*Του Στέλιου Παππά http://ecoleft.wordpress.com/
Θα ήθελα για μια ακόμα φορά να παρατηρήσω
ότι αν δεν συνειδητοποιήσουμε την διαφορά ανάμεσα στο φαινόμενο της
ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα
παγιδευόμαστε σε ψευτοδιλήμματα του τύπου Ευρώ ή Δραχμή.
Η διαδικασία της ευρωπαϊκής οικονομικής
ολοκλήρωσης είναι ένα σύνθετο φαινόμενο, συναρτημένο με την τεχνολογική
έκρηξη την οικονομική μεγέθυνση και την αλληλοδιείσδυση ανάμεσα στις
οικονομικές δράσεις στην Ευρώπη, με κορυφαία την χρηματοπιστωτική και
τραπεζική αλληλεξάρτηση.
Η Ευρωπαϊκή ένωση είναι το σύνολο των
θεσμών που επιδιώκει να ασκήσει πολιτική διεύθυνση στο φαινόμενο της
ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Πρόκειται για τη σχέση του πολιτικού
εποικοδομήματος και οικονομικής-παραγωγικής βάσης. Πρόκειται για ένα
κορυφαίο θεωρητικό ζήτημα για το οποίο η Μαρξιστική σκέψη ασχολήθηκε από
τότε που ο Μαρξ έγραψε την “Κριτική της Εγελιανής φιλοσοφίας του
Κράτους και του Δικαίου” και “την Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας”.
Όσο περισσότερο το πολιτικό εποικοδόμημα
προχωράει στην δημοκρατική ολοκλήρωση του, τόσο περισσότερο έχει την
δυνατότητα να διευθύνει και θα έλεγα να ελέγχει την διαδικασία της
ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης.
Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα
καρτέλ και το διατραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα πότε δεν θέλησαν
την πολιτική ενοποίηση, πολύ περισσότερο την δημοκρατική της
συγκρότηση. Για το λόγο αυτό υπήρξαν ιστορικά τα μεγάλα δημοκρατικά
ελλείμματα. Για την ακρίβεια επιδίωκαν οι πολιτικοί θεσμοί να είναι
ασθενείς ώστε να ελέγχονται από τα οικονομικά συμφέροντα και να
ρυθμίζουν μόνο διαδικαστικά ζητήματα. Η θεωρία ότι η πολιτική δεν έχει
άλλο σκοπό παρά μόνο να διαρρυθμίζει, χωρίς να παρεμβαίνει στους
στρατηγικούς σχεδιασμούς της οικονομικής σφαίρας” είναι το δόγμα του
νεοφιλελευθερισμού.
