Ο προαναγγελθείς θάνατος της «Ελιάς», από την επίθεση του Δάκου με το όνομα Βαγγέλης συντελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ήταν τόσο στέρεο το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο αυτού του φορέα, όπως και του συνολικού εγχειρήματος της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» που ένα διαδικαστικό τερτίπι του παράσιτου που λέγεται δάκος, ήταν ικανό να καταστρέψει τα όνειρα για την συγκρότηση του.
Είναι, νομίζω, περισσότερο από σαφές πως σχήματα με τόσο θολό πολιτικό περιεχόμενο , δεν μπορούν να επιβιώσουν στο πολιτικό σκηνικό που καθορίζεται από τα ζέοντα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου.
Σε μία χώρα και σε ένα λαό που υποφέρει από την φτώχεια, από την υπερφορολόγηση, την ανεργία και τις διαρκείς αυτοκτονίες, δεν μπορείς να αναφέρεσαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα, δεν μπορείς, σε όλους αυτούς να απευθύνεσαι με όλα τα παλιά υλικά που έχουν ακέραια την ευθύνη για αυτή την κατάντια και κυρίως να εξομοιώνεις, για λόγους συγκεκριμένων πολιτικών και προσωπικών δεσμεύσεων τους φορείς αυτής της πολιτικής (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) με αυτούς που την αντιμάχονται (ΣΥΡΙΖΑ), όσες διαφωνίες και ενστάσεις και αν έχεις με τους δεύτερους.
Τότε στα πλαίσια αυτού του ιδεολογικού και πολιτικού αχταρμά, καθίστασαι ευάλωτος και άρα εύκολα αναλώσιμος, στα τερτίπια του κάθε δάκου – πολιτικάντη με προφανή σκοτεινό ρόλο στην πρόσφατη διαδρομή της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου.
Τα πράγματα νομίζω όμως πως δεν είναι έτσι απλά, αν μάλιστα αρχίσει κάποιος, εγώ το κάνω, να σκέφτεται και λίγο ανάποδα, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την συγκυρία και το χρόνο κατά τον οποίο συμβαίνουν διάφορα γεγονότα. Έτσι είναι φανερό αλλά και παράξενο μαζί που μια ακριβώς μέρα μετά την ολοκλήρωση του προαναγγελθέντος θανάτου της «ελιάς», βγήκε στην δημοσιότητα η ίδρυση του κόμματος του κου Θεοδωράκη, που προσπαθεί να απευθυνθεί και πάλι στην ίδια κάστα στελεχών, στα ίδια παλιά υλικά του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, σε αυτή την πιο φιλελεύθερη οπτική της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Λες και κάποιο κέντρο εξαντλεί ένα ένα τα σενάρια του, σενάρια που μόνο ένα σκοπό έχουν: να περιορίσουν την ρήξη με τις ασκούμενες πολιτικές, να απομειώσουν το εύρος της ανατροπής τους, τελικά να βάλουν φρένο στην προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης της χώρας.
Με την έννοια αυτή τόσο οι φωνές της αντιπαλότητας, στην επιλογή της ηγεσίας των 58, από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της πολιτικής του μνημονίου, όσο και η ανακοίνωση του κόμματος του κου Θεοδωράκη αποτελούν την εναλλαγή των σεναρίων του παραπάνω κέντρου και αποδεικνύουν ότι το περίφημο «ρεύμα» του ενδιάμεσου χώρου, είναι μια φούσκα, ένα πρόσχημα, ή μάλλον επιδιώκει, χωρίς επιτυχία, να γίνει ένα ανάχωμα.
Εντύπωση μου προκαλεί ο ανενδοίαστος τρόπος με τον οποίον προωθείται ο νέος
σχηματισμός, «το ποτάμι», όχι γιατί δεν είναι σωστό να προωθούνται, εν
γένει, διάφορες συλλογικότητες, δεν μπορώ όμως να φανταστώ ποια είναι
αυτή η συλλογικότητα, τι κοινά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά
μπορούν να εμπνεύσουν τα λυρικά, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αφηγήματα
του εμπνευστή του ποταμιού, που μάλλον ως «ποδονίφτη» το βλέπω να
εξελίσσεται, για το ξέπλυμα των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων
πολιτικών. Ποιος έφταιξε για την σημερινή κατάσταση, ποιος θα μας βγάλει
από αυτήν, με ποιες πολιτικές, σε ποια προοπτική; Καμία απάντηση.
Πιθανόν για τον δημοσιογράφο να αρκεί μια απλή, αλλά προκαθορισμένη με
παραγγελία των εξωθεσμικών κέντρων αφήγηση, αλλά για την κοινωνία αυτό
δεν είναι αρκετό.Στην άλλη πλευρά του ποταμού φαίνεται πως δικαιώνεται ο κος Κουβέλης από το ναυάγιο και την ξήρανση της «ελιάς», μόνο που πρέπει να ξέρει και ο ίδιος πως το πολιτικό παιχνίδι
δεν παίζεται με όρους κρυφών χαρτιών ή κρυφών επιχειρημάτων, αλλά με
καθαρούς όρους. Μπορεί να μην είχε καμία εμπιστοσύνη στον Βενιζέλο,
ποιος μπορεί να έχει άλλωστε, ιδιαίτερα μετά το άδειασμα του στην
υπόθεση της ΕΡΤ, αλλά αυτό έπρεπε να διατυπωθεί σαφώς.Το πρόβλημα βέβαια τώρα με την ΔΗΜΑΡ, που μετά τις τελευταίες εξελίξεις φαίνεται πως θα αποτελέσει τον ποιο αξιόπιστο πόλο της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής στην Ελλάδα, είναι πως θα απολέσει πλήρως κάθε σχέση με τον ιστορικό της χώρο, εκτός από το πεδίο της πολιτικής, και στο πεδίο της φυσικής παρουσίας, έχοντας πλημμυριστεί από στελέχη προερχόμενα από το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Ποιος άραγε φαντάζεται ότι με τον σταυρό δεν θα εκλεγεί ο κος Χριστοδουλάκης ή η κα Κοππά αλλά ο κος Χατζησωκράτης, ή ποιος πιστεύει ότι στην Κόρινθο δεν θα επικρατήσει ο κος Μπεγλίτης σε βάρος του όποιου τοπικού κομματικού στελέχους, ή ακόμα πώς θα κερδίσει κος Σκοπούλης στα Γιάννενα τον κο Οικονόμου, δεδομένων τόσο της αναγνωρισιμότητας όσο και των μηχανισμών που έχουν όλοι οι εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι.
Σε σχέση με την ΔΗΜΑΡ και τους εκ του ΠΑΣΟΚ προερχομένους μένει να απαντηθεί ένα σοβαρό ερώτημα, πως και με ποιο τρόπο θα υποστηρίξει, τώρα που έχει κατακλυστεί από τους …προερχόμενους, την καταγγελία που τόσο καιρό κάνει σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ για την υποτιθέμενη ΠΑΣΟΚΟΠΟΙΗΣΗ του; Εδώ λοιπόν και για την ΔΗΜΑΡ αρχίζουν τα δύσκολα, αυτά για τα οποία είναι εύκολο να τα εκφωνείς στην τηλεόραση, αλλά πολύ δύσκολο να πείθεις τους πολίτες.
Σε όσους προερχόμαστε από την ιστορική πηγή της ανανεωτικής αριστεράς, όλος αυτός ο μεταμορφισμός προκαλεί, και προκαλεί γιατί γίνεται, πλαστά, στο όνομα της. Σήμερα δεδομένων των πολιτικών προσεγγίσεων και των επιλογών στο πεδίο της προοπτικής φαντάζει, ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το γνήσιο συνεχιστή αυτής της ιστορικής πορείας και όχι βέβαια όσοι διαγκωνίζονται για την αμφιλεγόμενη κεντροαριστερά και την αποδοχή τους από το Ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω για μια ακόμα φορά πως τα διλλήματα που διαμορφώνει η σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα είναι πολύ καθαρά και γι αυτό απαιτούν γνήσιες και καθαρές απαντήσεις, για να πάψουν τα επαγγελματικά γραφεία των λογής σεναριογράφων να αποτελούν τον κόμβο της πολιτικής και να σταματήσουν οι λογής λογής Πρετεντέρηδες να θεωρούν πως μπορεί να διαμορφώνουν το πολιτικό παιχνίδι στην χώρα μας που γι αυτούς είναι ακόμα ένα παιχνίδι δουλικότητας και διαπλοκής.
* Ανδρέας Νεφελούδης, μέλος της γραμματείας της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ.
