Τους λόγους που οδήγησαν στον κατακερματισμό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και
εκείνους που καθιστούν καταδικασμένη a priori τη συζήτηση για την
Κεντροαριστερά, εξηγεί με ψύχραιμη ματιά και τη νηφαλιότητα που
εξασφαλίζει η εξ επιλογής αποστασιοποίηση, η πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ
Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.
«Ο κατακερματισμός του χώρου του ΠΑΣΟΚ είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής του μετάλλαξης και της συνακόλουθης διάρρηξης των σχέσεών του με τις λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζε», λέει, στέλνοντας σαφές μήνυμα σε διαφόρους «του σημερινού κατ’ όνομα μόνο ΠΑΣΟΚ», να αφήσουν τη λοιδορία, καθώς «δεν φεύγει κανείς από τον πολιτικό χώρο που πίστεψε και ταύτισε τη ζωή του εύκολα και χωρίς κόστος. Το κάνει όταν πλέον αισθάνεται ότι αυτός πλέον δεν τον εκφράζει, και στην ουσία δεν υφίσταται. Υφίστανται όμως οι χιλιάδες πολίτες και τα στελέχη που αγωνίστηκαν και τον πίστεψαν, υφίστανται οι ιδέες και η ανάγκη έκφρασής τους».
Και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου μιλά δια ιδίας πείρας, παρατηρώντας πως το σημερινό διακύβευμα είναι «μία νέα δημοκρατική και κοινωνική Αλλαγή και η συγκρότηση ενός προγραμματικού μετώπου των δημοκρατών, σοσιαλιστικών, αριστερών δυνάμεων που πιστεύουν σε αυτήν».
Όσο για την … «Ελιά», χωρίς να την κατονομάσει και μιλώντας μόνο για την συζήτηση για τη λεγόμενη Κεντροαριστερά, εξηγεί πως είναι εξαρχής καταδικασμένη παρά την μεγάλη στήριξη που έλαβε σε επικοινωνιακό επίπεδο, γιατί «οριοθετείται με όρους πολιτικής γεωγραφίας, ευκαιριακών και μεταβαλλόμενων προσωπικών συμμαχιών και εκλογικού οργανωτισμού», λειτουργώντας τελικά είτε ως νομιμοποίηση της συγκυβέρνησης, είτε ως εν δυνάμει μελλοντικό στήριγμα παρόμοιων σχημάτων.
Απάντηση, άραγε, να … υπάρχει;
«Ο κατακερματισμός του χώρου του ΠΑΣΟΚ είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής του μετάλλαξης και της συνακόλουθης διάρρηξης των σχέσεών του με τις λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζε», λέει, στέλνοντας σαφές μήνυμα σε διαφόρους «του σημερινού κατ’ όνομα μόνο ΠΑΣΟΚ», να αφήσουν τη λοιδορία, καθώς «δεν φεύγει κανείς από τον πολιτικό χώρο που πίστεψε και ταύτισε τη ζωή του εύκολα και χωρίς κόστος. Το κάνει όταν πλέον αισθάνεται ότι αυτός πλέον δεν τον εκφράζει, και στην ουσία δεν υφίσταται. Υφίστανται όμως οι χιλιάδες πολίτες και τα στελέχη που αγωνίστηκαν και τον πίστεψαν, υφίστανται οι ιδέες και η ανάγκη έκφρασής τους».
Και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου μιλά δια ιδίας πείρας, παρατηρώντας πως το σημερινό διακύβευμα είναι «μία νέα δημοκρατική και κοινωνική Αλλαγή και η συγκρότηση ενός προγραμματικού μετώπου των δημοκρατών, σοσιαλιστικών, αριστερών δυνάμεων που πιστεύουν σε αυτήν».
Όσο για την … «Ελιά», χωρίς να την κατονομάσει και μιλώντας μόνο για την συζήτηση για τη λεγόμενη Κεντροαριστερά, εξηγεί πως είναι εξαρχής καταδικασμένη παρά την μεγάλη στήριξη που έλαβε σε επικοινωνιακό επίπεδο, γιατί «οριοθετείται με όρους πολιτικής γεωγραφίας, ευκαιριακών και μεταβαλλόμενων προσωπικών συμμαχιών και εκλογικού οργανωτισμού», λειτουργώντας τελικά είτε ως νομιμοποίηση της συγκυβέρνησης, είτε ως εν δυνάμει μελλοντικό στήριγμα παρόμοιων σχημάτων.
Απάντηση, άραγε, να … υπάρχει;