Η ενορχηστρωμένη επίθεση των γερμανικών (και όχι μόνο) ΜΜΕ κατά της
κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε στις 31 Ιανουαρίου, μόλις έξι ημέρες μετά
τις εκλογές και μία εβδομάδα πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις στη
Βουλή.
Στις 31 Ιανουαρίου το περιοδικό "Der Spiegel" βγήκε με εξώφυλλο του Αλέξη Τσίπρα και τίτλο: "Der Geisterfahrer", κατά κυριολεξία "ο οδηγός - φάντασμα". Με αυτή την έκφραση (όπως γράφει ο Marco Bascetta σχολιάζοντας το εξώφυλλο στο "Il Manifesto") χαρακτηρίζουν οι Γερμανοί εκείνους τους οδηγούς που μπαίνουν στους αυτοκινητοδρόμους σε αντίθετη κατεύθυνση. Και επειδή μιλάμε για έναν λαό απολύτως σίγουρο για τις πεποιθήσεις του (συμπληρώνει ο Bascetta), ο Geisterfahrer συνεχίζει την πορεία του βλαστημώντας όλους όσοι κινούνται αντίθετα από αυτόν, μέχρις ότου τον σταματήσει η αδιαμφισβήτητη αρχή της τροχαίας.
Από τότε κλιμακώνεται συνεχώς η μιντιακή επίθεση των mainstream media (πρωτοστατούντων του "Der Spiegel" και της "Bild") εναντίον της Ελλάδας, η οποία, έχοντας στο τιμόνι τον Αλέξη Τσίπρα, ταξιδεύει στον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο ενάντια στο ρεύμα, βρίσκοντας υποστηρικτές και μέσα στη χώρα μας.
Στις "αναλύσεις" τους πολλοί δημοσιογράφοι καταφεύγουν ακόμη και στην ψυχιατρική για να αναλύσουν τις θέσεις και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις.
Οι κόκκινες γραμμές, οι ασάφειες και οι αμφισημίες των Ελλήνων διαπραγματευτών (με ιδιαίτερη στοχοποίηση του Βαρουφάκη), σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή του "Der Spiegel" Jan Fleichauser, οφείλονται σε μια ψυχωτική προδιάθεση ενάντια στις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας.
Η "πραγματικότητα", δηλαδή, είναι το Μνημόνιο και όχι οι ανάγκες και το μέλλον του ελληνικού λαού. Και όποιος δεν το βλέπει είναι ψυχικά ασθενής διότι αρνείται να δει την "πραγματικότητα". Άρα, ο Τσίπρας είναι τρελός, ο Βαρουφάκης είναι τρελός, στην Αθήνα υπάρχει μια κυβέρνηση σχιζοφρενών.
Μια παλαβή Αριστερά πλανάται πάνω από την Ευρώπη, όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Πάσχος. Αυτή η ψυχιατρική προσέγγιση είναι αποκαλυπτική. Οι νεοφιλελεύθερες αρχές της οικονομίας δεν είναι μόνο "φυσικός νόμος", αλλά ορίζουν πλέον και τα όρια μεταξύ του "φυσικού" και του "παρά φύσιν". Όποιος ζητεί να επαναδιαπραγματευτεί ένα χρέος το οποίο αδυνατεί να εξυπηρετήσει δεν είναι μόνον αφερέγγυος, αλλά μουρλός.
Όποια αμφισβήτηση των θεσπισμένων κανόνων δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά της ψυχιατρικής. Αν ο ναζισμός (γράφει ο Bascetta) εξηγείται με την τρέλα του Χίτλερ, γιατί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να εξηγηθεί με την τρέλα του Τσίπρα; Μόνο που, αν μπούμε σε αυτό το παιχνίδι της ψυχοπολιτικής, η έκρηξη της κρίσης, η διάρκεια και οι καταστροφικές συνταγές που εφαρμόσθηκαν για την αντιμετώπισή της σίγουρα δεν συνηγορούν υπέρ της διανοητικής υγείας αυτών που τις επέβαλαν.
Αν θέλουμε να αναζητήσουμε "εμμονικούς", αρκεί να ψάξουμε στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες για να τους βρούμε. Για να επιστρέψουμε, όμως, στην πολιτική, είναι σαφές ότι πίσω από τους εμμονικούς των Μνημονίων δεν βρίσκεται μια ομάδα τρελών, αλλά διαυγείς θεματοφύλακες που καθορίζουν ποιο πρέπει να είναι το οικονομικό μοντέλο και οι σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής χωρίς παρεκκλίσεις. Αν τώρα αυτό σημαίνει πως ο κόσμος έχει τρελαθεί, είναι μια άλλη ιστορία.
Στις 31 Ιανουαρίου το περιοδικό "Der Spiegel" βγήκε με εξώφυλλο του Αλέξη Τσίπρα και τίτλο: "Der Geisterfahrer", κατά κυριολεξία "ο οδηγός - φάντασμα". Με αυτή την έκφραση (όπως γράφει ο Marco Bascetta σχολιάζοντας το εξώφυλλο στο "Il Manifesto") χαρακτηρίζουν οι Γερμανοί εκείνους τους οδηγούς που μπαίνουν στους αυτοκινητοδρόμους σε αντίθετη κατεύθυνση. Και επειδή μιλάμε για έναν λαό απολύτως σίγουρο για τις πεποιθήσεις του (συμπληρώνει ο Bascetta), ο Geisterfahrer συνεχίζει την πορεία του βλαστημώντας όλους όσοι κινούνται αντίθετα από αυτόν, μέχρις ότου τον σταματήσει η αδιαμφισβήτητη αρχή της τροχαίας.
Από τότε κλιμακώνεται συνεχώς η μιντιακή επίθεση των mainstream media (πρωτοστατούντων του "Der Spiegel" και της "Bild") εναντίον της Ελλάδας, η οποία, έχοντας στο τιμόνι τον Αλέξη Τσίπρα, ταξιδεύει στον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο ενάντια στο ρεύμα, βρίσκοντας υποστηρικτές και μέσα στη χώρα μας.
Στις "αναλύσεις" τους πολλοί δημοσιογράφοι καταφεύγουν ακόμη και στην ψυχιατρική για να αναλύσουν τις θέσεις και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις.
Οι κόκκινες γραμμές, οι ασάφειες και οι αμφισημίες των Ελλήνων διαπραγματευτών (με ιδιαίτερη στοχοποίηση του Βαρουφάκη), σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή του "Der Spiegel" Jan Fleichauser, οφείλονται σε μια ψυχωτική προδιάθεση ενάντια στις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας.
Η "πραγματικότητα", δηλαδή, είναι το Μνημόνιο και όχι οι ανάγκες και το μέλλον του ελληνικού λαού. Και όποιος δεν το βλέπει είναι ψυχικά ασθενής διότι αρνείται να δει την "πραγματικότητα". Άρα, ο Τσίπρας είναι τρελός, ο Βαρουφάκης είναι τρελός, στην Αθήνα υπάρχει μια κυβέρνηση σχιζοφρενών.
Μια παλαβή Αριστερά πλανάται πάνω από την Ευρώπη, όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Πάσχος. Αυτή η ψυχιατρική προσέγγιση είναι αποκαλυπτική. Οι νεοφιλελεύθερες αρχές της οικονομίας δεν είναι μόνο "φυσικός νόμος", αλλά ορίζουν πλέον και τα όρια μεταξύ του "φυσικού" και του "παρά φύσιν". Όποιος ζητεί να επαναδιαπραγματευτεί ένα χρέος το οποίο αδυνατεί να εξυπηρετήσει δεν είναι μόνον αφερέγγυος, αλλά μουρλός.
Όποια αμφισβήτηση των θεσπισμένων κανόνων δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά της ψυχιατρικής. Αν ο ναζισμός (γράφει ο Bascetta) εξηγείται με την τρέλα του Χίτλερ, γιατί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να εξηγηθεί με την τρέλα του Τσίπρα; Μόνο που, αν μπούμε σε αυτό το παιχνίδι της ψυχοπολιτικής, η έκρηξη της κρίσης, η διάρκεια και οι καταστροφικές συνταγές που εφαρμόσθηκαν για την αντιμετώπισή της σίγουρα δεν συνηγορούν υπέρ της διανοητικής υγείας αυτών που τις επέβαλαν.
Αν θέλουμε να αναζητήσουμε "εμμονικούς", αρκεί να ψάξουμε στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες για να τους βρούμε. Για να επιστρέψουμε, όμως, στην πολιτική, είναι σαφές ότι πίσω από τους εμμονικούς των Μνημονίων δεν βρίσκεται μια ομάδα τρελών, αλλά διαυγείς θεματοφύλακες που καθορίζουν ποιο πρέπει να είναι το οικονομικό μοντέλο και οι σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής χωρίς παρεκκλίσεις. Αν τώρα αυτό σημαίνει πως ο κόσμος έχει τρελαθεί, είναι μια άλλη ιστορία.
