Του Θανάση Καρτερού
Στον Αργύρη Ντινόπουλο,
που η παρουσία του κοσμεί το ελληνικό κοινοβούλιο, ου μην και τη Νέα
Δημοκρατία, δεν άρεσαν χθες, σε μια συζήτηση σε τηλεοπτικό κανάλι, όσα
έλεγε ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης. Τίποτε το πιο φυσικό, κυρίως για έναν άνθρωπο ψυλλιασμένο
όπως ο Αργύρης, που όχι μόνο παίζει την πολιτική οικονομία και την
πολιτική σκέτη στα δάχτυλα, αλλά είναι εις θέσιν και να διακρίνει τον
εχθρικό δάκτυλο απ' όπου κι αν προέρχεται. Και να θέτει τον δικό του
δάκτυλο επί τον τύπον των ψύλλων -ψυλλιασμένος γαρ.
Εξεμάνη λοιπόν. Αντί όμως να κάνει φύλλο φτερό τις απόψεις του εναγομένου, προτίμησε να περάσει γενεές δεκατέσσερις τον ίδιο. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο εν λόγω Αργύρης δεν είναι σαν κάτι δεξιές φτερούδες -είναι να πούμε βαρέων βαρών. Και βαρύς και μάγκας και λίγα λέμε. Μπαρουφάκη τον ανέβαζε και Μπαρουφάκη τον κατέβαζε τον άφρονα, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν έχει πρόβλημα να τον αποκαλεί έτσι και μπροστά του. Ευτυχώς που ο υβριζόμενος ήταν μπροστά του μόνο τηλεφωνικώς, γιατί αλλιώς ίσως έτρωγε και καμιά δεξιά ξανάστροφη.
Αν σκεφτούμε ότι ο ίδιος Αργύρης έχει αποκαλέσει στο παρελθόν τον Τσίπρα αδελφάκι του Τόμσεν, έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά του χαβιαριού -χωρίς να διευκρινίσει αν εννοεί το μαύρο- και έχει εν γένει αποτολμήσει πολλά άλλα παρόμοια, τότε καταλαβαίνουμε πόσο αστόχαστα συμπέρανε ο στιχουργός ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν και απόδειξη ο Αργύρης. Ο οποίος προφανέστατα με τον λόγο, τη στάση, το ήθος, και τον σεβασμό στις αντίθετες απόψεις δείχνει τι σημαίνει είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω.
Το όλον του μάλιστα απογειώνει και τον διάλογο. Μπορείς ας πούμε, αντιγράφοντας από τα δικά του πολιτιστικά αφιερώματα, να του πεις: Α ρε Αργύρη δεν είσαι παρά ένας αμόρφωτος ψευτόμαγκας, που βρίζεις για να σε προσέχουν τα κανάλια, γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο άξιο προσοχής να δείξεις για να εξασφαλίσεις το πολιτικό σου μεροκάματο και το βουλευτικό σου χαβιάρι, κατακαημένε. Και να τα πεις όλα αυτά χωρίς καμιά συνέπεια, διότι τα λες μπροστά του. Και ο Αργύρης, όπως έδειξε και με τον Βαρουφάκη, το κατά πρόσωπο βρισίδι το θεωρεί γενναιότητα και μαγκιά...
Εξεμάνη λοιπόν. Αντί όμως να κάνει φύλλο φτερό τις απόψεις του εναγομένου, προτίμησε να περάσει γενεές δεκατέσσερις τον ίδιο. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο εν λόγω Αργύρης δεν είναι σαν κάτι δεξιές φτερούδες -είναι να πούμε βαρέων βαρών. Και βαρύς και μάγκας και λίγα λέμε. Μπαρουφάκη τον ανέβαζε και Μπαρουφάκη τον κατέβαζε τον άφρονα, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν έχει πρόβλημα να τον αποκαλεί έτσι και μπροστά του. Ευτυχώς που ο υβριζόμενος ήταν μπροστά του μόνο τηλεφωνικώς, γιατί αλλιώς ίσως έτρωγε και καμιά δεξιά ξανάστροφη.
Αν σκεφτούμε ότι ο ίδιος Αργύρης έχει αποκαλέσει στο παρελθόν τον Τσίπρα αδελφάκι του Τόμσεν, έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά του χαβιαριού -χωρίς να διευκρινίσει αν εννοεί το μαύρο- και έχει εν γένει αποτολμήσει πολλά άλλα παρόμοια, τότε καταλαβαίνουμε πόσο αστόχαστα συμπέρανε ο στιχουργός ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν και απόδειξη ο Αργύρης. Ο οποίος προφανέστατα με τον λόγο, τη στάση, το ήθος, και τον σεβασμό στις αντίθετες απόψεις δείχνει τι σημαίνει είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω.
Το όλον του μάλιστα απογειώνει και τον διάλογο. Μπορείς ας πούμε, αντιγράφοντας από τα δικά του πολιτιστικά αφιερώματα, να του πεις: Α ρε Αργύρη δεν είσαι παρά ένας αμόρφωτος ψευτόμαγκας, που βρίζεις για να σε προσέχουν τα κανάλια, γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο άξιο προσοχής να δείξεις για να εξασφαλίσεις το πολιτικό σου μεροκάματο και το βουλευτικό σου χαβιάρι, κατακαημένε. Και να τα πεις όλα αυτά χωρίς καμιά συνέπεια, διότι τα λες μπροστά του. Και ο Αργύρης, όπως έδειξε και με τον Βαρουφάκη, το κατά πρόσωπο βρισίδι το θεωρεί γενναιότητα και μαγκιά...