Προσερχόμαστε στις πιο κρίσιμες μεταπολιτευτικές εκλογές. Τριπλές εκλογές, όπου ορθώς δίνουμε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις ευρωεκλογές, λόγω του καταλυτικού ρόλου τους για την πορεία της χώρας αλλά και της Ευρώπης. Η καθοριστική σημασία των περιφερειακών εκλογών αλλά και η ιδιαίτερα σημαντική θεσμική και πολιτική παράμετρος των νέων περιφερειακών και δημοτικών αρχών, στα επίδικα και τις κοινωνικοπολιτικές συγκρούσεις της μετεκλογικής περιόδου των βουλευτικών, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, έχουν περιγραφεί επαρκώς σε κείμενα και αποφάσεις του Τμήματος Αυτοδιοίκησης και της Κεντρικής Επιτροπής. Ομόφωνα έχουμε αποτυπώσει διαδικασίες και στοχεύσεις.
Όμως το έχουμε ξαναπεί, το μόνο σίγουρο στην καθ' ημάς Αριστερά, σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν πρόκειται να πλήξουν ποτέ οι ασχολούμενοι μαζί μας στην κοινωνία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Παροιμιώδεις έχουν μείνει άλλωστε οι «συγκρούσεις» μας για τα αυτοδιοικητικά από «αρχαιοτάτων χρόνων», τόσο έντονες που είχαν αναγκάσει τον, πιο μορφωμένο και ετοιμόλογο Αριστερό πολιτικό, Ηλία Ηλιού να αναφωνήσει (για την ΕΔΑ) ότι «το κόμμα στις δημοτικές εκλογές πρέπει να διαλύεται τρεις μήνες πριν και να επανασυντίθεται αμέσως μετά το πέρας τους».

Αναμφίβολα, η σημερινή κατάστασή μας είναι σαφώς καλύτερη. Θέλετε η αίσθηση της ιστορικής πρόκλησης της διακυβέρνησης, θέλετε η καταστροφική για την κοινωνία μνημονιακή πολιτική ατζέντα; Έχουν προσδώσει σε ένα κόμμα ριζοσπαστικής, κινηματικής και πολιτικής λειτουργίας στοιχεία «βίαιης ωρίμανσης».


Είναι γνωστό σε όλους βέβαια ότι όταν ωριμάζεις βίαια, μπορείς να παρουσιάσεις και σημάδια αλλοίωσης, που πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα και αποφασιστικά, για να μη σε «χαλάσουν».
Διαβάζω αναλύσεις και «αναλύσεις» για την πρόταση, τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων περιφερειαρχών και δήμαρχου Αθήνας, άλλες καλοπροαίρετες και άλλες χολερικές. Οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς δεν με απασχολούν εδώ, γιατί η ανυποληψία τους, στον ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό χυλό, μεγεθύνεται ραγδαία. Μια βόλτα στους «καφενέδες ανά την επικράτεια» το επιβεβαιώνει άμεσα.
Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την υπερψήφιση της συνολικής πρότασης, ως μέλος της ΚΠΕ, θα αποπειραθώ να απαντήσω σε κάποιες από αυτές. Πρώτη διαπίστωση, επειδή κανένας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια στην κωλότσεπη, οφείλουμε να μην δαιμονοποιούμε την κριτική της εκάστοτε μειοψηφίας, παρά το όποιο «βεβαρημένο» παρελθόν της.

Τι συνέβη λοιπόν

Έχοντας αργήσει δραματικά στην κατάληξη κεντρικών υποψηφιοτήτων, από αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες, οδηγηθήκαμε στο όχι επιθυμητό αποτέλεσμα που βιώσαμε.
Αμφιβολία μέχρι προχθές, το πότε και με ποιο εκλογικό σύστημα θα γίνουν και πόσες εκλογές, αν πέσει ή αν διατηρηθεί η κυβέρνηση. Μέσα σε εντελώς πρωτόγνωρες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, με αμήχανη και οργισμένη κοινωνία και ένα κόμμα, ιστορικό παράδοξο για το πολιτικό μέγεθός μας, υβρίδιο μιας μελλοντικής Αριστεράς με μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη, σε διαδικασία «βίαιης ωρίμανσης» συνιστωσών και ένα πολιτικό προσωπικό πολύ υψηλών προδιαγραφών στην πρώτη γραμμή, με έντονες αποκλίσεις πολιτικών ικανοτήτων στα ενδιάμεσα και με ένα απόθεμα τεράστιων δυνατοτήτων στον κοινωνικό του περίγυρο.
Μια πραγματικότητα με ενδογενείς αντινομίες που αντιμετωπίζουμε και ξεπερνάμε, πολύ πιο ικανοποιητικά απ' ότι, τουλάχιστον, προσωπικά φανταζόμουν.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και στη σχεδόν καθολική αποδοχή των 11 εκ των 13 περιφερειαρχών και της υποψηφιότητας στον Δήμο Αθήνας.
Συμφωνώντας, σε πολλές περιπτώσεις, με τη ρήση του Μιτεράν ότι πολιτική επιτυχία είναι η επιτυχής διαχείριση των συμβόλων, είναι προφανής ο ισχυρός συμβολισμός της «ενιαίας πρότασης» του «κόμματος των συνιστωσών». Μιας πρότασης που σηματοδοτούσε επαρκώς το πολύπλευρο πολιτικό άνοιγμα που απαιτείται για να μπορέσει να σταθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και προς τα «δεξιά» (Καρυπίδης, Μπενέτος, Βουδούρης), και προς τα «αριστερά» (Κυρίτση), αλλά με κορμό, ραχοκοκαλιά της, το κομματικό στελεχικό δυναμικό της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κινηθεί και κινείται με άξονα δύο αρνήσεις, στο σύνδρομο του ακανθόχοιρου σε ό,τι τον πλησιάζει και στη μετατροπή του σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ του κάθε διαπλεκόμενου πολιτικού και μιντιακού στελέχους του καταρρέοντος σκηνικού.
Το επιτυγχάνει κατά τεκμήριο, παρά τα θρυλούμενα, χωρίς βεβαία να λείπουν ενίοτε και οι ηχηρές αποτυχίες.
Ο Λένιν έλεγε «ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από τα λάθη των άλλων, ενδεχομένως μόνο από τα δικά τους» και αλλού ότι «λάθη δεν κάνουν όσοι δεν κάνουν τίποτα». Το ζήτημα, τόνιζε, είναι να διορθώσεις τα λάθη σου όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Και επειδή «η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική», όπως έλεγε στη συνέχεια ο μακαρίτης, αυτό επιχειρήθηκε να γίνει και έγινε στην περίπτωση Καρυπίδη. Επικοινωνιακά μάλλον αποτυχημένα, πολιτικά όμως, ουσιαστικά επιτυχώς.
Βασικό κριτήριο για μας, τουλάχιστον στην «πλειοψηφία», ήταν ότι οι 3 από τους 4 υπήρξαν γόνοι αριστερών οικογενειών, με δράση, διαφορετική διαδρομή και με άλλες καταλήξεις, όλοι εντός του αντιμνημονιακού δημοκρατικού χώρου, πολιτικά στελέχη που μια Αριστερά που διεκδικεί το 40% οφείλει να «επαναπατρίσει» στην επιρροή της. Δεν ήταν και δεν μπορούσαν να είναι απολύτως γνωστά όλα τα στοιχεία για τους «Αθηναίους».
Η διατήρηση σε πολυήμερο, εσωκομματικά, «χαμηλό βαρομετρικό» της υποψηφιότητας Βουδούρη, που η διαδοχική μετατόπισή του προς τα Αριστερά κρίνεται άλλοτε ιδιοτελής και άλλοτε καθυστερημένη, από «ευαίσθητους» τηλεοπτικούς μνημονιακούς σχολιαστές αλλά και από συντρόφους που απλώς δεν συμφωνούν με το άνοιγμα των συμμαχιών και προς τα «δεξιά», αποδεικνύει ότι οι παθογένειές μας καιροφυλακτούν. Η επιλεκτική αποθέωση της «γνώμης της βάσης», παρά τις πρόσφατες ομόφωνες καταστατικές προβλέψεις και το όχι μακρινό παρελθόν (επιλογή Τσίπρα αντί Παπαγιαννάκη) το καταδεικνύει.
Θα περάσει πολύς καιρός για να ξεφύγουμε από την επιρροή των μίντια, που στηρίζεται σ' αυτό που επισημαίνει ο Έκο ότι «οι άνθρωποι εξαπατώνται διαρκώς αν τους πεις με άλλα λόγια αυτά που λόγω στερεοτύπων (υποσυνείδητα) πιστεύουν». Έτσι η σημερινή, καθημερινή άσκηση προπαγάνδας, όπου όλοι έχουν «ακούσει» τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη τον Λαφαζάνη... ενώ απλώς έχουν διαβάσει τους υπότιτλους που «αξιολόγησε» ο σχολιαστής του σταθμού και όλοι «ξέρουν ακριβώς τι έχει πει», μας δυσκολεύει εξαιρετικά στη διαχείριση κρίσεων ιδιαίτερα όταν αφορά πρόσωπα και συμπεριφορές, γιατί, παρά τη «βίαιη ωρίμανση», σ' αυτό το σημείο παραμένουμε εξαιρετικά «άγουροι».
Είναι «στο χέρι» όλων μας να πάμε στις εκλογές με τις παραδοσιακές «αγεφύρωτες» διαφορές μας στα επιμέρους, προς τηλεοπτική αξιοποίηση για μονταζιέρες. Μέσα σε κλίμα γκρίνιας και καθιστώντας καθολικό αξίωμα, το «εξ όνυχος κρίνεις τον λέοντα» που σε συνάρτηση με το προσφιλές σύνδρομο καθαρότητας οδηγεί στη λογική του «όλα ή τίποτα». Υπάρχει βέβαια και ο δρόμος της κατανόησης των δυσκολιών, της υπέρβασης των πολιτικών και ανθρώπινων λαθών, χωρίς αφορισμούς και «αποκαλυπτικές» ερμηνείες, αλλά με αλληλεγγύη και συντροφικότητα.
Αν ξεχνάμε την αναγκαιότητα του δεύτερου, ας θυμηθούμε ότι στον «νέο-ναινέκο» στους Αμερικάνους Τσίπρα επιτέθηκε με ταχύτητα φωτός το αμερικανοεβραϊκό λόμπι για μια περιφερειακή υποψηφιότητα, «αγνοώντας» ταυτόχρονα ότι στη σαμαρική Ν.Δ., στεγάζονται Μπαλτάκοι, Βορίδηδες, Πλεύρηδες, ο Άδωνις και όχι μόνο.
Η ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε μας αναγκάζει να επιδιώξουμε την επίτευξη του «όλοι μαζί». Ας μην επιβεβαιώσουμε πάλι τον στίχο του (τότε) Νιόνιου ,«όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».
Ως επιμύθιο, ισχυρίζομαι ότι δεν είχαμε και δεν έχουμε παιχνίδια με τον διάβολο, αλλά απλά προβλήματα οδικής κυκλοφορίας από τη χάραξη της λεωφόρου της μεγάλης ανατροπής. Με την ευχή και την πεποίθηση ότι οι αναγκαστικές παρακαμπτήριες δεν θα μας οδηγήσουν ξανά στα «γουναράδικα».

* Ο Δημήτρης Μπίρμπας είναι υποψήφιος δήμαρχος Αιγάλεω και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ