Τη μια μέρα φεύγει το Μνημόνιο, την άλλη διώχνεται κακήν κακώς το ΔΝΤ, την τρίτη αποχωρεί ολόκληρη η τρόικα. Τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς. Όμως, τόσο πριν όσο
και μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο (αυτή που στα γερμανικά
μίντια πέρασε απαρατήρητη), η κυβερνητική προπαγανδιστική ατζέντα
παραμένει σταθερή σε έναν κοινό παρανομαστή: Οι "μεταρρυθμίσεις" θα
συνεχιστούν. Το τι εννοούν με τον όρο "μεταρρύθμιση" το γνωρίζουμε πια:
συρρίκνωση σε σημείο εξαφάνισης των δημοσίων υπηρεσιών και
ιδιωτικοποιήσεις. Διότι, λένε χρόνια τώρα οι πρόθυμοι αναλυτές, μόνον με
ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια μπορεί να έχουμε αύξηση της
παραγωγικότητας, ανάπτυξη, πλούτο και όλα τα ωραία του κόσμου τούτου...Πρόκειται για έναν από τους ανθεκτικότερους μύθους στη νεοελληνική κοινωνία. Ακούς να το επαναλαμβάνουν κατά κόρον όλοι, ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι, ειδικά όποτε βρίσκονται αντιμέτωποι με τη γραφειοκρατία των (υπόλοιπων) δημοσίων υπηρεσιών. Το λένε και το επαναλαμβάνουν παραβλέποντας με σταθερή συνέπεια τι συμβαίνει στις ιδιωτικές, και ιδιωτικοποιημένες, υπηρεσίες παρ' ότι οι σχετικές εμπειρίες είναι όλο και περισσότερες και αφορούν όλο το φάσμα.
Ας δούμε λοιπόν μια πρόσφατη προσωπική εμπειρία από τον ΟΤΕ, οργανισμό που ελέγχεται όχι από όποιον και όποιον, αλλά από τη γερμανική Deutsche Telekom... Θέλω, λοιπόν, να αλλάξω ρούτερ. Τι λογικότερο από το να απευθυνθώ σε ένα κατάστημα του ΟΤΕ; "Α, όχι εδώ", μου απαντούν, "πρέπει να το παραγγείλετε τηλεφωνικά στο 13888 (πρόκειται για την υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών) και μετά θα το παραλάβετε από ένα κατάστημά μας". Το κάνω. Περιμένω ένα δεκάλεπτο στην αναμονή και τελικά καταφέρνω να κάνω την παραγγελία ανανεώνοντας ταυτόχρονα τη σύμβασή μου. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλιστα, μου προσέφεραν -δωρεάν- ένα ρούτερ συμβατό με ένα νέο πρόγραμμα, το οποίο, επίσης δωρεάν, προωθεί ο Οργανισμός, το ΟΤΕ My WiFi, μέσω του οποίου ο ΟΤΕ θέλει να δημιουργήσει ένα δίκτυο, σε συνεργασία με παγκόσμιο δίκτυο, το οποίο δίνει στους συνδρομητές του "τη δυνατότητα να συνδέονται δωρεάν στο Internet και έξω από το σπίτι τους, χρησιμοποιώντας απλώς τη σύνδεσή τους".
"Μπορώ, να το παραλάβω από το τάδε κατάστημα του ΟΤΕ;", ρωτώ. "Όχι, θα σας το στείλουμε σπίτι" μου απαντούν. Μετά από αρκετή ώρα συμφωνούμε ποια μέρα θα το στείλουν και ποιες ώρες. Αφήνω και το κινητό μου. Έρχεται εκείνη η ημέρα. Περιμένω (4 με 7 το απόγευμα), αλλά τίποτε. Μια ώρα μετά την εκπνοή της προθεσμίας ξανατηλεφωνώ. "Α", μου λένε, "έχει προσδιοριστεί νέα ημερομηνία αποστολής (10 με 1 το μεσημέρι)", μου απαντούν. Μην τα πολυλογούμε, μιας και δεν είχα την ευχέρεια να περιμένω ένα ολόκληρο πρωινό κατέληξα σε ένα κέντρο των ΕΛΤΑ, αρκετά μακριά, για να παραλάβω το δέμα με το ρούτερ που, θυμίζω, ο ΟΤΑ θέλει να προωθήσει με το νέο του πρόγραμμά. Θέλει να το προωθήσει, αλλά αντί να βάλει τα ρούτερ στα καταστήματα καλώντας τους συνδρομητές του να τα παραλάβουν, προτιμά να διαθέτει ένα προϊόν που διαθέτει δωρεάν πληρώνοντας κούριερ (και ταλαιπωρώντας αντικειμενικά τον πελάτη). Όλα αυτά προς δόξαν των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων από μια ναυαρχίδα των ιδιωτικοποιημένων δημοσίων υπηρεσιών.
Ας θυμηθεί ο καθένας μας τις καθημερινές του εμπειρίες από τον ιδιωτικό τομέα. Για να αρχίσουμε να απαντούμε, σε κάθε καθημερινή κουβέντα, στο παραμύθι του Δημοσίου που δεν μπορεί να γίνει αποδοτικό αν δεν ιδιωτικοποιηθεί.
Πηγή Η ΑΥΓΗ