του Αγγελου Μανταδάκη
Υπάρχουν τρεις δρόμοι για να φτάσεις στην εξουσία. Ο ένας είναι να σ' την εκχωρήσουν. Είτε από εμφανή αδυναμία του αντίπαλου να αντιπαρατεθεί και να πείσει την κοινωνία όπως την έπειθε κάποτε είτε από την επίσης εμφανή υπεροχή των δικών σου δυνάμεων που δεν αφήνει περιθώρια άλλης σκέψης στον αντίπαλο.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να την αναλάβεις ως εν δυνάμει καλύτερος διαχειριστής, κάτι που σχετίζεται με την παραπάνω περίπτωση. Το κατεστημένο ανέκαθεν επιδίωκε την ενσωμάτωση του αντιπάλου του στη δική του λογική, έτσι ώστε να εκτονώσει την κοινωνική αντίδραση, να διοχετεύσει σε ήπιους δρόμους την οργή των αδικημένων και να μην επιτρέψει βαθύτερες και ριζοσπαστικές τομές.
Ο τρίτος δρόμος είναι να φτάσεις στην εξουσία με το "σπαθί" σου. Με τον "τσαμπουκά" σου, που λέει και ο λαός. Να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του λαού , να πείσεις με το πρόγραμμά σου και τις θέσεις σου, να προβάλλεις σαν η μία και μοναδική δύναμη που εγγυάται την έξοδο της χώρας από την κρίση με σεβασμό στη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαϊκή κυριαρχία. Να ηγεμονεύσεις ενός μεγάλου ρεύματος αλλαγής. Στην περίπτωση αυτή το εθνικό με το ταξικό στοιχείο ισορροπούν στις αναφορές μας, αφού το ταξικό είναι αλληλένδετο με το πατριωτικό.
Πού θα μπορούσαμε να εντάξουμε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας;
Ποιον από τους τρεις δρόμους θα ακολουθήσουμε ή ήδη ακολουθούμε;
Η απάντηση είναι μάλλον στην τρίτη περίπτωση. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια περίπου είναι μια πραγματική πορεία εν μέσω συμπληγάδων, μια σκληρή δοκιμασία που σε κάθε βήμα της κερδίζεις και μια "οργιά ουρανό για να τον δώσεις" όπως λέει και ο στίχος. Είναι μια ιστορική τομή για την Αριστερά, που αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσου, που πρέπει να ετοιμαστεί για πολύ περισσότερη δουλειά.
Βέβαια το μεγάλο ρεύμα της αλλαγής που θα εξασφαλίζει την κίνηση προς τα εμπρός απουσιάζει χαρακτηριστικά... Για την ώρα η κοινωνία φαίνεται να αναθέτει (ή να αποφασίζει να αναθέσει) την αλλαγή στους... ειδικούς, δηλαδή στα κόμματα. Είναι συντηρητικό αυτό; Τότε θα χαρακτηρίσεις συντηρητικό και το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις προτιμήσεις των πολιτών; Γιατί είναι δύο φαινόμενα που συνυπάρχουν. Η αριστερή στροφή και η λογική της ανάθεσης.
Λέω να αποφύγουμε την ενασχόληση αυτού του είδους, είναι ανεδαφική. Ούτε άλλωστε οι κοινωνίες βαδίζουν προς τις αλλαγές με τον ίδιο προεξαγγελλόμενο και πανομοιότυπο τρόπο.
Η δική μας πορεία, οι δεσμεύσεις μας, ο βαθμός που θα προσπαθούμε να τις τηρήσουμε, η απόρριψη του πειρασμού που σε προκαλεί να λες όλο και λιγότερα για να σου δώσουν... αβάντα... όλα αυτά θα αλλάξουν σύντομα το τοπίο. Η δυναμική των πραγμάτων στις ημέρες μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, αιφνιδιάζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές και μάλιστα αυτοδύναμος. Είναι η αναπόφευκτη αντίδραση της κοινωνίας, όταν ασφυκτιά και ζητάει αλλαγή. Μια τέτοια νίκη θα λειτουργήσει καταλυτικά. Θα φέρει στο προσκήνιο πολλούς από εκείνους που απλώς περιμένουν... Κι αυτό θα ανοίξει τον δρόμο προς τη δημοκρατία.
Υπάρχουν τρεις δρόμοι για να φτάσεις στην εξουσία. Ο ένας είναι να σ' την εκχωρήσουν. Είτε από εμφανή αδυναμία του αντίπαλου να αντιπαρατεθεί και να πείσει την κοινωνία όπως την έπειθε κάποτε είτε από την επίσης εμφανή υπεροχή των δικών σου δυνάμεων που δεν αφήνει περιθώρια άλλης σκέψης στον αντίπαλο.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να την αναλάβεις ως εν δυνάμει καλύτερος διαχειριστής, κάτι που σχετίζεται με την παραπάνω περίπτωση. Το κατεστημένο ανέκαθεν επιδίωκε την ενσωμάτωση του αντιπάλου του στη δική του λογική, έτσι ώστε να εκτονώσει την κοινωνική αντίδραση, να διοχετεύσει σε ήπιους δρόμους την οργή των αδικημένων και να μην επιτρέψει βαθύτερες και ριζοσπαστικές τομές.
Ο τρίτος δρόμος είναι να φτάσεις στην εξουσία με το "σπαθί" σου. Με τον "τσαμπουκά" σου, που λέει και ο λαός. Να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του λαού , να πείσεις με το πρόγραμμά σου και τις θέσεις σου, να προβάλλεις σαν η μία και μοναδική δύναμη που εγγυάται την έξοδο της χώρας από την κρίση με σεβασμό στη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαϊκή κυριαρχία. Να ηγεμονεύσεις ενός μεγάλου ρεύματος αλλαγής. Στην περίπτωση αυτή το εθνικό με το ταξικό στοιχείο ισορροπούν στις αναφορές μας, αφού το ταξικό είναι αλληλένδετο με το πατριωτικό.
Πού θα μπορούσαμε να εντάξουμε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας;
Ποιον από τους τρεις δρόμους θα ακολουθήσουμε ή ήδη ακολουθούμε;
Η απάντηση είναι μάλλον στην τρίτη περίπτωση. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια περίπου είναι μια πραγματική πορεία εν μέσω συμπληγάδων, μια σκληρή δοκιμασία που σε κάθε βήμα της κερδίζεις και μια "οργιά ουρανό για να τον δώσεις" όπως λέει και ο στίχος. Είναι μια ιστορική τομή για την Αριστερά, που αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσου, που πρέπει να ετοιμαστεί για πολύ περισσότερη δουλειά.
Βέβαια το μεγάλο ρεύμα της αλλαγής που θα εξασφαλίζει την κίνηση προς τα εμπρός απουσιάζει χαρακτηριστικά... Για την ώρα η κοινωνία φαίνεται να αναθέτει (ή να αποφασίζει να αναθέσει) την αλλαγή στους... ειδικούς, δηλαδή στα κόμματα. Είναι συντηρητικό αυτό; Τότε θα χαρακτηρίσεις συντηρητικό και το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις προτιμήσεις των πολιτών; Γιατί είναι δύο φαινόμενα που συνυπάρχουν. Η αριστερή στροφή και η λογική της ανάθεσης.
Λέω να αποφύγουμε την ενασχόληση αυτού του είδους, είναι ανεδαφική. Ούτε άλλωστε οι κοινωνίες βαδίζουν προς τις αλλαγές με τον ίδιο προεξαγγελλόμενο και πανομοιότυπο τρόπο.
Η δική μας πορεία, οι δεσμεύσεις μας, ο βαθμός που θα προσπαθούμε να τις τηρήσουμε, η απόρριψη του πειρασμού που σε προκαλεί να λες όλο και λιγότερα για να σου δώσουν... αβάντα... όλα αυτά θα αλλάξουν σύντομα το τοπίο. Η δυναμική των πραγμάτων στις ημέρες μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, αιφνιδιάζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές και μάλιστα αυτοδύναμος. Είναι η αναπόφευκτη αντίδραση της κοινωνίας, όταν ασφυκτιά και ζητάει αλλαγή. Μια τέτοια νίκη θα λειτουργήσει καταλυτικά. Θα φέρει στο προσκήνιο πολλούς από εκείνους που απλώς περιμένουν... Κι αυτό θα ανοίξει τον δρόμο προς τη δημοκρατία.
