Κοινωνία. Κίνημα, Κόμμα, Κυβέρνηση, Κράτος, Καθεστώς. Ιδού τα έξι πεδία σχέσεων και σημασιών που διαμορφώνουν το πλαίσιο δράσης της Αριστεράς. Τα πεδία είναι διακριτά: καθένα υπόκειται στους δικούς του προσδιορισμούς και διέπεται από τους δικούς του τρόπους λειτουργίας, κίνησης και μετασχηματισμού. Αλλά ταυτόχρονα αυτά διαπλέκονται με πολλούς κρίκους. Κάθε πεδίο είναι μόνο μερικώς ή σχετικά αυτόνομο ως προς την κοινωνία εν γένει. Ας δούμε κάποιες διασυνδέσεις.
Καθεστώς υπονοεί κυριαρχία, αυτήν του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Η ρήξη με τοΚαθεστώς και η συναφής συνολική αλλαγή της Κοινωνίας είναι πορεία μακράς πνοής που αρχίζει να μετρά με αφετηρία μια μεγάλη πολιτική ανατροπή. Η ανατροπή οδηγεί στον σχηματισμό μιαςΚυβέρνησης με χαρακτηριστικά ριζικά διαφορετικά από εκείνα των προηγουμένων. Πολλά συμπυκνώνονται στον τρόπο διεύθυνσης και λειτουργίας του Κράτους: από αποφασιστικός αρμός αναπαραγωγής του Καθεστώτος, αυτό μετατρέπεται σε μέσο αποδυνάμωσης της αντίστοιχης κυριαρχίας. Μέσα από ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και μεγάλες ή μικρές συγκρούσεις. Με τις αντίστοιχες επιτυχίες πάντοτε επισφαλείς.
Σε συνθήκες μη επαναστατικές, η Κυβέρνηση της ανατροπής προκύπτει από κοινοβουλευτική πλειοψηφία και είναι υποχρεωμένη να κινείται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Το ότι η Κυβέρνηση υπόκειται στο Σύνταγμα ενόσω είναι υπόλογη απέναντι στο σύνολο της χώρας και των κατοίκων της τη φορτίζει με ευρύτατη ευθύνη, προσδίδοντάς της σχετική αυτονομία ως προς το Κόμμα από το οποίο κατά βάσιν προήλθε. Οι σχέσεις Κυβέρνησης και Κόμματος είναι έτσι καταστατικά διαφορετικές από εκείνες μεταξύ κομματικής ηγεσίας και κομματικής βάσης. Το ποιες οφείλουν να είναι παραμένει πεδίο ιστορικού πειραματισμού και ακόμη μείζον ζητούμενο.
Κύρια λειτουργία του Κόμματος είναι να συμπυκνώνει, να ολοκληρώνει και να εκπροσωπεί αιτήματα και δυνάμεις που μπορούν να συντεθούν στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης. Αλλά τέτοια αιτήματα φέρονται κατά κανόνα από διαφορετικά Κινήματα, όπου καθένα διατηρεί τη δική του σχετική αυτονομία. Το Κόμμα οφείλει να σέβεται πλήρως την αυτονομία αυτή, αλλά ταυτόχρονα να συνθέτει αιτήματα και κοινωνικές δυνάμεις σύμφωνα με τη στρατηγική Κυβέρνησης και Κόμματος, υπό τους διαφορετικούς όρους ευθύνης της μιας και του άλλου.
Η σχετική αυτονομία της Κυβέρνησης ως προς το Κόμμα, αλλά και του Κόμματος ως προς τοΚίνημα, δημιουργεί αναπόφευκτα εντάσεις. Η εποικοδομητική άρση των εντάσεων αυτών δεν υπόκειται σε συνταγές. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής ωριμότητας, η οποία δεν δίδεται προκαταβολικά, αλλά κερδίζεται μέσα από κατανόηση των προβλημάτων, σεβασμό στη διαφορετική άποψη, αμοιβαία εμπιστοσύνη και αμφίδρομη καλόπιστη κριτική. Κύριος εχθρός είναι εδώ η καχυποψία. Όπως τροφοδοτείται από έλλειψη αυτοπεποίθησης, αμετροέπεια, φθόνο και ανομολόγητο φόβο.
Γιατρικό είναι τελικά η ίδια η Κοινωνία: ένα αυθεντικό Κίνημα που εμπλέκει την Κοινωνία ολόκληρη απορροφά προσωπικές φιλοδοξίες και φέρνει τον καθένα στα μέτρα του ενόσω συνεγείρει και συναρπάζει όλους μέσα από την έμπνευση που παρέχει και την παραγωγική δύναμη που συνιστά η γνήσια συλλογικότητα.
Και το έβδομο Κ; Ας το αφήσουμε προσωρινά ασχολίαστο. Γιατί είναι αυτό που διέπει και συνενώνει όλα τα παραπάνω. Είναι το Κ του Κομμουνισμού, όπως η ιδέα του έχει ήδη αρχίσει να ανανεώνεται και να εμπλουτίζεται από τη δράση και τη σκέψη αμέτρητα πολλών. Σε ολόκληρο τον κόσμο.
