του Θέμη Δημητρακόπουλου
Στη ΔΗΜΑΡ βρέθηκα από το ξεκίνημά της, τον Ιούνιο του 2010. Είχε προηγηθεί τον Γενάρη η αποχώρησή μου από τους Οικολόγους Πράσινους [στην επιστολή παραίτησής μου, με ημερομηνία 4-1-10 ανέφερα πως το κόμμα αυτό, οι ΟΠ δηλαδή, με τη νοοτροπία και τα πρόσωπα που είχαν επικρατήσει, δεν επρόκειτο να φτάσει καν μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές, πόσο μάλλον να παίξει τον όποιο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κλείνει η παρένθεση].
Μαζί με άλλους δύο τότε συντρόφους, τον Γιάννη Σακιώτη και τον Σάκη Κουρουζίδη, στήσαμε τον Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας. Αρχικά, και χωρίς καμιά παρέμβαση από το κόμμα, ο Τομέας είχε έντονη παρουσία με προοδευτικό πρόσημο σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα, από την Κερατέα και τον πόλεμο των απορριμμάτων μέχρι τα ληγμένα χημικά των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, την πυρηνική ενέργεια και την καταστροφή της Φουκουσίμα μέχρι τις βΑΠΕ και τα δημόσια αγαθά, το γουνεμπόριο και τα δικαιώματα των ζώων κτλ.
Μετά το πρώτο συνέδριο [όπου εκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή, ισοψήφησα για μια θέση στην Εκτελεστική Επιτροπή και αρνήθηκα την κλήρωση παραχωρώντας τη στον ισοψηφήσαντα... Χρ. Χωμενίδη] και την επέλαση των νεοσυντηρητικών «κεντροαριστερών» στο κόμμα, και βεβαίως και στον Τομέα Οικολογίας, προφανώς και διαφοροποιήθηκα έντονα.
Το πώς πολιτεύτηκα από το σημείο αυτό και μετά είναι πιστεύω γνωστό, τόσο από την αρθρογραφία μου στην ΑΥΓΗ και το διαδίκτυο, όσο και από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις μου, μεταξύ άλλων, με τον Γρ. Ψαριανό για τον σεξισμό και τις κολεγιές του με τους Βορίδηδες, τον Γερ. Γεωργάτο για το θέμα που είχε δημιουργηθεί με το DIE LINKE, τον γραμματέα Σπ. Λυκούδη για την πολιτικάντικη στήριξή του στους γουναράδες της Καστοριάς παρά τις αντίθετες αποφάσεις του αρμόδιου Τομέα, μια μόλις βδομάδα πριν τις εκλογές του Μαΐου του '12, (παρεμπιπτόντως, ο Λυκούδης με προσφωνούσε πολύ... συντροφικά στην Κεντρική Επιτροπή: α, καλώς τον ΣΥΡΙΖΑ...) αλλά και με τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος για την απαράδεκτη υποψηφιότητα του αυριανιστή Μάκη Γιομπαζολιά στην Α Αθήνας.
Επίσης είναι γνωστή η αρθρογραφία μου εκείνη την εποχή για την ενότητα της Αριστεράς και για να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ ΔΗΜ.ΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ για ενδεχόμενη συνεργασία.
Ήταν πια φανερό ότι η ΔΗΜ.ΑΡ έπαιρνε άσχημο δρόμο, δρόμο διόλου αριστερό και προοδευτικό, ένα δρόμο που θα οδηγούσε τελικά στην ολέθρια απόφαση για συγκυβέρνηση με τη συντήρηση, δρόμο που δεν με αφορούσε και δεν είχα καμιά πρόθεση να ακολουθήσω.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου του '12, προσωπικά στήριξα και ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έδωσα την παραίτησή μου από τη ΔΗΜ.ΑΡ στη δημοσιότητα τη Δευτέρα, αμέσως μετά τις εκλογές, ακριβώς για να μην ακουστούν τα συνήθη περί «εγκάθετου του ΣΥΡΙΖΑ», βρόμικου παιχνιδιού και τα γνωστά προβοκατόρικα. Στη συνέχεια, μέσω της οικοαριστερής κίνησης που συστήσαμε μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, προσχώρησα στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί δεν επιχαίρω, σήμερα, με την ουσιαστική διάλυση της ΔΗΜ.ΑΡ, διάλυση που σηματοδοτεί η παραίτηση του Φώτη Κουβέλη (ποιος άλλος μπορεί, από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της ΔΗΜ.ΑΡ, να κρατήσει το τιμόνι σε ένα καράβι που βουλιάζει, κι όπου οι μισοί τραβάνε αριστερό κι οι άλλοι μισοί δεξιό κουπί;)
Δεν επιχαίρω ούτε για το άδοξο τέλος της διαδρομής του Φ. Κουβέλη (τα της Προεδρίας της Δημοκρατίας είναι μια άλλη συζήτηση, και πάντως παρηγοριά στον άρρωστο), όχι μόνο γιατί είναι αρχή μου να μην επιτίθεμαι σε έναν πεσμένο άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι «αντίπαλος», αλλά γιατί πιστεύω ότι ο Φ.Κ. απώλεσε μια τεράστια ευκαιρία να πορευτεί παράλληλα με τη ριζοσπαστική αριστερά και να διευκολύνει την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού προς όφελος ολόκληρης της Αριστεράς, και της Ιστορίας της. Και ως συνέπεια πληρώνει τα επίχειρα της αστοχίας και της ατολμίας του, της δίβουλης στάσης του.
Σήμερα, στο πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται, θέλουμε δεν θέλουμε, ένα συγκρουσιακό δίπολο – και όποιος δεν το βλέπει απλώς στρουθοκαμηλίζει:
Από τη μια η νεοσυντηρητική παράταξη, η γνωστή μας παλιά δεξιά και ακροδεξιά συνεπικουρούμενη από τους προσχωρήσαντες "κεντροαριστερούς" με τα όποια φυσιολατρικά ετερώνυμα και παρενδυσίες. Κι από την άλλη, μια ριζοσπαστική Αριστερά που βάλλεται πανταχόθεν, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, από τα αριστερά κι από τα δεξιά, από μιντιακούς θεούς και δαίμονες.
Σε αυτό το πλαίσιο, μια πραγματικά αριστερή, προοδευτική ΔΗΜ.ΑΡ θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο και να γείρει την πλάστιγγα προς τα αριστερά, ανεξάρτητα με τις όποιες διαφοροποιήσεις της στα επί μέρους με τον ΣΥΡΙΖΑ [άλλωστε και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ οι διαφοροποιήσεις είναι όχι μόνο θεμιτές αλλά και επιθυμητές].
Όχι βέβαια η ΔΗΜ.ΑΡ που συγκυβέρνησε με τον Βορίδη και ανέχτηκε τον Μπαλτάκο. Όχι η ΔΗΜ.ΑΡ του Ψαριανού, του Β. Οικονόμου και του Α. Παπαδόπουλου. Όχι η ΔΗΜ.ΑΡ των νεοφιλελεύθερων «κεντροαριστερών». Αλλά μια ΔΗΜ.ΑΡ γνήσια αριστερή και με ξεκάθαρη προσήλωση στην ανατροπή του υφιστάμενου σαθρού πολιτικού σκηνικού και στην αποκάλυψη της νεοσυντηρητικής παρενδυσίας της κίβδηλης σοσιαλδημοκρατίας της ΕΛΙΑΣ του αμοραλιστή Βενιζέλου και των συνοδοιπόρων του.
Όμως όλα δείχνουν ότι η σημερινή ΔΗΜ.ΑΡ δεν έχει πολιτικό μέλλον. Οι μεν θα τραβήξουν κατά δω, οι δε θα τραβήξουν κατά εκεί. Η όποια απόπειρα τεχνητής συγκόλλησης είναι καταδικασμένη σε αποτυχία: δεν γίνεται να συνυπάρξουν τα πρόθυμα στηρίγματα του συστήματος με κάποιους που πραγματικά επιθυμούν έναν άλλο, αριστερό δρόμο, με τις όποιες, θεμιτές, διαφοροποιήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μακάρι να έβρισκε έναν γνήσια αριστερό βηματισμό η ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν φαίνεται πιθανό, αλλά... ας περιμένουμε λίγο ακόμη.
Αν ωστόσο δεν γίνει μπορετό κάτι τέτοιο, εγώ προσωπικά θα καλωσορίσω στον ΣΥΡΙΖΑ αυτούς από τον κόσμο και τα μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς που θα τολμήσουν το βήμα και θα συμπορευτούν στην τελική ευθεία για την οριστική πολιτική σύγκρουση που δεν θα αργήσει.
Ο αριστερός πουριτανισμός στις μέρες μας συνιστά περιττή πολυτέλεια. Κανείς και καμιά δεν περισσεύει. Και κανείς αλάνθαστος, επίσης.
* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της γραμματείας του Τομέα Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ
ΥΣ: ξέρω ότι με αυτά που γράφω θα δυσαρεστήσω, ίσως, τόσο κάποιους παλιούς μου συντρόφους στη ΔΗΜ.ΑΡ όσο και αρκετούς από τους συντρόφους μου στον ΣΥΡΙΖΑ, που απαιτούν μια πιο σκληρή, τιμωρητική σχεδόν στάση απέναντι στους δημαρίτες. Δεν μπορώ όμως να κάνω αλλιώς, γιατί έχω ένα αδιόρθωτο κουσούρι: να είμαι ο εαυτός μου – και να μην το κρύβω ποτέ. Ούτε στη γραφή μου, ούτε στη δράση μου.
Στη ΔΗΜΑΡ βρέθηκα από το ξεκίνημά της, τον Ιούνιο του 2010. Είχε προηγηθεί τον Γενάρη η αποχώρησή μου από τους Οικολόγους Πράσινους [στην επιστολή παραίτησής μου, με ημερομηνία 4-1-10 ανέφερα πως το κόμμα αυτό, οι ΟΠ δηλαδή, με τη νοοτροπία και τα πρόσωπα που είχαν επικρατήσει, δεν επρόκειτο να φτάσει καν μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές, πόσο μάλλον να παίξει τον όποιο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κλείνει η παρένθεση].
Μαζί με άλλους δύο τότε συντρόφους, τον Γιάννη Σακιώτη και τον Σάκη Κουρουζίδη, στήσαμε τον Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας. Αρχικά, και χωρίς καμιά παρέμβαση από το κόμμα, ο Τομέας είχε έντονη παρουσία με προοδευτικό πρόσημο σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα, από την Κερατέα και τον πόλεμο των απορριμμάτων μέχρι τα ληγμένα χημικά των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, την πυρηνική ενέργεια και την καταστροφή της Φουκουσίμα μέχρι τις βΑΠΕ και τα δημόσια αγαθά, το γουνεμπόριο και τα δικαιώματα των ζώων κτλ.
Μετά το πρώτο συνέδριο [όπου εκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή, ισοψήφησα για μια θέση στην Εκτελεστική Επιτροπή και αρνήθηκα την κλήρωση παραχωρώντας τη στον ισοψηφήσαντα... Χρ. Χωμενίδη] και την επέλαση των νεοσυντηρητικών «κεντροαριστερών» στο κόμμα, και βεβαίως και στον Τομέα Οικολογίας, προφανώς και διαφοροποιήθηκα έντονα.
Το πώς πολιτεύτηκα από το σημείο αυτό και μετά είναι πιστεύω γνωστό, τόσο από την αρθρογραφία μου στην ΑΥΓΗ και το διαδίκτυο, όσο και από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις μου, μεταξύ άλλων, με τον Γρ. Ψαριανό για τον σεξισμό και τις κολεγιές του με τους Βορίδηδες, τον Γερ. Γεωργάτο για το θέμα που είχε δημιουργηθεί με το DIE LINKE, τον γραμματέα Σπ. Λυκούδη για την πολιτικάντικη στήριξή του στους γουναράδες της Καστοριάς παρά τις αντίθετες αποφάσεις του αρμόδιου Τομέα, μια μόλις βδομάδα πριν τις εκλογές του Μαΐου του '12, (παρεμπιπτόντως, ο Λυκούδης με προσφωνούσε πολύ... συντροφικά στην Κεντρική Επιτροπή: α, καλώς τον ΣΥΡΙΖΑ...) αλλά και με τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος για την απαράδεκτη υποψηφιότητα του αυριανιστή Μάκη Γιομπαζολιά στην Α Αθήνας.
Επίσης είναι γνωστή η αρθρογραφία μου εκείνη την εποχή για την ενότητα της Αριστεράς και για να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ ΔΗΜ.ΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ για ενδεχόμενη συνεργασία.
Ήταν πια φανερό ότι η ΔΗΜ.ΑΡ έπαιρνε άσχημο δρόμο, δρόμο διόλου αριστερό και προοδευτικό, ένα δρόμο που θα οδηγούσε τελικά στην ολέθρια απόφαση για συγκυβέρνηση με τη συντήρηση, δρόμο που δεν με αφορούσε και δεν είχα καμιά πρόθεση να ακολουθήσω.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου του '12, προσωπικά στήριξα και ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έδωσα την παραίτησή μου από τη ΔΗΜ.ΑΡ στη δημοσιότητα τη Δευτέρα, αμέσως μετά τις εκλογές, ακριβώς για να μην ακουστούν τα συνήθη περί «εγκάθετου του ΣΥΡΙΖΑ», βρόμικου παιχνιδιού και τα γνωστά προβοκατόρικα. Στη συνέχεια, μέσω της οικοαριστερής κίνησης που συστήσαμε μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, προσχώρησα στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί δεν επιχαίρω, σήμερα, με την ουσιαστική διάλυση της ΔΗΜ.ΑΡ, διάλυση που σηματοδοτεί η παραίτηση του Φώτη Κουβέλη (ποιος άλλος μπορεί, από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της ΔΗΜ.ΑΡ, να κρατήσει το τιμόνι σε ένα καράβι που βουλιάζει, κι όπου οι μισοί τραβάνε αριστερό κι οι άλλοι μισοί δεξιό κουπί;)
Δεν επιχαίρω ούτε για το άδοξο τέλος της διαδρομής του Φ. Κουβέλη (τα της Προεδρίας της Δημοκρατίας είναι μια άλλη συζήτηση, και πάντως παρηγοριά στον άρρωστο), όχι μόνο γιατί είναι αρχή μου να μην επιτίθεμαι σε έναν πεσμένο άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι «αντίπαλος», αλλά γιατί πιστεύω ότι ο Φ.Κ. απώλεσε μια τεράστια ευκαιρία να πορευτεί παράλληλα με τη ριζοσπαστική αριστερά και να διευκολύνει την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού προς όφελος ολόκληρης της Αριστεράς, και της Ιστορίας της. Και ως συνέπεια πληρώνει τα επίχειρα της αστοχίας και της ατολμίας του, της δίβουλης στάσης του.
Σήμερα, στο πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται, θέλουμε δεν θέλουμε, ένα συγκρουσιακό δίπολο – και όποιος δεν το βλέπει απλώς στρουθοκαμηλίζει:
Από τη μια η νεοσυντηρητική παράταξη, η γνωστή μας παλιά δεξιά και ακροδεξιά συνεπικουρούμενη από τους προσχωρήσαντες "κεντροαριστερούς" με τα όποια φυσιολατρικά ετερώνυμα και παρενδυσίες. Κι από την άλλη, μια ριζοσπαστική Αριστερά που βάλλεται πανταχόθεν, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, από τα αριστερά κι από τα δεξιά, από μιντιακούς θεούς και δαίμονες.
Σε αυτό το πλαίσιο, μια πραγματικά αριστερή, προοδευτική ΔΗΜ.ΑΡ θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο και να γείρει την πλάστιγγα προς τα αριστερά, ανεξάρτητα με τις όποιες διαφοροποιήσεις της στα επί μέρους με τον ΣΥΡΙΖΑ [άλλωστε και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ οι διαφοροποιήσεις είναι όχι μόνο θεμιτές αλλά και επιθυμητές].
Όχι βέβαια η ΔΗΜ.ΑΡ που συγκυβέρνησε με τον Βορίδη και ανέχτηκε τον Μπαλτάκο. Όχι η ΔΗΜ.ΑΡ του Ψαριανού, του Β. Οικονόμου και του Α. Παπαδόπουλου. Όχι η ΔΗΜ.ΑΡ των νεοφιλελεύθερων «κεντροαριστερών». Αλλά μια ΔΗΜ.ΑΡ γνήσια αριστερή και με ξεκάθαρη προσήλωση στην ανατροπή του υφιστάμενου σαθρού πολιτικού σκηνικού και στην αποκάλυψη της νεοσυντηρητικής παρενδυσίας της κίβδηλης σοσιαλδημοκρατίας της ΕΛΙΑΣ του αμοραλιστή Βενιζέλου και των συνοδοιπόρων του.
Όμως όλα δείχνουν ότι η σημερινή ΔΗΜ.ΑΡ δεν έχει πολιτικό μέλλον. Οι μεν θα τραβήξουν κατά δω, οι δε θα τραβήξουν κατά εκεί. Η όποια απόπειρα τεχνητής συγκόλλησης είναι καταδικασμένη σε αποτυχία: δεν γίνεται να συνυπάρξουν τα πρόθυμα στηρίγματα του συστήματος με κάποιους που πραγματικά επιθυμούν έναν άλλο, αριστερό δρόμο, με τις όποιες, θεμιτές, διαφοροποιήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μακάρι να έβρισκε έναν γνήσια αριστερό βηματισμό η ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν φαίνεται πιθανό, αλλά... ας περιμένουμε λίγο ακόμη.
Αν ωστόσο δεν γίνει μπορετό κάτι τέτοιο, εγώ προσωπικά θα καλωσορίσω στον ΣΥΡΙΖΑ αυτούς από τον κόσμο και τα μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς που θα τολμήσουν το βήμα και θα συμπορευτούν στην τελική ευθεία για την οριστική πολιτική σύγκρουση που δεν θα αργήσει.
Ο αριστερός πουριτανισμός στις μέρες μας συνιστά περιττή πολυτέλεια. Κανείς και καμιά δεν περισσεύει. Και κανείς αλάνθαστος, επίσης.
* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι μέλος της γραμματείας του Τομέα Οικολογίας και Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ
ΥΣ: ξέρω ότι με αυτά που γράφω θα δυσαρεστήσω, ίσως, τόσο κάποιους παλιούς μου συντρόφους στη ΔΗΜ.ΑΡ όσο και αρκετούς από τους συντρόφους μου στον ΣΥΡΙΖΑ, που απαιτούν μια πιο σκληρή, τιμωρητική σχεδόν στάση απέναντι στους δημαρίτες. Δεν μπορώ όμως να κάνω αλλιώς, γιατί έχω ένα αδιόρθωτο κουσούρι: να είμαι ο εαυτός μου – και να μην το κρύβω ποτέ. Ούτε στη γραφή μου, ούτε στη δράση μου.
