Με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να σηματοδοτεί δυναμική ήττας για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όποτε κι αν γίνουν εκλογές, διατυπώνονται ή διοχετεύονται στον δημόσιο χώρο ευφάνταστα πολιτικά σενάρια. Προχθές, π.χ., ο υπουργός Άμυνας Δημ. Αβραμόπουλος παρουσίασε την πρότασή του για την κυβερνητική συνεργασία όλων των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου. Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι έχουν συνεργαστεί ήδη τρία κόμματα του συνταγματικού τόξου, η πρόταση απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται, δηλαδή, για πρόταση "μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού".
Προφανώς ο κ. Αβραμόπουλος συμμετέχει με τον τρόπο του στην εσωκομματική αγωνία, ενόψει προδιαγεγραμμένης εκλογικής ήττας της Ν.Δ. Ορισμένοι, μάλιστα, διαβλέπουν ότι προσπαθεί να εγγράψει νέα αρχηγική υποθήκη για την επομένη των εκλογών, εκμεταλλευόμενος το "ήπιο πολιτικό προφίλ" του, σε μια συγκυρία κατά την οποία η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει φυγόκεντρες τάσεις στη Ν.Δ.
Η συζήτηση, λοιπόν, για τον "μεγάλο συνασπισμό" έχει απολύτως εσωκομματικό ενδιαφέρον και σκοπιμότητα για τη Ν.Δ. Δεν ανταποκρίνεται στον συσχετισμό δύναμης ούτε στην ανάγκη υπέρβασης της κρίσης με βαθιές ανατροπές. Εγγράφεται στην εναγώνια προσπάθεια να συνεχιστεί το Μνημόνιο και να επιβιώσουν τα κόμματά του. Μπορεί σε άλλες χώρες να λειτούργησε ο "μεγάλος συνασπισμός", αλλά εκεί το πάνω χέρι το έχει η Δεξιά, με τη Σοσιαλδημοκρατία να έχει προσχωρήσει στρατηγικά στη σοσιαλφιλελεύθερη συναίνεση. Η συγκολλητική ύλη του μεγάλου συνασπισμού είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Μικρό αντίγραφο αυτής της συναίνεσης είναι η κυβέρνηση Σαμαρά. Και είδαμε τα χαΐρια...
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε τέτοιες προτάσεις τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Στήριξε και στηρίζει την πολιτική παρέμβασή του στην επιδίωξη να συγκροτηθεί εναλλακτικός συνασπισμός εξουσίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, με κορμό την Αριστερά και σε άμεση πολιτική αντιπαλότητα με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Δεν ενέδωσε τότε στη σαγήνη της εξουσίας, επιτυγχάνοντας να κατοχυρώσει πρωτόγνωρη παρουσία, που έφερε πρώτη για πρώτη φορά την Αριστερά στις ευρωεκλογές. Αυτή η σταθερή επιλογή του δικαιώνεται. Δεν έχει λόγο, λοιπόν, να υποχωρήσει σε διλήμματα που τού θέτουν οι αντίπαλοί του, οι οποίοι μάλιστα είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε πολιτικά αδύναμοι.
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την ελπίδα για τον λαό. Στηρίζεται στην απόρριψη του αμαρτωλού, διεφθαρμένου και καταδικασμένου πολιτικού συστήματος και προσωπικού, το οποίο μπορεί μόνον να ανακυκλώσει την κρίση σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Είναι, λοιπόν, λόγοι ευθύνης πρωτίστως προς την προοπτική της χώρας, αλλά και στοιχειώδης λογική πολιτικής αυτοσυντήρησης της Αριστεράς που καθιστούν τα σενάρια του "μεγάλου συνασπισμού" ευσεβείς πόθους (παραγόντων) του συστήματος.
Πάντως, το κατεστημένο συνεχίζει την πεπατημένη της συμμόρφωσης προς την τρόικα, ενώ επιχειρεί να ανασυστήσει πλευρές του πελατειακού κράτους (χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια της άμεσης ικανοποίησης επιλεκτικά των δικαστικών αποφάσεων για τα μισθολογικά των δικαστών και των ενστόλων), προκαλώντας με την αδίστακτη α λα καρτ ψηφοθηρία του επιπλέον αιτίες κοινωνικής απονομιμοποίησης και πολιτικής αποσταθεροποίησης.
