Και οι δυο πλευρές, τόσο η ελληνική, όσο η γερμανική, προτάσσουν την
ηθική διάσταση ενός διλήμματος που είναι και πολιτικό και οικονομικό και
πολιτισμικό. Στο αίτημα αναθεώρησης του προγράμματος (αυτού του
αιματηρού που τρέχει), η ελληνική πλευρά προβάλλει την ανθρωπιστική
επίπτωση των πολιτικών που έχουν επιβληθεί και η γερμανική την ηθική
σημασία της πειθαρχίας.
Για τη γερμανική πολιτική, δεν έχουν σημασία οι ανθρωπιστικές επιπτώσεις, ο οικονομικός ανορθολογισμός και το ατελέσφορο του (μνημονιακού) προγράμματος, όσο η έννοια της πειθαρχίας. Ιδίως απέναντι στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν έχει σημασία καν η πειθαρχία, όσο η συντριπτική συμμόρφωση. Άλλης τάξεως, αλλά όμοιας κατεύθυνσης, επίταση. Και οι δυο παραλλαγές, «πειθαρχία» και «συντριβή», έχουν πολιτική δυναμική και διαμορφώνουν τα κύρια πολιτικά πρωτόκολλα. Διδάσκουν ποιος διοικεί την ευρωπαϊκή «οικογένεια» και πού τίθενται οι όροι ενσώματης συμμετοχής. Δεν υφίσταται ευρωπαϊκή προοπτική μ' αυτούς τους όρους. «Ο ολοκληρωτικός τρόμος χαρακτηρίζεται από δύο βαθιά αντιφατικές όψεις: αναζητεί με εμμονή τη με κάθε τίμημα Ενότητα - με τίμημα εν γένει τον θάνατο του άλλου».
Σ' αυτή τη «συναθροιστική ενότητα», «κάτω από τον ιδεολογικό και φαντασιακό Μονόλιθο, βασιλεύει το Χάος. Οι σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων διαρρηγνύονται εξ αιτίας του άγριου ανταγωνισμού για όλα» γράφει ο Roger Dadoun στο δοκίμιό του « η Βία». Για παράδειγμα, πέρα από αρκετές βόρειες χώρες και η Σλοβακία αντιδρά στην αναθεώρηση του ελληνικού προγράμματος, αφού οι μισθοί και οι συντάξεις στην (βοηθούμενη) Ελλάδα είναι πολύ υψηλότεροι από αυτούς των (βοηθούντων) Σλοβάκων.
Βέβαια η Ε.Ε. στην οποία εντάχθηκε η μικρή χώρα το 2009, περιείχε εγκατεστημένες και ενσωματωμένες και τις όποιες ελληνικές υπεραξίες - την εργασιακή, παραγωγική και γεωπολιτική υπεραξία της Ελλάδας ακόμα και τα κέρδη που εξασφάλιζε στις ευρωπαϊκές τράπεζες η ελληνική δανειοληψία. Η κάθε χώρα που έμπαινε στην Ε.Ε. (φυσικά και η δική μας), ενθυλάκωνε μέρος της υπεραξίας των προηγούμενων χωρών, εισφέροντας βέβαια και η ίδια την ανανεωτική δυναμική (εκτός από το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και την πειθήνια ηγεσία). Και η έννοια της συνοικοδόμησης, περιέχει αυτή την έμμεση αλληλενέργεια . Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για μια περιοχή ολικού ανταγωνισμού.
Το θέμα είναι τώρα, στον πόλεμο τι κάνεις. Ο φορολογικός εξορθολογισμός, οι 100 δόσεις κ.λπ. είναι τολμηρές και λογικές απαντήσεις. Το σθένος και η αίσθηση λογικού ελέγχου της οικονομικής πολιτικής αλλά και η αίσθηση αξιοπρέπειας που αποπνέει η ελληνική πολιτική εκφώνηση, (έστω με μετριασμούς και υποχωρήσεις) είναι επίσης μια μεγάλη πολιτική και συναισθηματική διέξοδος για τη χώρα και τον λαό μας. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Ποιος δεν λουφάρει, αλλά ενσυνείδητα, πληρώνει τις άμεσες υποχρεώσεις του - αυτές τις άδικες που η παλαιά κυβέρνηση θεσμοθέτησε. Πώς δηλαδή, με τη συνέπειά του, δεν κρύβεται πίσω από τον πραγματικά φτωχό και δίνει μικρή πίστωση χρόνου στη νεαρή κυβέρνηση, απαλύνει την «υστέρηση εσόδων», βοηθώντας την ανακατεύθυνση πόρων προς τους πραγματικά αδύνατους. Το ίδιο ισχύει με τους αποταμιευτές, τα κατοχικά σύνδρομα και το κρύψιμο του ψωμιού από τον διπλανό.
Η νεαρή ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη βοήθειας «από τα μέσα» και αυτό θέτει ένα διπλό, κοινό αίτημα. Να μη λουφάρει αυτός που μπορεί να πληρώσει, αλλά και να μην αναπαράγονται οι εκτρωματικές παραεξουσιαστικές αυλές που σύλησαν τη χώρα. Δυστυχώς συμβαίνουν και τα δυο.
Δημήτρης Α. Σεβαστάκης
Για τη γερμανική πολιτική, δεν έχουν σημασία οι ανθρωπιστικές επιπτώσεις, ο οικονομικός ανορθολογισμός και το ατελέσφορο του (μνημονιακού) προγράμματος, όσο η έννοια της πειθαρχίας. Ιδίως απέναντι στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν έχει σημασία καν η πειθαρχία, όσο η συντριπτική συμμόρφωση. Άλλης τάξεως, αλλά όμοιας κατεύθυνσης, επίταση. Και οι δυο παραλλαγές, «πειθαρχία» και «συντριβή», έχουν πολιτική δυναμική και διαμορφώνουν τα κύρια πολιτικά πρωτόκολλα. Διδάσκουν ποιος διοικεί την ευρωπαϊκή «οικογένεια» και πού τίθενται οι όροι ενσώματης συμμετοχής. Δεν υφίσταται ευρωπαϊκή προοπτική μ' αυτούς τους όρους. «Ο ολοκληρωτικός τρόμος χαρακτηρίζεται από δύο βαθιά αντιφατικές όψεις: αναζητεί με εμμονή τη με κάθε τίμημα Ενότητα - με τίμημα εν γένει τον θάνατο του άλλου».
Σ' αυτή τη «συναθροιστική ενότητα», «κάτω από τον ιδεολογικό και φαντασιακό Μονόλιθο, βασιλεύει το Χάος. Οι σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων διαρρηγνύονται εξ αιτίας του άγριου ανταγωνισμού για όλα» γράφει ο Roger Dadoun στο δοκίμιό του « η Βία». Για παράδειγμα, πέρα από αρκετές βόρειες χώρες και η Σλοβακία αντιδρά στην αναθεώρηση του ελληνικού προγράμματος, αφού οι μισθοί και οι συντάξεις στην (βοηθούμενη) Ελλάδα είναι πολύ υψηλότεροι από αυτούς των (βοηθούντων) Σλοβάκων.
Βέβαια η Ε.Ε. στην οποία εντάχθηκε η μικρή χώρα το 2009, περιείχε εγκατεστημένες και ενσωματωμένες και τις όποιες ελληνικές υπεραξίες - την εργασιακή, παραγωγική και γεωπολιτική υπεραξία της Ελλάδας ακόμα και τα κέρδη που εξασφάλιζε στις ευρωπαϊκές τράπεζες η ελληνική δανειοληψία. Η κάθε χώρα που έμπαινε στην Ε.Ε. (φυσικά και η δική μας), ενθυλάκωνε μέρος της υπεραξίας των προηγούμενων χωρών, εισφέροντας βέβαια και η ίδια την ανανεωτική δυναμική (εκτός από το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και την πειθήνια ηγεσία). Και η έννοια της συνοικοδόμησης, περιέχει αυτή την έμμεση αλληλενέργεια . Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για μια περιοχή ολικού ανταγωνισμού.
Το θέμα είναι τώρα, στον πόλεμο τι κάνεις. Ο φορολογικός εξορθολογισμός, οι 100 δόσεις κ.λπ. είναι τολμηρές και λογικές απαντήσεις. Το σθένος και η αίσθηση λογικού ελέγχου της οικονομικής πολιτικής αλλά και η αίσθηση αξιοπρέπειας που αποπνέει η ελληνική πολιτική εκφώνηση, (έστω με μετριασμούς και υποχωρήσεις) είναι επίσης μια μεγάλη πολιτική και συναισθηματική διέξοδος για τη χώρα και τον λαό μας. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Ποιος δεν λουφάρει, αλλά ενσυνείδητα, πληρώνει τις άμεσες υποχρεώσεις του - αυτές τις άδικες που η παλαιά κυβέρνηση θεσμοθέτησε. Πώς δηλαδή, με τη συνέπειά του, δεν κρύβεται πίσω από τον πραγματικά φτωχό και δίνει μικρή πίστωση χρόνου στη νεαρή κυβέρνηση, απαλύνει την «υστέρηση εσόδων», βοηθώντας την ανακατεύθυνση πόρων προς τους πραγματικά αδύνατους. Το ίδιο ισχύει με τους αποταμιευτές, τα κατοχικά σύνδρομα και το κρύψιμο του ψωμιού από τον διπλανό.
Η νεαρή ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη βοήθειας «από τα μέσα» και αυτό θέτει ένα διπλό, κοινό αίτημα. Να μη λουφάρει αυτός που μπορεί να πληρώσει, αλλά και να μην αναπαράγονται οι εκτρωματικές παραεξουσιαστικές αυλές που σύλησαν τη χώρα. Δυστυχώς συμβαίνουν και τα δυο.
Δημήτρης Α. Σεβαστάκης
