θα διέφυγε κι από τον... Χατζησωκράτη!
Έλεγαν ότι απαιτείται συμμετοχή των εργαζομένων στην «εθνική» προσπάθεια. Όντας παιδί προσφύγων γνώρισα πολλούς ξεριζωμένους που ξαναστήσανε τις δουλειές τους εδώ μετά την Καταστροφή. Όλοι αυτοί, ακόμη και στα δύσκολα χρόνια μετά το κραχ, συνέχιζαν να παρέχουν στους εργαζόμενούς τους την εκδρομή και το πασχαλιάτικο κατσίκι. Σήμερα, με εργοδότες τύπου Δασκαλόπουλου, πώς διάολο να δημιουργήσεις κλίμα συνεργασίας; Όταν πάνε οι εργαζόμενοι το πρωί στη δουλειά χωρίς να γνωρίζουν αν θα έχουν το βράδυ μεροκάματο;
Το χειρότερο: να υποχρεώνεις τους εργαζόμενους να υπογράφουν επιταγές ή να παίρνουν δάνεια με εγγύηση τα σπίτια τους, να παίρνεις τα χρήματα για να «σώσεις την επιχείρηση», να τα στέλνεις σε φορολογικούς παράδεισους και μετά, όταν οι τράπεζες προχωρούν στην κατάσχεση των σπιτιών των υπαλλήλων σου, να κάνεις ότι δεν ξέρεις τίποτε. Τα ονόματα στη διάθεση των ενδιαφερομένων.
Εν ολίγοις: τα μέτρα που αποφασίζει η κυβερνητική τριανδρία θα οδηγήσουν σε νέα μέτρα και εν τέλει στην επίσημη χρεωκοπία, διότι τα έσοδα από παντού μειώνονται δραματικά. Ο εισπραττόμενος κάθε χρόνο ΦΠΑ υπολείπεται αυτού του προηγούμενου χρόνου, το ίδιο συμβαίνει με την άμεση φορολογία και απομένουν τα έσοδα από τα ακίνητα. Όταν κι αυτά δεν θα εξυπηρετούνται λόγω αδυναμίας, από πού θα αγοράσουν όπλα οι μιζαδόροι υπουργοί;
Έλεγαν οι ελληναράδες να διώξουμε τους ξένους και να κάνουμε εμείς παιδιά για να μην πεθάνει από γεροντικό μαρασμό η χώρα. Και καταργούν το αστείο αφορολόγητο για τα παιδιά.
Έλεγαν με δάκρυα ότι οι καταθέσεις μειώνονται μήνα με το μήνα και τώρα ανεβάζουν τη φορολόγησή τους από το 10% στο 15%!
Έλεγαν ότι το ασφαλιστικό είναι μια βραδυφλεγής βόμβα αν δεν περιοριστεί η εισφοροδιαφυγή. Πέρασαν εν κρυπτώ διάταξη που επέτρεπε να μετατρέπονται τα αποθεματικά των ταμείων σε ομόλογα (ενώ ακριβώς για να μην τζογάρονται καταθέτονταν, ως μετρητά, στην Τράπεζα της Ελλάδος), "κούρεψαν" το χρέος, σχεδόν μηδένισαν τα ομόλογα και τώρα τα ασφαλιστικά ταμεία πεθαίνουν. Θυμάστε το Βενιζέλο να υπόσχεται στη Βουλή ότι θα δοθούν ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου στα ταμεία για να πατσίσουν τη χασούρα; Τα ακίνητα πουλιούνται όσο όσο στους φίλους, γνωστούς, συγγενείς, πάντως δεν δίνονται στα ταμεία.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο:
Έλεγαν πριν από τις εκλογές ότι όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα, γι' αυτό δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε σοβαρά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής μπλα, μπλα, ώστε να έρθει η δόση των 31,5 δισ. Εκεί ξεμπρόστιασε και τον ΣΥΡΙΖΑ ο κύριος Φώτης Κουβέλης. Λένε τώρα ότι αυτά τα μέτρα ήταν αποφασισμένα πριν από τις εκλογές. Τότε γιατί καθυστερούν με ισοδύναμα του τύπου «σου δίνω ένα φασόλι μου, δίνεις ένα φιλάκι;» και δεν προχωρούν στην εφαρμογή τους, ώστε να πάρουμε το γενναίο αυτό κονδύλι (που στην πράξη βέβαια είναι 1,9 δισ.);
Διότι πρέπει να διαχειριστούν τη νέα Καταστροφή, ακριβώς 80 χρόνια μετά από αυτήν που επεξεργάστηκαν και υλοποίησαν οι «υπεύθυνοι» κυβερνήτες του '22.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, οι πασοκικές κυβερνήσεις (και εν
συνεχεία οι καθαρά δεξιές) κατήργησαν τον όρο "διαχειριστές" και εφηύραν
τους μάνατζερ - σωτήρες. Σ' αυτούς ανέθεσαν (αν και ο λαός ούτε τους
γνώριζε όταν ψήφιζε το ένα ή το άλλο κόμμα) κορυφαία υπουργεία, κυρίως
τα οικονομικά.Παραδείγματα πολλά και εντελώς στην τύχη θυμίζω τους Ρουμελιώτη, Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη, Ξαφά, αλλά και τους (τις) συγγενείς τύπου Παπακωνσταντίνου, Λούκας Κατσέλη, Στουρνάρα, Σταϊκούρα κ.ά. Αν ξεχνώ κάποιον, δεν ζητώ συγνώμη, καλό του κάνω.
Όλα αυτά τα ιδιαίτερα μυαλά, μαζί με τους «διαπρεπείς οικονομολόγους» τους οποίους μας έστειλαν οι πιστωτές, κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: να προκύπτει το εντελώς αντίθετο από το διακηρυσσόμενο ως επιθυμητό και, παρ' όλα αυτά, να συνεχίζουν...
Ας δούμε κάποια από αυτά που επιβλήθηκαν στους Έλληνες (και εννοώ τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, οι άλλοι είναι... διεθνιστές):
Έλεγαν ότι στόχος είναι να υπάρξει ανάπτυξη. Και μολονότι όταν μειώνεται το ΑΕΠ επικρατεί ύφεση, οι αετοί που στελεχώνουν τις δυο τρόικες επιμένουν. Κόβουν εισοδήματα, μειώνουν την κατανάλωση, αλλά κάπου στο βάθος του τούνελ πλασάρουν μιαν ανάπτυξη με αρνητικούς δείκτες! Όμως, όλα τα μέτρα για μείωση του Δημοσίου Χρέους σε χώρες που οφείλουν πάνω από το 100% του ΑΕΠ οδήγησαν σε αύξησή του!
Έλεγαν ότι πρέπει να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Επί τρία χρόνια καλύπτουν επιμελώς όλους τους φοροφυγάδες, βγάζουν στα ΜΜΕ κάπου κάπου, κάποιες γλαφυρές ιστορίες με γιατρούς, υδραυλικούς κ.ά. Αποτέλεσμα: σ' αυτά τα τρία χρόνια, η συμμετοχή μισθωτών και συνταξιούχων στην άμεση φορολόγηση αυξήθηκε κατά 12 τουλάχιστο μονάδες με αντίστοιχη μείωση της συμμετοχής ελευθέρων επαγγελματιών, βιομηχάνων, εφοπλιστών και εισοδηματιών. Και φυσικά ούτε λόγος για ένα φορολογικό σύστημα (τύπου ΗΠΑ, Νορβηγίας, Δανίας, Σουηδίας) που δεν επιτρέπει σχεδόν καμιά παρέμβαση των εφοριακών και κυρίως του υπουργού, υφυπουργού, κολλητού, κουμπάρου, κλητήρα κ.λπ.
Έλεγαν οι βιομήχανοι και οι δούλοι αποδέχτηκαν ότι έπρεπε να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Αποτέλεσμα: η Ελλάδα έπεσε άλλες είκοσι θέσεις στον σχετικό πίνακα αξιολόγησης της ανταγωνιστικότητας. Και ουδείς φάνηκε να ενοχλείται που οι βιομήχανοι δήλωσαν κατόπιν ότι δεν μπορούν να κατεβάσουν τις τιμές στα βασικά είδη διότι οι μειώσεις των μισθών δεν ανεβάζουν την ανταγωνιστικότητα. Αυτό θα διέφυγε κι από τον... Χατζησωκράτη!
Έλεγαν ότι απαιτείται συμμετοχή των εργαζομένων στην «εθνική» προσπάθεια. Όντας παιδί προσφύγων γνώρισα πολλούς ξεριζωμένους που ξαναστήσανε τις δουλειές τους εδώ μετά την Καταστροφή. Όλοι αυτοί, ακόμη και στα δύσκολα χρόνια μετά το κραχ, συνέχιζαν να παρέχουν στους εργαζόμενούς τους την εκδρομή και το πασχαλιάτικο κατσίκι. Σήμερα, με εργοδότες τύπου Δασκαλόπουλου, πώς διάολο να δημιουργήσεις κλίμα συνεργασίας; Όταν πάνε οι εργαζόμενοι το πρωί στη δουλειά χωρίς να γνωρίζουν αν θα έχουν το βράδυ μεροκάματο;
Το χειρότερο: να υποχρεώνεις τους εργαζόμενους να υπογράφουν επιταγές ή να παίρνουν δάνεια με εγγύηση τα σπίτια τους, να παίρνεις τα χρήματα για να «σώσεις την επιχείρηση», να τα στέλνεις σε φορολογικούς παράδεισους και μετά, όταν οι τράπεζες προχωρούν στην κατάσχεση των σπιτιών των υπαλλήλων σου, να κάνεις ότι δεν ξέρεις τίποτε. Τα ονόματα στη διάθεση των ενδιαφερομένων.
Εν ολίγοις: τα μέτρα που αποφασίζει η κυβερνητική τριανδρία θα οδηγήσουν σε νέα μέτρα και εν τέλει στην επίσημη χρεωκοπία, διότι τα έσοδα από παντού μειώνονται δραματικά. Ο εισπραττόμενος κάθε χρόνο ΦΠΑ υπολείπεται αυτού του προηγούμενου χρόνου, το ίδιο συμβαίνει με την άμεση φορολογία και απομένουν τα έσοδα από τα ακίνητα. Όταν κι αυτά δεν θα εξυπηρετούνται λόγω αδυναμίας, από πού θα αγοράσουν όπλα οι μιζαδόροι υπουργοί;
Έλεγαν οι ελληναράδες να διώξουμε τους ξένους και να κάνουμε εμείς παιδιά για να μην πεθάνει από γεροντικό μαρασμό η χώρα. Και καταργούν το αστείο αφορολόγητο για τα παιδιά.
Έλεγαν με δάκρυα ότι οι καταθέσεις μειώνονται μήνα με το μήνα και τώρα ανεβάζουν τη φορολόγησή τους από το 10% στο 15%!
Έλεγαν ότι το ασφαλιστικό είναι μια βραδυφλεγής βόμβα αν δεν περιοριστεί η εισφοροδιαφυγή. Πέρασαν εν κρυπτώ διάταξη που επέτρεπε να μετατρέπονται τα αποθεματικά των ταμείων σε ομόλογα (ενώ ακριβώς για να μην τζογάρονται καταθέτονταν, ως μετρητά, στην Τράπεζα της Ελλάδος), "κούρεψαν" το χρέος, σχεδόν μηδένισαν τα ομόλογα και τώρα τα ασφαλιστικά ταμεία πεθαίνουν. Θυμάστε το Βενιζέλο να υπόσχεται στη Βουλή ότι θα δοθούν ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου στα ταμεία για να πατσίσουν τη χασούρα; Τα ακίνητα πουλιούνται όσο όσο στους φίλους, γνωστούς, συγγενείς, πάντως δεν δίνονται στα ταμεία.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο:
Έλεγαν πριν από τις εκλογές ότι όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα, γι' αυτό δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε σοβαρά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής μπλα, μπλα, ώστε να έρθει η δόση των 31,5 δισ. Εκεί ξεμπρόστιασε και τον ΣΥΡΙΖΑ ο κύριος Φώτης Κουβέλης. Λένε τώρα ότι αυτά τα μέτρα ήταν αποφασισμένα πριν από τις εκλογές. Τότε γιατί καθυστερούν με ισοδύναμα του τύπου «σου δίνω ένα φασόλι μου, δίνεις ένα φιλάκι;» και δεν προχωρούν στην εφαρμογή τους, ώστε να πάρουμε το γενναίο αυτό κονδύλι (που στην πράξη βέβαια είναι 1,9 δισ.);
Διότι πρέπει να διαχειριστούν τη νέα Καταστροφή, ακριβώς 80 χρόνια μετά από αυτήν που επεξεργάστηκαν και υλοποίησαν οι «υπεύθυνοι» κυβερνήτες του '22.
