Δεν ήταν τοξότης (22 Νοεμβρίου - 21Δεκεμβρίου!), όμως σημάδεψε πολλά. Κι ακόμη, έδωσε μια σημαντική «πάσα» στην ευρεία Αριστερά, για να «σουτάρει» σε διάφορα ιδεολογικά γκολπόστ...
Τι θα μπορούσε να πει αυτή η τελευταία; Μα φυσικά το ότι η επίθεση εναντίον εμβληματικών πλουτοκρατών, πολιτικών του κατεστημένου, νεοταξιτών πρακτόρων κ.λπ., μέσα σε ένα περιβάλλον σχετικής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, δεν τρομοκρατεί, δεν αποσταθεροποιεί, δεν παραδειγματίζει, δεν συνεισφέρει κάποιο υγιές πρότυπο πολιτικού μαχητή. Αντιθέτως, λανσάρει ένα είδος μεταμοντέρνου Ζορό, που ερεθίζει τα ενδημικά ηρωολατρικά στοιχεία της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα απομυζά αξία από τους αναρίθμητους «μικρούς ήρωες» της ζωής.


Οι Ζορό φοβίζουν ελάχιστα και πολύ περισσότερο παράγουν προσχήματα. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επικαλούνται αυτούς για να επιδοθούν σε πρακτικές πολιτικών αντιποίνων και για να επιτεθούν στο δικαίωμα του λαού στην αυτοάμυνα, εν ονόματι της άρνησης της βίας. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και οι παραστεκάμενοί τους -μηδέ της καθωσπρεπικής Αριστεράς εξαιρουμένης- καμώνονται ότι αγνοούν το άρθρο 120 του Συντάγματος του 1975, συνέχεια του διάσημου άρθρου 114, που ονομάτισε μια ολόκληρη γενιά. Κι ακόμη σημαντικότερο: στην προσπάθειά τους να οδηγήσουν τους λαούς στη σφαγή σα να μην τρέχει τίποτε, εξοβελίζουν την ιστορική πείρα των αγώνων που έγιναν εναντίον της βίας - πώς αλλιώς, παρά με τη βία!
Η βία είναι η μαμή της Ιστορίας -έλεγε ο Κάρολος-, όμως η καισαρική τομή της δημοκρατίας είναι προτιμότερη! Η βία της 17 Νοέμβρη συνέβαλε στον εμβολιασμό, παρά στην αποδυνάμωση του συστήματος. Ακόμη συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός αριστερού μιλιταντισμού - που απομονώνει τους στρατευμένους και μονοκαλλιεργημένους αγωνιστές από την υπόλοιπη κοινωνία. Ο Αριστερός κοσμοκαλόγερος αδυνατεί να αποτελέσει πρότυπο για τον άνθρωπο που θέλει εδώ και τώρα ζωή στη θέση της επιβίωσης.

Καλύτερα, όμως, τα λέει το ποίημα του Μπρεχτ: «Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής / που όλο πλήθαινε στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων / μερικοί από εμάς αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα / να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές / για χιόνια πάνω στη σκεπή, για γυναίκες, για τ' άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι / για της σάρκας τις αισθήσεις, για όλα όσα κάνουνε τον άνθρωπο απαλό και ανθρώπινο. / Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή / Δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, μπλεγμένοι στα γρανάζια της πολιτικής...».

Αν ήμουν Λιβάνης στη θέση του Λιβάνη, θα εξέδιδα το έργο του Κουφοντίνα... Εδώ ο Ηλιού προλόγιζε, το 1961, το πρωτοεκδιδόμενο στα ελληνικά βιβλίο του Χίτλερ ο «Αγών μου»: Προς τι η καραντίνα για ένα βιβλίο που συνεισφέρει στην κοινωνική αυτογνωσία;