του Κωνσταντίνου Πουλή -thepressproject
Θα ξεμπερδεύαμε το 2012 αλλά δεν ξεμπερδέψαμε, θα ήταν τα τελευταία μέτρα αλλά τα τελευταία μέτρα είναι μόνο του νεκροθάφτη και μέχρι τότε πάντα υπάρχουν κι άλλα, θα είχαμε ολοκληρώσει το πρόγραμμα με επιτυχία και θα μας συζητούσαν ως σαξές στόρι κ.ο.κ. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι όλα θα είναι ρόδινα ή έστω ότι οι δανειστές μας υπό την πίεση της σκληρής διαπραγμάτευσης θα δεχθούν ευνοϊκότερους για μας όρους. Όμως ειλικρινά αναρωτιέμαι από πού προκύπτει το προνόμιο της άλλης πλευράς να μπορεί αενάως να επικαλείται ότι δεν πέτυχε καμία πρόβλεψή της αλλά τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα, ενώ οι αντίπαλοί της θα πρέπει να επιτύχουν σε όλους τους στόχους τους ή να σωπάσουν.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει σε εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες, η ζωή έχει χειροτερέψει ήδη πολύ. Η ιδέα ότι η μία πλευρά θα κρίνεται με την ελαστικότητα του «απέτυχα, αλλά να λέτε πάλι καλά που δεν ήρθαν τα ακόμη χειρότερα», ενώ η πρόταση της πίεσης προς τους δανειστές θα κρίνεται σαν μια ζαριά, δεν είναι λογική, συνιστά λαθροχειρία, κοινώς ζαβολιά. Μια ζαβολιά που προϋποθέτει ως σιωπηρή παραδοχή ότι το μόνο που έχει σημασία είναι το ευρώ, πάση θυσία, ο κόσμος να χαλάσει. Και έχει χαλάσει.
Δεν ξέρουμε αν τα πράγματα θα πάνε καλά. Ας μην αποσιωπούμε όμως ότι δεν είχαν πάει καλά ούτε μέχρι τώρα. Τουλάχιστον, αυτή τη στιγμή δεν έχουμε μια πολιτική που διαμορφώνεται επικοινωνιακά από τον Πρετεντέρη που ομολογεί ότι «υπήρξε μια τεράστια εκστρατεία παραπλάνησης της κοινής γνώμης» και τον Άδωνη ή την Σπυράκη που εξηγούσαν ότι γνώριζαν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο αλλά το απέκρυπταν. Ασκείται μια πολιτική που την έχουν επιλέξει οι ψηφοφόροι κόντρα σε όλο το μπλοκ της συστημικής προπαγάνδας.
Ας μην επιμένουν να ρωτούν αν τα πράγματα θα πάνε καλά. Θα πάνε σκατά όπως συνήθως. Υπάρχει όμως η πιθανότητα να πάνε καλύτερα, γιατί σε αντίθεση με προηγουμένως τώρα κάτι διεκδικούμε.
