Είθισται μετά από μια θητεία σε πρεσβεία του εξωτερικού, οι πρέσβεις να μετατίθενται στην κεντρική υπηρεσία του ΥΠΕΞ στην Αθήνα και να πηγαίνουν στο εξωτερικό αυτοί που ήταν στα κεντρικά και στην συνέχεια να εναλλάσσονται, δηλαδή μια στο εξωτερικό και μια στην Αθήνα . Ο κανόνας αυτός ωστόσο, δεν ισχύει συνήθως για τα «βύσματα» του ΥΠΕΞ που καταφέρνουν να φεύγουν από το ένα πόστο στο εξωτερικό και να πηγαίνουν σε άλλο πόστο στο εξωτερικό, παραλείποντας να περάσουν από την Αθήνα. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι πρέσβεις που απ' ότι διηγούνται διπλωμάτες, έχουν «ξεχαστεί» για χρόνια σε πρωτεύουσες της αρεσκείας τους ή πηγαινοέρχονται συνεχώς σε γειτονικές πρωτεύουσες. Αντιθέτως, υπάρχουν εξαιρετικοί διπλωμάτες που ξεχνιούνται συνεχώς στην κεντρική υπηρεσία της Αθήνας, σε διεκπεραιωτικά πόστα και όταν πρέπει να τους στείλουν κάπου, τους στέλνουν στις πρεσβείες και στα προξενεία των χωρών που δεν θέλει να πάει κανείς.
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι οι πρέσβεις που υπηρετούν στην κεντρική υπηρεσία στην Αθήνα αμείβονται με μισθούς κάτω των 2.000 ευρώ, ενώ όσοι πάνε στα περιζήτητα πόστα του εξωτερικού αμείβονται με περισσότερα από 10.000 ευρώ συν αρκετά προνόμια που απολαμβάνουν όπως π.χ τα δίδακτρα για τη φοίτηση των παιδιών τους κ.α. Οι μισθοί των διπλωματών στις καλές πρεσβείες του εξωτερικού δηλαδή σημαίνει ένα πολύ καλό (και δυσεύρετο) πλέον εισόδημα, για αυτό και γίνονται μεγάλες μάχες για το ποιος θα τις πάρει.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το 2010 και μετά, όλο και περισσότεροι σχολιάζουν ότι η αξιοκρατία έχει πλέον ελάχιστη σχέση με την επιλογή του ποιος θα πάει πού και τι δουλειά μπορεί να κάνει. Όσο για τους διπλωμάτες που τυγχάνει να είναι φίλοι του Ευ.Βενιζέλου, όπως π.χ ο Γιάννης Ριζόπουλος, εντελώς συμπτωματικά πηγαίνουν στις καλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως ο εν λόγω στη Μαδρίτη ή η επίσης φίλη του Μ. Θεοφίλη που πηγαίνει πρέσβειρα στο Παρίσι. Στην περιζήτητη πρεσβεία του Λονδίνου βρίσκεται ο Κ. Μπίκας μετά τη θητεία του στην ΕΥΠ και τον περίεργο ρόλο του στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ενώ στο σημαντικό από πολλές απόψεις Βερολίνο βρίσκεται ο ξάδερφος του πρωθυπουργού Νότης Ζωγράφος.
Ο Θ. Πασσάς που αφήνει το Παρίσι για τη Βυρηττό, ανήκει στους ευνοημένους του περιβάλλοντος του προέδρου της Δημοκρατίας και πρώην υπ. Εξωτερικών, Καρόλου Παπούλια κι έχει τη φήμη του πρέσβη «των σαλονιών». Παρ'ότι αφήνει το Παρίσι για τη δυσκολότερη Βηρυτό, πηγαίνει κι αυτός πάλι στο εξωτερικό χωρίς να επιστρέψει στην Αθήνα.
Ο Δ.Ζώης πηγαίνει από το Αμπού Ντάμπι στο Ριάντ και όπως λένε οι συνάδελφοί του τον θυμούνται να είναι συνεχώς σε κάποια (περιζήτητη) χώρα του κόλπου όπου τα λεφτά είναι πολλά.
Ο Α. Παπασταύρου που πάει από την ΕΕ στο Κάιρο είναι και αυτός από τους φίλους του Β. Βενιζέλου, ενώ η Κατερίνα Μπούρα που φεύγει από τη Βυρηττό και πάει στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη τυγχάνει να είναι ξαδέρφη του Κώστα Μπούρα του διευθυντή του γραφείου του Αντώνη Σαμαρά.
Διπλωμάτης του «βαθέως κράτους του ΥΠΕΞ» θεωρείται και η Κατερίνα Νασίκα που φεύγει από το Νάτο για να πάει στη Στοκχόλμη, ενώ πάντα σε καλές θέσεις βρίσκεται και ο σύζυγός της.
Στην ίδια κατηγορία, των «δικών μας παιδιών» βρίσκεται και ο Ν.Πάζιος που παίρνει την πρεσβεία των Βρυξελλών αλλά και η Ζαγοριανού Πρίφτη, που επιστρέφει στην Αθήνα αλλά αναζητείται μία καλή θέση για να την τοποθετήσουν.
Από τις λίγες περιπτώσεις πρέσβεων που δεν θεωρούνται «βύσματα» αλλά αντιθέτως οι περισσότεροι λένε τα καλύτερα λόγια, είναι αυτή του Δημ.Χρονόπουλου που πηγαίνει στη Λευκωσία. Πρόκειται για έναν διπλωμάτη που ήταν στον πάγο τελευταία αν και όλοι θεωρούν άξιο, ο οποίος μάλιστα πηγαίνει στην Κύπρο σε μια δύσκολη περίοδο που θα χρειαστεί να γίνει σοβαρή δουλειά.
Γιατί υπάρχουν και πρεσβείες στις οποίες οι πρέσβεις δεν έχουν να επιδείξουν κανένα έργο ή δε χρειάζεται να γίνει καμία δουλειά. Αυτοί βέβαια συνήθως είναι αρεστοί, γιατί υπάρχουν και διπλωμάτες οι οποίοι όταν εργάζονται για τα συμφέροντα της χώρας γίνονται ενοχλητικοί και θεωρούνται κι «επικίνδυνοι» για την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Όπως το παράδειγμα διπλωμάτη που ανέλαβε την πρωτοβουλία παράδοσης δωρεάν μαθημάτων της ελληνικής γλώσσας στην χώρα που υπηρετούσε ενοχλώντας τους συμβούλους του υπουργού ή συναδέλφου του που αποκάλυψε παρατυπίες διαφόρων ΜΚΟ, αρνούμενος να κάνει τα στραβά μάτια όπως ήθελε το υπουργείο.
Υπό την αμέριστη εύνοια του Βαγγέλη Βενιζέλου είναι και ο αδελφός της Μιλένας Αποστολάκη, ο διπλωμάτης Μανώλης Αποστολάκης. Ο αδελφός της μάλιστα αποκαλείται στο ΥΠΕΞ από όλους ως «βύσμα», καθώς πάντα λόγω γνωριμιών έπαιρνε τα καλύτερα πόστα για τη σειρά του.
Τα τελευταία χρόνια ήταν στο προξενείο της Νάπολης. Μετά το μνημόνιο που αποφάσισαν να κόψουν τις σπατάλες όμως, το έκλεισαν το προξενείο (μαζί με άλλα) και αντί ο αδελφός Αποστολάκης να επιστρέψει στην Αθήνα, τον μετάθεσαν στην «πηγμένη» (πλην όμως περιζήτητης) πρεσβεία της Ρώμης.
Αλλά η εύνοια δε σταματά εδώ. Ο αδελφός της Μιλένας Αποστολάκη πήρε (με προσωπική παρέμβαση του Βαγγέλη Βενιζέλου λένε οι κακές γλώσσες) την υποτροφία που δίνεται κάθε χρόνο σε ένα διπλωμάτη για το Fletcher school of government (που θέλει συστάσεις από πολιτικούς έτσι κι αλλιώς) στο πανεπιστήμιο Tufts της Βοστώνης. Πληροφορίες από το ΥΠΕΞ αναφέρουν ότι την εν λόγω υποτροφία κυνηγούσαν πολλοί αξιόλογοι διπλωμάτες, αλλά χωρίς ισχυρό μέσο.
Προφανώς όλη η οικογένεια αποδεικνύεται ικανή στην «επιβίωση».
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι οι πρέσβεις που υπηρετούν στην κεντρική υπηρεσία στην Αθήνα αμείβονται με μισθούς κάτω των 2.000 ευρώ, ενώ όσοι πάνε στα περιζήτητα πόστα του εξωτερικού αμείβονται με περισσότερα από 10.000 ευρώ συν αρκετά προνόμια που απολαμβάνουν όπως π.χ τα δίδακτρα για τη φοίτηση των παιδιών τους κ.α. Οι μισθοί των διπλωματών στις καλές πρεσβείες του εξωτερικού δηλαδή σημαίνει ένα πολύ καλό (και δυσεύρετο) πλέον εισόδημα, για αυτό και γίνονται μεγάλες μάχες για το ποιος θα τις πάρει.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το 2010 και μετά, όλο και περισσότεροι σχολιάζουν ότι η αξιοκρατία έχει πλέον ελάχιστη σχέση με την επιλογή του ποιος θα πάει πού και τι δουλειά μπορεί να κάνει. Όσο για τους διπλωμάτες που τυγχάνει να είναι φίλοι του Ευ.Βενιζέλου, όπως π.χ ο Γιάννης Ριζόπουλος, εντελώς συμπτωματικά πηγαίνουν στις καλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως ο εν λόγω στη Μαδρίτη ή η επίσης φίλη του Μ. Θεοφίλη που πηγαίνει πρέσβειρα στο Παρίσι. Στην περιζήτητη πρεσβεία του Λονδίνου βρίσκεται ο Κ. Μπίκας μετά τη θητεία του στην ΕΥΠ και τον περίεργο ρόλο του στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ενώ στο σημαντικό από πολλές απόψεις Βερολίνο βρίσκεται ο ξάδερφος του πρωθυπουργού Νότης Ζωγράφος.
Ο Θ. Πασσάς που αφήνει το Παρίσι για τη Βυρηττό, ανήκει στους ευνοημένους του περιβάλλοντος του προέδρου της Δημοκρατίας και πρώην υπ. Εξωτερικών, Καρόλου Παπούλια κι έχει τη φήμη του πρέσβη «των σαλονιών». Παρ'ότι αφήνει το Παρίσι για τη δυσκολότερη Βηρυτό, πηγαίνει κι αυτός πάλι στο εξωτερικό χωρίς να επιστρέψει στην Αθήνα.
Ο Δ.Ζώης πηγαίνει από το Αμπού Ντάμπι στο Ριάντ και όπως λένε οι συνάδελφοί του τον θυμούνται να είναι συνεχώς σε κάποια (περιζήτητη) χώρα του κόλπου όπου τα λεφτά είναι πολλά.
Ο Α. Παπασταύρου που πάει από την ΕΕ στο Κάιρο είναι και αυτός από τους φίλους του Β. Βενιζέλου, ενώ η Κατερίνα Μπούρα που φεύγει από τη Βυρηττό και πάει στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη τυγχάνει να είναι ξαδέρφη του Κώστα Μπούρα του διευθυντή του γραφείου του Αντώνη Σαμαρά.
Διπλωμάτης του «βαθέως κράτους του ΥΠΕΞ» θεωρείται και η Κατερίνα Νασίκα που φεύγει από το Νάτο για να πάει στη Στοκχόλμη, ενώ πάντα σε καλές θέσεις βρίσκεται και ο σύζυγός της.
Στην ίδια κατηγορία, των «δικών μας παιδιών» βρίσκεται και ο Ν.Πάζιος που παίρνει την πρεσβεία των Βρυξελλών αλλά και η Ζαγοριανού Πρίφτη, που επιστρέφει στην Αθήνα αλλά αναζητείται μία καλή θέση για να την τοποθετήσουν.
Από τις λίγες περιπτώσεις πρέσβεων που δεν θεωρούνται «βύσματα» αλλά αντιθέτως οι περισσότεροι λένε τα καλύτερα λόγια, είναι αυτή του Δημ.Χρονόπουλου που πηγαίνει στη Λευκωσία. Πρόκειται για έναν διπλωμάτη που ήταν στον πάγο τελευταία αν και όλοι θεωρούν άξιο, ο οποίος μάλιστα πηγαίνει στην Κύπρο σε μια δύσκολη περίοδο που θα χρειαστεί να γίνει σοβαρή δουλειά.
Γιατί υπάρχουν και πρεσβείες στις οποίες οι πρέσβεις δεν έχουν να επιδείξουν κανένα έργο ή δε χρειάζεται να γίνει καμία δουλειά. Αυτοί βέβαια συνήθως είναι αρεστοί, γιατί υπάρχουν και διπλωμάτες οι οποίοι όταν εργάζονται για τα συμφέροντα της χώρας γίνονται ενοχλητικοί και θεωρούνται κι «επικίνδυνοι» για την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Όπως το παράδειγμα διπλωμάτη που ανέλαβε την πρωτοβουλία παράδοσης δωρεάν μαθημάτων της ελληνικής γλώσσας στην χώρα που υπηρετούσε ενοχλώντας τους συμβούλους του υπουργού ή συναδέλφου του που αποκάλυψε παρατυπίες διαφόρων ΜΚΟ, αρνούμενος να κάνει τα στραβά μάτια όπως ήθελε το υπουργείο.
Υπό την αμέριστη εύνοια του Βαγγέλη Βενιζέλου είναι και ο αδελφός της Μιλένας Αποστολάκη, ο διπλωμάτης Μανώλης Αποστολάκης. Ο αδελφός της μάλιστα αποκαλείται στο ΥΠΕΞ από όλους ως «βύσμα», καθώς πάντα λόγω γνωριμιών έπαιρνε τα καλύτερα πόστα για τη σειρά του.
Τα τελευταία χρόνια ήταν στο προξενείο της Νάπολης. Μετά το μνημόνιο που αποφάσισαν να κόψουν τις σπατάλες όμως, το έκλεισαν το προξενείο (μαζί με άλλα) και αντί ο αδελφός Αποστολάκης να επιστρέψει στην Αθήνα, τον μετάθεσαν στην «πηγμένη» (πλην όμως περιζήτητης) πρεσβεία της Ρώμης.
Αλλά η εύνοια δε σταματά εδώ. Ο αδελφός της Μιλένας Αποστολάκη πήρε (με προσωπική παρέμβαση του Βαγγέλη Βενιζέλου λένε οι κακές γλώσσες) την υποτροφία που δίνεται κάθε χρόνο σε ένα διπλωμάτη για το Fletcher school of government (που θέλει συστάσεις από πολιτικούς έτσι κι αλλιώς) στο πανεπιστήμιο Tufts της Βοστώνης. Πληροφορίες από το ΥΠΕΞ αναφέρουν ότι την εν λόγω υποτροφία κυνηγούσαν πολλοί αξιόλογοι διπλωμάτες, αλλά χωρίς ισχυρό μέσο.
Προφανώς όλη η οικογένεια αποδεικνύεται ικανή στην «επιβίωση».
