Ο Πάνιτς υπενθυμίζει πως παραδοσιακά "η λέξη 'μεταρρύθμιση' σχετιζόταν συνήθως με την εξασφάλιση κρατικής προστασίας απέναντι στη χαοτική επίδραση του ανταγωνισμού των αγορών. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για την αναφορά στην κατάλυση των προστασιών αυτών"...
"Η μεγαλύτερη αυταπάτη των σοσιαλδημοκρατών τον 20ο αιώνα ήταν η πεποίθησή τους πως άπαξ και οι μεταρρυθμίσεις τους είχαν κατακτηθεί, θα επιζούσαν για πάντα. Βλέπουμε πόσο ευάλωτες ήταν οι παλιές μεταρρυθμίσεις στην επέκταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα"... Για να πετύχει μια κυβέρνηση σήμερα μεταρρυθμίσεις με την παλιά, παραδοσιακή έννοια του όρου, θα χρειαζόταν, κατά τον Πάνιτς, να προχωρήσει παράλληλα σε "επαναστατικά" μέτρα προκειμένου να υπερνικήσει την εμπεδωμένη "λογική" της πρωτοκαθεδρίας της ιδιωτικής επένδυσης.
Ο Καναδός επιστήμονας ξεχωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το μόνο από τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα που κατόρθωσε να έχει εκλογική επιτυχία στην Ευρώπη της κρίσης, ακριβώς απορρίπτοντας τον τρόπο με τον οποίο έχει επανακαθοριστεί η έννοια της μεταρρύθμισης, ξεφεύγοντας από την εμμονή στο πρόγραμμα και μόνο και αναδεικνύοντας τη σημασία της κινηματικής στήριξης που θα καθοδηγεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της.
Ο Πάνιτς επισημαίνει πως ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δεχόταν ισχυρές διεθνείς πιέσεις εναντίον της, οπότε θα είναι απαραίτητη η ανατροπή των συσχετισμών στην Ευρώπη για να παραμείνει σταθερή. Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύει και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν. Το άρθρο καταλήγει σημειώνοντας πως "το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι πια 'μεταρρύθμιση ή επανάσταση', αλλά μάλλον το είδος των μεταρρυθμίσεων, των λαϊκών κινημάτων που θα τις στηρίζουν και του είδους εκείνου των κινητοποιήσεων που θα εμπνεύσουν παρόμοιες εξελίξεις και αλλού, να αποδειχθούν αρκετά επαναστατικές ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού".
Σημειώνουμε πως το άρθρο αυτό διακινήθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και αναφέρθηκε στην τηλεόραση σαν "απόρριψη" δήθεν του ΣΥΡΙΖΑ, σαν επισήμανση της "αδυναμίας" της επιβίωσής του μέσα στην Ε.Ε. Στην πραγματικότητα, είναι ένα κάλεσμα για τη μαζικοποίηση και ισχυροποίηση των αγώνων σε όλη την Ευρώπη.
