Δεν ζήτησε συγγνώμη μόνο για τα γερμανικά εγκλήματα στην περίοδο της Κατοχής ο Γερμανός πρόεδρος. Ζήτησε συγγνώμη και γιατί η επίσημη Γερμανία δεν είχε αναγνωρίσει έως τώρα αυτά τα εγκλήματα. Και εκπλήρωσε έτσι, όπως λέγεται κατά κόρον, μια ηθική υποχρέωση της χώρας του. Επιτέλους το γερμανικό κράτος αναλαμβάνει τις ευθύνες του για όσα φρικώδη και καταστροφικά διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα τότε στην Ελλάδα.

Πρόκειται για θλιβερή ιστορία, αν το καλοσκεφτείς. Πώς τόσα χρόνια η Γερμανία δεν καταδέχτηκε, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, δεν εξαναγκάστηκε έστω να παραδεχτεί το έγκλημα; Πώς υπήρξαμε σύμμαχοι, εταίροι, φίλοι και συνοδοιπόροι με κείνους που δεν θεώρησαν ζήτημα άξιο μιας συγγνώμης τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τις κατεστραμμένες υποδομές, τα αναγκαστικά δάνεια, την ερήμωση; Και πώς οι "δικοί μας" αποδέχτηκαν μια τέτοια περιφρόνηση προς νεκρούς και ζώντες;


Προφανώς η αμετανόητη αυτή γερμανική στάση εξηγείται από τη διεθνή κατάσταση, τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά και την ελληνική στάση όλα αυτά τα χρόνια -μέχρι τουλάχιστον το 1989. Αυτοί στρατηγικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ κι εμείς υπηρετικό προσωπικό. Αυτοί -οι ηττημένοι!- οικονομικά πανίσχυροι κι εμείς -οι νικητές!- μετανάστες στη χώρα τους. Να έρχεται ο δήμιος Μέρτεν στην Ελλάδα σαν νοικοκύρης, να συλλαμβάνεται για την εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, να καταδικάζεται, αλλά να εκδίδεται στη Γερμανία με απαίτησή της. Και να απελευθερώνεται επί γερμανικού εδάφους!
Γιατί τα σκαλίζουμε όλα αυτά; Μα γιατί με τη δουλική συμπεριφορά της όλα αυτά τα χρόνια η επίσημη Ελλάδα πέτυχε το ακατόρθωτο -εκείνο που καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν πέτυχε: Να μην αναγνωρίζουν επί εβδομήντα και πάνω χρόνια οι Γερμανοί ούτε τα εγκλήματα που διέπραξαν εδώ. Και φυσικά να μην συζητούν καν για το κατοχικό δάνειο, για τις πολεμικές αποζημιώσεις, για την ανάγκη να πληρώσουν ένα μέρος τουλάχιστον από τη ζημιά που προκάλεσαν. Όπως έκαναν με όλες τις κατεχόμενες χώρες -εκτός από την πρόθυμη Ελλάδα.
Μπορεί να υπάρξει ένα χρήσιμο συμπέρασμα από αυτή τη διαδρομή. Τίποτε καλό δεν πρόκειται να βγει και με τη σημερινή πολιτική του καλού μαθητή. Ούτε για την αποτροπή της σύγχρονης τραγωδίας, που φέρει γερμανική υπογραφή, ούτε για τα παλιά χρωστούμενα. Εκτός ίσως από κάποια νέα συγγνώμη για τη νέα καταστροφή μετά από εβδομήντα χρόνια...