Κουτσούμπας: ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι αριστεροί σφετερίζονται τη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη

Κατά όσων από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλες ομάδες του αριστερού χώρου επιχειρούν να σφετεριστούν τη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη επιτέθηκε ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στο πλαίσιο εκδήλωσης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς.

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Επιμορφωτικό Κέντρο «Χ. Φλωράκης» στο Χαλάνδρι, ο κ. Κουτσούμπας εξήρε το ρόλο του Χ. Φλωράκη στην οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος μετά από 27 χρόνια παρανομίας, καθώς και την «αποφασιστική συμβολή του στη λεγόμενη «πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ», το 1990, καθώς και στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1991), τότε που επιχειρήθηκε η «μεγάλη έφοδος» για τη διάχυση του ΚΚΕ στον τότε Συνασπισμό. Τότε που το Κόμμα μας χτυπήθηκε από μέσα, στο όνομα της «ανανέωσης», που σήμαινε την προσαρμογή του ΚΚΕ στο σύστημα».

Στο ίδιο πλαίσιο, ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στους «καλοθελητές, γνωστούς εκπροσώπους της αστικής ιδεολογίας, αλλά και άλλους γνωστούς οπορτουνιστές και αναθεωρητές της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας και ιδεολογίας, παραχαράκτες της Ιστορίας, που συνωστίζονται σήμερα, είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε στις εντός συνιστώσες και τάσεις του, όπως το Αριστερό ρεύμα και άλλοι, είτε στις εκτός συνιστώσες και τάσεις, όπως ο «Εργατικός Αγώνας», η «Νέα Σπορά» και άλλοι που δραστηριοποιούνται κυρίως στο διαδίκτυο και προσπαθούν απεγνωσμένα να σφετεριστούν τη μνήμη του συντρόφου μας, αποδίδοντάς του θέσεις και πρακτικές, έξω από τις αρχές και τα πιστεύω του, να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με την σημερινή πορεία του Κόμματος στην σύγχρονη πραγματικότητα».

«Το ίδιο κάνουν και με τον άλλον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ, τον Νίκο Ζαχαριάδη. Και τους δύο ηγέτες του ΚΚΕ, οι «σφετεριστές» τους αποσπούν συνειδητά από τις συνθήκες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μέσα στις οποίες έδρασαν: Διακηρυγμένος στόχος τους, είναι να σύρουν και το ΚΚΕ στον ολισθηρό δρόμο που οι ίδιοι ακολουθούν, των θολών αντιμνημονιακών μετώπων, της άσκησης δήθεν πίεσης για μια φιλολαϊκή διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ, ή άλλοι για αλλαγή νομίσματος, ως φάρμακο στα αδιέξοδά τους, επιλέγοντας άλλη ιμπεριαλιστική, νομισματική ή γενικότερα χρηματοπιστωτική ένωση, φυσικά χωρίς ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του σημερινού τρόπου παραγωγής, χωρίς ριζική ανατροπή, άνοιγμα του δρόμου για πέρασμα στο σοσιαλισμό», σημείωσε - μεταξύ άλλων -  ο γ.γ. του ΚΚΕ.

πηγή TVXS

Read More

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος
 

Για να μπορέσει να ξεριζώσει την ιστορική συνείδηση των κομμουνιστών, για να διαγράψει την πολιτική τους ταυτότητα και στο όνομα του ΚΚΕ να δημιουργήσει ένα άλλο κόμμα, η σημερινή ηγεσία του κόμματος δεν διστάζει να χτυπήσει, με διαστρεβλώσεις και πλαστογραφίες, τις πιο μεγάλες στιγμές της ιστορίας του, ιδιαίτερα εκείνες που έχουν την πιο πλατιά αναγνώριση από την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο αυτό δεν θα μπορούσε να μην μπει στο στόχαστρό της το ιστορικό πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Είναι, άλλωστε υπεράνω πάσης αμφισβήτησης πως το ιστορικό πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και το έπος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης αποτελούν τους μεγαλύτερους τίτλους τιμής για το ΚΚΕ σε όλη την ιστορική του διαδρομή. Για να αντιληφθούμε καλύτερα τη σημασία αυτής της επισήμανσης αρκεί να αναλογιστούμε πως, όπως είναι αδιανόητο να μιλάει κανείς για ελληνικό λαό και Ελλάδα στη νεότερη και σύγχρονη εποχή διαγράφοντας ή απαξιώνοντας στην ιστορική συνείδηση των Ελλήνων την επανάσταση του ‘21, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί κανείς να μιλάει σήμερα για ΚΚΕ διαγράφοντας ή απαξιώνοντας στην ιστορική συνείδηση των κομμουνιστών και γενικότερα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού της Ελλάδας το γράμμα του Ζαχαριάδη και το έπος του ΕΑΜ.

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ έχει αφήσει να διαφανεί εδώ και πολύ καιρό ότι δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο απ’ όλα αυτά. Πρέπει όμως να ακολουθήσει μια σειρά. Το γράμμα του Ζαχαριάδη είναι η προγραμματική βάση όλης της ΕΑΜικής αντίστασης. Γι’ αυτό και το έβαλε πρώτο στο στόχαστρό της, αποκηρύσσοντάς το με τον πιο σαφή και τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Το πόνημα του ιστορικού τμήματος της ΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο (Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: ««Το ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΙΤΑΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940- 1941», εκδόσεις Σ.Ε., Αθήνα 2015) δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για διαφορετικές σκέψεις.

Η αποδόμηση- πλαστογράφηση του Γράμματος

Στο υποκεφάλαιο με τίτλο «Εκτίμηση για το Α' γράμμα», διαβάζουμε: «Στο Α' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη ο πόλεμος χαρακτηριζόταν εθνικοαπελευθερωτικός απ’ την πλευρά της Ελλάδας και όχι ιμπεριαλιστικός και από τις δυο πλευρές. Αποτελούσε αντίφαση ότι ο σωστός στόχος που ετίθετο στο γράμμα, για ‘‘μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», συνυπήρχε με τη φράση «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά ...’’. Αυτή η φράση αποτύπωνε το συσχετισμό δυνάμεων εκείνης της περιόδου, αλλά δε συνέβαλε στην αλλαγή του σε μια πορεία. Το κλίμα στις λαϊκές μάζες, τις ώρες που κηρύχτηκε ο πόλεμος, όσο κι αν πήγαζε από αγνές πατριωτικές προθέσεις, αντιμετώπιζε τον πόλεμο απ’ τη σκοπιά της αμυνόμενης Ελλάδας και της επιτιθέμενης (άρα ευρισκόμενης εν αδίκω) Ιταλίας. Όμως, ο δίκαιος ή άδικος χαρακτήρας κάθε πολέμου, δεν καθορίζεται από το ποιο κράτος επιτίθεται και ποιο αμύνεται, αλλά από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο, είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Και οι δυο αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους συγκρούονταν, όχι όμως για τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Ιταλίας, οι οποίες θα έπρεπε να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και όχι αυτόν της καπιταλιστικής ‘‘εθνικής ενότητας’’. Αν έλειπε από το Α γράμμα η παραπάνω επίμαχη τοποθέτηση, θα αποκτούσε ισχυρή υπόσταση και η σωστή περικοπή του γράμματος «Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα». Όμως αυτό το σημείο έχανε τη δυναμική του από τη στιγμή που το ακολουθούσε η περικοπή ‘‘Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη’’… η γραμμή πρώτα να ξεμπερδέψουμε με τους ξένους και κατόπιν θα λογαριαστούμε με τους «δικούς μας», αφού προηγουμένως συμβαδίσουμε με τους τελευταίους, οδηγεί σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα» (Βλέπε: Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΙΤΑΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940- 1941», εκδόσεις Σ.Ε., Αθήνα 2015, σελ. 150- 152)

Τι μας λέει εδώ η ηγεσία του ΚΚΕ για το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη;

Πρώτον: το γράμμα του Ζαχαριάδη ήταν λάθος γιατί χαρακτήριζε τον ελληνοϊταλικό πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό από μέρους της Ελλάδας κι όχι ιμπεριαλιστικό κι από τις δύο πλευρές. Δηλαδή για την σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, η τότε Ιταλία που ήταν μια μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα της Ευρώπης με αποικίες- μέλος του φασιστικού ιμπεριαλιστικού άξονα και κύριος σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας-, ήταν το ίδιο με την εξαρτημένη, από τους Αγγλογάλλους και κυρίως από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, μικρή Ελλάδα. Συνεπώς ο ελληνοϊταλικός πόλεμος δεν ήταν ιμπεριαλιστικός μόνο από την πλευρά της Ιταλίας αλλά και από την πλευρά της Ελλάδας

Δεύτερον: Το γράμμα ήταν λάθος γιατί ακύρωνε και σωστές του θέσεις επειδή περιείχε την φράση «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη».

Τρίτον: Το γράμμα στην καλύτερη περίπτωση, σήμαινε να συμπράξουμε και να συμμαχήσουμε (συμβαδίζοντας) με τον Μεταξά και με το αστικό καθεστώς για να ξεμπερδέψουμε πρώτα με τους ξένους.

Τέταρτο: Η γραμμή του γράμματος οδηγούσε εντέλει στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δηλαδή δεν διευκόλυνε, προοπτικά (αφού ξεμπερδέψουμε με τους ξένους), την ρήξη με το δικτατορικό καθεστώς και τον ταξικό αντίπαλο αλλά αντικειμενικά οδηγούσε στην υποταγή στο μεταξικό και στο αστικό καθεστώς.

Συνεπώς, για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, το πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν λαθεμένο από την αρχή ως το τέλος. Τα οποία θετικά αποσπάσματα υπήρχαν σε αυτό ήταν άνευ οποιασδήποτε αξίας. Σε σχέση με τον χαρακτήρα του πολέμου ήταν ένα σοσιαλπατριωτικό- σοσιαλσωβινιστικό κείμενο. Σε σχέση με το δικτατορικό καθεστώς της 4^ης Αυγούστου και το αστικό καθεστώς χάραζε όχι γραμμή ρήξης αλλά γραμμή συμβιβασμού και υποταγής.

Κρίνουν το γράμμα του Ζαχαριάδη ξεπατικώνοντας τον Άγι Στίνα

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να δημιουργεί την εντύπωση πως οι τωρινές κρίσεις της για το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη είναι απόρροια των δικών της ερευνών και θεωρητικών εμβαθύνσεων οι οποίες προκύπτουν μέσα από μια ενδελεχή μελέτη της ιστορίας του κόμματος και του εργατικού κινήματος. Η αλήθεια βεβαίως είναι εντελώς διαφορετική. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντιγράφει τις χειρότερες εκδοχές του νεοτροτσκισμού στην Ελλάδα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση του γράμματος δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να ξεπατικώσει όσα γράφει ο Άγις Στίνας (Σπύρος Πρίφτης) στα απομνημονεύματά του αποδίδοντάς τα με δικά της λόγια.

Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα του Στίνα:

«Τον Οκτώβρη τού ’40 αρχίζει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Το πήραμε είδηση από τη διαταγή της συσκότισης. Σε δυο- τρεις μέρες γίνεται γνωστό από την ίδια τη Διοίκηση του Στρατοπέδου το γεμάτο σωβινιστικό δηλητήριο γράμμα του Ζαχαριάδη: ‘‘στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις...’’ κλπ., κλπ. Η διεύθυνση της ομάδας Συμβίωσης συγκαλεί κατά θαλάμους συνελεύσεις. Όλοι οι σταλινικοί, δίχως ούτε μια εξαίρεση, είναι υπέρ της ‘‘υπεράσπισης της πατρίδος’’- πανηγυρικά εκδηλώνουν τη συμφωνία τους με το γράμμα του αρχηγού τους και υπογράφουν αίτηση πού ζητάν να επιστρατευτούν και να σταλούν στο μέτωπο...

Εμείς μιλήσαμε στα λίγα λεφτά που μας επιτρέψανε στις συνελεύσεις, καταγγείλαμε μ’ όλη μας τη δύναμη την προδοσία, στιγματίσαμε τη σωβινιστική πολιτική τού ΚΚΕ και το γράμμα τού Ζαχαριάδη, υπερασπίσαμε τις αρχές του επαναστατικού διεθνισμού και την πολιτική της μετατροπής του πολέμου ανάμεσα στους λαούς σέ πόλεμο των λαών εναντίον των εκμεταλλευτών τους.

Στη συνέλευση τού δικού μας θαλάμου τη σταλινική ηγεσία και τη σωβινιστική της πολιτική την είχε εκπροσωπήσει ο Δ. Παπαρήγας. Στην ουσία της κριτικής μας δεν απάντησε όπως δεν απάντησε και στα ερωτήματα που του θέσαμε: εάν το έθνος και η πατρίδα που καλούν το λαό να τα υπερασπίσει με το αίμα του είναι τίποτε άλλο από την καπιταλιστική κοινωνία, εάν είναι ή δεν είναι ο καπιταλισμός υπεύθυνος για τούς πολέμους, εάν ο σημερινός παγκόσμιος πόλεμος διαφέρει και σέ τί διαφέρει από τον πρώτο, εάν είναι ή δεν είναι και αυτός όπως και ο προηγούμενος πόλεμος ανάμεσα σε χορτάτους και σε πεινασμένους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, εάν ήταν ή δεν ήταν σωστή ή θέση του Λένιν στον προηγούμενο πόλεμο και αν ήταν τότε σωστή γιατί δεν είναι σήμερα, τί έχει αλλάξει από τότε;

Δεν απάντησε σ’ αυτά τίποτε ο Παπαρήγας... Τα κομμουνιστικά κόμματα δημιουργηθήκανε μέσα στην αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο επαναστατική πλημμυρίδα και μέσα στις κατάρες των λαών εναντίον του πολέμου και των υπευθύνων ανθρώπων, τάξεων και κοινωνικού συστήματος. Πάνω σ’ αυτή την πολιτική της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επανάσταση ξεχωρίσανε αυτά από τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Πάνω σ’ αυτό διακρίθηκε ο Λένιν... Για μια ολόκληρη περίοδο ή μεγαλύτερη ύβρις για έναν κομμουνιστή ήταν να τον πεις πατριώτη. Είχε την ίδια σημασία με το προδότης» (Α. Στίνας: «Αναμνήσεις- Εβδομήντα χρόνια κάτω από τη σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης», Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, Β’ έκδοση, Αθήνα 1985, σελ. 256- 257).

Ας κωδικοποιήσουμε τι ακριβώς ξεπατικώνει η ηγεσία του ΚΚΕ από τον Άγι Στίνα.

Πρώτο: Ο Στίνας ξεκινάει την κριτική του στο γράμμα του Ζαχαριάδη από την φράση «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά…». Το ίδιο ακριβώς κάνει και η ηγεσία του ΚΚΕ στο πόνημα του ιστορικού τμήματος για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Προφανώς τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται!!!

Δεύτερο: Ο Στίνας, με όσα λέει γύρω από το θέμα και με την γραμμή που θέτει απέναντι στο γράμμα του Ζαχαριάδη χαρακτηρίζει επί της ουσίας τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ιμπεριαλιστικό. Το ίδιο ακριβώς κάνει και η ηγεσία του ΚΚΕ ευθύς εξαρχής: «Στο Α' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη ο πόλεμος χαρακτηριζόταν εθνικοαπελευθερωτικός απ’ την πλευρά της Ελλάδας και όχι ιμπεριαλιστικός και από τις δυο πλευρές».

Τρίτο: «Υπερασπίσαμε- γράφει ο Στίνας για τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του- τις αρχές του επαναστατικού διεθνισμού και την πολιτική της μετατροπής του πολέμου ανάμεσα στους λαούς σέ πόλεμο των λαών εναντίον των εκμεταλλευτών τους». Τα ίδια ακριβώς ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ στην κριτική της στο γράμμα.

Τέταρτο: Ο Στίνας χαρακτηρίζει ευθύς εξαρχής το γράμμα του Ζαχαριάδη σοβινιστικό και την πολιτική αυτού του γράμματος προδοτική. Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα οδηγείται και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ η οποία- για να συσκοτίσει τα πράγματα- αναγνωρίζει κάποια θετικά σημεία στο γράμμα τα οποία όμως φροντίζει, ευθύς εξαρχής, να απαξιώσει εντελώς ενώ ισχυρίζεται πως η όλη γραμμή του γράμματος έφερε τα αντίθετα, από τα επιδιωκόμενα, αποτελέσματα, ότι οδήγησε δηλαδή το κόμμα και την εργατική τάξη στο συμβιβασμό και στην υποταγή στην αστική τάξη και το μεταξικό καθεστώς. Πασχαλιάτικα μάλιστα, από τις σελίδες του Ριζοσπάστη ο εντολοδόχος της κομματικής ηγεσίας Κ. Σκολαρίκος, διαστρεβλώνοντας πλήρως την ιστορική αλήθεια, υποστήριξε- χρεώνοντας στον ηγέτη του ΚΚΕ την ευθύνη- πως το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη, χωρίς το δεύτερο και το τρίτο, είναι ένα σοσιαλπατριωτικό- προδοτικό ντοκουμέντο.

Με ποιο στόχο;

Πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται «γιατί τα κάνει όλα αυτά η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ;». Ορισμένοι εκτιμούν ότι απλά στρέφει το κόμμα στον τροτσκισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ (ένας μικρός πυρήνας στις τάξεις της που αξιοποιεί την άγνοια, την αμάθεια, την αδυναμία άρθρωσης ισχυρού πολιτικού και ιδεολογικού λόγου από τους υπόλοιπους) είναι αποφασισμένη να διαλύσει το Κόμμα όπως το ξέραμε, όπως το ζήσαμε κι όπως καταγράφηκε στην ιστορία και στην συνείδηση του εργαζόμενου λαού. Για να το πετύχει αυτό υιοθετεί ό,τι μπατιρισμένο, ό,τι ξοφλημένο κι ό,τι, εξ αντικειμένου, αποδείχτηκε ιστορικά προδοτικό για την υπόθεση της εργατικής τάξης, αρκεί να φαίνεται δήθεν επαναστατικό, αρκεί να έχει επαναστατικό περιτύλιγμα, ανεξαρτήτως αν αυτό προέρχεται από τους νεοτροτσκιστές, τους μαοϊκούς, τους αναρχικούς κ.ο.κ. Φτάνει να έχει την σφραγίδα της αποτυχίας. Αρκεί να εγγυάται την συντριβή.

Στο επόμενο: Το πρώτο και τα άλλα δύο γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη

Πηγή Εργατικός Αγώνας 

Read More

Γιατί το ΚΚΕ είναι μέρος του βαθέος συστήματος

γράφει ο Χάρης Ναξάκης*

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του ο Ιατρικός Σύλλογος Αρτας θεωρεί ότι η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Αρτας είναι παράνομη, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα ότι «θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθούν τα έννομα συμφέροντα των γιατρών μελών του Ιατρικού Συλλόγου από τον αθέμιτο ανταγωνισμό τέτοιων πολυϊατρείων». Αθέμιτος λοιπόν ανταγωνισμός είναι η κοινωνική αλληλεγγύη γιατί αποσπά τους ανασφάλιστους και άπορους πελάτες από τα ιδιωτικά ιατρεία. Αθέμιτο ανταγωνισμό στα γαλήνια θεμέλια της αγοράς και στην αρπακτικότητα των ιδιωτικών συμφερόντων συνιστούν οι χιλιάδες συνεργατικές, αλληλέγγυες και αμεσοδημοκρατικές κοινωνικές δομές που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα. Για τους φιλελεύθερους, τους τζιχαντιστές της αγοράς, οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές δημιουργούν στρεβλώσεις στην αγορά, στον υγιή ανταγωνισμό (βλέπε στην τσέπη τους) και γι’ αυτό είναι παράνομες. Και το συνεργατικό εγχείρημα της «Εφημερίδας των Συντακτών» παράνομο είναι. Είναι όμως νόμιμη η φιλανθρωπία των μεγαλόσχημων, φανερή ή κρυπτόμενη πίσω από μη κυβερνητικές οργανώσεις, γιατί δεν διαταράσσει τη λειτουργία της αγοράς, και συν τοις άλλοις, βαπτιζόμενη ως εταιρική κοινωνική ευθύνη, αποτελεί το τέλειο άλλοθι κοινωνικής ευαισθησίας για τους αμετανόητα εγωιστές και ιδιοτελείς παίκτες της αγοράς.

Ποιος προετοίμασε όμως το έδαφος και πρωτοστάτησε για να βγει η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αρτας; Το ΚΚΕ, που πολλοί ακόμα μέσα στην Αριστερά θεωρούν ότι είναι σύντροφοι που κάνουν λάθος, ότι είναι ένα αντισυστημικό κόμμα. Οι μόνοι βέβαια που δεν τρόμαξαν από την αντισυστημική πάλη του είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι ευρωπαϊκές ελίτ, που στα πέντε χρόνια της κρίσης δεν ασχολήθηκαν ούτε για ένα λεπτό με τον ανυποχώρητο ταξικό του αγώνα. Η βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι όλες οι αλληλέγγυες και συνεργατικές δομές είναι νησίδες μέσα στον καπιταλισμό, μπαλώματα του συστήματος, και το μόνο που προσφέρουν είναι ο εξωραϊσμός του. Για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με το ΚΚΕ, πρέπει να καταληφθεί η εξουσία από τους εργαζόμενους, κατά προτίμηση με έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, με την καθοδήγηση του κόμματος-μεσσία. Μέχρι όμως να ωριμάσουν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό, η ξαφνική δηλαδή ρήξη με την Ιστορία από έναν στρατό μυημένων μυστών (επαναστατών), που θα εγκαθιδρύσει έναν επίγειο παράδεισο, το κακό (κέρδος, εκμετάλλευση, αλλοτρίωση) δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα κόσμο. Ούτε καν να περιοριστεί, όπως επιδιώκουν οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές. Αν όμως το κακό δεν μπορεί να νικηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ένα επέκεινα, στον σοσιαλισμό, αρκεί να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας όταν μας καλέσει το κόμμα-μεσσίας, εξασφαλίζοντας το απαραίτητο συγχωροχάρτι, τότε κανείς δεν είναι ένοχος για τον τρόπο ζωής του στον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι να έρθει η μεγάλη μέρα, η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός, δεν συνιστά αμαρτία, δεν τίθεται κανένα ηθικό ζήτημα να διαβιούμε με τους όρους που θέτει ο καπιταλισμός. Το τέλειο άλλοθι για έναν αξιοθρήνητο βίο βουτηγμένο στην ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, τον πλουτισμό, την εξουσία και τον ηδονιστικό καταναλωτισμό.

Ποια είναι λοιπόν τα καθήκοντα ενός κομμουνιστή ιδιώτη γιατρού ή φαρμακοποιού;Πρώτον: απαγορεύεται να συμμετέχει σε έργα του διαβόλου, δηλαδή σε κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, διότι παρεκκλίνει από την αυθεντική ερμηνεία των γραφών. Δεύτερον: σε περίπτωση που σας επισκεφτεί ένας άνεργος ή ανασφάλιστος πρέπει να του κάνετε κατήχηση, εξηγώντας του ότι για την οικτρή του κατάσταση φταίει το σύστημα και επιβάλλεται γι’ αυτό να συμμετάσχει σε δυο-τρεις πορείες. Τρίτον: επειδή όμως το σύστημα δεν αναμένεται να ανατραπεί στο ορατό μέλλον, θα του ζητήσετε να σας πληρώσει την επίσκεψη. Τέταρτον: στους 30 άνεργους ή ανασφάλιστους ο ένας είναι δώρο, η επίσκεψη είναι δωρεάν. Η αλληλεγγύη, συγγνώμη, η ελεημοσύνη στο μεγαλείο της. Αλλωστε για τους φιλελεύθερους (Ανταμ Σμιθ), αλλά και για τους φιλελεύθερους-κομμουνιστές, η καλοσύνη είναι αποτέλεσμα του προσωπικού συμφέροντος (βλέπε αμειβόμενη υπηρεσία του γιατρού). Οι άνθρωποι δηλαδή είναι τίμιοι μόνο όταν η τιμιότητά τους φέρνει κέρδος και ενδιαφέρονται για το κοινό καλό όταν στηρίζονται στην ιδιοτέλειά τους και όχι όταν προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ αυτήν. Αυτή είναι η ιδεολογία του βαθέος συστήματος.

Αλήθεια, πώς θα γίνουμε φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος αν δεν γίνουμε υποκείμενα αλλαγής του παρόντος; Ο τρόπος άλλωστε που διάγεις τον βίο σου δείχνει τι κοινωνία θέλεις.

*καθηγητής οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας

Read More

Δ. Κουτσούμπας: Αποπομπή από το ευρώ θα σημαίνει για τον λαό εξίσου ή χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα

Ευθύνες στην ΕΕ και στις μέχρι τώρα κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την οικονομική κρίση, για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, επέρριψε ο γγ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, αλλά και στη σημερινή κυβέρνηση «για τους 3 μήνες που είναι στην κυβερνητική εξουσία διότι γενικά συνεχίζει σε αυτό το μονόδρομο».

«Ο λαός έχει χρεοκοπήσει στην ουσία», τόνισε ο γγ του ΚΚΕ σε συνέντευξή του χθες το βράδυ στον τηλεοπτικό σταθμό Action 24.

Σε ό,τι αφορά την άποψη της κυβέρνησης ότι η εγχώρια διαπλοκή σε συνεργασία και με ξένα κέντρα επιδιώκει την πτώση της, ο κ. Κουτσούμπας έκανε κατ' αρχήν λόγο για «ανακάλυψη εκ νέου της διαπλοκής», ενόψει επιβολής αντιλαϊκών συμφωνιών με τους εταίρους και εκτίμησε ότι «στην πραγματικότητα σε μια πορεία» η διαπλοκή θα γίνει σύμμαχος της κυβέρνησης, προσθέτοντας ότι όποιος δεν θέλει να διαχειριστεί αυτό το κράτος και αυτό το σύστημα, τότε το ανατρέπει και το αλλάζει ριζικά.

Ο κ. Κουτσούμπας απέρριψε αποστροφή του πρωθυπουργού σε πρόσφατη συνέντευξή του περί «παραπλάνησης από τους εταίρους», λέγοντας ότι η κυβέρνηση γνωρίζει τους σκληρούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις και προσέθεσε ότι «όταν θες να διαπραγματεύεσαι, δεν μπορεί να λες ότι ”δεν ξέρω, δεν κατάλαβα, δεν είδα”».

Εκτίμησε δε ότι θα υπάρξει συμφωνία με μεγάλο κόστος για τον ελληνικό λαό, «με τους ίδιους όρους, αλλού μπορεί να είναι χειρότεροι, αλλού εντός εισαγωγικών καλύτεροι, αλλά συνολικά θα είναι βάρβαροι οι όροι για τον ελληνικό λαό», και έκανε λόγο για συνεχή μετατόπιση των «κόκκινων γραμμών» και για «εσκεμμένη προσπάθεια» της κυβέρνησης να «μπερδέψει ένα λαϊκό κόσμο, κυρίως της δικής της εκλογικής βάσης, που άλλα της έλεγε προεκλογικά σε ορισμένα ζητήματα και άλλα μετά».

Διασαφήνισε εκ νέου ότι δεν θεωρεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ίδια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά εκφραστή μιας γραμμής αλλαγής του μείγματος διαχείρισης, εντασσόμενη στην ίδια λογική.

Αναφορικά με το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος είπε ότι η κυβέρνηση «το θέλει σήμερα ως άλλοθι για να περάσει τη συμφωνία, για να περάσει αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα», ενώ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο, αναλόγως των συνθηκών, είτε κυβέρνησης ανασχηματισμού και διεύρυνσης της σημερινής, είτε σχηματισμού ευρύτερης κυβέρνησης με άλλες δυνάμεις ή τμήματα κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της ψήφου ανοχής, και με ανοιχτό, επίσης, το θέμα του πρωθυπουργού, «θα μπορεί να είναι και με έναν άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορεί να είναι και με κάποια ευρύτερη προσωπικότητα».

Δεν απέκλεισε, επίσης, τα λεχθέντα από τον κ. Λαφαζάνη να εντάσσονται στην διελκυστίνδα των διαπραγματεύσεων και των εκατέρωθεν πιέσεων «και μέσα στα κυβερνητικά σχήματα και απέναντι στους εταίρους».

Ακόμη, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Κουτσούμπας δεν απέκλεισε σε περίπτωση όξυνσης της κατάστασης, την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ ή την καθιέρωση διπλού νομίσματος, τονίζοντας ότι μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει για τον λαό εξίσου ή χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα. Ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει έξοδο από το ευρώ «και όλα τριγύρω να μένουν ίδια και απαράλλαχτα, με την ίδια πολιτική και την ίδια κατεύθυνση», η πρότασή του εμπεριέχει ριζικά διαφορετικό σχέδιο, με κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, που «προϋποθέτει μια άλλη λαϊκή διακυβέρνηση, η εργατική τάξη, ο λαός θα είναι πραγματικά στην εξουσία γιατί τώρα δεν είναι».

Ο κ. Κουτσούμπας, διερωτήθηκε «τι θα λύσουν οι εκλογές;» και είπε ότι όσο ο λαός ανέχεται αυτές τις πολιτικές την πληρώνει διπλά και τριπλά, σημείωσε ότι ιστορικά το «αριστερός» σήμαινε εναντίωση στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και πάλη για τον λαό στην εξουσία και προσέθεσε ότι «τούτο το πράγμα δεν είναι ούτε για «πρώτη φορά αριστερά» ούτε «αριστερή παρένθεση», είναι μια αστική διαχείριση, φιλομονοπωλιακή η οποία δεν έχει αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο ακόμη, έρχεται σιγά-σιγά».

«Εμείς λέμε ότι μέσα απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από κυβερνητικές λύσεις διαχείρισης, μέσα από συμμετοχή σε τέτοιες κυβερνήσεις που οδηγούν στη μια διαπραγμάτευση μετά την άλλη, ο λαός μας συνεχώς θα γίνεται πιο φτωχός και θα χρεοκοπεί, δεν έχει να περιμένει τίποτε, δεν είναι ελπίδα. Η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα του, στην πάλη του, στην ενίσχυση του ΚΚΕ ακόμη περισσότερο» κατέληξε ο του ΚΚΕ.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Read More

Κι αν έχει δίκιο το ΚΚΕ; του Χρήστου Λάσκου

Η απόσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς από το ΚΚΕ, ως γνωστόν, είναι αβυσσαλέα. Και δεν οφείλεται, όπως συχνά θεωρούν βαυκαλιζόμενοι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, στον σεχταρισμό του ΚΚΕ. Αντίθετα, ο σεχταρισμός είναι συνέπεια άλλων χαρακτηριστικών, βαθύτερων και κατά πολύ σημαντικότερων.

Πρώτα απ’ όλα, έχουμε να κάνουμε με δύο όχι διαφορετικές αλλά ανοιχτά ανταγωνιστικές αντιλήψεις για τον σοσιαλισμό. Αυτό που επικαλείται ως σοσιαλισμό το ΚΚΕ είναι μια κοινωνική θέσμιση, που για τη ριζοσπαστική Αριστερά συνιστά από ιστορική αποτυχία μεγάλου βεληνεκούς μέχρι πραγματικό εφιάλτη.

Από την άλλη, η προσήλωση του ΚΚΕ στον σταλινισμό αντιστρατεύεται μετωπικά την αντίληψη πως «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός», η οποία εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστική ακριβώς στο μέτρο που καταγγέλλει τον καπιταλισμό, μεταξύ των άλλων, και για την αδυναμία του να συνυπάρξει για καιρό ακόμη και με περιορισμένες μορφές δημοκρατίας.

Δεδομένης της σοβαρότητας των παραπάνω, ίσως θα είχε, επομένως, ελάχιστη σημασία ένας προβληματισμός για τη σχέση των δύο κομμάτων, το παρελθόν της και το μέλλον. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, αν αναλογιστούμε πως το ΚΚΕ δεν χάνει ευκαιρία να διακηρύσσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ «εκφράζει τη βούληση της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης στη χώρα».

Νομίζω, παρ’ όλα αυτά, πως αυτή η διαπίστωση είναι λάθος. Νομίζω, δηλαδή, πως τα δύο κόμματα έχουν πράγματα να πουν στο μέτρο που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως αντίπαλα στο σύστημα και, από κοινωνική άποψη, στην ίδια μεριά του φάσματος. Πράγματι, στο μέτρο που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ένας φορέας «ταξικής μεροληψίας», ενώ το ΚΚΕ ως κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής των συμφερόντων της «λαϊκής οικογένειας», αντικειμενικά «έχουν πράγματα να μοιράσουν», άρα, θα έλεγα, και να συζητήσουν.

Μπαίνοντας, λοιπόν, σε αυτήν τη συζήτηση θέλω, όσο σχηματικά επιτρέπει ο χώρος μιας επιφυλλίδας, να πω πως η θεμελιώδης στρατηγική ιδέα που εισφέρει το ΚΚΕ στην παρούσα συνθήκη είναι πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις σημαντικών αλλαγών στον σύγχρονο κόσμο, παρά μόνο στον βαθμό που προηγηθεί η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζόμενους. Από αυτήν την άποψη, το οποιοδήποτε εγχείρημα διακυβέρνησης, σαν αυτό καλή ώρα που υλοποιείται σήμερα στην Ελλάδα, είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Πράγμα, που, κατά το ΚΚΕ, στην καλύτερη περίπτωση, θα σημαίνει υποχώρηση για τους εργαζόμενους, πολύ πιθανά, ωστόσο, να σηματοδοτεί μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Αυτό που λέει, δηλαδή, το ΚΚΕ είναι πως, ακόμη κι αν η κυβέρνηση είχε τις καλύτερες προθέσεις –που δεν τις έχει, ως εκπρόσωπος τμημάτων των καπιταλιστών!– και πάλι η αποτυχία θα ήταν δεδομένη. Που σημαίνει: ή άμεσα επαναστατική σύγκρουση και μετάβαση ή, επί της ουσίας, το άγριο καπιταλιστικό παρόν, με ελάχιστες, μάλιστα, αποχρώσεις.

Προφανώς, η στρατηγική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στους αντίποδες. Οι μέρες μετά την 25η Ιανουαρίου, έτσι, είναι ένα είδος έμπρακτης εφαρμογής αυτής της αντίληψης είτε στην εκδοχή του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό είτε σε εκείνη του μεταβατικού προγράμματος. Η βασική ιδέα είναι πως πράγματα στην κατεύθυνση του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού μπορούν να γίνουν πριν από τον σοσιαλισμό. Πράγματα καίρια, που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων σήμερα κι έτσι διαμορφώνουν όρους και φρόνημα, για να αλλάξουν όλα πολύ περισσότερο αύριο. Πράγματα, που αλλάζοντας το σήμερα δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφωθούν συσχετισμοί, χωρίς τους οποίους ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός, απολύτως επίκαιρος και αναγκαίος, θα παραμείνει στο σημείο του «να ’χαμε να λέγαμε».

Γιατί, αν δεν είναι δυνατόν να αλλάξει το παρόν, δεν θα έρθει το αναγκαίο κοινωνικά μετασχηματισμένο μέλλον.

Πάει να πει, το μέλλον είναι τώρα. Ή δεν υπάρχει μέλλον και η «υπόλοιπη ιστορία» θα είναι ένας τύπος αιώνιου παρόντος.

Αλλιώς, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, πέφτεις στον μεσσιανισμό και τη συνακόλουθη αναγκαστική αναμονή, ως προς τα ουσιώδη. Τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για το μεροκάματο και τις ελευθερίες, αν η ανάλυσή σου λέει πως ο σημερινός –πραγματικά ολοκληρωτικός– καπιταλισμός δεν επιτρέπει την παραμικρή ρωγμή για τις επιδιώξεις των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων κατηγοριών του πληθυσμού, για την πλειοψηφία του κόσμου;

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η μεγάλη διαφορά.

Κι αν είναι το ΚΚΕ που έχει δίκιο, τότε δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε πως το μέλλον μόνο χειρότερο μπορεί να είναι. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε αυστηρά απαισιόδοξοι. Και δεν θα πρόκειται για την γκραμσιανή απαισιοδοξία της γνώσης, αλλά και γι’ αυτήν της βούλησής μας.

Πώς ν’ αλλάξεις τον κόσμο όταν η ελπίδα λείπει τόσο;

ΥΓ.: Αξίζει να σημειώσω πως η αρχική κομμουνιστική παράδοση υπήρξε κατεξοχήν «βουλητική», κόντρα στους «νόμους της ιστορίας». Ο Κάουτσκι ήταν που επέμενε πως πρέπει να είμαστε «ακριβώς στην ώρα» – περιμένοντάς τη να έρθει.

πηγή Εφημερίδα των Συντακτών

Read More

Διαλύουν το ΚΚΕ, ζητάνε και τα ρέστα

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

Δεν τους φτάνει ότι διαλύουν το ΚΚΕ, δεν τους αρκεί ότι στο όνομα του κόμματος και της προλεταριακής επανάστασης επιτίθενται στην κομματική ιστορία για να ξεριζώσουν την ιστορική συνείδηση των κομμουνιστών, έχουν το θράσος να ζητούν και τα ρέστα. Στον πασχαλιάτικο Ριζοσπάστη δημοσιεύτηκε ένα δισέλιδο το οποίο υπογράφει το μέλος του τμήματος ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Σκολαρίκος. Τίτλος του κειμένου του: «Για την έκδοση ‘‘Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41’’- Μια πρώτη απάντηση σε αστικές και οπορτουνιστικές επιθέσεις». Περί τίνος πρόκειται; Περί μιας δήθεν απάντησης η οποία τσουβαλιάζει τα όσα έγραψαν το ΕΘΝΟΣ και η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ για την εν λόγω έκδοση με τα όσα έγραψε ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Ποιος ο στόχος; Να εμφανιστεί ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ότι ταυτίζεται με τον αστικό Τύπο ή το αντίστροφο που είναι το ίδιο και το αυτό πράγμα. Παλιά η μέθοδος. Την έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον ο ταξικός αντίπαλος και η Ασφάλεια σε βάρος του κόμματος και των κομμουνιστών. Καθείς εφ’ ω ετάχθη…

Με πρόσχημα τον αστικό Τύπο χτυπάνε το ΚΚΕ και το Ν. Ζαχαριάδη

Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο. Τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ και του ΕΘΝΟΥΣ ανέφεραν ότι η έκδοση του τμήματος ιστορίας της ΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο αναιρεί τις παλιότερες εκτιμήσεις του κόμματος για το ιστορικό πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη αναφορικά μ’ εκείνον τον πόλεμο, το οποίο τώρα- από την ηγεσία του ΚΚΕ- θεωρείται ότι ήταν λανθασμένο. Είναι αλήθεια ή ψέματα κάτι τέτοιο; Γράφουν ψέματα οι εν λόγω εφημερίδες ή γράφουν κάτι που είναι γεγονός; Σ’ αυτό το ζήτημα ο Κ. Σκολαρίκος σφυρίζει αδιάφορα. Αντί να απαντήσει ευθέως και να αποδεχτεί το γεγονός ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ αποκηρύσσει το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, προτίμησε να μας θυμίζει τι έγραφαν οι συντάκτες του ΕΘΝΟΥΣ και της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (Π. Τσούτσιας και Φ. Παπούλιας αντίστοιχα) όταν το σημερινό ΚΚΕ αποκαθιστούσε τον Ζαχαριάδη το 2011!!!

Επειδή όμως δεν μπορούσε να αποφύγει μια απάντηση επί της ουσίας, έδωσε την παρακάτω: Οι εν λόγω συντάκτες του ΕΘΝΟΥΣ κα της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ «αποκρύπτουν τις δεκάδες σελίδες της έκδοσης (σ.σ. ‘‘Το ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΙΤΑΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940- 1941’’) στις οποίες αναλύεται λεπτομερώς ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε ένα αλλά τρία γράμματα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο… Αποκρύπτουν το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο, έγραψε ότι χωρίς το σκεπτικό των επόμενων γραμμάτων το Α' γράμμα καταντούσε ένα ‘‘σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο..». Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, ο Κ. Σκολαρίκος μας λέει ότι το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη δεν έχει καμία αυτοτέλεια από τα άλλα δύο που ακολούθησαν. Ότι αποκομμένο από τα άλλα δύο που ακολούθησαν δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα «σοσιαλπατριωτικό - προδοτικό ντοκουμέντο» κι ότι έτσι το είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Ζαχαριάδης!!! Άρα ο Ζαχαριάδης τοποθετήθηκε σοσιαλπατριωτικά και προδοτικά στο πρώτο του γράμμα όταν ακόμα δεν είχε συντάξει τα άλλα δύο (σημειωτέον ότι το δεύτερο γράμμα φέρει ημερομηνία 26/11/1940 και το τρίτο 15/1/1941)

Εδώ τρία πράγματα μπορούν να συμβαίνουν: Ή ο Κ. Σκολαρίκος και η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ θεωρούν πως απευθύνονται σε ηλίθιους ή οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και τι γράφουν ή η προβοκάτσια και η πλαστογραφία έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Ας διαλέξουν οι ίδιοι τι τους ταιριάζει περισσότερο. Εμείς θα αρκεστούμε στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας την οποία, οι εν λόγω κύριοι, κακοποιούν βάναυσα.

Η ιστορική αλήθεια λέει τούτο: Ουδέποτε ο Ζαχαριάδης έγραψε έτσι γενικά και αόριστα- όπως ισχυρίζεται ο Κ. Σκολαρίκος και οι υποβολείς του- ότι «χωρίς το σκεπτικό των επόμενων γραμμάτων το Α' γράμμα καταντούσε ένα ‘‘σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο’’». Αντίθετα, κατηγόρησε την Προσωρινή Διοίκηση (δηλαδή την χαφιέδικη καθοδήγηση του ΚΚΕ που είχε στήσει ο Μανιαδάκης) ότι χρησιμοποιούσε το πρώτο γράμμα του κατά τέτοιο τρόπο που να καταντάει «σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο». Ας δούμε πώς ακριβώς είχαν τα ιστορικά γεγονότα.

Το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη γράφτηκε στις 31/10/1940 και δημοσιεύτηκε στον Τύπο στις 2/11/1940, δηλαδή με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Σ’ εκείνο το γράμμα ο Ζαχαριάδης χαρακτήριζε τον πόλεμο από μεριάς της Ελλάδας εθνικοαπελευθερωτικό και αντιφασιστικό. Γνωρίζοντας όμως πολύ καλά την μαρξιστική θεωρία για τους πολέμους γνώριζε άριστα πως ένας πόλεμος, στην εξέλιξή του, μπορεί να τροποποιηθεί και να αλλάξει χαρακτήρα. Αυτό ακριβώς συνέβηκε και με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Η ιταλική επίθεση αποκρούστηκε από τον ελληνικό στρατό, αλλά η κυβέρνηση Μεταξά αντί να επιδιώξει τον τερματισμό του πολέμου και μια δίκαιη ειρήνη συνέχισε να πολεμά με στόχους εντελώς διαφορετικούς από τους αρχικούς. Η κατάσταση άρχισε να αντιστρέφεται. Τα ελληνικά στρατεύματα προέλαυναν στην Αλβανία και η εθνικιστική και σοβινιστική προπαγάνδα της μεγάλης ιδέας για την μεγάλη Ελλάδα έδιναν κι έπαιρναν στο εσωτερικό της χώρας. Κάποιοι ονειρεύονταν να μπουν στην Ρώμη. Σ’ εκείνες τις συνθήκες (όπου ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος είχε ξεσπάσει) και με τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί (οι περιοχές της Αλβανίας έπεφταν η μία μετά την άλλη στα χέρια του ελληνικού στρατού), ο εθνικισμός και ο σοβινισμός της μεταξικής δικτατορίας δεν εξυπηρετούσε την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας αλλά τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του αγγλογαλλικού ιμπεριαλισμού. Ο εθνικοαπελευθερωτικός - αντιφασιστικός πόλεμος του ελληνικού λαού είχε μετατραπεί σε προέκταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου των αγγλογάλλων.

Ο Ν. Ζαχαριάδης είδε έγκαιρα αυτή την αλλαγή κι έτσι μέσω της Προσωρινής Διοίκησης (την οποία αξιοποιούσε χωρίς να εμπιστεύεται), στις 26-11-1940, έστειλε το δεύτερο γράμμα του το οποίο έλεγε: «Ολόκληρος ο Λαός της Ελλάδας ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο Λαός εξασφάλισε τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία του. Έξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπεράσπισε αποτελεσματικά την Ανεξαρτησία και την Εθνική Λευτεριά του, σήμερα ένα μονάχα πράμα θέλει, ειρήνη και ουδετερότητα με τούτους τους όρους: 1) Να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 του Οχτώβρη 1940, δίχως καμμιά εδαφική-οικονομική-πολιτική ζημιά σε βάρος της Ελλάδας. 2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες απ’ τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας. Με βάση τους δυο αυτούς όρους να ζητήσουμε αμέσως απ’ την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Αυτό είνε σήμερα το μοναδικό εθνικολαϊκό συμφέρο. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι μόνον η ΕΣΣΔ σήμερα έσωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας-Βουλγαρίας-Τουρκίας. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις, και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό-αμυντικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δεν παλαίψουμε για μια έντιμη ειρήνη, ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαρακτήρα του, θα γίνει καταχτητικός, και τότε θάχει αντίθετο το λαό».

Στο ίδιο πνεύμα, ο Ν. Ζαχαριάδης, έστειλε στην Προσωρινή Διοίκηση και ένα σχέδιο πολιτικής απόφασης με την απαίτηση και τα δύο (το δεύτερο γράμμα του και το σχέδιο απόφασης) να δημοσιευτούν. Η Προσωρινή Διοίκηση- όπως ήταν φυσικό αφού ήταν όργανο της Ασφάλειας και της Δικτατορίας του Μεταξά- αποσιώπησε εντελώς τη νέα γραμμή που έβαζε ο Ζαχαριάδης και συνέχισε να προβάλει ως πολιτική του ΚΚΕ το πρώτο γράμμα του ηγέτη του κόμματος. Δηλαδή, στην πράξη, διακήρυσσε πως η πολιτική του κόμματος έπρεπε να είναι ίδια ανεξαρτήτως αν ο ελληνικός στρατός προστάτευε τα σύνορα της χώρας όπως συνέβαινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ή αν είχε καταλάβει μεγάλες εκτάσεις της της Αλβανίας, επιδιώκοντας να καταλάβει κόμη περισσότερες, όπως συνέβαινε στις 26 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Μια τέτοια πολιτική πρακτική δεν μπορούσε παρά να βρει αντίθετο τον τότε Γ.Γ. της ΚΕ του Κόμματος, ο οποίος σε γράμμα του προς την Προσωρινή Διοίκηση με ημερομηνία 6-1-1941, έγραψε ανάμεσα σε άλλα: «έχετε υποχρέωση τιμής τη γνώμη μου αυτή, δηλ. το ανοιχτό γράμμα που δεν δημοσιεύσατε, το σχέδιο απόφασης που σας πρότεινα και πιστή απόδοση αυτού εδώ του γράμματος να τα δημοσιεύσετε στο ‘‘Ριζ(οσπάστη)’’ συνοδεύοντάς τα με όλες τις αντιρρήσεις σας κ.τ.λ. αν δεν πειστείτε ότι έχω δίκηο. (Κοκορεύεστε ότι ανακαλύψατε το ‘‘νέο’’, και όμως δεν βλέπετε το ΝΕΟ στην κατάσταση που επιβάλλει τη στροφή που σας προτείνω. Δίχως τη στροφή αυτή και το ‘‘ανοιχτό γράμμα’’ μου της 31.Χ καταντά ένα σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο. Έχετε υποχρέωση τιμής να κάνετε αμέσως τις δημοσιεύσεις που ζητώ πιο πάνω. Αλλοιώς θα πεισθώ τελειωτικά ότι πίσω απτήν Π.Δ. κρύβεται ύποπτη βρωμοδουλειά του Μανιαδάκη και της ασφάλειας».

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Η σημερινή όμως ηγεσία του ΚΚΕ- μέσω του εντολοδόχου της Κ. Σκολαρίκου- όχι μόνο την αποκρύβει, όχι μόνο την διαστρεβλώνει και την πλαστογραφεί αλλά κάνει και κάτι πολύ χειρότερο. Το ξεσκέπασμα που ο Ν. Ζαχαριάδης κάνει- σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες- στη χαφιέδικη Προσωρινή Διοίκηση, το ξεσκέπασμα που κάνει στη βρωμοδουλειά, σε βάρος του ΚΚΕ, της Ασφάλειας και του Μανιαδάκη το εμφανίζει ως χτύπημα του ίδιου του Ζαχαριάδη στο πρώτο του Γράμμα!!! Αυτό ούτε ο ταξικός εχθρός δεν διανοήθηκε ποτέ να το πράξει.

Η επίθεση κατά του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Όπως αναφέραμε στην αρχή ο Κ. Σκολαρίκος επιτίθεται και στον ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ για τα άρθρα του γράφοντος (Γιώργος Πετρόπουλος- Γ.Π.) που δημοσιευτήκαν στην ιστοσελίδα μας (εδώ, εδώ κι εδώ) απ’ αφορμή την έκδοση του τμήματος ιστορίας της ΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται από το άρθρο του, έχει διαβάσει μόνο το πρώτο άρθρο του γράφοντος για το «Πώς προσδιορίζεται ο χαρακτήρας ενός πολέμου» με βάση τον Μαρξισμό Λενινισμό. Με την ουσία του άρθρου ούτε που καταπιάνεται. Προσπαθεί όμως να απαντήσει στην κατηγορία που απευθύναμε ότι η θεωρία της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ πως ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός από την αρχή ως το τέλος πηγάζει από το νεοτροτσκισμό. Επειδή, όμως ούτε σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί να αντιτάξει το παραμικρό το γυρίζει στον… καλαματιανό. Παρά το γεγονός ότι εμείς καμία αναφορά δεν κάναμε στη σημερινή στρατηγική του ΚΚΕ, γιατί δεν ήταν αυτό το θέμα μας, ο Κ. Σκολαρίκος ισχυρίζεται ότι ως νεοτροτσκισμό περιγράφουμε αυτή τη στρατηγική. Γιατί αναφέρεται σε πράγματα που δεν γράψαμε; Προφανώς θα ξέρει κάτι περισσότερο από εμάς για τις πηγές της σημερινής στρατηγικής του ΚΚΕ.

Εκεί βέβαια που αποθεώνει τον παραλογισμό είναι σε τούτο: «Ο νεοτροτσκισμός- γράφει- βρίσκεται μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους, δυνάμεις με τις οποίες επιδιώκουν συμπράξεις οι του ‘‘Εργατικού Αγώνα’’, ενώ με στελέχη του κάνουν και κοινές εμφανίσεις – ομιλίες». Μάλιστα. Δηλαδή, όποιος μιλάει σε εκδηλώσεις στις οποίες μιλάνε και νεοτροτσιστές, ανεξαρτήτως του τι λέει, είναι περισσότερο ένοχος για προσχώρηση στο νεοτροτσκισμό από την σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ που επιτίθεται στην ιστορία του κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος με επιχειρήματα παρμένα κατευθείαν από τα απομνημονεύματα του Άγι Στίνα. Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά!!!

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στις «Σκολαρίκειες» ανοησίες της σημερινής ηγεσίας του κόμματος. Δεν έχει νόημα. Όταν μας απαντήσουν σ’ αυτά που τους γράφουμε, όταν θα εγκαταλείψουν το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», τις διαστρεβλώσεις και τις συκοφαντίες θα τους ανταπαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε πάντα: με επιχειρήματα και με ντοκουμέντα.

Αντί επιλόγου

Αντί επιλόγου, όμως, θα κάνουμε μερικές επισημάνσεις.

Στο ζήτημα που θέτει ο Κ. Σκολαρίκος για την οδηγία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (8/9/1939) έχουμε δώσει όλα τα στοιχεία για τις κακοποιήσεις που κάνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ στο τρίτο κατά σειρά άρθρο μας. Προφανώς δεν το διάβασε. Όταν το διαβάσει να έρθει να μας τα ξαναπεί. Η οδηγία ήρθε μετά το σύμφωνο «Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ», όπως ισχυρίζεται, ή μετά την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου;

Στον ισχυρισμό του ότι «για μια σειρά χρόνια, ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα οριζόταν ως σοσιαλιστικός και πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο όριζαν και οι αποφάσεις της ΚΔ» έχουμε απαντήσει πριν από 15 μήνες στο άρθρο μας «Ο πλαστογράφος της ιστορίας του ΚΚΕ Μ. Μαΐλης».

Στο ερώτημά του, προς τον γράφοντα, «πού βρήκε στο βιβλίο την εκτίμηση ότι το 7ο Συνέδριο δεν όρισε τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό;», η απάντηση είναι απλή: Στη σελίδα 26 του πονήματος του ιστορικού τμήματος διαβάζουμε ότι η Κομμουνιστική Διεθνής με το 7ο Συνέδριο της το 1935 «διαμόρφωσε στρατηγική που προσανατόλιζε τα ΚΚ στη σύμπραξη με τη μία ιμπεριαλιστική πλευρά, τη λεγόμενη δημοκρατική, εναντίον της άλλης, της φασιστικής. Εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία». Επίσης, στις σελίδες 32- 33 του πονήματος οι φωστήρες της ηγεσίας γράφουν: «Στις 8 Σεπτέμβρη 1939, δηλαδή 15 μέρες μετά την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ, η ΚΔ τροποποίησε τη γραμμή της και υιοθέτησε την παρακάτω θέση για τον πόλεμο, στην Οδηγία της που υπογραφόταν από τον Γκ. Ντιμιτρόφ: ‘‘Ο παρών πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και άδικος, για τον οποίο είναι εξίσου υπεύθυνη η αστική τάξη όλων των εμπολέμων κρατών…’’. Στην παραπάνω Οδηγία είναι φανερή η στροφή που γινόταν στη γραμμή της ΚΔ, σε σχέση με την από το 1935 θέση της για το χαρακτήρα του πολέμου, ο οποίος χαρακτηριζόταν ιμπεριαλιστικός μετά τη σύναψη του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ». Χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις; Συνήθως οι αποδείξεις έχουν αξία εκεί που υπάρχει ακόμα ντροπή.

Πηγή Εργατικός Αγώνας 

Read More

Παπαρήγα:«Δεν μας φοβίζει εάν θα είμαστε μεταξύ εκείνων που θα προκαλέσουν ή όχι εκλογές»

 

Την θέση του ΚΚΕ για την προεδρική εκλογή αποσαφήνισε η πρόεδρος της κοινοβουλευτικής του ομάδας κυρία Αλέκα Παπαρήγα, δηλώνοντας ότι «δεν θα ψηφίσουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τους δικούς μας λόγους», ενώ τόνισε ότι «δεν μας φοβίζει εάν θα είμαστε μεταξύ εκείνων που θα προκαλέσουν ή όχι εκλογές διότι δεν τις φοβόμαστε ούτε τις απευχόμαστε»

Κατά τα λοιπά, η κυρία Παπαρήγα διατύπωσε αιχμές κατά του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «αν υπήρχε άνεμος αριστερής αλλαγής στην Ελλάδα το κίνημα έπρεπε να ετοιμάζεται για σύγκρουση». «Υπάρχει όμως νηνεμία, αν και ο λαός βράζει», παρατήρησε, σημειώνοντας ότι «οι εκλογές θα νομιμοποιήσουν μια αντιλαϊκή πολιτική, τίποτα παραπάνω».
Η κριτική της προέδρου της Κ.Ο. του ΚΚΕ κινήθηκε για άλλη μια φορά στην λογική των ίσων αποστάσεων τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση, λέγοντας ότι η συζήτηση κινείται μεταξύ της «γέφυρας των στεναγμών» και «της λίμνης των δακρύων». «Από όλους γίνεται λόγος για τις θυσίες του λαού και για το να μην πάνε χαμένες. Το ερώτημα όμως είναι: έχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών σε ένα σχετικό βάθος χρόνου; Έχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάτι αντίστοιχο;», διερωτήθηκε.

Read More

Η αφήγηση της Αλέκας Παπαρήγα για τα Δεκεμβριανά

«Μεγάλα γεγονότα, όπως ο Δεκέμβρης, που αναλύαμε και εξηγούσαμε με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο παρελθόν, δεν μπορεί να εξετάζονται υπό το ίδιο πρίσμα και μετά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991».

Η ήττα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, παρά την ηρωική λαϊκή αντίσταση, ήταν μόνο στην Αθήνα, ενώ την ίδια ώρα έμεναν ανέπαφες οι δυνάμεις του στην υπόλοιπη Ελλάδα, επισήμανε στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη η Αλέκα Παπαρήγα.

Η θέση αυτή του Μάκη Μαΐλη στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη για την έκδοση «Δεκέμβρης του ΄44, κρίσιμη ταξική σύγκρουση» παρέχει το νέο πλαίσιο της προσέγγισης της ηγεσίας του κόμματος για τα Δεκεμβριανά. Γενικότερα, όμως για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Εθνική Αντίσταση και συνολικά την καθοριστική δεκαετία του 1940-1950.
Το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά ιστορικό, καθώς η έκδοση ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα «70χρόνια από τον ηρωικό Δεκέμβρη του ΄44 - Σύγχρονα διδάγματα». Λόγος γίνεται για διδάγματα, τα οποία «καθοδηγούν» σημερινές τακτικές και στρατηγικές του ΚΚΕ.
Αν στη θέση αρχής περί Ιστορίας προστεθούν οι επεξηγήσεις του Μ. Μαΐλη ότι «δεν υπάρχει υπερταξική ιστοριογραφία... Η ανίχνευση και η προσέγγιση της αλήθειας... κρίνεται συλλογικά με την πείρα και τη γνώση. Και σε ό,τι μας αφορά κρίνεται από τον συλλογικό διανοούμενο, το ΚΚΕ», έχουμε τη σαφή οριοθέτηση του ερμηνευτικού πλαισίου για τα Δεκεμβριανά, όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν.

Νεκροί διαδηλωτές μετά την παλλαϊκή συγκέντρωση της 3ης Δεκεμβρίου στην Αθήνα.

Μέχρι πρόσφατα η κομματική ιστορία, σε γενικές γραμμές και αν εξαιρεθούν ατομικές περιπτώσεις και αξιολογήσεις κομματικών αποφάσεων, δεν άλλαζε εύκολα. Το ΚΚΕ δεν είχε την «παράδοση» αυτή και δεν το βάραινε μια συνηθισμένη αμαρτία άλλων ΚΚ να ξαναγράφουν το ιστορικό παρελθόν τους με τρόπο που να δικαιώνει μεταγενέστερες ή τρέχουσες πολιτικές. Τώρα, παραδόξως, η εργαλειακή πολιτική χρήση της Ιστορίας ανακηρύσσεται σε αυταπόδεικτη αρχή. Ο καθ' ύλην αρμόδιος εκφραστής των νέων θέσεων, ως επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, περιέγραψε δύο πυλώνες προς «την αλήθεια» για τα Δεκεμβριανά:
• «Τον σαφή ταξικό χαρακτήρα της σύγκρουσης», η οποία σε τελευταία ανάλυση εξέφραζε «την αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας».
• Τον ενιαίο στόχο των αντιπάλων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, με την εγγλέζικη παρουσία, που ήταν «η περιφρούρηση της καπιταλιστικής εξουσίας».

Με φόντο τις δύο αυτές παραδοχές διατυπώνεται η εκτίμηση ότι το ΚΚΕ στη διάρκεια της Κατοχής «έμπλεξε» το καθήκον της αντιφασιστικής εθνικοαπελευθερωτικής πάλης και την κοινωνική απελευθέρωση.
Προέταξε ως «επίκαιρο το 1821 και το αθάνατο κρασί», περιθωριοποιώντας ως «ανεπίκαιρη την Παρισινή Κομμούνα και κυρίως την Οχτωβριανή Επανάσταση». Δηλαδή, αντί να βάλει ως στόχους την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό, έδρασε πατριωτικά και αντιφασιστικά.

Ο επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, Μάκης Μαΐλης, περιέγραψε δύο πυλώνες προς «την αλήθεια» για τα Δεκεμβριανά.

Το ζήτημα, φυσικά, του συνδυασμού της εθνικής απελευθέρωσης και της κοινωνικής επανάστασης απασχολεί τα επαναστατικά κινήματα όλο τον 20ό αιώνα. Ο συνδυασμός δεν είναι διόλου αντιφατικός και σε θεωρητικό, τουλάχιστον, επίπεδο έχουν υπάρξει πολλαπλές μαρξιστικές απαντήσεις.
Μετέωρος ο ανα-χαρακτηρισμός
Η ρητά εκφρασμένη άποψη της ηγεσίας του ΚΚΕ περί του αντιθέτου βασίζεται στην αμφισβήτηση του χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μετάταξη του αντιφασιστικού χαρακτήρα του στην κατηγορία του ιμπεριαλιστικού είναι το κλειδί για την κατανόηση όλων των άλλων αλλαγών στην αφήγηση για τη δεκαετία του 1940. Παρακάμπτοντας τα τεράστια ερωτήματα που προκύπτουν, αυτός ο ανα-χαρακτηρισμός είναι μετέωρος. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η έμμεση απαξίωση της αντιφασιστικής παράδοσης των λαών.
Η Αλέκα Παπαρήγα, πρώην γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέλαβε στην ίδια εκδήλωση να τεκμηριώσει τη θέση ότι ο πόλεμος ήταν «ιμπεριαλιστικός» και από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών χωρών (Γερμανία και δυτικές χώρες). Υποτίθεται ότι ο χαρακτηρισμός του ως αντιφασιστικός αποπροσανατόλιζε το ΚΚΕ και ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Παρέπεμπε «στις καλένδες το πρόβλημα της εξουσίας, ενώ καλλιεργούσε αυταπάτες ή εφησυχασμό ως προς τον ρόλο της Αγγλίας, των ΗΠΑ με τη λήξη του πολέμου?».
Ετσι το ΚΚΕ, με λαθεμένες επιλογές και ανεπάρκειες «δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε διαλεκτική σχέση με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Αυτονομήθηκε η πάλη κατά του κατακτητή, που ήταν ηρωική και απαράμιλλη, από την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης και των συμμάχων της?». Αυτό οδήγησε στις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας, τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».
Δύο συμπεράσματα
Πάντως ο αντίπαλος, παρά τα λάθη του ΚΚΕ, «δεν μας είχε βάλει στο χέρι, το ήξερε καλά αυτό και γι΄ αυτό προκάλεσε τον Δεκέμβρη». Η ήττα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, παρά την ηρωική λαϊκή αντίσταση, ήταν μόνο στην Αθήνα, ενώ την ίδια ώρα έμεναν ανέπαφες οι δυνάμεις του στην υπόλοιπη Ελλάδα, επεσήμανε η Αλέκα Παπαρήγα.
Ετσι η συμφωνία της Βάρκιζας «εξέφραζε σοβαρή υποχώρηση, συνθηκολόγηση απέναντι στους Αγγλους ιμπεριαλιστές και την κυβέρνηση».
Το πρώτο βασικό συμπέρασμα από τα Δεκεμβριανά, αλλά και την ευρύτερη περίοδο είναι ότι «τύραννος δεν είναι μόνο ο στρατός κατοχής και οι διοικητές του. Τύραννος δεν είναι μόνο ο δικτάτορας. Τύραννος είναι πάνω απ΄ όλα η αστική τάξη, η αστική κυριαρχία και εξουσία, γιατί αυτή χρησιμοποιεί και αξιοποιεί και τον πόλεμο και τον φασισμό. Και τις διάφορες μορφές δικτατορίας?». Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει ως δίδαγμα «είναι το ζήτημα της συμμετοχής του ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις ή γενικά κυβερνήσεις που έχουν στόχο την αστική διαχείριση».
Αναφερόμενη σαφώς πέραν του 1944 ως τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα του 1989-1990 και τη σημερινή στάση του ΚΚΕ διατύπωσε το αξίωμα: «Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση που η συμμετοχή του ΚΚ σε αστική διακυβέρνηση να ωφέλησε τον λαό».
Ακόμη και σε περίπτωση πολέμου το «θέμα είναι να μη βρεθεί κάτω από τη σκέπη της αστικής τάξης, του ''εθνικού μετώπου'', της ''εθνικής ενότητας'', σε τελευταία ανάλυση κάτω από ξένη σημαία? Το θέμα τίθεται ως εξής: 'Η θα χύνουμε το αίμα μας για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή για τα συμφέροντα της εργατικής?».
ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ
Πέντε θέσεις για τη «μάχη της Αθήνας»
Οι τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως διαμορφώνονται από τις εισηγήσεις του Μ. Μαΐλη, της Α. Παπαρήγα και του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, διαμορφώνουν ένα ανανεωμένο αφηγημα-τικό σχήμα. Για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Δεκεμβριανά αλλά και για τα «διδάγματα» από την Ιστορία. Σε απλουστευμένη μορφή:
1. Ο πόλεμος του 1940-45 ήταν «ιμπεριαλιστικός». Ξεκίνησε και τελείωσε ως τέτοιος. Στη διάρκειά του παρέμενε η αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού. Το ΚΚΕ κάνοντας λάθος επιλογές περιορίστηκε στον απελευθερωτικό - αντιφασιστικό - πατριωτικό αγώνα και τον αποσυνέδεσε από την εγκαθίδρυση της «εργατικής εξουσίας».
2. Οι λάθος εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα του πολέμου οδήγησαν το ΚΚΕ να μην έχει σχέδιο και να μην προετοιμαστεί από την περίοδο της Κατοχής για την κατάκτηση της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Τη στιγμή που το ΚΚΕ δεν έθετε στην ημερή-σια διάταξη τον σοσιαλισμό, οι αντίπαλοί του έθεταν ως στόχο τη διατήρηση του καπιταλισμού.
3. Τα Δεκεμβριανά προκλήθηκαν από τους Αγγλους και τις αντιΕΑΜικές δυνάμεις.
Ηταν, όμως και «αναπόφευκτος» και εξέφραζε τη συνέχιση της ασίγαστης ταξικής πάλης, που προϋπήρχε στη διάρκεια του πολέμου και κρυβόταν πίσω από τις φλόγες.
4. Το ΚΚΕ αντιμετώπισε τα Δεκεμβριανά ως μέσο επίτευξης στόχων που δεν έβγαιναν από το αστικό πλαίσιο.
Ετσι οι μάχες τον Δεκέμβρη περιορίστηκαν στην Αθήνα και στον Πειραιά και δεν επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα.
5. Παρά την ήττα μετά τη «μάχη της Αθήνας» το ΚΚΕ είχε ακόμη τη δύναμη και την εξουσία εκτός Αττικής, ώστε να μην υποχωρήσει και να μη συνθηκολογήσει με τους Αγγλους και την αστική τάξη. Αυτό ήταν το τρίτο μείζον λάθος.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η επανάσταση ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα γίνει
Ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματα από την εισαγωγή στη συλλογή άρθρων «Δεκέμβρης του '44», με την επίσημη υπογραφή Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ είναι πολύ χαρακτηριστικά. Τόσο για την Ιστορία, όσο κυρίως για τα σημερινά «διδάγματα» από κείνη την «κρίσιμη ταξική σύγκρουση». Δεν είναι περίεργο, βεβαίως, ότι τα τελευταία είναι απολύτως εναρμονισμένα με κεντρικές θέσεις της τρέχουσας πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ.
• «Επρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας... Αυτό σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης. Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά - πολιτικά ανέτοιμο για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις».
• «Το ΚΚΕ συμμετείχε σε μια αστική κυβέρνηση (κυβέρνηση ''εθνικής ενότητος'' υπό τον Γ. Παπανδρέου) με πολιτικό στόχο την ομαλή αστική δημοκρατική εξέλιξη ως μεταβατική στην πάλη για τον σοσιαλισμό... Ακολούθησε τον κοινοβουλευτικό δρόμο... Πίστευε ότι θα επέβαλλε τη διεξαγωγή αδιάβλητων εκλογών, τις οποίες εκτιμούσε ότι θα κέρδιζε το ΕΑΜ. Αρα τα περί βίαιης κατάληψης της εξουσίας ήταν ανύπαρκτα...».
• «Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 είναι απτό παράδειγμα τού πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο.. Η πείρα της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα...».
• «Επιβεβαιώθηκε ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και ενδιάμεση πολιτική εξουσία. Η επανάσταση ή θα είναι σοσιαλιστική ή δεν θα γίνει...».
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της εισαγωγής δίνεται η εντύπωση ότι το ΚΚΕ την περίοδο πριν, στη διάρκεια και μετά τον πόλεμο περιέπιπτε από το ένα λάθος στο άλλο.
Ακόμη και ο δρόμος για την αμφισβήτηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ανοίγει, αφού ο πόλεμος ήταν «ιμπεριαλιστικός» και δεν αντιμετωπίστηκε ο εθνικός απελευθερωτικός αγώνας για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

ΤΑΚΗΣ ΜΕΝΤΗΣ - Εθνος της Κυριακής

Read More

Πάνος Παπαδόπουλος: Μια μαρτυρία για το χτύπημα στο κλιμάκιο του ΚΚΕ το 1974

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένα από «Τα παιδιά του Φλεβάρη». Στο βιβλίο του Λάμπρου Τόκα φιλοξενούνται οι προσωπικές μαρτυρίες είκοσι αγωνιστών της Αριστεράς – και ενός πρώην ΕΣΑτζή. Οι είκοσι συνελήφθησαν μαζί με δεκάδες άλλους τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1974, όταν η Ασφάλεια της Αθήνας επέφερε ισχυρό πλήγμα στις αντιδικτατορικές οργανώσεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, της Αντι-ΕΦΕΕ και του ΠΑΜ. Στη συνέχεια υπέστησαν άγρια βασανιστήρια από τα όργανα του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος, επειδή αγωνίστηκαν για την ανατροπή της χούντας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία του Πάνου Παπαδόπουλου...

Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, πέσαμε στις πρώτες μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ήταν φθινόπωρο του ’72, τότε που είχαν προκηρυχθεί για πρώτη φορά εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους και υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Πιτσιρικάδες ήμαστε –δεν είχα κλείσει ακόμη τα 18– και ο ενθουσιασμός εκείνης της ηλικίας σε έσπρωχνε να πάρεις μέρος σε όλα: στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στα σκαλιά της Νομικής, στις συγκεντρώσεις έξω από τα αμφιθέατρα όπου βρίσκονταν οι κάλπες, στις διαμαρτυρίες μετά τις εκλογές για τη νοθεία που είχε γίνει. Μετά, ήρθε η κατάληψη της Νομικής και οι διαδηλώσεις στην ΑΣΟΕΕ και αλλού, στις οποίες πήραμε επίσης μέρος.

Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη διαδήλωση που είχε γίνει στην Πανεπιστημίου, και πρέπει να ήταν πριν από την κατάληψη της Νομικής, όταν μετά την πρώτη προβολή της ταινίας «Γούντστοκ» στο Παλλάς με ελεύθερη είσοδο, συνεπαρμένοι από τα τραγούδια της ταινίας και τα μηνύματά τους, είχαμε βγει έξω και φωνάζαμε συνθήματα κατά της χούντας. Ξέρεις, πιτσιρικάδες τότε, δεν τα μετράγαμε και πολύ, και με μια μεγάλη παρέα συμμετείχαμε σε όλα αυτά.

Τώρα, το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή μου, τουλάχιστον όσο με αφορά, ήταν η αριστερή μου «καταγωγή», η προέλευσή μου δηλαδή από αριστερή οικογένεια και, φυσικά, η αντίθεση όλων μας στη δικτατορία. Και αυτοί ήταν και οι λόγοι που με ώθησαν τον Σεπτέμβριο του ’73, φοιτητή τότε στο πρώτο έτος του Μαθηματικού Αθήνας, να οργανωθώ στην Αντι-ΕΦΕΕ, όχι από άποψη για το ΚΚΕ και τέτοια.

Μετά, ήρθε το Πολυτεχνείο. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια περίοδος «κοιλιάς», καθώς πολλοί είχαν συλληφθεί, άλλοι είχαν στρατευθεί και όλοι οι υπόλοιποι είχαμε «μαζευτεί», περιμένοντας να «κατακαθίσει» η σκόνη. Κι η πρώτη μεγάλη κίνηση μετά το Πολυτεχνείο ήρθε με την προκήρυξη, από την Αντι-ΕΦΕΕ, μιας διήμερης γενικής παμφοιτητικής απεργίας τον Φλεβάρη του ’74.

Με συνέλαβαν τον Φλεβάρη του 1974, σε ηλικία 19 χρονών. Τότε, είχαμε πάει με τη Μαρία τη Χατζηνικολάου στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια, για να πετάξουμε προκηρύξεις της Αντι-ΕΦΕΕ, που καλούσαν σε συμμετοχή στην παμφοιτητική απεργία. Η Ασφάλεια είχε «χτυπήσει» την προηγούμενη νύχτα το τυπογραφείο του ΚΚΕ και, από τα υλικά που βρήκε εκεί, κατάλαβε ότι θα έπεφταν τις επόμενες ώρες προκηρύξεις για τη φοιτητική απεργία. Έτσι, έστησε μπλόκα σε διάφορα σημεία.

Ένα από τα μπλόκα αυτά είχε στηθεί στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης στα Ιλίσια. Εκεί λοιπόν με συνέλαβαν –μαζί με τη Μαρία Χατζηνικολάου– με τις προκηρύξεις στα χέρια. Προσπάθησα τότε να ξεφύγω, αλλά δεν τα κατάφερα, καθώς ορμώντας στο δρόμο, με τα μάτια στραμμένα πίσω στους ασφαλίτες που μας είχαν συλλάβει στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης και τώρα με κυνηγούσαν, έπεσα πάνω σε διερχόμενο αυτοκίνητο της Ασφάλειας, που παραλίγο να με χτυπήσει άσχημα. Μετά τη σύλληψη, μας πήγαν στην έδρα της Ασφάλειας, που ήταν τότε στη Μεσογείων, πίσω από τον Πύργο των Αθηνών, κι εκεί άρχισαν να φέρνουν και άλλα παιδιά που είχαν συλλάβει την ίδια μέρα.

Μαζί με τη Μαρία μάς κράτησαν στην Ασφάλεια μέχρι τη μεταφορά μας στον Κορυδαλλό. Εμάς τους δύο μάλιστα, διαχωρίζοντάς μας από τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν πιάσει μαζί με το κλιμάκιο των στελεχών του ΚΚΕ, μας παρέπεμψαν στο στρατοδικείο για διασπορά προκηρύξεων. Και στη δίκη που έγινε, μας καταδίκασαν σε δύο χρόνια φυλάκιση. Και κατόπιν, μας μετέφεραν μαζί με όλους τους άλλους στον Κορυδαλλό.

{…}

Η επικοινωνία με τους συγκρατούμενούς μας στα διπλανά κελιά της Ασφάλειας γινόταν με χτυπήματα στον τοίχο. Κάθε χτύπημα αντιστοιχούσε σε κάποιο γράμμα της αλφαβήτου. Για παράδειγμα, ένα χτύπημα ήταν το «α», δυο χτυπήματα το «β» κ.ο.κ. Από ένα σημείο και έπειτα, είχαμε εξοικειωθεί και επικοινωνούσαμε πάρα πολύ γρήγορα. Είχαμε και κωδικούς για ολόκληρες λέξεις. Με τους δικούς μας, έξω από την Ασφάλεια, η επικοινωνία γινόταν με άλλους τρόπους.

{…}

Εμένα με κρατούσαν σε ένα κελί μαζί με τον Παντελή Βούλγαρη κι ένα φοιτητή από το Πολυτεχνείο, Γιώργο Σταυρουλάκη τον έλεγαν, αν θυμάμαι καλά. Το κελί μας λοιπόν βρισκόταν στον τελευταίο όροφο της Ασφάλειας, στον 5ο, και «έβλεπε» με παράθυρο όχι στη Μεσογείων, αλλά σε κάθετο δρόμο. Στο δρόμο αυτό λοιπόν, απέναντι από το κτίριο της Ασφάλειας, υπήρχε κάτι σαν ορφανοτροφείο ή σχολή όπου έμεναν, εσώκλειστες, νεαρές κοπέλες. Με την πάροδο του χρόνου, με τις κοπέλες αυτές «δεθήκαμε». Βγαίναμε στο παράθυρο, τις χαιρετούσαμε και μας χαιρετούσαν. Και μέσω αυτών των κοριτσιών είχαμε και την πρώτη επικοινωνία με τις οικογένειές μας.

Και να πώς γινόταν αυτό: Όταν σκοτείνιαζε, ανάβαμε τα φώτα του κελιού –οι διακόπτες ήταν εσωτερικοί–, πηγαίναμε στο παράθυρο, ώστε να μας βλέπουν καλά οι κοπέλες, και σχεδιάζαμε με τα δάχτυλά μας νοητά κεφαλαία γράμματα και αριθμούς. Έτσι, γράμμα γράμμα και αριθμό τον αριθμό, τους δίναμε τα ονόματά μας και τα τηλέφωνα των σπιτιών μας και τους μεταφέραμε κι αυτά που θέλαμε να πουν στους δικούς μας.

Και τα κορίτσια, κατόπιν, έπαιρναν τηλέφωνο στους δικούς μας και τους ενημέρωναν. Η διαδικασία αυτή, φυσικά, κρατούσε πολύ, σχεδόν μία-μιάμιση ώρα. Και χρειαζόταν και προσοχή, για να μη μας αντιληφθούν οι ασφαλίτες. Χάρη λοιπόν σε αυτά τα κορίτσια μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας, που δεν γνώριζαν τίποτα για την τύχη μας, αφού, όσο ήμασταν στην Ασφάλεια, δεν επιτρεπόταν να μας δουν ούτε κανείς τούς ενημέρωνε για την κατάστασή μας. Μάλιστα, μετά την πτώση της χούντας και την αποφυλάκισή μας, ο Παντελής ο Βούλγαρης πήγε και βρήκε αυτές τις κοπέλες, μικρές μαθήτριες ήταν, 14χρονα-15χρονα παιδιά, και τις ευχαρίστησε για τα όσα έκαναν για μας. Διότι τότε άλλος τρόπος επικοινωνίας με τις οικογένειές μας δεν υπήρχε.

Το επισκεπτήριο στην Ασφάλεια απαγορευόταν. Και τον πρώτο ένα-ενάμιση μήνα της κράτησής μας εκεί, δεν επιτρεπόταν να δεχθούμε ούτε καν εσώρουχα από τους δικούς μας. Στη συνέχεια, βέβαια, μετά τους πρώτους δύο μήνες, τα πράγματα χαλάρωσαν κάπως. Και τουλάχιστον παίρναμε καθαρά ρούχα από τους δικούς μας και τους επιστρέφαμε τα λερωμένα για πλύσιμο. Όμως, στα ρούχα αυτά δεν μπορούσαμε να κρύψουμε κάποιο σημείωμα, γιατί ξέραμε ότι τα ψάχνουν καλά πριν τα παραδώσουν. Φυσικά, πού και πού, κάτι τους ξέφευγε.

Έτσι, μια μέρα, σε σακούλα με ρούχα που πήρε ο Παντελής από τους δικούς του υπήρχαν μέσα και πούρα. Ναι, πούρα, τα οποία ο Παντελής μάς μοίρασε και τα καπνίζαμε όλοι μαζί μετά το μεσημεριανό φαγητό. Ένα μεσημέρι λοιπόν, μετά το φαγητό, ενώ καπνίζαμε και οι τρεις τα πούρα του Παντελή κι είχε γίνει το κελί ντουμάνι, ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και εισβάλλει στο κελί ένας ασφαλίτης ουρλιάζοντας: «Τι παριστάνετε ρε εδώ μέσα; Τους Τσε Γκεβάρα;» Και μετά, αρπάξαμε ένα γερό χέρι ξύλο και, φυσικά, κόπηκαν και τα πούρα.

Στην Ασφάλεια στη Μεσογείων, μαζί μου στο ίδιο κελί, όπως ήδη είπα, ήταν ο Παντελής Βούλγαρης και ένας φοιτητής του Πολυτεχνείου ο οποίος λεγόταν Γιώργος Σταυρουλάκης. Τώρα, τι κάναμε τις λεγόμενες «ελεύθερες» ώρες; Τις πρώτες μέρες τίποτα, γιατί εξουθενωμένος από τα όσα υφίστασαι κλείνεσαι στον εαυτό σου. Και το μόνο που θέλεις είναι να οργανώσεις τη σκέψη σου, να καταλάβεις τι γίνεται, τι έχουν στα χέρια τους για σένα και τι όχι, πώς θα χειριστείς το θέμα, και φυσικά, να κοιμηθείς. Να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς και να κερδίσεις δυνάμεις.

Στη συνέχεια, βέβαια, όταν η ανάκριση έχει πλέον τελειώσει, ο «φάκελος έχει κλείσει» και οι ασφαλίτες παύουν να ασχολούνται μαζί σου, τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί, μην ξεχνάς, στην Ασφάλεια μας κράτησαν κάπου τρεις ή τέσσερις μήνες. Όμως, τι μπορείς να κάνεις κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο 4x4, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο; Έτσι, αυτό που κάναμε ήταν να μιλάμε μεταξύ μας και με τα διπλανά κελιά, να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλο, να συγκεντρώνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε πληροφορίες για το τι έχει γίνει και να τις ανταλλάσσουμε με τα άλλα κελιά, είτε με τα χτυπήματα στον τοίχο είτε με σημειώματα που αφήναμε κρυφά στις τουαλέτες, γιατί οι τουαλέτες ήταν κοινές για όλους τους κρατούμενους του ορόφου.

{…}

Τόσα χρόνια μετά, δεν θυμάμαι ούτε καν τα πρόσωπά τους. Εντάξει, ήταν τα λεγόμενα «υψηλά κλιμάκια», ο Μπάμπαλης, ο Μάλλιος, ο Κραβαρίτης, ο Καραπαναγιώτης, που δεν μπορείς να τους ξεχάσεις ποτέ. Αλλά αυτοί, ξέρεις, παραβρίσκονταν στα βασανιστήρια, εκείνοι τα κατηύθυναν, εκείνοι έλεγαν τι να γίνει, εκείνοι έδιναν τον «τόνο» με σκαμπίλια και γροθιές, αλλά για τα υπόλοιπα χρησιμοποιούσαν συνήθως κάποιους πιτσιρικάδες αστυνομικούς, που τους αφιόνιζαν.

Βεβαίως, υπήρχαν και εξαιρέσεις: Σε μένα, για παράδειγμα, σε μια στιγμή της ανάκρισης που με είχαν γυμνό στο πάτωμα και δυο «μικροί» με σήκωναν τραβώντας με από τα γένια και, πριν σταθώ στα πόδια μου, με άφηναν να ξαναπέσω κάτω και ύστερα πάλι από την αρχή, ο Κραβαρίτης ήταν που άρπαξε μια εφημερίδα και έβαλε με αυτή φωτιά στα γεννητικά μου όργανα ουρλιάζοντας: «Τώρα θα σε κάψω ολόκληρο!» Συνήθως όμως κάποιοι πιτσιρικάδες ήταν που έκαναν τη «βρόμικη δουλειά». Κάποιοι πιτσιρικάδες, που στην πλειοψηφία τους μάλιστα έμειναν ανώνυμοι, καθώς δεν μάθαμε ποτέ ούτε καν το μικρό τους όνομα.

Αλλά να σου πω και κάτι. Όλους αυτούς, τους «μικρούς», περισσότερο τους λυπάσαι. Κι αν τότε τους είχαμε κυνηγήσει κι αυτούς, με τις δίκες που έγιναν, ήταν κυρίως για παραδειγματισμό και όχι τόσο για να τιμωρηθεί ο α ή ο β. Είχε, βεβαίως, νόημα κι αυτό, γιατί η προσωπική ευθύνη δεν παραγράφεται, αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν ο παραδειγματισμός. Να ξέρει δηλαδή ο άλλος, σε μια άλλη περίοδο, ότι δεν θα μείνει ατιμώρητος, αν κάνει βασανιστήρια.

Τώρα, πώς θα αντιδρούσα, εάν συναντούσα κάποιον από αυτούς τους πιτσιρικάδες βασανιστές στο δρόμο; Σίγουρα δεν θα τον χτυπούσα ούτε θα τον έβριζα. Πιο πολύ, οίκτο θα ένιωθα γι’ αυτόν, οίκτο για τον εξευτελισμό στον οποίο οδήγησε ο ίδιος τον εαυτό του, αποδεχόμενος το ρόλο του βασανιστή που οι ανώτεροί του του επέβαλαν.

{…}

* Τo απόσπασμα προέρχεται από τη συνέντευξη του Πάνου Παπαδόπουλου που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Λάμπρου Τόκα, Τα παιδιά του Φλεβάρη - Μαρτυρίες συλληφθέντων αγωνιστών 40 χρόνια μετά το χτύπημα στο κλιμάκιο του ΚΚΕ το 1974, εκδόσεις Καστανιώτη 

Read More

Άκουσε τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ η Α. Παπαρήγα και της ήρθε να σπάσει την τηλεόραση

«Η μεν ΝΔ χειραγωγεί και υποτάσσει το λαό, ο δε ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί χίμαιρες, ονειρώξεις και ονειροφαντασιώσεις», υποστήριξε η πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Κατηγόρησε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ότι «καλλιεργείτε στο λαό την έκπτωση των απαιτήσεών του. Ότι πρέπει να αρκείται στα ψίχουλα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δράμα». Μάλιστα ανέφερε ότι το πρωί της ήρθε να σπάσει την τηλεόρασή της επειδή άκουσε τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Χρυσόγονο να λέει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει στέγη σε 20.000 αστέγους και θα κάνει συσσίτια. «Αυτό είναι η έξοδος από την ανθρωπιστική κρίση;», αναρωτήθηκε.

Read More

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟΝ "ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ" ("Ε.Α.") ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ "Ε.Α." ΣΤΟ ΚΚΕ

 H απάντηση του “Εργατικού Αγώνα”, η οποία έχει ως εξής:

ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΚΚΕ;

Ύστερα από την εμφάνιση της «ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ- ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» (ΚΚ-ΕΑ) η ηγεσία του ΚΚΕ -με σημείωμα της Γραμματείας της ΚΕ- θεώρησε απαραίτητο να πάρει θέση γι’ αυτή αυτή την εξέλιξη και να ενημερώσει σχετικά τις κομματικές οργανώσεις και την ΚΝΕ. Το σημείωμα αυτό διέρρευσε πρόσφατα στον Τύπο και δημοσιεύτηκε ολόκληρο στο Ηλεκτρονικό "ΒΗΜΑ". Από εκεί αναδημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα μας ώστε να έχουν πλήρη ενημέρωση οι αναγνώστες μας.  

Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αντέδρασε στην διαρροή γεγονός που επιβεβαιώνει πως το κείμενο που διέρρευσε είναι πραγματικό. Και φυσικά δεν σχολίασε- τουλάχιστον δημόσια, με ευθύ και άμεσο τρόπο- αυτό καθαυτό το θέμα της διαρροής. Δικό της ζήτημα.  

Read More

Η Μικρασιατική Εκστρατεία και το ΚΚΕ

του Γιώργου Πετρόπουλου

Σμύρνη. Πρωτομαγιά[1] του 1919. Ο ελληνικός πληθυσμός ασχολείται αμέριμνος με τις δουλειές του αδυνατώντας να φανταστεί ότι λίγες ώρες αργότερα γεγονότα ιστορικής σημασίας θα συγκλονίσουν την ζωή του. Γύρω στις δυο το μεσημέρι παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα στη Μητρόπολη απ’ όπου κλητήρες αναχωρούν για να ειδοποιήσουν τους δημογέροντες και τους Κοινοτικούς Συμβούλους ότι στις 4 το απόγευμα θα υπάρξει έκτακτη συνεδρίαση.

Όντως περί τις 4 μ.μ. στο Μέγα Συνοδικό της Μητρόπολης έχει συγκεντρωθεί όλη η ελληνική αφρόκρεμα της πόλης. «Ο κόσμος- γράφει ο Μιχαήλ Ροδάς[2]- είχε αντιληφθή ότι κάτι έκτακτον συμβαίνει και ήρχισε να συγκεντρούται εις τον περίβολον της Αγίας Φωτεινής». Η μεγάλη αίθουσα του μητροπολιτικού μεγάρου είχε γεμίσει ασφυκτικά κι όλα ήταν έτοιμα για τη έναρξη της συνεδρίασης που όμως καθυστερούσε διότι δεν είχε φτάσει ακόμη ο Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη Ναύαρχος Ηλ. Μαυρουδής. Όταν έφτασε, λόγω του συγκεντρωμένου πλήθους, μόλις μετά βίας μπήκε στην αίθουσα. Τότε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος ανέβηκε στο βήμα. Ο λόγος απολύτως σαφής δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για παρανοήσεις. Είπε:

Read More

Οι λύκοι και τα…. πρόβατα

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Εφημερίδας ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, το οποίο έχει τίτλο «ΚΚΕ: Λύκοι με προβιά χτυπάνε το κόμμα», η ηγεσία του κόμματος κατεβάζει στις κομματικές οργανώσεις και στην ΚΝΕ σημείωμα για την ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ- ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Η ίδια εφημερίδα, στην ηλεκτρονική της έκδοση δημοσιεύει ολόκληρο το σημείωμα της ηγεσίας. Είναι παρά πολλά τα ερωτήματα που, ευλόγως, προκύπτουν για ένα τέτοιου περιεχομένου σημείωμα -όπου βρίθουν οι συκοφαντίες σε βάρος μας- και φυσικά για την ίδια, αυτή καθαυτή, την διαρροή του στο Συγκρότημα. Επί του παρόντος δεν θα μας απασχολήσουν αυτά. Θα αρκεστούμε, μόνο, στην ενημέρωση των αναγνωστών μας αναδημοσιεύοντας το κείμενο της κομματικής ηγεσίας. Τα links του ΒΗΜΑΤΟΣ τα δίνουμε προς επιβεβαίωση των όσων λέμε. Τα υπόλοιπα εν ευθέτω χρόνω.

Η Συντακτική Επιτροπή του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

***

Γραμματεία της ΚΕ του ΚΚΕ
Ενημερωτικό σημείωμα για τις Κομματικές Οργανώσεις και την ΚΝΕ
Σχετικά με τη δημιουργία πολιτικής κίνησης με το όνομα «Κίνηση κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας».

Read More

«Ραβασάκι» ΚΚΕ προς οργανώσεις ενάντια στον «Εργατικό Αγώνα»

Του Φώτη Παπούλια - Εφημερίδα των Συντακτών 
Με ενημερωτικό σημείωμα, το οποίο «κατεβαίνει» στις κομματικές οργανώσεις και την ΚΝΕ, η γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ βάλλει ευθέως κατά της πολιτικής κίνησης με το όνομα «Κίνηση Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας», η οποία έχει συγκροτηθεί προσφάτως από αποχωρήσαντα και διαγραμμένα μέλη.

Στο τετρασέλιδο «σημείωμα-οδηγία», η γραμματεία του κόμματος επισημαίνει ότι «έχουν πυκνώσει και έγιναν πιο φανερές οι αντιΚΚΕ παρεμβάσεις διάφορων οπορτουνιστικών ομάδων, που επικεντρώνονται ενάντια στην ηγεσία και τη γραμμή του… εκδηλώσεις με ομιλητές διάφορους κατά καιρούς διαγραμμένους από το κόμμα, υπερασπιζόμενοι δήθεν την ιστορία του». Η πολεμική κατά του «Εργατικού Αγώνα», ο οποίος σύμφωνα με το σημείωμα «στοχεύει στον κλονισμό της εμπιστοσύνης μελών και οπαδών στο κόμμα, στο καθοδηγητικό του όργανο και πάνω απ’ όλα στις συλλογικά επεξεργασμένες αποφάσεις του στο πρόγραμμά του», εστιάζει στον χαρακτήρα αυτής της πολιτικής κίνησης.

Read More