Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας επίμονης
προσπάθειας από πλευράς του διαπλεκόμενου πολιτικο-οικονομικο-εκδοτικού
κατεστημένου, προκειμένου να αποφευχθεί το... αναπόφευκτο. Ο μεγάλος
εφιάλτης του κυρίαρχου συστήματος έχει σήμερα ονοματεπώνυμο. Η ιδέα και
μόνο της ανατροπής του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού που θα επιφέρει η
αναμενόμενη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί δέος στα συμφέροντα
που λυμαίνονται την Ελλάδα.
Η επιλογή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει εξαντλήσει τη δυναμική και τα όριά της. Το πέραν της δεξιάς κοινωνικό σώμα που παραδοσιακά ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ, γαλουχημένο με αντιδεξιά αντανακλαστικά, εμπνευσμένο από κοινωνικές ευαισθησίες και διαπνεόμενο από δημοκρατικές πεποιθήσεις, έχει απογοητευτεί κι έχει εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε τίποτε δεν θυμίζει την πάλαι ποτέ σοσιαλιστική δημοκρατική παράταξη. Η σύμπλευση με τη δεξιά και η πιστή εξυπηρέτηση του μνημονίου αλλά και των εγχώριων συμφερόντων, η... οσφυοκαμπτική στάση απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές και η πλήρης υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ατζέντας, αποτελούν κόκκινη γραμμή και συνιστούν casus belli για το κεντροαριστερό εκλογικό σώμα, το οποίο βρίσκει σήμερα πολιτικό καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως πρώτο ανάχωμα για τη συγκράτηση των κεντροαριστερών ψηφοφόρων επινοήθηκε η Ελιά. Αντιγράφοντας το ιταλικό παράδειγμα και με έντονες αναφορές στην ελληνική παράδοση, η Ελιά ενσάρκωσε τις ελπίδες για την ανάσχεση της επικίνδυνης αιμορραγίας προς τα αριστερά. Όμως οι... βαθειές ρίζες του κεντροαριστερού πολιτικού προσωπικού στο κυρίαρχο, όσο και υπεύθυνο για τη σημερινή καταστροφή, πολιτικό σύστημα λειτούργησαν αρνητικά. Το κοινωνικό σώμα αποστρέφεται όλους αυτούς που ενώ συμμετείχαν στο πάρτυ της δημόσιας ζωής και ευθύνονται για τη σημερινή κρίση, παρουσιάζονται σήμερα ως σωτήρες και παίρνουν θέση και για την επόμενη ημέρα. Ο... δάκος της κοινωνικής αντίδρασης φάνηκε πιο ανθεκτικός από το τεχνητό μπόλιασμα κι έτσι η Ελιά ξεράθηκε πριν προλάβει να δώσει καρπούς...
Όπως είναι γνωστό όπου υπάρχει φτώχεια, ιδεών εν προκειμένω, εκεί εμφανίζεται και γκρίνια. Έτσι ο χώρος της κεντροαριστεράς, δηλητηριασμένος από τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και στερημένος από την αριστερή προοπτική, άρχισε να σπαράσσεται από γκρίνια και διχόνοια. Το σύστημα ανησυχεί, γιατί γνωρίζει ότι αν συνθλιβεί ο ένας κυβερνητικός εταίρος, απειλείται άμεσα η συνοχή της συγκυβέρνησης.
Η επόμενη κίνηση έπρεπε λοιπόν να είναι πιο επιθετική. Το... νέο κόμμα ετοιμάστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αφού δεν του χρειάστηκαν ούτε επεξεργασμένες προγραμματικές θέσεις, ούτε πολιτικός σχεδιασμός, ούτε καν σαφής ιδεολογικός προσανατολισμός. Με μόνο εφόδιο την επικοινωνιακή επένδυση, το Ποτάμι δικαίωσε από την πρώτη στιγμή τη θολερότητα των ποταμίσιων νερών. Οι πρώτες δηλώσεις του γνωστού τηλεοπτικού αστέρα και φερόμενου ως ηγέτη του Ποταμιού, ότι κλέβει ιδέες και από την αριστερά και από τη δεξιά, τοποθετούν το νέο κόμμα στο... θολό χώρο του απολίτικου και του αποιδεολογικοποιημένου. Όπως και οι διαβεβαιώσεις του ότι σύντομα θα γίνει κόμμα εξουσίας, αν διαβαστούν σωστά, αποκαλύπτουν τη συγγένειά του με την πραγματική εξουσία, με το κυρίαρχο δηλαδή κατεστημένο.
Όμως η επιστήμη της ροής των ποταμών έχει τους δικούς της ξεχωριστούς νόμους και κανόνες, που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι γνωστοί σε όσους πλέουν στον αφρό των τηλεοπτικών καναλιών. Πρώτα γιατί όταν το ποτάμι δεν έρχεται από τα βουνά, αλλά πηγάζει από... λεκανοπέδια, τότε τα νερά του είναι μολυσμένα, καθώς τροφοδοτούνται από στραγγιστικά δίκτυα και αποχετευτικά... κανάλια. Δεύτερον γιατί τα φερτά υλικά που μεταφέρουν τα ποτάμια, απειλούν με φράξιμο τη ροή τους στα κατάντι. Κι από τα ονόματα που μεταφέρει μαζί του το συγκεκριμένο Ποτάμι, τα περισσότερα με φερτές ύλες του συστήματος μοιάζουν. Κι ακόμη τα ποτάμια στην Ελλάδα υφίστανται το νόμο της εποχικότητας της ροής τους. Που σημαίνει ότι το ξαφνικό δημοσκοπικό φούσκωμα του Ποταμιού, μάλλον πρόσκαιρο και εποχιακό θα αποδειχθεί.
Η σημερινή εποχή απαιτεί καθαρές πολιτικές λύσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Κι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται αγωνιστές που να δίνουν τη μάχη της αντίστασης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Όχι σωτήρες του... γλυκού νερού!
Το μόνο ποτάμι που μεταφέρει καθαρές ιδέες γιατί πηγάζει από τα όρη της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι το ποτάμι της λαικής οργής, το ποτάμι που δεν θα σταματήσει να φουσκώνει γιατί αντλεί από την αστείρευτη πηγή της κοινωνικής δυσαρέσκειας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Και που με τα ορμητικά νερά του έρχεται να συμπαρασύρει την κόπρο του Αυγεία.
Το ξέρουν και γι αυτό φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ...
* Γιάννης Α. Μυλόπουλος, Πρύτανης ΑΠΘ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Καθώς μια αριστερή πολιτική αλλαγή, ακριβώς επειδή δεν θα περιλαμβάνει
στη νέα τάξη πραγμάτων τα πολιτικά δεκανίκια των διαχρονικών εργολάβων
της πολιτικής και οικονομικής ζωής, απειλεί να ανατρέψει το κυρίαρχο
status quo, την εγκατεστημένη δηλαδή εδώ και δεκαετίες ισορροπία
δυνάμεων. Με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί το σύστημα.
Κι αυτό με τη σειρά
του αντιδρά και επιστρατεύει όλη την επινοητικότητα και την ευελιξία
του, αναζητώντας αποτελεσματικά αναχώματα.
Η επιλογή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει εξαντλήσει τη δυναμική και τα όριά της. Το πέραν της δεξιάς κοινωνικό σώμα που παραδοσιακά ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ, γαλουχημένο με αντιδεξιά αντανακλαστικά, εμπνευσμένο από κοινωνικές ευαισθησίες και διαπνεόμενο από δημοκρατικές πεποιθήσεις, έχει απογοητευτεί κι έχει εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε τίποτε δεν θυμίζει την πάλαι ποτέ σοσιαλιστική δημοκρατική παράταξη. Η σύμπλευση με τη δεξιά και η πιστή εξυπηρέτηση του μνημονίου αλλά και των εγχώριων συμφερόντων, η... οσφυοκαμπτική στάση απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές και η πλήρης υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ατζέντας, αποτελούν κόκκινη γραμμή και συνιστούν casus belli για το κεντροαριστερό εκλογικό σώμα, το οποίο βρίσκει σήμερα πολιτικό καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως πρώτο ανάχωμα για τη συγκράτηση των κεντροαριστερών ψηφοφόρων επινοήθηκε η Ελιά. Αντιγράφοντας το ιταλικό παράδειγμα και με έντονες αναφορές στην ελληνική παράδοση, η Ελιά ενσάρκωσε τις ελπίδες για την ανάσχεση της επικίνδυνης αιμορραγίας προς τα αριστερά. Όμως οι... βαθειές ρίζες του κεντροαριστερού πολιτικού προσωπικού στο κυρίαρχο, όσο και υπεύθυνο για τη σημερινή καταστροφή, πολιτικό σύστημα λειτούργησαν αρνητικά. Το κοινωνικό σώμα αποστρέφεται όλους αυτούς που ενώ συμμετείχαν στο πάρτυ της δημόσιας ζωής και ευθύνονται για τη σημερινή κρίση, παρουσιάζονται σήμερα ως σωτήρες και παίρνουν θέση και για την επόμενη ημέρα. Ο... δάκος της κοινωνικής αντίδρασης φάνηκε πιο ανθεκτικός από το τεχνητό μπόλιασμα κι έτσι η Ελιά ξεράθηκε πριν προλάβει να δώσει καρπούς...
Όπως είναι γνωστό όπου υπάρχει φτώχεια, ιδεών εν προκειμένω, εκεί εμφανίζεται και γκρίνια. Έτσι ο χώρος της κεντροαριστεράς, δηλητηριασμένος από τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και στερημένος από την αριστερή προοπτική, άρχισε να σπαράσσεται από γκρίνια και διχόνοια. Το σύστημα ανησυχεί, γιατί γνωρίζει ότι αν συνθλιβεί ο ένας κυβερνητικός εταίρος, απειλείται άμεσα η συνοχή της συγκυβέρνησης.
Η επόμενη κίνηση έπρεπε λοιπόν να είναι πιο επιθετική. Το... νέο κόμμα ετοιμάστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αφού δεν του χρειάστηκαν ούτε επεξεργασμένες προγραμματικές θέσεις, ούτε πολιτικός σχεδιασμός, ούτε καν σαφής ιδεολογικός προσανατολισμός. Με μόνο εφόδιο την επικοινωνιακή επένδυση, το Ποτάμι δικαίωσε από την πρώτη στιγμή τη θολερότητα των ποταμίσιων νερών. Οι πρώτες δηλώσεις του γνωστού τηλεοπτικού αστέρα και φερόμενου ως ηγέτη του Ποταμιού, ότι κλέβει ιδέες και από την αριστερά και από τη δεξιά, τοποθετούν το νέο κόμμα στο... θολό χώρο του απολίτικου και του αποιδεολογικοποιημένου. Όπως και οι διαβεβαιώσεις του ότι σύντομα θα γίνει κόμμα εξουσίας, αν διαβαστούν σωστά, αποκαλύπτουν τη συγγένειά του με την πραγματική εξουσία, με το κυρίαρχο δηλαδή κατεστημένο.
Όμως η επιστήμη της ροής των ποταμών έχει τους δικούς της ξεχωριστούς νόμους και κανόνες, που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι γνωστοί σε όσους πλέουν στον αφρό των τηλεοπτικών καναλιών. Πρώτα γιατί όταν το ποτάμι δεν έρχεται από τα βουνά, αλλά πηγάζει από... λεκανοπέδια, τότε τα νερά του είναι μολυσμένα, καθώς τροφοδοτούνται από στραγγιστικά δίκτυα και αποχετευτικά... κανάλια. Δεύτερον γιατί τα φερτά υλικά που μεταφέρουν τα ποτάμια, απειλούν με φράξιμο τη ροή τους στα κατάντι. Κι από τα ονόματα που μεταφέρει μαζί του το συγκεκριμένο Ποτάμι, τα περισσότερα με φερτές ύλες του συστήματος μοιάζουν. Κι ακόμη τα ποτάμια στην Ελλάδα υφίστανται το νόμο της εποχικότητας της ροής τους. Που σημαίνει ότι το ξαφνικό δημοσκοπικό φούσκωμα του Ποταμιού, μάλλον πρόσκαιρο και εποχιακό θα αποδειχθεί.
Η σημερινή εποχή απαιτεί καθαρές πολιτικές λύσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Κι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται αγωνιστές που να δίνουν τη μάχη της αντίστασης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Όχι σωτήρες του... γλυκού νερού!
Το μόνο ποτάμι που μεταφέρει καθαρές ιδέες γιατί πηγάζει από τα όρη της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι το ποτάμι της λαικής οργής, το ποτάμι που δεν θα σταματήσει να φουσκώνει γιατί αντλεί από την αστείρευτη πηγή της κοινωνικής δυσαρέσκειας απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Και που με τα ορμητικά νερά του έρχεται να συμπαρασύρει την κόπρο του Αυγεία.
Το ξέρουν και γι αυτό φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ...
* Γιάννης Α. Μυλόπουλος, Πρύτανης ΑΠΘ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
