Η διαρκής και επίμονη αναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη διεύρυνσης της κοινωνικής του βάσης, αλλά και της προγραμματικής συνεργασίας με δυνάμεις του αντιμνημονιακού τόξου, προκάλεσε και πάλι αντιδράσεις, θεμιτές έως και ακατανόητες.
Ο φόβος της νόθευσης του «γνήσιου αριστερού λόγου» υπερισχύει του φόβου της μερικής κοινωνικής απομόνωσης;
Η αυτονόητη απόκριση της ηγεσίας στις απαιτήσεις της ανοργάνωτης εκλογικής βάσης δείχνει δεξιά στροφή;


Οι αντιρρήσεις, όταν ως ενδεχόμενος σύμμαχος ονοματιζόταν και το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, είχαν να κάνουν με τις υπαρκτές αντιθέσεις των δυο κομμάτων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και έντονα κοινωνικά όπως το μεταναστευτικό / προσφυγικό. Το επιχείρημα «πολεμάμε το Μνημόνιο, αφήνουμε τις άλλες διαφορές στην άκρη» δεν φαινόταν να πείθει πολλά στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως καλύπτει όμως τα "πρέπει" του 27%;
Η πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής δείχνει να αναδιατάσσει το εύρος των επιδιωκόμενων συμμαχιών, καθώς τώρα, εκτός των παγίων προσκεκλημένων πλην ακατάδεκτων -όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- αφορά ονομαστικά τη ΔΗΜ.ΑΡ., εφόσον καταλήξει στις θέσεις που ήδη πλειοψηφούν στην Κεντρική της Επιτροπή, αλλά και κάθε άτομο ή ομάδα, ανεξάρτητο βουλευτή ή απλό πολίτη από τον κεντροαριστερό χώρο που εγκαταλείπει το μνημονιακό μπλοκ και τάσσεται υπέρ της ανατροπής της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, όπως δείχνει η πρώτη τους αντίδραση στην πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρνούνται, αλλά κερδίζουν (;) χρόνο παραπέμποντας σε συνέδριό τους.

Πέφτει στο κενό;

Η πρόσκληση λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να πέφτει στο κενό αναφορικά με τους περισσότερους φορείς προς τους οποίους απευθύνεται. Αυτό δεν δείχνει να ενοχλεί κάποιους. Αντιθέτως -και αυτό αποτελεί εικασία-, κοινωνικές ομάδες ή άτομα με πολιτική ή κοινωνική δράση τείνουν ήδη ευήκοον ους. Είναι όμως ευπρόσδεκτοι;
Οι αντιδράσεις στελεχών ή και τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ που διαθέτουν μετρητή αριστεροσύνης μας υπενθυμίζουν ότι το ενιαίο κόμμα ιδρύθηκε μεν, αλλά έχει δρόμο μπροστά του ίσαμε να λειτουργήσει αποδοτικά.
Τα δεδομένα είναι δυο:
ή ο ΣΥΡΙΖΑ «πάει και με τον διάολο» για να απαλλαγεί ο τόπος από την ακροδεξιά κυβέρνηση και να υπάρξει η αντίστροφη πορεία για την κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση με προγραμματικές συγκλίσεις,
ή θα επιμείνει στην άνευ ανταπόκρισης πρόσκληση προς τα λοιπά αριστερά κόμματα αφήνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας στην ακροδεξιά συμμαχία και ωθώντας προς αυτήν αμφιταλαντευόμενους που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά.
Το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας, όσο γοητευτικό κι αν δείχνει, μάλλον δεν είναι της ώρας, ούτε λύνει το ζητούμενο μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, στήριγμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Γιατί, όμως, το ΚΚΕ είναι καλύτερος εν δυνάμει σύμμαχος από ομάδες που βρίσκονται μέσα στη ΔΗΜ.ΑΡ.; Αν μπορεί να συνεργαστεί κάποιος με τον κ. Κουτσούμπα, τότε με ποιον δεν μπορεί να συνεργαστεί; Τα είπαν πολύ καλύτερα στα άρθρα τους στη σελ. 40 της "Αυγής" την Τρίτη, 24 Ιουνίου 2014, οι Σταύρος Καπάκος και Γιώργος Κυρίτσης και την Τετάρτη, 25, ο Δ. Χρήστου (σελ. 30).

Τα λόγια και τα έργα

Το Κέντρο ή η Κεντροαριστερά, ως οργανωμένοι φορείς, έγιναν συχνά, σε κρίσιμες στιγμές, το δεκανίκι της Δεξιάς. Δεν ισχύει ωστόσο το ίδιο για ομάδες ή άτομα με δημοκρατικές αρχές και αντιδεξιές βάσεις.
Ζήσαμε, όμως, και το ανάποδο: στελέχη της Αριστεράς να μεταλλάσσονται σε ακροδεξιούς ή να οχυρώνονται στο ίδιο μετερίζι με αυτούς (π.χ. Χρ. Λαζαρίδης, Θ. Πάγκαλος). Επίσης, είδαμε στον διεθνή χώρο πολιτικές ομάδες ή κόμματα με αριστερή πρόσοψη να ναρκοθετούν μιαν αριστερή πολιτική στροφή, είτε με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις είτε με άκαιρες ενέργειες.
Η κοινωνία, όπως κι ο λαός του οποίου όλοι είναι «οι γνήσιοι εκφραστές», αποτελεί αδιαίρετο σύνολο με εξ ορισμού κατάληξη τα άγια και αδιαπραγμάτευτα της σοσιαλιστικής ορθοδοξίας;
Τότε γιατί πατώνει αυτή η προσφορά των βλοσυρών;
Το κομμάτι της κοινωνίας που βλέπει αριστερά δεν είναι αρνητικό στην αλλαγή, όταν βιώνει τη συνεχή διάψευση των κυβερνητικών εξαγγελιών και την κατεδάφιση των πάντων για να υψωθούν ως υψικάμινοι τα άλλοτε τζάκια (κομματικοί χορηγοί ή νταβατζήδες, όπως προτιμάτε) που έναντι πινακίου φακής θα αποκτούν τη χρήση και εν πολλοίς την κυριότητα δημόσιων παραγωγικών μονάδων.
Το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί -και πρέπει- να φέρει πιο κοντά και εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που τον αντιμετωπίζουν ώς τώρα με επιφύλαξη. Αρκεί οι μονοπωλούντες την αριστεροφροσύνη να τις αφήσουν να πλεύσουν στο κοινό κανάλι.
Οι ευκαιρίες δεν κρατάνε για πάντα, ούτε αφορούν πάντα τους ίδιους...