Του Τάκη Κατσαρού
Μόνιμη επωδός των επιθέσεων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ
είναι η σύνδεση της καταγγελίας/ακύρωσης του Μνημονίου και των
εφαρμοστικών νόμων με τη διακοπή της χρηματοδότησης εκ μέρους της
τρόικας, γεγονότα που, εάν συμβούν, κατά τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, θα
ανοίξουν τον δρόμο για την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ και την
επιστροφή στη δραχμή.
Στην κριτική αυτή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν με τη διαβεβαίωση ότι ο στόχος τους είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη με όρθια την κοινωνία και με συνδυαστικά επιχειρήματα, όπως αυτά που αφορούν στην ανυπαρξία θεσμικής πρόβλεψης για την αποβολή χώρας-μέλους από την Ευρωζώνη, στο τεράστιο οικονομικό κόστος που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή και στις δυνατότητες που θα υπάρξουν μετά τις εκλογές για μια αριστερή-προοδευτική κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στόχους και τα μέσα ενός νέου οικονομικού σχεδίου, το οποίο, πέρα από την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, θα οδηγεί στην οικονομική ανόρθωση και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Στις επιθέσεις αυτές πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως έκπληκτοι παρακολουθούμε να συμβαίνει κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες μας, παίζουν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και -δυστυχώς- της ΔΗΜ.ΑΡ., και μάλιστα με έναν συνδυασμό επιχειρημάτων βγαλμένων από το ίδιο καλούπι. Για τις ανάγκες της αντιπαράθεσης απέναντι στις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις, που, όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, μοιράζονται ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, δεν πρόκειται να καταπιαστώ με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, η κριτική των οποίων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ εκκινεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η αλληλοτροφοδοτούμενη κριτική της Ν.Δ. και της ΔΗΜΑΡ προς τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή πρόκειται για δύο κόμματα που, παρά τις ισχυρές μνημονιακές απόψεις που υπήρχαν στο εσωτερικό τους (Μπακογιάννη και πολλοί άλλοι στη Ν.Δ. - σημαντικός αριθμός στελεχών που ήθελαν συμμετοχή στη μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου στη ΔΗΜ.ΑΡ.) εντάσσονταν για μακρά περίοδο στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο (η Ν.Δ. μέχρι τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, η ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι πολύ πρόσφατα). Από αυτή την άποψη θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικοί χώροι που λειτούργησαν ως δυνάμεις καταγγελίας (υποκριτικής ή πολιτικάντικης, αδιάφορο) του Μνημονίου και είναι κάτι παραπάνω από σκαμπρόζικο και διασκεδαστικό να καμώνονται σήμερα τους τιμητές και τους θεματοφύλακές του (ειδικά η Ν.Δ.) κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή εμμένοντας σε θέσεις που από κοινού μέχρι πριν λίγο καιρό υποστήριζαν.
Υπάρχουν, συνεπώς, δύο εύλογα ερωτήματα:
Το πρώτο: Αν δεν με απατά η μνήμη μου, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, όλοι οι διεθνείς παράγοντες από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε μέχρι τον Τρισέ, τον Ντράγκι και τη Λαγκάρντ σε πλήρη συντονισμό με τους εγχώριους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και μιντιακούς συμμάχους τους, επί δύο ολόκληρα χρόνια πριν από κάθε ψηφοφορία στη Βουλή για την έγκριση των μνημονιακών μέτρων προειδοποιούσαν ότι σε περίπτωση καταψήφισής τους δεν θα χορηγούνταν η εκάστοτε νέα δόση, θα ακυρωνόταν το πρόγραμμα δανειοδότησης και θα ετίθετο εκ των πραγμάτων ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Η στρατηγική «σοκ και δέος» για να αμβλυνθούν ή να εξουδετερωθούν οι κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις χρησιμοποιήθηκε σε πρωτοφανείς δόσεις, τέτοιες που -δυστυχώς για τους εμπνευστές της- παρήγαγε ισχυρά «στελέχη ανοσίας» σε εκτεταμένα τμήματα του ελληνικού λαού.
Παρ' όλα τα προβλεπόμενα δεινά, τους λιμούς, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς, η Νέα Δημοκρατία (μέχρι τον Νοέμβριο του 2011) και η ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι χθες επέμεναν να καταψηφίζουν στη Βουλή των Ελλήνων, δηλαδή, να καταγγέλλουν με τον πιο σαφή και επίσημο τρόπο τους σχετικούς νόμους. Εάν η ρητορική τους και οι ισχυρισμοί τους έναντι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βάση, είναι σαν να ομολογούν σήμερα ότι και αυτοί συμπεριφέρθηκαν με ακραία ανευθυνότητα και ότι «έπαιξαν στα ζάρια» το μέλλον της χώρας αρκετές φορές η Ν.Δ. και σε όλες τις περιόδους η ΔΗΜ.ΑΡ. Ότι έθεσαν σε κίνδυνο την παραμονή στο ευρώ, ότι αδιαφόρησαν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, ότι συνέπραξαν σε μια πολιτική που εάν γίνονταν αποδεκτή θα βύθιζε τη χώρα σε ένα τοπίο Αποκάλυψης χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, πρώτες ύλες και ενέργεια.
Εάν είναι έτσι, δεν θα έπρεπε πριν επιτεθούν με τόσο θορυβώδη τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσουν επισήμως συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, από το... ΠΑΣΟΚ και από τους τόσο παρεξηγημένους κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο, αφού χάρη στην αριθμητική τους πλειοψηφία επέτρεπαν τον τζάμπα αντιμνημονιακό αγώνα και τις εκ του ασφαλούς διαφοροποιήσεις των κ.κ. Σαμαρά και Κουβέλη;
Το δεύτερο: Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου, ένας αντιμνημονιακός οίστρος έχει καταλάβει όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Αίφνης, γίναμε όλοι αντιμνημονιακοί κατ' αναλογίαν με τους προ 38ετίας «αντιστασιακούς». Το Μνημόνιο έπαψε να είναι μονόδρομος υποχρεωτικής κατεύθυνσης και νέες ταμπέλες άρχισαν να τοποθετούνται δεξιά και αριστερά υποδεικνύοντας διάφορες εναλλακτικές διαδρομές. Το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο αποδείχτηκε φτωχό για να ικανοποιήσει την εφευρετικότητα ορισμένων πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που μέχρι χθες αντιμετώπιζαν τις μνημονιακές επιταγές, όπως ο καταδιωκόμενος εβραϊκός λαός τις εντολές τις χαραγμένες στις πλάκες του Μωϋσέως.
Ακούσαμε, λοιπόν, τα 18 σημεία της «επαναδιαπραγμάτευσης» του κ. Σαμαρά, τους 6 στόχους της «αναθεώρησης» του κ. Βενιζέλου, την πολιτική της «απαγκίστρωσης» του κ. Κουβέλη (υπό τον όρο βέβαια ότι προηγουμένως θα περάσουμε υποχρεωτικά από το στάδιο της... αγκίστρωσης του κ. Μπίστη και του κ. Ψαριανού). Μέχρι και η Άννα Διαμαντοπούλου δήλωσε μιλώντας στη NET FM «...δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Έλληνας, ή εμένα αν με ρωτήσετε προσωπικά, που δεν θα ήθελε να γίνουν όλα αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάρα πολύ θα το ήθελα...».
Το ερώτημα είναι τι θα πράξουν όσοι βάλλουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντάς τον ότι κακώς απορρίπτει τη θανατηφόρα συνταγή του Μνημονίου εάν ο ελληνικός λαός προκρίνει τη δική τους -ηπιότερη -συνταγή για τον απεγκλωβισμό (;) από το Μνημόνιο; Τι θα κάνουν εκείνοι που μας προτρέπουν να δέσουμε γερά στον λαιμό μας τη θηλιά πριν αποφασίσουμε να τη λύσουμε; Τι θα προτείνουν στον ελληνικό λαό όσοι μας καλούν να πιούμε το φάρμακο διαλυμένο μέσα στο ζαχαρωμένο νερό των λεξιλαγνικών κατασκευών τους στην περίπτωση που οι δικές τους θέσεις απορριφθούν από τους δανειστές; Ποιο είναι το δικό τους plan B; Υπάρχει; Και, αν ναι, μπορούν να το αποκαλύψουν ώστε να το γνωρίζει και ο ελληνικός λαός; Εκτός αν η εθνικά υπερήφανη στάση του κ. Σαμαρά στην περίοδο που «έσωσε» τις επικουρικές και τις κύριες συντάξεις προοιωνίζεται το αποτέλεσμα των νέων διαπραγματευτικών κατορθωμάτων του. Ή εάν η «κόκκινη γραμμή» της πάση θυσία (;) παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ της ΔΗΜ.ΑΡ. έρχεται να αντικαταστήσει τις ανάλογες κόκκινες γραμμές των κυρίων Παπανδρέου, Βενιζέλου και Παπαδήμου.
Τελικά, φίλοι της Ν.Δ. και -κυρίως- εσείς σύντροφοι της ΔΗΜ.ΑΡ., πότε είχατε δίκιο; Όταν καταγγέλλατε τις μνημονιακές πολιτικές καταψηφίζοντάς τες στη Βουλή με δεδομένο βέβαια ότι η αριθμητική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ διασφάλιζε την υπερψήφισή τους ή τώρα που αρνείστε την ακύρωσή τους από μια Βουλή αριστερής-προοδευτικής πλειοψηφίας που πιθανότατα θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου;
Μόνιμη επωδός των επιθέσεων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ
είναι η σύνδεση της καταγγελίας/ακύρωσης του Μνημονίου και των
εφαρμοστικών νόμων με τη διακοπή της χρηματοδότησης εκ μέρους της
τρόικας, γεγονότα που, εάν συμβούν, κατά τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, θα
ανοίξουν τον δρόμο για την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ και την
επιστροφή στη δραχμή.Στην κριτική αυτή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν με τη διαβεβαίωση ότι ο στόχος τους είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη με όρθια την κοινωνία και με συνδυαστικά επιχειρήματα, όπως αυτά που αφορούν στην ανυπαρξία θεσμικής πρόβλεψης για την αποβολή χώρας-μέλους από την Ευρωζώνη, στο τεράστιο οικονομικό κόστος που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή και στις δυνατότητες που θα υπάρξουν μετά τις εκλογές για μια αριστερή-προοδευτική κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στόχους και τα μέσα ενός νέου οικονομικού σχεδίου, το οποίο, πέρα από την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, θα οδηγεί στην οικονομική ανόρθωση και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Στις επιθέσεις αυτές πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως έκπληκτοι παρακολουθούμε να συμβαίνει κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες μας, παίζουν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και -δυστυχώς- της ΔΗΜ.ΑΡ., και μάλιστα με έναν συνδυασμό επιχειρημάτων βγαλμένων από το ίδιο καλούπι. Για τις ανάγκες της αντιπαράθεσης απέναντι στις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις, που, όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, μοιράζονται ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, δεν πρόκειται να καταπιαστώ με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, η κριτική των οποίων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ εκκινεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η αλληλοτροφοδοτούμενη κριτική της Ν.Δ. και της ΔΗΜΑΡ προς τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή πρόκειται για δύο κόμματα που, παρά τις ισχυρές μνημονιακές απόψεις που υπήρχαν στο εσωτερικό τους (Μπακογιάννη και πολλοί άλλοι στη Ν.Δ. - σημαντικός αριθμός στελεχών που ήθελαν συμμετοχή στη μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου στη ΔΗΜ.ΑΡ.) εντάσσονταν για μακρά περίοδο στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο (η Ν.Δ. μέχρι τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, η ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι πολύ πρόσφατα). Από αυτή την άποψη θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικοί χώροι που λειτούργησαν ως δυνάμεις καταγγελίας (υποκριτικής ή πολιτικάντικης, αδιάφορο) του Μνημονίου και είναι κάτι παραπάνω από σκαμπρόζικο και διασκεδαστικό να καμώνονται σήμερα τους τιμητές και τους θεματοφύλακές του (ειδικά η Ν.Δ.) κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή εμμένοντας σε θέσεις που από κοινού μέχρι πριν λίγο καιρό υποστήριζαν.
Υπάρχουν, συνεπώς, δύο εύλογα ερωτήματα:
Το πρώτο: Αν δεν με απατά η μνήμη μου, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, όλοι οι διεθνείς παράγοντες από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε μέχρι τον Τρισέ, τον Ντράγκι και τη Λαγκάρντ σε πλήρη συντονισμό με τους εγχώριους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και μιντιακούς συμμάχους τους, επί δύο ολόκληρα χρόνια πριν από κάθε ψηφοφορία στη Βουλή για την έγκριση των μνημονιακών μέτρων προειδοποιούσαν ότι σε περίπτωση καταψήφισής τους δεν θα χορηγούνταν η εκάστοτε νέα δόση, θα ακυρωνόταν το πρόγραμμα δανειοδότησης και θα ετίθετο εκ των πραγμάτων ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Η στρατηγική «σοκ και δέος» για να αμβλυνθούν ή να εξουδετερωθούν οι κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις χρησιμοποιήθηκε σε πρωτοφανείς δόσεις, τέτοιες που -δυστυχώς για τους εμπνευστές της- παρήγαγε ισχυρά «στελέχη ανοσίας» σε εκτεταμένα τμήματα του ελληνικού λαού.
Παρ' όλα τα προβλεπόμενα δεινά, τους λιμούς, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς, η Νέα Δημοκρατία (μέχρι τον Νοέμβριο του 2011) και η ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι χθες επέμεναν να καταψηφίζουν στη Βουλή των Ελλήνων, δηλαδή, να καταγγέλλουν με τον πιο σαφή και επίσημο τρόπο τους σχετικούς νόμους. Εάν η ρητορική τους και οι ισχυρισμοί τους έναντι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βάση, είναι σαν να ομολογούν σήμερα ότι και αυτοί συμπεριφέρθηκαν με ακραία ανευθυνότητα και ότι «έπαιξαν στα ζάρια» το μέλλον της χώρας αρκετές φορές η Ν.Δ. και σε όλες τις περιόδους η ΔΗΜ.ΑΡ. Ότι έθεσαν σε κίνδυνο την παραμονή στο ευρώ, ότι αδιαφόρησαν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, ότι συνέπραξαν σε μια πολιτική που εάν γίνονταν αποδεκτή θα βύθιζε τη χώρα σε ένα τοπίο Αποκάλυψης χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, πρώτες ύλες και ενέργεια.
Εάν είναι έτσι, δεν θα έπρεπε πριν επιτεθούν με τόσο θορυβώδη τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσουν επισήμως συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, από το... ΠΑΣΟΚ και από τους τόσο παρεξηγημένους κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο, αφού χάρη στην αριθμητική τους πλειοψηφία επέτρεπαν τον τζάμπα αντιμνημονιακό αγώνα και τις εκ του ασφαλούς διαφοροποιήσεις των κ.κ. Σαμαρά και Κουβέλη;
Το δεύτερο: Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου, ένας αντιμνημονιακός οίστρος έχει καταλάβει όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Αίφνης, γίναμε όλοι αντιμνημονιακοί κατ' αναλογίαν με τους προ 38ετίας «αντιστασιακούς». Το Μνημόνιο έπαψε να είναι μονόδρομος υποχρεωτικής κατεύθυνσης και νέες ταμπέλες άρχισαν να τοποθετούνται δεξιά και αριστερά υποδεικνύοντας διάφορες εναλλακτικές διαδρομές. Το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο αποδείχτηκε φτωχό για να ικανοποιήσει την εφευρετικότητα ορισμένων πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που μέχρι χθες αντιμετώπιζαν τις μνημονιακές επιταγές, όπως ο καταδιωκόμενος εβραϊκός λαός τις εντολές τις χαραγμένες στις πλάκες του Μωϋσέως.
Ακούσαμε, λοιπόν, τα 18 σημεία της «επαναδιαπραγμάτευσης» του κ. Σαμαρά, τους 6 στόχους της «αναθεώρησης» του κ. Βενιζέλου, την πολιτική της «απαγκίστρωσης» του κ. Κουβέλη (υπό τον όρο βέβαια ότι προηγουμένως θα περάσουμε υποχρεωτικά από το στάδιο της... αγκίστρωσης του κ. Μπίστη και του κ. Ψαριανού). Μέχρι και η Άννα Διαμαντοπούλου δήλωσε μιλώντας στη NET FM «...δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Έλληνας, ή εμένα αν με ρωτήσετε προσωπικά, που δεν θα ήθελε να γίνουν όλα αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάρα πολύ θα το ήθελα...».
Το ερώτημα είναι τι θα πράξουν όσοι βάλλουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντάς τον ότι κακώς απορρίπτει τη θανατηφόρα συνταγή του Μνημονίου εάν ο ελληνικός λαός προκρίνει τη δική τους -ηπιότερη -συνταγή για τον απεγκλωβισμό (;) από το Μνημόνιο; Τι θα κάνουν εκείνοι που μας προτρέπουν να δέσουμε γερά στον λαιμό μας τη θηλιά πριν αποφασίσουμε να τη λύσουμε; Τι θα προτείνουν στον ελληνικό λαό όσοι μας καλούν να πιούμε το φάρμακο διαλυμένο μέσα στο ζαχαρωμένο νερό των λεξιλαγνικών κατασκευών τους στην περίπτωση που οι δικές τους θέσεις απορριφθούν από τους δανειστές; Ποιο είναι το δικό τους plan B; Υπάρχει; Και, αν ναι, μπορούν να το αποκαλύψουν ώστε να το γνωρίζει και ο ελληνικός λαός; Εκτός αν η εθνικά υπερήφανη στάση του κ. Σαμαρά στην περίοδο που «έσωσε» τις επικουρικές και τις κύριες συντάξεις προοιωνίζεται το αποτέλεσμα των νέων διαπραγματευτικών κατορθωμάτων του. Ή εάν η «κόκκινη γραμμή» της πάση θυσία (;) παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ της ΔΗΜ.ΑΡ. έρχεται να αντικαταστήσει τις ανάλογες κόκκινες γραμμές των κυρίων Παπανδρέου, Βενιζέλου και Παπαδήμου.
Τελικά, φίλοι της Ν.Δ. και -κυρίως- εσείς σύντροφοι της ΔΗΜ.ΑΡ., πότε είχατε δίκιο; Όταν καταγγέλλατε τις μνημονιακές πολιτικές καταψηφίζοντάς τες στη Βουλή με δεδομένο βέβαια ότι η αριθμητική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ διασφάλιζε την υπερψήφισή τους ή τώρα που αρνείστε την ακύρωσή τους από μια Βουλή αριστερής-προοδευτικής πλειοψηφίας που πιθανότατα θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου;
